'Jullie zijn op zoek naar kruiden? Dan is het toch maar goed dat ik ben teruggekomen naar jullie. Arya heeft jullie daar niets over verteld neem ik aan?'
Creanan richtte zich tot Odysseus en Demion.
'Ik ben een expert op het gebied van kruidenkunde. Waarom zijn jullie opzoek naar wolfsbane? Zeg nou niet dat jullie zo stom zijn geweest je te laten bijten door een weerwolf...'
En terwijl hij dat zei sloeg hij zijn handpalm tegen zijn voorhoofd.

"Linctus, je kruidenkunde is blijkbaar nogal slecht. En daar komt bij..." Muad breekt nog net af voordat hij gevoelige informatie los laat.
*Ondertussen ziet Muad Creanan uiterst geconcentreerd naar hen kijken.*
"Ehm... Creanan, als je probeert gedachten te versturen, dan werkt dat zo niet hoor." weet hij nog net uit te brengen voordat hij in een lachstuip schiet door de lelijke uitdrukking die op Creanan's gezicht staat door het concentreren. Gewoon aan de persoon denken van wie je wilt dat hij het hoort, en tegelijk denken aan wat je door wilt geven. Het is echt niet zo moeilijk hoor stuurt hij in gedachtenspraak er achteraan, zodat Linctus hen niet kan horen.

"Linctus, we hebben gewoon veel sterke mensen nodig voor deze missie. Die demoon die achter jou aan was gekomen was nog zwak, als je weet waar we tot nu toe tegen hebben gevochten."

*Dan hoort hij Creanan plotseling spreken*
Shit, mond dicht Creanan! maar hij was al te laat.
*Verveeld kijkt Muad Creanan aan, terwijl hij zichzelf naar een wolf veranderd.*
Niet alles is bij ons laatste avontuurtje gegaan zoals we wilden stuurt hij hem toe terwijl hij snel weer terug veranderd. En het is niet voor mij, trouwens

Diep in het kasteel zat Pablo in kleermakerszit voor het duistere kristal. Zijn handen hield hij erboven en langzaam begon het kristal weer in werking te treden. Duistere magie in de vorm van zwarte slierten die er omheen zweefden begon te verschijnen. Pablo deed zijn ogen dicht en steeds meer slierten kwamen in contact met zijn handen, ze droegen een vreemd soort energie over. Het was onomstreden een vorm van duistere energie, maar toch anders dan normaal. Je kon er niet direct mee vechten, althans dat was niet de basis van de energie. Het verleenden zijn kracht aan een bepaald talent. Het verwijderde het bedrieglijke gedeelte van bedrog... Het maakte illusies fysiek.

Linctus kijkt eerst naar creanan."wat heeft hij gegeten? Hij doet zo vreemd."

Daarna richt hij zich tot muad. "Ja naar dat ik hem een jaar lang verzwakt hebt kunnen jullie heb wel aan. Daarbij zijn jullie met meer." Linctus voelt zijn mannelijkheid aangetast worden.

"maar als jullie zoveel narigheid aantrekken ligt er misschien een probleem binnen jullie groep." Linctus kijkt de gezichten na om te kijken of er iemand zich ongemakkelijk voelt. Bij creanan stopt hij weer. "Wat is er toch met jou aan de hand? "

Zo? denkt Creanan? Aan de gezichtsuitdrukking van Muad kan hij aflezen dat het is gelukt. Eens even proberen of ik iedereen behalve Linctus kan krijgen...horen jullie mij? We kunnen hier niet blijven! Laten we zo snel mogelijk doorgaan! Laat die Linctus maar beslissen of hij volgt of niet

'Volgens mij heb ik iets verkeerds gegeten Linctus, ik moet steeds boeren.'

"hoe kom jij in mijn hoofd?" Linctus kijkt creanan aan. En waarom zou ik willen volgen. "Als je denkt dat het waard kan zijn, dan is het vast zo. Ik ga wel met jullie mee."

