Creanan hoorde vage stemmen in zijn hoofd, en hij voelde zich niet zo prettig! 'Pas op jongens, de vampier probeert onze gedachtes binnen te dringen! Focus je op mijn muziek' en snel pakte hij zijn fluit tevoorschijn.

Arya kende de melodie al een beetje; het was een melodie die enorm leek op de melodie die ze in de stad had gevolgd. Deze was echter niet beheersend, maar haar gedachtes leken wel van haarzelf te blijven.

Odysseus, probeer dat stuk perkament te pakken! dacht Creanan uit allemacht.
Het leek alsof de melodie zelfs de storing van de vampier bij het zenden blokkeerde!

Intussen voelde de gloed van Demions aura de hele omgeving; het was een angstaanjagend schouwspel en Demion leek slechts een pion te zijn: angst scheen uit zijn ogen door de duistere glimlach heen.

*Ondanks dat Muad in slaap was gevallen, voelt hij wat er om hem heen gebeurt, en ziet hij een soort van de aura's van iedereen om hem heen. Vooral die van Linctus verbaast hem. In plaats van de zwakke aura die hij gewend was te zien, knalt hij nu plotseling van de kracht.*
Ik moet echt snel weer op krachten zijn bedenkt hij zich, en hij gaat zich van binnen weer helemaal concentreren op het opladen.
*Als hij de shades binnen voelt komen, voelt hij blijdschap. Hij kende ze als energiestelers, maar als ze dood gingen, kwam alle energie weer vrij, klaar om door hem opgepikt te worden. En inderdaad, toen de shades een voor een vernietigd werden, voelde Muad zijn voorraden snel weer vol lopen. Bijna was hij er, nog een klein beetje nu.
Toen voelde hij plotseling de aura van Demion over zich heen spoelen, en ondanks dat die het laatste beetje gaf wat hij nodig had, werd hij er ook bang voor.*
Demion? Ben jij het nog? stuurt hij in de rondte.
*Dan besluit hij Linctus maar eens te ontmaskeren. Hij wacht tot Linctus vlak bij hem staat, en wordt dan plotseling wakker. Hij staat in een vloeiende beweging op, pakt Linctus zijn rottende kleding beet, en trekt het in een ruk van zijn lichaam.*
"Zo! Laat jij nou maar eens zien wie je echt bent, Linctus."
*Muad kijkt even op*
"Orcs? getver...."
*Muad laat het vod dat hij in zijn handen heeft los, trekt zijn zwaarden, en gaat klaar staan.*

Linctus voelde een dat er iemand aan zijn gewaad zit. Nee doe dat niet smeekte hij in gedachte. Maar het was al te laat en in een ruk trok muad het gewaad van Linctus af.

Aan de manier waarop Linctus strompelde en voorovergebogen liep kon je afleiden dat het een oud en versleten persoon was. Echter nu zijn borstkast ontbloot was kwam een atletisch gespierd Lichaam tevoorschijn.

Linctus rechte zijn lichaam terwijl hij naar de orcs keek. Op zijn borstkast op de plaats waar zijn hart zat, zat een vreemde tatoeage. Het waren vreemde symbolen die niet bekend waren bij de groep. Toch kon men afleiden dat het symbolen van een mens was.

"Jij idioot." schreeuwde Linctus terwijl hij Muad boos aan keek. "Weet jij wel aan welk gevaar je jezelf en de groep aan blootstelt." Het flesje met spul dat Linctus al een paar keer over zich heen had gegoten was bedoelt om zijn aura te verhullen. Echter nu zijn gewaad verwijderd was kon hij zich niet verbergen achter zijn gedaante.

Linctus stormde op de groep met orcs af met brute kracht. Zijn vaardigheid met het zwaard was bijna perfect. Zijn zwaard onthoofde in een vloeiende beweging de eerste orc. Linctus bewoog zich vloeiend tussen de groep met orcs door terwijl hij hun wapens ontweek. Zijn zwaard doorkliefde enkele orc lichamen terwijl hij dit deed.

Hij kwam weer uit op de plaats waar zijn gewaad lag en sloeg deze om hem heen, zodat zijn tatoeage bedekt was. "Hou die vampier tegen!" commandeerde Linctus terwijl hij weer op de orcs afging.

