De groep liep door en Linctus bleef nog even staan. Toen de groep een stuk voor hun was zuchte hij even en sloot weer aan bij de groep. Hij keek naar de muren en zag de stenen vol zitten met mos en insecten.

Zouden ze me door hebben? dacht Linctus bij zichzelf Die elven blijven scherp op me letten. Misschien moet ik het nog wat aandikken.

Linctus keek vol walging naar Arya. Deze keek terug of ze zijn keel kon doorsnijden. mooi dacht Linctus die is overtuigd

Mos en insecten op de muren. Dat beloofde niet veel goeds. Odysseus snoof. Ja, hier zouden ze niet zonder slag of stoot doorheen komen...

_____________________________________________________

Raven verscheen voor Andrax' neus. "Wat is je plan raven?" "Er heeft zich een nieuw lid bij de groep gevoegd, en hij is geschikt om te manipuleren. Als we het goed aanpakken kunnen we Demion en Odysseus zo in een val laten lopen!" "Laten we dan hopen dat het de volgende keer beter gaat." Zei Andrax, en hij wreef over de wond in zijn nek. "Ik voel me al weer een stuk beter, alles kan weer gewoon bewegen. Zoals ik al zei, morgenavond komen we weer in actie..."

wat is hij toch van plan.. Arya keek naar het mos op de muren, veel goeds kon het niet betekenen. " fijn.. heel fijn... " Ze was automatisch overgeschakelt op fluisteren, en hield nog steeds haar neus dicht voor de doordringende stank die Linctus verspreed

De groep begon steeds langzamer en behoedzamer door de gangen te lopen. Er zat is aan te komen in het onverlichte stuk aan het eind van de gang.

"Waarom lopen alle insecten de andere kant op?" merkte Linctus op. De insecten kropen inderdaad weg in de tegengestelde richting van waar de groep heen ging. Tot er geen insect meer te zien was.

Creanan liep naast Arya, en voelde zich iets veiliger na het compliment op zijn vechtstijl. Hij hoopte maar dat ze niet veel sterkere tegenstanders kregen, want daartegen zou het niet werken: ondoden waren langzaam en vrij tactloos.
'Je vocht erg dapper' zei hij. 'Het is af te lezen aan je zwaard, weet je dat?'

Creanan ging naast Odysseus lopen, want de opmerking over het zwaard was niet onopgemerkt gebleven bij hem.
'Een mooi stukje vakwerk, reus, dat zwaard van je. Waar heb je zo leren smeden? Ik heb sinds lange tijd niet een zwaard gezien dat zo degelijk in elkaar is gezet.' sprak Creanan tegen Odysseus. 'Wat is je naam? Ik geloof ook dat ik mijzelf niet formeel heb voorgesteld in de hitte van de strijd. Mijn naam is Creanan.'

Arya keek Creanan even na toen hij naast Odysseus ging lopen om wat meer van zijn smeedwerk te weten te komen, en vroeg zich af wat hij precies bedoelde met dat het af te lezen was van haar zwaard. Ze stok het uit de schede en keek van wat dichterbij naar haar zwaard. het was lang niet meer perfect. er zaten krassen op en deuken aan de zijkant, maar het was scherp, omdat ze het zo goed mogelijk verzorgt had elke keer na het vechten. Nu had ze er echter nog niet veel kans voor gekregen. misschien moet ik dat straks maar eens doen, als ik weet dat we veilig ergens zjn.

"Aangenaam Creanan, mijn naam is Odysseus. Voor het maken van dat wapen had ik geen gereedschap nodig." Creanan keek hem verbaasd aan. "Ik ben een elementaal, ik kan steen en metalen manipuleren. En met wat oefening heb ik het voor mekaar gekregen om er ook zwaarden en schilden van te maken. Voor zover ik heb gezien, kan jij ook natuur manipuleren, of niet?"

'Dat heb je goed gezien Odysseus, ik beheers de levende natuur, zoals je al een beetje hebt kunnen aanschouwen. Daarbij kan ik mij ook transformeren naar een bladvorm... niet effectief in het gevecht maar wel om niet gezien te worden.
Maar een elementaal, dat is niet gewoon voor jouw ras ofwel? Jij bent de eerste reus die ik tegenkom met deze krachten'

Demion liep nog steeds stil mee en keek wat gespannen rond. Hij wist dat er iets mis was, maar hij kon het niet plaatsen. dit is wat hem erg dwars zat.

Sinds Demion de rest had ontmoet, hadden ze veel meegemaakt, wat Demion nooit voor mogelijk had gehouden. het ging allemaal zo rap dat zijn gedachten het niet meer bij konden houden. nieuwe mensen, nieuwe wezen en nieuwe avonturen.

