Odyss knikt, ja Demion, je hebt gelijk, hij is gek, maar wel gevaarlijk gek!

"Ik weet het niet Demion, Misschien komt het doordat hij al tijden achtervolgd werd door die demon en zo is doorgedraaid? Toch een wonder dat hij zo lang heeft weten te overleven..." Odysseus Draaide zich nu naar Linctus. "Ik ben Odysseus, en net als jij een mens. Al zei het..." Hij ging recht tegenover Linctus staan, en stak minstens twee koppen boven hem uit, "Een stuk groter dan jij. Wat doet een eenzame ziel als jij in je eentje in een kasteel vol gevaren? Dat die demon je hier naar toe heeft gedreven kan ik moeilijk geloven..." Strak keek Odysseus Linctus aan, en Linctus keek met exact dezelfde blik terug.

In de schaduw, onwaarneembaar voor alle groepsleden, zat een gestalte het gesprek af te luisteren. Linctus dus hm? Interresant...

"Ik dacht dat ik in het kasteel onderdak kon vinden tegen die demon, maar die orcs overvielen me." Linctus schraapte zijn keel. "Al mag je me niet geloven, dan is het nog altijd aannemelijker dan met een grote groep kruiden gaan zoeken."

Linctus strompelde terug naar zijn zak. Hij pakte deze op en draaide zich om.

"Ik heb wel een idee van wat jullie hier werkelijk doen." Linctus glimlachte even. "Er zal vast wel iets waardevols verborgen zitten in dat kasteel. Ik vind dat ik ook recht heb op een deel nadat ik jullie gered heb van de ondode."

Wat meende die man wel niet van zichzelf. Zonder de rest had ie het zeker niet gered. Er was iets vreemds aan deze persoon. Iedereen voelde het, maar niemand kon precies de vinger op de juiste plaats leggen.

"Dus ga ik met jullie mee of je het wilt of niet." Linctus keek triomfantelijk in de richting van de groep. Hij had het gevoel dat ze hem nu niet meer konden afwijzen.

"Iets waardevols? Jazeker. En wat mij betreft mag je best een deel hebben. Ik denk alleen niet dat jij niet zoveel aan wolfskruid hebt..." "Wolfskruid? Jullie zoeken wolfskruid? Waarom?" "Waarom denk je zelf?" Linctus zweeg, voordat hij zich verder kon gêneren. "Madarian hier." Odysseus wees naar de wolf, "Is gebeten door een weerwolf, en om hem te genezen hebben we wolfskruid nodig. En voor zover wij weten groeit dat hier."

Odysseus draaide zich om, en liep verder door de gang. "Oh, enne, waarschijnlijk komen we nog wel een paar magiërs, orcs, en ondoden tegen, dus als je nog steeds meewilt moet je het zelf weten, je bent gewaarschuwd!" Zei hij nog over zijn schouder.

" Mooie gevechtstijl trouwens, Creanan" Ze knikte de andere elf even toe met een glimlach, en keek daarna weer naar de mens. in de korte tijd had ze een enorme hekel aan hem gekregen, iets waar een normaal persoon zijn best voor moest doen. " Linctus. als jij nu eens gewoon oprot. je hebt zoveel commentaar. als je iets tegen ons hebt, ga dan weg, of houd je kop. als je dan zo graag mee wilt en commentaar blijft leveren dan snij in snachts je strot er af."

Gelukkig, ik ben dus niet de enige die een hekel aan die Linctus heeft Dacht Odysseus opgelucht, en hij hoopte, dat Linctus na Arya's woorden wel weg zou gaan.

Vanuit de schaduw keek de gestalte nog steeds toe. Mooi, heel mooi...

Linctus wou er een weerwoord op geven, maar bedacht zich. Als ik een deel van dat waardevolle spul wil krijgen, dan moet ik me maar proberen in de houden.

"Je zult mij niet meer horen, Elf!" zei Linctus met een grote nadruk op het woord elf op een manier waaruit bleek dat hij er iets tegen had.