De vampier keek met een boze glimlach naar Linctus. Hij had het op hem voorzien. Dat zo'n cadeau in zijn schoot mocht vallen.

Het vrijkomen van zo'n Aura was overweldigend en opzwepen; Creanan voelde de vechtlust opzwellen: hij stopte met spelen en trok zijn dolken tevoorschijn.
Met een rauwe kreet stortte hij zich op de Orcs zij aan zij met Linctus.
Een voor een vielen de Orcs die verbaasder leken dan normaal; er was iets met het aura van Linctus wat vriend en vijand beïnvloedde, en Creanan leek er nogal vatbaar voor te zijn.
'1.... 2.... 3' telde hij hardop terwijl hij op de Orcs aan het inhakken was.
Op een gegeven moment trapte Linctus hem echter zonder enige zichtbare moeite 5 meter richting de groep met de woorden: 'IK ZEI TOCH, hou die vampier tegen! Ik regel deze stinkballen wel!'

Linctus krabbelde overeind en vroeg zich af wat hem bezielde bij die aanval.

Linctus moest nu snel handelen voordat het te laat was. Of beter gezegd de groep moest nu snel handelen. Het was zeer belangrijk dat de vampier Linctus niet in handen kreeg.

De vampier vond kwam in het hoofd van Linctus en vulde het met zijn woorden. De vampier sprak Laat het toch gaan, je weet dat het te laat is. Je vrienden begrijpen het niet. Je hebt je taak gedaan en nu is het tijd om je over te geven. Je weet dat als ik het moet komen halen dat je het niet overleeft in het hoofd van Linctus.

"PAK DIE VAMPIER" schreeuwde Linctus. Hij kon zelf niet te dicht in de buurt komen. Stel je voor dat hij dan zou falen. Dat de vampier hem zou krijgen. Dat mocht niet gebeuren.

Door die gedacht was Linctus niet honderd procent op aan het letten. Hierdoor maakte een orc een aardige snee in de bovenarm van Linctus. Een snee die hij met de dood moest bekopen.

Demion? Ben jij het nog?.....
Demion keek opzij naar Muad en hij knikte.
Ik heb mij nog nooit zo levendig gevoeld
uit een hoek kwam een orc gesprongen, die met zijn bijl in de aanslag wilde uithalen naar Demion. zonder eenmaal te kijken naar de orc, sloeg demion zijn wapen uit zijn handen, zodra hij dichtbij genoeg was genaderd. de orc schrok, maar ging verder met zijn tanden en bloten vuisten in de aanval. Een steek vloog door het lichaam van de orc die snel naar zijn hoofd greep. Demion had zijn voorhoofd beet gepakt met zijn hand en duwde hem tegen de grond. De orc schreeuwde het uit, van weerstand als zowel van pijn. een hard gekraak tot gevolg was te horen. het waren de benderen in de benen van de orc, die de hoge druk niet meer konden weerstand. Demion hoorde dit gekraak en draaide eindelijk zijn hoofd richting de orc, die hij een knietje gaf, waardoor de orc door de kamer vloog en tegen een muur tot stilstand kwam.

Demion keek naar zijn handen en merkte nu zelf de aura op. zijn ogen leken weer normaal te worden en hij keek snel rond naar de andere.

Hij zag als eerste de echte vorm van Linctus. een goed gespierde man in plaats van een kreupel oud mannetje. Demion wist dat er iets anders was aan hem, dan dat hij voordeed.

Vervolgens keek hij naar Odysseus, Arya en Creanan die met wapens in de aanslag stonden.

toen vervolgens weer terug naar Muad, die moe leek te worden. Muad keek verbaast naar Demion en vroeg zich af wat er nou precies mis was met zijn aura. dit wilde Demion zelf ook wel weten

en nog erger... de vampier kwam steeds dichterbij.