*Tot nog toe kon Madarian de wolf in hem in bedwang houden. Daardoor kon hij ook de gesprekken volgen. En het gevecht zien tussen Djaq en de demoon. De weerwolf is gelukkig gekalmeerd. Het wordt tijd om zich te tonen aan de twee nieuwelingen. Madarian loopt uit de schaduw recht op de groep af. Linctus ziet de weerwolf als eerste en pakt snel z'n zwaard weer uit de zak. Creanan deinst even achteruit en neemt een defensieve houding aan.

Madarian stopt even en kijkt ze met een schuin hoofd aan. Madarian loopt zijwaarts naar Muad en begint te kwispelen. Madarian probeert te communiceren via gedachte, maar kan alleen maar plaatjes sturen, dus dan maar van een vriendelijke wolf.

Het is eindelijk gelukt de wolf te temmen. Madarian probeert terug te veranderen, maar dat gaat nog niet. Dan ruikt Madarian iets. het stinkt naar rottend vlees. En Madarian hoort wat vreemds. Botten die tegen elkaar komen. Wat is dat toch? Madarian draait zich richting het geluid en begint te grommen. Dan komt er een klein leger ondoden (21 stuks) tevoorschijn die op het tumult waren afgekomen. Eéntje draaide zich om en rende terug om versterking te halen, de anderen gaan in de aanval...*

Odysseus begon zich te ergeren over de trots en arrogantie van Linctus, en de uitspraken die hij deed. Odysseus, toch ook een mens, al zei het een grote, had niets tegen andere rassen op zich, alleen tegen individuen. Linctus was zo'n individu. zijn arrogantie zou wel vergaan in het volgende gevecht.

"Zeg nou niet dat jullie zo stom zijn geweest om je te laten bijten door een weerwolf!" Vroeg Creanan aan Odysseus. "Wij niet. Hij..." Odysseus wees naar Madarian, die uit de schaduw tevoorschijn kwam, "Wel." Linctus wist niet hoe snel hij naar zijn staaf roest moest grijpen, Creanan deinsde achteruit, Odysseus legde zijn hand op het handvat van zijn bijl, je wist nooit of Madarian of de wolf de controle had.

Het was al snel duidelijk, dat Madarian de controle had. Kwispelend zat hij bij Muad. Linctus was met stomheid geslagen, ook Creanan keek verbaasd. Odysseus en Demion waren alleen maar opgelucht.

Madarian draaide zich om en begon te grommen, de duisternis in. Rottend vlees. Rammelende botten. Mynehem had weer een leger gestuurd.

"Wel Linctus, nu kun je je dapperheid en kracht aantonen!" Grijnsde Odysseus. Demion had zijn zwaard al gepakt, hij had er duidelijk zin in. Ook Odysseus trok nu zijn bijl, en hij ging achter Demion aan, de horde in, en begon naar lieve lust te hakken. Deze bottenverzamelingen waren toch een stuk minder taai dan de orcs van net.

"ah gatverdamme.. niet weer zo een ondode bottenversameling.." Geirriteerd pakte Arya haar zwaard weer en begon op de ondoden in te hakken. ze merkte dat het wel een stuk makkelijker ging, maar ze hield zich in. Arya was nieuwsgierig naar hoe Linctus zou vechten, en wou niet al te veel recht voor zijn neus afslachten. Eingelijk probeerde ze door er een af te slachten de rest in de richting van Linctus te drijgen, en zonder ook maar iets te spreken seinde ze de anderen met wat bewegingen in hetzelfde te doen.
het is natuurlijk vuil spel, maar als de mens het niet meer aan zou kunnen dan zouden ze helpen. Arya wou echter eerst zien of hij die grote mens wel verdiende.

"het zit ook nooit even mee!" Brulde linctus terwijl hij een zwaai met zijn zwaard maakte. "Die krengen lijken het op mij voorzien te hebben."

Linctus keek naar de rest waar lang niet zo veel ondoden waren. Kort was er even een glimlachje op zijn gezicht te zien, of was dit nou het inval van het licht.

"Auw." riep Linctus terwijl een pijl zich in zijn been boorde. "Ik strompelde al hoor." Kreeg de ondode schutter te horen.