Demion luisterde rond naar de verhalen van de anderen en om zijn eigen gedachte stroom weer op orden te zetten.

na een tijdje te hebben gelopen voelde Demion iets roeren in zijn bloed...een bekende die hij al weer vergeten was... Raven.

"Elementalen zijn zeldzaam, overal ter wereld. Maar het schijnt in mijn familie te zitten. Zowel mijn vader als mijn grootvader bezat de gave. Voor de rest kan niemand van mijn stam manipuleren. Na de dood van mijn vader heb ik ze zelf moeten perfectioneren. Niet zonder succes. Maar vertel eens Creanan, waar komt u vandaan?"

Toen hij dat zei liep er een nauwelijks waarneembare rilling over zijn rug. Zou het kunnen? Kan hij nu alweer dichtbij zijn? Wees vervloekt, Andrax!

Demion zijn pas nam toe en voegde zich naast Odysseus. hij leunde in zijn richting en fluisterde met een zachte stem "Voel jij het ook?". Odysseus keek strak vooruit en knikte langzaam met zijn hoofd. als ze bekeken werden, dan wilde Odysseus niet laten blijken dat hij het wist...voor de zekerheid. Demion dacht het eind van de gang te zien naderen. Er was een flikkerend licht te zien en mogelijk de uitgang. voor de zekerheid liet hij zijn hand langs zijn zwaard glijden en greep het handsvat stevig beet. het knakken van zijn knokkels was te horen, die doorgalmde in de hal. wat zou er nu weer volgen? waar zij ook heen gingen, daar leek gevaar en rare wezens hun te volgen. hopelijk hadden ze snel het kruid en konden ze hier weg. Dit allemaal beviel Demion totaal niet.

De onrust binnen de groep bleef niet onopgemerkt, ook niet bij Creanan. 'Als zelfs de natuur wegrent van deze plek, wat is er dan dat zo erg is?' dacht hij. Ook het gefluister van Odysseus en Demion maakte duidelijk dat ze niet op hun gemak waren.
'Zeg Linctus,' riep Creanan, 'Wil jij even om de hoek gaan kijken?'
Helaas was de tong van Linctus net zo scherp als de zijne, want het antwoord was: 'Bang soms, Elf?'
Creanan wist dat het waar was; hij voelde zich helemaal niet op zijn gemak in de gang.
Hij ging weer naast Arya lopen, waar hij in elk geval een veilig gevoel had.
'Er is hier echt iets niet pluis...' mompelde hij zacht tegen haar, 'en ik durf mijn oren erom te verwedden dat dit niet makkelijk gaat worden.'
Ondertussen zette hij zijn capuchon maar weer op, voor het geval dat... De groene glans in zijn ogen was nog het enige wat te zien was.

Een koperen deur doemde voor de groep op. Het enige waaraan te zien was dat dit een deur was, waren de grote deurknoppen. De deur was compleet begroeid met mos, wat een spookachtig effect had. “Volgens mij zit hier het spul dat we zoeken.” Fluisterde Odysseus, hij durfde niet hardop te praten. “Weet je het zeker?” Vroeg Demion. “Nee, maar de omstandigheden zijn goed voor de groei van wolfskruid. Daarnaast, zie jij een andere weg dan hier doorheen te gaan?” Daar wist Demion geen weerwoord op.

Samen, beiden aan een deurknop trekkend, maakten Demion en Odysseus de deur open, wat met een hoop geweld en lawaai gepaard ging. Nieuwsgierig keken ze de nieuwe kamer, die bijzonder groot was, in. “Bingo! Wolfskruid!” Riep Demion opgelucht.
Snel ging de hele groep de kamer in, maar nadat de laatste, Linctus, binnen was, sloeg de deur achter hem dicht. Verbaasd keek iedereen om. “Welkom allemaal, in mijn kas…” Zei een luide stem, waarvan Odysseus niet wist waar hij vandaan kwam…

"nou, zorg maar dat je je oren even bijhoud, die kun je nog wel gebruiken denk ik" Fluisterde Arya terug naar Creanan, en bijna meteen daarna gingen ze de volgende kamer in. voordat ze iets gezien had hoorde ze demion roepen dat er wolfskruid was. " eindelijk!" Ze rende de kamer in, maar keek om toen de deur dichtsloeg. " sh..." in de war keek ze om zich heen, haar hand op het gevest van haar zwaard. Ze bleef in de buurt van Creanan, omdat ze had gezien dat hij toch niet helemaal in zijn element was tijdens het vechten.

"Wie zei dat?" schreeuwde Linctus meer boos dan bang. "laat jezelf dan zien of ben je bang voor me." Linctus leek alles persoonlijk aan te trekken alsof iedereen het op hem voorzien zou hebben.
"Ik daag je uit!" linctus pakte zijn zwaard uit de zak en keek rond. "Waar ben je!" Linctus leek nu echt heel erg kwaad. De rest van de groep keek ook rond, maar veel behoedzamer. Iets wat niet het sterke punt van Linctus was.