--------------------------------------------

Raven dook achter een boom "Wat gebeurd daar allemaal?" moppelde hij zacht. hij probeerde de energie golven van de krijgers aan te voelen om te kijken wat er zich afspeelde in het kasteel. Andrax liep achter hem aan, maar zweeg. hij concentreerde zich ook op de energie, die in het rond vloog, maar was vooral gefocust op zijn doel Odysseus. "Daar... daar in dat gebouw houden wij ons schuil tot de tijd daar is Raven. dat is dicht genoeg bij het kasteel". Raven stemde in en ze liepen richting het vervallen gebouw dat midden in het donkere woud stond. Snel....heel snel kom wij weer samen

Arya voelde de adrenaline door het lichaam razen, en sprong op de vampier af die steeds dichterbij kwam. Wat linctus precies deed en was had ze geen idee van, maar ze wist wel dat het behoorlijk handig was om hem op dit moment te beschermen, of in ieder geval de vampier op afstand te houden, aangezien deze maar al te gretig naar de mens keek.

"Creanan! pak aan!" Arya had een klein mesje in haar hand en gooide deze naar Creanan toe. Het was behoorlijk scherp. Arya hoopte dat Hij het nu wat beter kon gebruiken, want tegen zo een tegenstander prefereerde ze een groter zwaard, terwijl Creanan ( voor het gedeelte dat ze had gezien) liever met kleinere wapens vocht.

Arya rent zonder verdere waarschuwing op de vampier af, haar zwaard in haar handen, klaar om toe te slaan.

Creanan ving het mesje op en draaide het een paar keer rond tussen zijn vingers.
Toen pakte hij een van zijn andere dolken en schoof het mes eraan: 'Past precies', riep hij naar Arya.
Hij was er klaar voor, als de anderen er ook maar klaar voor zouden zijn.
Hij zag dat Muad nog steeds niet helemaal fit was en greep naar een van zijn buidels. Hij haalde er een sterk geurend kruid uit, en hij gooide het naar Muad! Hopelijk wordt je hier wakker van zonder dat je je slokdarm verbrand!

Odysseus deed wat Creanan hem gevraagd had, en probeerde de perkamentrol te pakken. Maar hij werd tegengehouden door de vampier, die het ding toch wel erg belangrijk vond, en alles deed om Odysseus tegen te houden. Hm, vrij bijzonder stuk papier, als die vampier zich zo uitslooft om me tegen te houden. Ach, het houd hem in ieder geval bij Linctus vandaan.

De vampier griste de rol weg, waardoor deze een beetje openrolde, en de eerste woorden zichtbaar werden.

"Staal en Steen,
Wind en Woud.
Licht en Water,
Schaduw en Vuur."

De volgende regel werd ook zichtbaar, maar deze was in vreemde runen geschreven, die Odysseus niet kon lezen.

Odysseus vocht met de vampier om de rol, die toch erg bijzonder moest zijn, want de vampier gooide vanalles in de strijd, en begon met het oproepen van meer wezens. Vanuit een luik kwamen nu meer orcs, een zootje ondoden, zelfs twee Gundabers.

Odysseus negeerde ze, en concentreerde zich nog steeds op de vampier en de bijzondere perkamenten rol...

*Muad greep het bundeltje kruiden uit de lucht, terwijl hij met zijn andere hand een opdringerige orc van zich af hield. Hij rook er even aan, en knikte toen waarderend naar Creanan.*
"Je weet meer van Engelen dan dat je op het eerste gezicht liet zien, elf! Precies het goede spul" riep hij hem toe.
*De geur van het kruid had Muad al in een soort extase gebracht, waardoor hij al geen namen meer kon herinneren. Hij plukt een klein blaadje van het kruid, en stopt het in zijn mond. Een explosie van goud licht volgt.*
"Pfoe... Daar knapt een engel van op zeg!" roept hij opgewonden.
*Hij trekt zijn zwaarden weer, terwijl hij het kruid in zijn tas stopt, en begint dan allerhande aan obsceniteiten richting de vampier te roepen. Helaas voor Muad reageert de vampier er totaal niet op, omdat hij te veel bezig is met Odysseus van zich af te houden.*
"Tijd om maar weer eens..... ow......" halverwege zijn zin wordt Muad plotseling afgebroken. Als hij naar beneden kijkt, ziet hij een zwaard uit zijn buik steken. Hij was te veel bezig geweest met het uitdagen van de vampier dat hij totaal niet op de andere aanwezigen had gelet.
Hij draait zich om, en ziet dat een orc hem triomfantelijk aan kijkt. De stank die uit het wezens muil komt is al bijna genoeg om Muad te vloeren, laat staan dat zwaard wat momenteel door zijn ingewanden aan het roeren is.
Woedend haalt Muad uit, en snijd al de orc zijn ledematen in een paar snelle slagen af. De orc kijkt hem verbaasd aan, en terwijl het wezen bezig is om naar de aarde te storten, onthoofd Muad het wezen met de woorden: "Geen zilver, maat!"
Als hij echter probeert richting de vampier te lopen, merkt hij dat zijn bewegingen toch wel enigszins gehinderd worden.*
"Zeg ehm... zou iemand dit zwaard misschien uit m'n lijf willen trekken? 't doet nogal pijn..." vraagt hij met een schaapachtige uitdrukking op zijn gezicht aan iedereen die maar wilt luisteren