Daar kwam een ondode aan met een bijl. Hij haalde uit mijn zijn bijl, maar Linctus reageerde sneller dan dat de rest verwacht had. Hij draaide zich om de ondode heen en toen hij rug aan rug stond, sloeg hij met de platte kant van zijn zwaard het hoofd van de ondode.

"Dat is een." riep linctus terwijl hij een tweede pijl van de schutter ontweek. Hij sloeg met zijn tas in het rond en hield angstvallig de rest van de ondode op afstand.

Een derde pijl schampt het oor van Linctus en blijft steken in het gewaad. "Jij bent van mij" schreeuwt Linctus. Linctus Strompelt door de verzameling botten heen en slaat links en rechts een keer met zijn zwaard. Als hij bij de schutter is slaat hij met zijn zwaard alle botten uit elkaar. Als het stapeltje op de grond valt gaat Linctus door. "Dat is 2" roept Linctus terwijl hij nog vol woede het stapeltje botten aanvalt.

Linctus' vechtstijl was misschien wat klungelig, maar wel effectief. Ten minste, als hij niet in een hoop met botten bleef hakken met zijn stuk roest.

"Pas maar op, straks breekt je stuk staal nog in twee!" Boos keek Linctus Odysseus aan, hij kon de grap niet waarderen.

Achter Linctus verscheen nu een geraamte, maar voordat Odysseus Linctus kon waarschuwen had deze zich al omgedraaid en de bottenverzameling van zijn schedel ontdaan. "Dat is 3!"

"Misschien vecht je beter..." Sprak Odysseus, een geraamte doorklievend, "Als je gewoon je mond houd!" "Moet jij nodig zeggen!" Kaatste Linctus terug. Nu begon Demion zich te irriteren aan de bekvechters. "Koppen dicht en vecht!"

Linctus schreeuwde tegen Demion "Jij bent mijn baas niet! En dat is 4." terwijl zijn zwaard door een oogkas van een skelet stak.

Linctus sloeg met zijn vrije vuist tegen het hoofd van een skelet aan. "Arghh wat is dat hard." Kermde hij zo zacht mogelijk. Hij probeerde zich niet te laten kennen.

"5" riep Linctus terwijl het skelet dat zijn hand had pijn gedaan een zwaard door zich heen kreeg. De pijl die nog in zijn gewaad zat bungelde mee op het A-ritmisch bewegen van Linctus. Al mocht het effectief zijn het zag er voor geen meter uit.

De rest van de groep werkte als een geoliede vecht machine samen, maar Linctus leek daar het nut niet van in te zien.

Creanan keek om zich heen: er was weinig natuur wat hij kon gebruiken als wapen.
'Dan maar ouderwets!' schreeuwde hij terwijl hij aanviel.
Hij kwam zijdelings met Arya en hij toverde twee dolken tevoorschijn: uit elke mouw een.

Een ondode met een langzwaard was zijn eerste tegenstander: die hakte vol richting zijn schouder, maar door zijn dolken te kruisen blokte hij de slag; in de volgende beweging was de ondode beide handen kwijt.
In de volgende slag lag zijn hoofd naast zijn handen.
'1' mompelde hij...

Een volgende kwam er eentje met een bijl op hem afgestrompeld: Arya had al een flinke wond in zijn been veroorzaakt, en meer vanwege de doorgesneden pees dan door pijn kon hij niet lopen.
Met een snelle beweging bukte hij en hakte Creanan de benen onder zijn tegenstander vandaan. Daarna ging het zwaard door het ondode hart en leek het leven uit hem zijn weggeslagen.
'2'

*In de ooghoeken zag Madarian dat de ondode die wegvluchtte dan vrij kon doen. Madarian heeft liever geen extra inkomende troepen dus Madarian gaat achter die ondode aan. Al snel heeft Madarian de de zombie ingehaald en verlost de zombie uit z'n lijden. Daarna rent Madarian terug naar de anderen.*

Terwijl Linctus de zoveelste ondode slacht ziet hij iets op de groep afrennen wat zeker geen ondode is.