" linctus, doe me een lol en hou je kop dicht." Arya siste het en keek rond, ze was uberhaupt al niet erg rustig, maar Linctus zijn gedrag maakte het nu niet bepaald beter. daarbij kwam nog eens kijken dat ze misschien wel wist wie dit kon zijn

*Muad loopt in zijn gedachten verzonken achter de rest aan. Hij houd een oog continu op Linctus gericht. Hij vertrouwde hem voor geen ene moer. Er was iets aan hem dat onecht aandeed.
Als ze de kas binnen lopen, en de deur achter ze dicht slaat, is Muad niet eens echt verbaasd.*
vanaf hier is maar een weg naar buiten dus... bedenkt hij bij zichzelf, terwijl hij even later de stem hoort praten.
*Even later ziet hij een statige man de ruimte in lopen. Zijn zwarte kleding was zo om hen heen gedrapeerd dat zijn beste lichamelijke kenmerken naar voren kwamen. Hij was onaards knap.
Terwijl hij naar hen toe liep grijnste hij breed waardoor iedereen zijn hoektanden kon zien.*
"Hij is er van overtuigd dat we dit niet gaan overleven." mompelt Muad voor zich uit. "Anders laat een vampier zijn tanden niet zien."
"Welkom in mijn kas." herhaalt hij zachter nu. "Jullie zijn hier gekomen voor het wolfskruid? Mooi zo... Dan krijgt mijn kruid weer eens goed mest."
*Plotseling begint Muad heftig over te geven, terwijl er achter hem een bekende gestalte met zijn hand op Muad's schouder stond. Een paar felgekleurde veren dwarrelden langs de groep heen.*
"Ik geloof dat de engel Arthir al wel kent, en volgens mij was de laatste kennismaking niet zo'n prettige." reageert de vampier laconiek. "Ik moet wel zeggen dat die truc met die veren wel een goede was hoor. Ik heb me een breuk gelachen toen hij hier gevederd en wel voor m'n deur werd afgeleverd door een lever-spreuk. Het heeft een eeuwigheid geduurd voordat ik de meeste veren verwijderd had, maar hij is de meeste nu wel kwijt, en de rest volg snel."
*Als de rest Arthir even goed bekijkt, zien ze dat er inderdaad zo hier en daar een paar veren uit zijn vacht steken, maar het effect is nu meer angstaanjagend, in plaats van lachwekkend. De vampier had op precies de goede plekken veren laten zitten.*
"Zeg, Arthir, denk je dat je ze alleen aan kan? Of moet ik je helpen?"
"Het lukt wel hoor, baas. Ik heb nog een rekeningetje bij ze open staan" reageert Arthir met een gemene lach in zijn stem.
"Mooi zo. Maar ik blijf wel kijken, als je het niet erg vind. Ik heb wel weer zin in een goed schouwspel.
Houd ze wel heel trouwens, wil je? Ik heb dorst..."

Arthir.. Arya leek versteend toen ze de halfkaai weer zag. dat was er een die ze niet had verwacht. Ze had nog steeds een rothekel aan de Kaai, en hij leek nog zelfverzekerder dan de laatste keer dat ze hem had gezien. toen had hij geprobeerd een wig tussen Muad en Arya te drijven, wat hem niet gelukt was. de weerwolf wel, maar dat was gelukkig goed gekomen.
we zijn met meer, dus Arthir moeten we aankunnen. alleen de vampier moeten we ook nog uitschakelen..
Arya probeerde al allemaal manieren te bedenken om ze beide uit te schakelen, maar de Vampier leek al weer te zijn verdwenen. hij zou het aan zijn onderdaden overlaten, en zich pas op het laatste moment in het spel mengen, zoals het Vampiers betaamde.

Arya schoot op Arthir en Muad af, en stoote Arthir achteruit zodat ze Muad kon helpen. Lief, wat is er aan de hand, wat deed hij.. Ze keek over haar schouder naar de halfkaai, die enkel stond te grijzen. Ze wist niet wat hij van plan was, maar ze voelde de lucht tintelen van magie. hij was krachten aan het verzamelen, en niet al te weinig ook.

Arthir dus hm? Dit wezen komt me niet bekend voor... Odysseus aarzelde niet, hij pakte zijn boog en schoot een pijl dwars door het voorhoofd van Arthir. De pijl ging echter gewoon door Arthir heen, alsof hij niet meer dan een schaduw was. "Muad, Arya, wat is dit voor wezen?" Vroeg Odysseus, de onzekerheid in zijn stem verbergend.