Creanan die geen moment had gewacht nadat Muad en Odysseus in de aanval gingen.
De gesummonde wezens van de Vampier waren nogal gretig en hakten met scherp! Gelukkig waren ze niet al te snel en niemand had al te veel moeite met het afweren van hun slagen.
Echter Muad was zo afgeleid met het roepen van beledigingen dat een zwaard in zijn buik terecht is gekomen.
'Tuurlijk!' antwoordde Creanan. Nadat het zwaard eruit was gehaald heelden de wonden zich vanzelf en gingen ze door in de aanval. De vampier werd behoorlijk in het nauw gedreven door de groep: Creanan zij aan zij met Muad, Odysseus met Arya.

Op de achtergrond was Linctus druk bezig met het in elkaar timmeren van de Orcs die maar bleven komen, en Madarian hielp hem een handje: over hun rugdekking hoefde ze zich geen zorgen te maken.
'Shinki zou nu best welkom zijn voor wat overwicht,' mompelde Muad.
Van Shinki was sinds het geknok met de Demoon niets meer vernomen; of ze nog aan het vechten waren wist niemand, maar ze konden er niet te lang bij stilstaan: die vampier moest dood.

'Muad, Odysseus, probeer hem af te leiden en richting die die muur met klimop daar verderop te krijgen!'
Ze wisten direct wat Creanan van plan was...

Phæn zag Arya op de vampier afrennen en ging zijn krachten verzamelen om te helpen. Hij rende onopvallend langs haar heen en probeerde ondertussen de vampier vanachter te benaderen. Dit bleek echter wat moeilijker uit te pakken dan gedacht waardoor hij het maar met de zijkant moest doen.

Ondertussen was het gevecht tussen Arthir en Pablo nog volop bezig. Nadat Pablo weer wegdook draaide hij zich om en schoot weer een zwarte schicht op Arthir af; zweetdruppels vlogen van zijn vermoeide lichaam. Arthir lachte, 'hoe zou je het vinden als je eens je eigen magie moet weerstaan.' Arthir hield zijn handen voor zich uit met de handpalmen schuin naar onder gericht. Opeens leek de schicht voor Arthir uit te wijken, maar toen draaide de schicht terug en ging met een boog achterlangs Arthir en kwam weer op Pablo af. Hoe deed hij...? Pablo ging klaar staan en hoopte dat Arthir niet al teveel met zijn schicht had uitgespookt. Opeens klonk het 'of als de jongedame zou lijden onder jouw toedoen?' Met een spottend nadruk had hij haar beschreven en Pablo aan het denken gezet over zijn volgende zet. Toen week de schicht plotseling van zijn ramkoers met Pablo af en nam Arya als doelwit. De schicht begon opeens donkerpaars op te gloeien en Pablo wist dat er inmiddels meer dan zijn eigen energie bij betrokken was.

'Arya, pas op!' wist Phæn er nog snel uit te gooien, in de weinige tijd die er te vergooien was voordat de schicht zijn doelwit raakte. Pablo ging bliksemsnel op in duisternis en de schicht verdween in een impact die in de lucht plaats vond, niet meer dan 2 voet van Arya. Kort daarna knalde Pablo een eind verder tegen de muur, waarna hij weer probeerde op te staan om zijn gevecht tegen Arthir te hervatten. Pablo verging weer in duisternis en kwam in het midden van de kas weer uit het niets opduiken, om vervolgens eens goed zand te happen. Lachend keek Arthir toe terwijl hij op de grond lag. 'Als prioriteiten stellen niet jouw eerste zwak was, dan was het wel efficiënt gebruik van magie.'