"Laten we dan maar het kasteel in gaan." Gromde Linctus enigszins klagend. "Voordat er nog meer gevaar jullie opzoekt."

Linctus strompelde in de richting van het kasteel. In zijn kop zworven twee gedachten. Als eerste bleef hij zich afvragen hoe die ene elf in zijn hoofd iets kon zeggen, het tweede waar zijn gedachten over bleven peinzen was de schat. Er moest wel een schat zijn anders deed je niet zoveel moeite.

Arya schudde haar hoofd en ging daarna ook weer door in de richting van het kasteel. stom mens ook, alleen maar uit op geld, schatten. nou, hij mocht er in stikken!

"Odysseus, kun jij me een beetje bijpraten over wat jij en Demion hebben uitgevreten toen ik weg was? ik heb voglens mij aardig wat gemist, of niet?"

"Gevaar zoekt ons altijd op Linctus." Bromde Odysseus, uit zijn hum omdat dat stuk verdriet toch meeging. Hij deed nog een poging om Linctus weg te jagen. "Weet je wel wat er in dit kasteel woont?"

Hij liet Linctus nadenken over zijn woorden en keerde zich tot Arya. "Och, zoveel heb je niet gemist. We zijn meteen naar deze kerkers gegaan, waar we al snel die orcs tegenkwamen, voor de rest geen ongewone dingen." Hij had normaal gesproken graag meer verteld, maar Linctus had met zijn gezeur behoorlijk ingehakt op zijn zin om te praten.

"Ik weet het niet precies wat hier in leeft, maar het zal wel iemand zijn met een slechte schoonmaakster." Linctus moest zelf lachen om zijn domme grap terwijl hij naar het kasteel keek."Is het soms een baron of hertog? Kom niet van hier uit de buurt"

Linctus strompelde wat rond en keek in de schaduwen. Hij kon niets zien, maar hij kon er toch zijn ogen niet vanaf houden.

" niet heel veel bijzonders dus.. Nou ja, dan kunnen er in ieder geval ook niet meer problemen ontstaan lijkt me, als vind ik persoonlijk dat we er net een groot probleem bij hebben gekregen" Vanuit haar ooghoeken keek ze even Naar linctus.

Ik snijd echt zijn strot er af als hij nog een keer zo een opmerking maakt. vuile rassist.

"Breek me de bek niet open Arya, ik word gek van dat stuk verdriet!"

Toen keerde Odysseus zich weer naar Linctus. "Geen baron of hertog, maar een graaf. Maar deze graaf houd niet zoveel van bezoek. Het is namelijk een vampier..." Tot zijn genoegen zag Odysseus Linctus' ogen groot worden.

Meteen dook linctus in zijn zak en haalde er een klein flesje uit. "gelukkig heb ik daar iets tegen." riep Linctus opgelucht en strooide het flesje over zich heen.

Het was een hele grote stank en een vampier zou er waarschijnlijk niet door geremd worden, maar Linctus voelde zichzelf onverwoestbaar. Zijn vreugde werd nog eens vergroot door de andere die bijna over hun nek gingen.

" mja... trouwens Odysseus. aangezien onze vriend hier zo een grote mond heeft, zullen we hem de eer geven om als eerste de graaf aan te vallen?"

Nu moest Arya toch grijzen. dat mensen konden vechten was goed, maar dat ze dan zo opschepten of zichzelf beter vonden was iets waar ze absoluut niet tegen kon. Ze keen even naar achteren. Demion, Muad, Madarian en Phaen leken gewoon mee te lopen en hun eigen gesprekken te voeren of niks te doen. Creanan leek zich echter nog een beetje af te zonderen, wat ze niet erg gek vond. Ook al was hij wat vreemd, ze mocht de elf wel.

Toen linctus het spul over zichzelf goot ging ze echter bijna over haar Nek. " Gatverdamme! Doe me een lol en ga ergens anders lopen stinken. zo weet iedereen meteen dat we eraan komen, je bent een baken van stank!"

