Als hij besluit Muad toch maar te gaan irriteren wordt hij opeens geconfronteerd met het feit dat Arya op hem af komt lopen. 'En jij dacht mij uit te kunnen dagen?' Probeerde hij op een niet al te sarcastische toon te zeggen. Hij zette een stap naar achter en bedacht zich waar hij de energie zou moeten halen voor zo'n gevecht. Gevecht? Zou het überhaupt op een gevecht gaan lijken als hij niet van plan was haar enig letsel aan te brengen? Toen Arya klaar stond om aan te vallen verdween hij en verscheen hij weer achter haar. Inspiratieloos zat hij haar te ontwijken om nog een beetje energie bij elkaar te kunnen schrapen.

Toen keek hij haar aan en rende hij opeens met volle snelheid op haar af. Verrast werd ze bij haar onderbuik gegrepen en een donkere flits verscheen die hun allebei meenam in een explosie van donkere mist. Wat overbleef was niets anders dan een mist die de grond bedekte en langzaam begon weg te vagen.

Linctus zakte door zijn knieen. De graaf was hem te veel. Linctus greep naar zijn hart terwijl de graaf voor hem opdoemde tussen de orcs. "Geef maar hier" riep de graaf. Linctus greep zijn zak bij zich en hielt het tegen zich aan.

"Nooit" riep Linctus en daarna slaakte hij een kreet van pijn. Hij viel bewusteloos op de grond. Nog wel in leven, maar bewusteloos.

Creanan zag dat de vampier zijn plan had doorzien, en Arya was ineens weggehaald door Pablo.
'Leuk, zo gaat het perfect en zo wordt je plan in duizend stukken gehakt. Wordt het nog leuker?'
Intussen had Odysseus een van de hechtingen van het beest dusdanig opengehakt dat er een hele zooi smerige troep uitspoot, waarvan een deel over Creanan terecht kwam.
'Ik en mijn grote mond...' sprak hij terwijl hij wat slijm uit zijn haren veegde.

Uit zijn ooghoek zag hij dat Madarian zich bovenop de weerwolf wierp met een onverwachte sprong. De vampier leek wat uitgeput door zijn hoeveelheid acties.
Dit leek het moment waarop de groep zich moest richten op hem; Linctus leek het ook niet lang meer vol te houden, wat er dan ook mis was met hem!

Creanan rende op de Vampier af maar die had intussen Madarian al van zich afgeschud en die lag bij de komen op de grond.
Dit was een vergissing: met een simpele handbeweging veranderde de vampier in een zwerm vleermuisen en hij stortte zich op Creanan die niets tegen deze hoeveelheid vijanden kon doen; langzaam viel ook Creanan naar de grond.

Demion keek rond naar de actie om hem heen. Een hevige strijd was bezig en hij stond daar maar. Uit het niets hoorde hij een bekende stem…Novastar. “Demion…wat is er? Waarom kijk je zo verbaast?”. Demion keek naar zijn handen, waar een vreemde aura omheen draaide. “Novastar?….wat is er met mij aan de hand?”.

Even was er stilte en tijd en ruimte leken tot stilstand te komen. Niemand bewoog, niemand sprak en niets of niemand maakte geluid. Een lichtelijke gedaante van Novastar verscheen voor zijn neus. Ze was even mooi als hij haar kon herinneren. Haar mooie lange haar wapperde, terwijl er in de ruimte totaal geen zuchtje wind stond. “Demion,ik moet je wat vertellen…. weet jij nog die ring die ik voor jou heb gemaakt? Het is niet alles wat ik had gezegd”. Demion keek haar doordringend aan en tilde zijn hand omhoog om zijn ring te bekijken. “Wat is er dan nog meer speciaal aan?”. Even leek Novastar zich te schamen. Ze probeerde wat te zeggen, maar ze kreeg het niet zo snel over haar lippen. “…..euhm….het…het is een laatste redmiddel”. Van haar woorden keek Demion verbaast langs zijn hand naar Novastar. “Een laatste redmiddel?”. Novastar knikte “Sorry, ik had je eerder moeten vertellen, maar…..”. “Maar wat?” Demion liep verder in haar richting en probeerde haar hand te pakken met zijn hand, maar deze ging er dwars doorheen. “Demion…. Deze ring was ook een laatste redmiddel, mocht Deimos vrijkomen….”. Demion stapte achteruit. “waar heb je het over? Deimos is weer verslagen”. Novastar schudde haar hoofd “Toen Deimos wist vrij te komen, is de magie in de ring in werking gezet. Ik had nooit gedacht dat jij sterk genoeg was om Deimos te verslaan…. De ring zal Deimos vernietigen”. Demion liet zijn wenkbrauwen bijna boven zijn hoofd uitstijgen. “Maar wat heeft dat met mij te maken?”. Novastar keek Demion diep in zijn ogen “omdat Deimos en jij de zelfde persoon zijn…..zal jij ook sterven…. Dit was bepaald door alle guardians in mijn tijd”. Demion stapte achteruit en probeerde gelijk zijn ring af te doen, maar Novastar hield hem tegen. “Het heeft geen zin meer Demion, de magie van de ring is al geactiveerd. De balans die ik ooit verstoort had zal weer wederkeren… het spijt mij schat. Ik zal je wederzien in het paradijs, waar wij samen voor altijd kunnen zijn”.