Arya keek achterom toen ze een harde knal hoorde, amar de lichtshow die zich achter haar rug had afgespeeld was haar volledig ontgaan. Ze zag echter wel Pablo verschijnen, terwijl Arthir hem uitlachte. Snel concentreerde ze zich weer op de vampier, die Creanan zijn plannetje ook wel door scheen te hebben, en zo goed en kwaad als het maar kon probeerde van de desbetreffende muur vandaan te blijven.

Wij zijn in de meerderheid, maar zodra Pablo en Arthir zijn uitgevochten hebben we er een vijand bij.. Arthir kan ik wel tegen vechten, maar Ik betwijfel of ik dat tegen een oude vriend kan, ook al probeert ie me te vermorzelen. Arya had echter niet in de gaten hoe erg zij het laatste mis had.

Nogmaals haalde ze uit naar de vampier. Deze wist haar slag te blokkeren, maar kwam wel steeds dichter in de buurt van de muur. een overmacht van vier leek zelfs voor de graaf te veel..

"Maak hem af. Nu!!" Schreeuwde Linctus. De zweetdruppels hingen aan zijn gezicht. Hij verkeerde duidelijk in grote pijn en door de orcs kwam het niet.

In het hoofd van Linctus klonk nog steeds de graaf. Als je het mij niet gunt, dan neemt de volgende het wel en die zal je niet sparen. Geef je dus maar aan mij over. Het is een nutteloze zaak waar je voor inzet. Je zal toch falen. Je bent nu ontmaskerd. Schuilen kan niet meer. "Ga weg" schreeuwde Linctus met zijn handen op zijn hoofd.

Linctus herstelde zich net op tijd om een zwaard van een orc te ontwijken en doodde de orc. Linctus zijn techniek werd steeds ruwer en er kwamen meer fouten in te zitten. Toch werden de orcs nog steeds massaal in de pan gehakt.

"Maak hem af" smeekte Linctus

Toen Arthir uitgelachen was hervond Pablo zijn energie weer om op te staan. De dodelijke blik die hij hierbij wierp naar Arthir was alles behalve vriendelijk. 'Ah, gaan we boos doen? Wij weten allebei wie hier immers de victorie gaat claimen.' Een schicht vloog weer Arthir's kant op en hij weerde af waarbij hij dichter naar de muur stapte. Opeens verscheen er een donkere bel door de muur heen die Arthir, een stuk muur en wat grond om hem heen omving. 'Wahahaha, knap hoor, en hoe lang denk je dat op te kunnen houden?' Zolang jij niet weet dat het slechts pure illusie is? Lang genoeg... dacht Pablo, terwijl hij wat opgefokt reageerde met 'Wacht jij maar, ik krijg je wel...' Terwijl Arthir de tijd nam om de bel te bestuderen stak hij er opeens zijn hand doorheen. 'Hey, wat is dit nou?' Dat had Pablo genoeg tijd gegeven. Hij verzamelde al zijn energie en een spanning verscheen rond de bel die de hand toesloeg. Kort daarna implodeerde de bel en lag Arthir op de grond. Hij stond op en na een korte aarzeling verdween hij in de schaduwen. 'Vluchten als het je niet mee zit, heh?'

Pablo keek zich heen en zag Muad staan. Hij bleef nog even om zich heen kijken waarbij hij meerdere keren overwoog Muad aan te vallen, maar verder dan zijn gedachten kwam hij niet.

'Okey jongens, drijf hem tot het laatste stuk! We hebben hem bijna!', hijgde Creanan bij het afhakken van een arm van een Ondode. Direct erna vloog het hoofd er achteraan, en het lichaam van het gedrocht viel op de grond.
'Bah! Het lijkt wel of ze steeds sappiger worden.' riep hij.
Het zou niet meer lang duren voordat Muad en Odysseus de Graaf klem zouden hebben. Creanan hield zich een beetje terug en begon energie te verzamelen: hij mocht dit niet mis laten gaan!

De graaf leek van streek: zijn twee pionnen waren meer met zichzelf bezig en zijn plan met Linctus leek niet te werken. Hoe veel ondoden hij ook opriep, ze werden simpelweg omvergehakt. Hij voelde langzaam zijn macht wegglippen door de hoeveelheid energie die hij verspilde... hij las een nieuwe bezwering voor van de rol, en er kwam een enorm stinkend gedrocht uit de aarde: hij leek wel aan elkaar genaaid uit tientallen varkens en hij zwaaide met grote hakbijlen in het rond... Dat zou ze wel even afremmen!