"Je krijgt mij niet" Schreeuwt Linctus als een doorgeslagen gek. Hij strompeld naar het figuur toe en plaatst zich tussen de groep en het figuur.

"Kom dan als je durft." Linctus heft zijn zwaard richting madarian, niet wetend dat hij erbij hoort.

"Weet je wel zeker of je dat wezen wilt aanvallen? Of herken je een weerwolf niet als je er eentje ziet?" Vroeg Odysseus aan Linctus. "Weerwolf?" "Ja, dit is een weerwolf. En weet je ook hoe je een weerwolf kunt verwonden? Met zilver. en volgens mij is dat stuk roest niet van zilver gemaakt." Linctus dacht na, en keek naar de weerwolf. "Nog steeds zo zeker van je zaak?" Na een kort aarzelmoment zei Linctus "Nee, misschien toch maar niet." "Mooi, want dat wezen tegenover je hoort bij ons." Verbijsterd keek Linctus naar de weerwolf, zijn brein werkte op volle toeren.

Ondertussen was het ondode leger helemaal weggevaagd. De omgeving was bezaait met de resten maar voor de rest was het rustig.

"Jullie trekken ook de vreemdste dingen aan" zei Linctus. "De laatste keer dat ik een ondode heb gezien is alweer 10 jaar terug."

Linctus strompelde naar zijn zak toe en stopte het zwaard erin. "Het mag dan wel niet van zilver zijn, maar het doet zijn taak." Snauwde Linctus.

De groep wist niet wat ze met deze man aan moesten. Konden ze hem wel vertrouwen? Er was iets aan Linctus wat niet helemaal klopte.

"Heeft er iemand toevallig wat te drinken voor me?" riep Linctus terwijl hij een pijl uit zijn been trok.

"Zit er dan geen drinken in die idiote tas van je? Stel jezelf eerst maar eens voor, we weten nog steeds niet hoe je heet." Bromde Odysseus.

Het begon nogal duidelijk te worden dat Linctus en Odysseus elkaar niet mochten.

Demion veegde zijn zwaard af en pakte een slijpsteen. hij begon zijn zwaard te scherpen. Hij keek Odysseus even doordringent aan "Laat hem maar Odysseus, wees de grotere man...al is dat niet al te moeilijk voor jou" grapte hij er snel achteraan. Toen Demions zwaard weer scherp leek, liet hij zijn duim er langs glijden. een klein straaltje bloed was te zien, die langzaam uit zijn vinger liep. Demion stopte zijn zwaard weg en sprong naar voren. "En nu wil ik eerst een duidelijk weten wat hier allemaal gaande is voordat wij verder gaan. ik vertrouw de situatie niet helemaal hier". Demion keek de 2 nieuwe gezichten beduidend aan.

"Mijn naam is Linctus. Ik ben een zoon van Wim van de grote molen aan de oosterlijke Rivier." terwijl Linctus een oude versleten doek uit zijn tas pakte en deze om zijn been bond waar de pijl in had gezeten.

"Helaas werd mijn drinken afgepakt toen ik overvallen en gevangen gezet werd door die orcs." snauwde Linctus. "maar als je net had opgelet dan wist je al hoe ik heette."

Linctus leek er niet heel erg op gebrandt te zijn om vrienden te maken. Het was toch maar een vreemde man.

"wie ben jij dan?" ging Linctus verder tegen Odysseus.

Linctus woorden ketste gelijk terug naar Demion. Hij was veel te druk met vechten geweest om op te letten wat iemand ook te zeggen had. Linctus dus he...? Demion kneep zijn ogen samen tot spleetjes en probeerde zijn aura te lezen. op de een of andere manier ging dit moeilijk, wat Demions argwaan deed aanwakkeren.

"Wie of wat ben jij?" snauwde Linctus in de richting van Demion. Het was duidelijk dat Linctus het niet vertrouwde de manier waarop Demion hem aankeek.

Demion negeerde Linctus en liep langzaam naar Odysseus toe. hij leunde langzaam naar hem toe. "Wat is er met die gast mis? hij lijkt wel compleet ontspoort".