Na de laatste woorden van Novastar, verdween ze. De tijd begon weer te lopen en de gevechten om Demion heen gingen weer hard door. Demion keek gespannen om hem heen. Hij was normaal nooit bang geweest voor de dood, omdat hij onsterfelijk was, maar nu kon hij er niet meer omheen. Hij was bang, voor het eerst in lange tijd. Iets waar hij totaal geen controle over had en niet tegen kon vechten. In een gevecht kon hij nog stand houden, maar tegen de dood kon hij ook niet vechten. Wat kon hij doen?

Zijn hoofd begon weer te bonzen, waardoor hij naar zijn hoofd greep. Zijn aura begon nu ook heviger te gloeien en leek zeer ontstoord. Hij gaf een schreeuw van pijn en een schokgolf vloog door de kamer heen. Zijn ogen werden zwaar en vielen dicht. Langzaam viel hij naar de grond. Is dit het einde?….. is er nog hoop?….wat gaat er nu gebeuren met de wereld?. De wereld werd weer donker en stil om hem heen. Na enkele minuten werd de stilte onderbroken door voetstappen. “Hallo Demion…misschien is er nog een uitweg”. Demion opende met moeite zijn ogen en keek op. Het was Deimos die hem met een grote grijns aankeek en zijn hand uitstak in zijn richting.

Toen Pablo op haar afrende dacht Arya dat hij eindelijk eens ging aanvallen in plaats van weer eens ontwijken. Ze hield haar zwaard klaar, om terug te meppen en deze keer wel te raken totdat ze opeens een ruk bij haar maag voelde. wat.. Het was geen staal, geen koud metaal maar een arm, en in minder dan een seconde was de kamer verdwenen. het enige wat ze zag was een zwarte waas. dat iets bij haar maag hield haar nog steeds vast maar ze zag naast haar slechts een donkere schaduw, al wist ze verdomd goed wie dat moest zijn. Wat er precies gebeurde wist ze niet, maar op de schaduw naast haar leek alles om haar geen weg te zijn. Arya voelde geen grond meer, kon niet ademen, maar stierf er niet aan.

Demion zag Deimos staan en liet zijn hoofd op de grond zakken. Zijn ogen sloten weer en de wereld werd weer donker. “Nee Demion, onze tijd is pas begonnen…..”

Demion opende zijn ogen weer. Hij keek rond en zag dat hij in het bos lag. Hoe kwam hij hier terecht? Hij stond op en keek rond. Het leek vredig in het bos, wanneer de warme zonnestralen door de bladeren braken. Dit stuk bos kwam bekent voor bij Demion en hij keek rond naar enige aanwijzingen. Toen ineens schoot het hem te binnen. Hij was hier opgegroeid. Hier speelde kleine Demion altijd samen met zijn beste vriend Raven. Uren lang sprongen ze van boom tot boom en speelde verstoppertje en tikkertje. Maar waarom was hij nu hier?