Steeds verder dreven Creanan, Arya en Odysseus de vampier naar de klimop. Al snel zou de vampier verstrikt raken in de klimop, en klaar zijn voor de genadeslag. Toen daagde er iets in Odysseus. Hoe kon de vampier gedood worden? Dat wisten ze nog steeds niet...

Toen verscheen er iets wat eigenlijk een golem had moeten wezen, maar omdat hij te haastig was opgeroepen, zag hij er niet zo uit als het zou moeten wezen. Niettemin vormde dit creatuur een obstakel.

"Arya, houd de vampier tegen voordat hij ontsnapt! Ik houd me wel met dit ding hier bezig..."

Phæn keek om en zag het gedrocht naderen. Wat is dat nou voor hoop vleesafval? dacht hij in zichzelf. Hij focuste zich weer op de vampier en magie verzamelde zich rondom zijn handen in de vorm van een cyaanblauw vuur, wat hij gebruikte om de vampier van zijn kant in bedwang te houden. Toen schoot het ook bij hem te binnen. 'Ody? Arya? In hoeverre hebben we eigenlijk zijn dood uitgepland?'

Terwijl het ene hoekje van zijn gedachten zich bezig houd met Linctus focust de vampier zich grotendeels op de groep voor hem.
In alle eeuwen dat hij had geleefd was hij nog nooit zo dicht bij de dood als nu. Hij wist dat hij tegen ieder van hen apart ze makkelijk de baas was. Hij was sowieso sneller dan wie dan ook in deze ruimte. De bliksemsnelle aanvallen waarmee bijvoorbeeld die mannelijke elf de zombies uitschakelde zouden een gewone sterveling verassen. Voor hem was het alsof de dolken met een super traag tempo door de lucht heen sneden.
Die engel zou nog een probleem kunnen vormen, net als die elementaal. In pure gevechtskracht was hij zeker sterker, maar als ze besloten hem met magie aan te vallen, zou hij wel eens het onderspit kunnen delven.
Die vrouwelijke elf maakte hij zich nog het minst zorgen over. Ze was te bezorgd om die ene engel. Ze zou fouten gaan maken als die engel in de problemen kwam.
Helaas stond hij nu in de hoek. Hij had zich te ver weg laten drukken voor zijn eer. Snel roept hij een golem op. Het was haast werk, maar het kon op dat moment niet beter.
Terwijl het groepje zich bekommerde om de golem verstopte hij zich achter de brede rug van het wezen, riep zijn eeuwenoude magie op, en teleporteerde zich naar de andere kant van de krijgers.
Wat zullen ze op kijken als ze die golem neer hebben. Alles wat ze zullen zien is een begroeide muur.
De vampier kon het niet laten, en liet heel even een geniepig lachje over zijn lippen komen. Dan slaat een gedachte hem plotseling als een donderslag bij heldere hemel in het gezicht. Die begroeide muur! Die elf kan met de natuur spelen! Hij had het hem zien doen. Dat was nooit goed afgelopen. Blij dat hij nu tot dit inzicht was gekomen lette hij er extra op dat hij niet meer in de buurt van de muren zou komen.
Die elf ging er aan!

" Haal die Golem neer! " Arya riep, want ze wist dat daarachter de Vampier zou staan te wachten. echter, zij zou zich niet fosuccen op de gollem, aangezien er nog een potentiele vijand in de ruimte aanwezig was. Pablo zou ze zo van achtere neer kunnen halen als ze niet op zouden letten, dus zachtjes voegde ze er nog wat aan toe. " Dan ga ik tegen pablo.." Arya keek eerst over haar schouder, en zag hem daar nog steeds bewegingsloos. Dat hij weinig magie over zou hebben kwam haar goed uit, aangezien Magie de laatste tijd niet haar sterkste punt was geweest.

Zonder verder na te denken draaide ze zich om en liep in de richting van het midden van de kas terwijl ze de andere strijd even achter zich liet. Arya wist niet in hoeverre ze iemand die ze kende kon verwonden, maar ze kon wel de rest behoeden voor zijn aanvallen als zij degene was die hem bezig hield. " zo.."