"Je bent toch niet bang voor een gevecht elf, of vecht je liever vanuit de schaduw." Linctus glimlachte. Hij leek de afkeer van de andere eerder te koesteren dan erg te vinden. Inmiddels knaagde er een paar ratten aan de anderkant van zijn mantel. "weg rotbeesten" Linctus schopte om zich heen, maar de ratten leken aangetrokken door de geur.

Na even flink om zich heen geschopt te hebben bleven de ratten weg, maar de groep kon zijn lach niet inhouden. Het was ook zo'n gek gezicht hoe Linctus rondjes maakte terwijl hij sprong en schopte. Dit alles met de pijl die steeds meedanste in zijn gewaad.

" ik ben niet bang voor een gevecht mens, maar ik prefereer een andere tactiek. eentje waarmee ik weet dat ik mezelf niet meteen de dood in jaag." Arya grinnikte, en wist op de een of andere manier de ratten die toch al aangetrokken leken te worden door de geur op te fokken. lang leve het zijn van een elf..

" overigens, je vrienden lijken erg aan je gehecht te zijn, die jaag je toch niet weg? het zijn de enige die je aardig vinden.."

Odysseus besloot om zich maar niet meer met die stinkende idioot te bemoeien. In gedachten verzonken liep hij met de groep mee door de gangen.

Vanuit de schaduw keek de gestalte nog steeds toe. Linctus keek in zijn richting, maar kon hem niet zien. Goed, heel goed zelfs. Die linctus is precies de man die we zoeken. Ijdel, irritant, arrogant, en een onbegrensd zelfvertrouwen...

En met een lach op zijn onherkenbare gezicht verliet de gestalte de kerkers, zonder gezien te worden.

"Mijn vrienden zijn dood! door die demon waarvan jullie zeggen dat hij niets voorstelt." Linctus herstelde zich snel na die uitval. "Laten we maar snel doorgaan." Zei hij snel. En strompelde iets sneller.

ah.. dat is iets dat hij dus eerst niet wou vertellen, en waarschijnlijk een reden dat hij nu zo in zichzelf zit. waarschijnlijk omdat hij ngo wel leeft.. zonde.
Arya keek snel achterom toen ze dacht iets te horen van wat verder weg, maar ze zag niks in de dichte schaduwen.

Linctus zegt niets en grijpt zijn zwaard uit zijn zak en strompelt wat behoedzamer. Hij kijkt vooruit maar zo ver kun je niet kijken. Opeens blijft hij staan.

Demion keek op van Linctus' uitval, die zichzelf snel weer in de hand had. Demion was ook een mens en vecht ook het liefst vanuit de schaduw. Hij was immers de guardian van licht en duisternis. Hij was snel en dodelijk, niet zoals Odysseus, die zijn enorme gestalte en kracht mee had. Over de afgelopen dagen dat Odysseus en Demion elkaar ontmoet hadden, leken ze elkaar soms heel goed aan te voelen. Was dit door hun band vanuit hun voorvaderen? Demion kon er niet gelijk iets aan vast knopen en liep rustig en zwijgend verder achter de andere aan. Hij keek nog even om naar Arya en Creanan. zij leken heel erg close te worden. hij zag de oren van de elf en wist meteen wat hun zo dicht bij elkaar bracht. Uit de duisternis voelde Demion iets en keek snel om. hij zag niks, maar zijn gevoel had hem vaker gered. hij liep verder, maar was erg op zijn hoede.

Andrax begon bij te komen van Muads aanval op zijn zenuwwegen. Nu de maan zichtbaar was, wat tijdens het gevecht niet zo was, won hij zijn energie een stuk sneller terug. Langzaam voelde hij het gevoel in zijn ledematen terugkeren. Met moeite bewoog hij zijn wijsvingers. Gelukkig... Ik durf er niet aan te denken wat er zou gebeuren als de maan vannacht niet vol was...

Andrax snoof, en hij voelde de aura van Raven, niet te ver bij hem vandaan. Meteen volgde Ravens stem in zijn hoofd. Andrax, we hebben een nieuw plan...