Een stem van achter begroette hem “Hallo Demion”. Snel draaide Demion zich om en zag Deimos staan. “Deimos? Waar ben ik? Hoe ben jij terug gekomen?” Deimos sloot zijn ogen en strekte zijn armen. Hij kwam totaal niet bedreigend over. “Wat een hoop vragen Demion. Zou jij niet een andere vraag willen stellen?” . Demion dacht na en keek even rond naar de bomen. Ineens wist hij het weer. Hij herinnerde zich weer de woorden van Deimos voordat het licht uitging. …misschien is er nog een uitweg
“Wat voor uitweg bedoel je Deimos?”.

Deimos knikte met zijn hoofd en opende zijn ogen. “Ik zal je alles vertellen wat ik weet Demion.” Deimos liep richting Demion en liep vervolgens langs hem heen. Even stopte hij en draaide zijn hoofd om “Kom je nog Demion?”. Demion wist dat hij toch geen andere opties had en volgde hem dus maar.

Met ze tweeën liepen ze door het bos. Langs de bomen uit hun verleden. Langs de schaduw die een grote eik maakte waar ze vroeger altijd onder zaten. Tot dat Deimos stopte met lopen en zich naar de eik draaide. “Demion… wij zullen sterven…. Dat weet je toch?”. Demion zei niks, maar een bevestigende knik van zijn hoofd was genoeg. “De reden dat ik je hier naar toe bracht is simpel. Wij kunnen een nieuwe start maken. Een nieuwe start als vroeger”. Demion draaide zijn hoofd en keek verbaast. “Wat bedoel je daar mee Deimos?”. Deimos liep naar de eik toe en legde zijn hand op de stronk. “Jij denkt dat ik alleen maar slecht ben Demion, maar dat klopt niet. Vroeger leefde wij ook altijd samen, tot onze 16e verjaardag. Toen splitste onze persoonlijkheid. Wij hadden nooit moeten spelen met zulke krachtige magie”. Weer zei Demion niks en luisterde aandachtig wat Deimos te zeggen had. “Demion… er is nog een manier om onze dood te verkomen…. Maar daar zijn wij beide voor nodig. Toen ik hoorde dat ik zou sterven, kon ik nog maar een ding doen… jouw hulp vragen”. Demions ogen werden groter en hij wist even niet wat hij moest zeggen. “Waarom mijn hulp Deimos?”. Deimos keek Demion wat droevig aan “Omdat jij de enige bent die mij…ons kan redden”. “En wat moet hiervoor gebeuren Deimos… waarom zou ik jou nog helpen?”. Deimos draaide zich weer om “Ik dacht al dat je dat zou zeggen en daarom doe ik het volgende voorstel”. Demion wachtte rustig op Deimos aanbod. “Demion…. Waarom voegen wij ons niet samen. Dan zijn wij niet meer Demion en Deimos in een lichaam, maar een persoon…een compleet persoon…. Dit kan misschien de enige manier zijn om ons te redden”. Demion keek rond en wist niet wat hij moest zeggen. Hij kon toch moeilijk ja zeggen, maar ook wilde hij niet sterven op deze manier. “En wat gebeurd er dan met onze persoonlijkheid Deimos?”. Deimos schudde zijn hoofd “ik heb eigenlijk geen idee, maar onze persoonlijkheid komt weer in balans, net als de wereld voor ons bestemd had. Vroeger in onze jeugd hadden wij het toch ook goed? Misschien is het zoiets al dat”. Demion voelde de band met Deimos terug keren, wat hem verbaasde. Hoe je het wende of keerde Deimos hoorde bij Demion als Demion bij Deimos hoorde. Hij kon de pijn en angst zien in Deimos ogen. Iets wat hij nog nooit bij Deimos opgemerkt had in al die jaren dat hij door zijn geest heen dwaalde. Demion dacht nog even na en keek toen naar Deimos. “Ik stem in, maar als ik merk dat je mij oplicht dan stop ik de boel en sterven wij beide…..dus?…..hoe gaan wij te werk?”

Pablo liet Arya los en een schokgolf gooide Arya tegen de marmeren grond van een kamer waarin ze zojuist verschenen waren. Pablo landde echter netjes op zijn voeten en droeg Arya door een deur naar een kamer, waar hij haar neerlegde op een rood kleed. Om haar heen stonden 5 metalen standaarden die een pentagon vormde. Elke standaard hield een zwart kristal vast en zodra Pablo uit het pentagon stapte traden ze in werking. De kristallen werden met elkaar verbonden door een donkerpaars schild, wat het onmogelijk maakte de pentagon te betreden of verlaten. Één kristal zat echter scheef waardoor het voor een klein deel net in het schild stak, dit merkte Pablo echter niet op waardoor hij kort daarna de kamer uit liep.

Hoewel de knie van de golem zwaar beschadigd was, vocht hij gewoon door. Zwaai na zwaai ontwijkend probeerden Creanan en Odysseus het beest op zijn knieën te krijgen, totdat Creanan merkte, dat Linctus in grote problemen zat. Creanan aarzelde niet, en liet Odysseus achter met de golem.

Dat was het moment voor de vampier om zich te transfomeren. Foute boel. Creanan kon zich niet verweren tegen deze overmaat aan kracht, en zakte naar de grond. Demion lag op de grond en was in trance, Muad scheen het zelf al druk genoeg te hebben, Arya was verdwenen. Fijn, dan moet ik het maar weer doen...

Odysseus ontweek een slag van de golem, greep zich vast aan diens arm, en klom omhoog, tot hij op de kop van de golem stond. De golem deed verwoed pogingen om Odysseus van zijn hersen(of wat er ook in zat)pan af te krijgen, maar zijn graaiende armen werden begroet door koud staal.

Toen probeerde de golem het op een andere manier, en probeerde Odysseus gewoon van zich af te schudden. Odysseus maakte een zwaai met zijn bijl, en plantte hem in de schedelpan van de golem, en gebruikte de steel als houvast om niet van de van de pijn brullende golem te vallen.

Dat was het moment om zijn boog te pakken, en de horde vleermuizen te beschieten, al was het maar om de aandacht van de vampier te trekken. Drie voltreffers waren genoeg om de vampier terug te laten transformeren. Met een woedende blik en een paar schrammen in zijn gezicht die er net nog niet zaten keek de bloedzuiger Odysseus aan.

"Dat zet ik je betaalt, barbaar!" Krijste de vampier.
__________________________________________________________

Een ware lichtshow aan aura's. Raven had gelijk, er gebeurde rare dingen in het kasteel. Andrax keek vanuit hun schuilplaats naar het kasteel en wreef over de snee in zijn nek. Hij was sneller hersteld dan van te voren gedacht, eigenlijk was hij alweer klaar voor het gevecht. Andrax keek van Raven, die in zichzelf gekeerd was en diep nadacht, naar het kasteel, en weer terug. Wat moest hij doen? Hij voelde dat wat er ook in dat kasteel gebeurde, dat het belangrijk was, en hij het eigenlijk niet kon missen.

Andrax keek nog even naar Raven, weer naar het kasteel, en verliet de schuilplaats. En zo rende hij weer door de nacht, weer naar het kasteel, weer naar zijn prooi, maar nu niet om dezelfde reden als eerst...

__________________________________________________________

Odysseus had het zwaar te verduren. De golem was gestorven aan de bijl in zijn schedel, maar de graaf die hem nu het leven zuur maakte was wel meer dan een paar treetjes taaier. Het duurde niet lang voordat de vampier de overhand kreeg. "Nog even barbaar, en dan zul je wensen dat je nooit geboren was!" Gilde de zielenzuiger. Odysseus zweeg, het zweet stond op zijn voorhoofd, hij beet op zijn lip. Het zou inderdaad niet lang meer duren voordat het voorbij zou zijn...

De vampier deed een onverwachte uitval, en wierp Odysseus achteruit. Odysseus kwam hard op zijn rug terecht, en voordat hij op kon staan stond de vampier al voor zijn neus, een klein zwaard in de aanslag houdend. De graaf lachtte, en zwaaide met zijn zwaard, klaar om Odysseus' leven te beëindigen.

Maar halverwege werd het zwaard geblokkeerd door een stuk staal dat Odysseus overal zou herkennen. Zowel de vampier als Odysseus keek verbaasd naar de eigenaar van het zwaard. "Andrax!" Riep Odysseus verbaasd. Zijn verbazing werd beantwoord door een nonchalante glimlach. "Hallo Odysseus. Als er iemand is die jou zal doden, dan ben ik dat, en niemand anders! Zo, en nu gaan we iets aan dit stuk verdriet doen. Volgens mij kun je wel wat hulp gebruiken."

Ook de vampier was verbaasd. Dit was de persoon die hem op de toren zo had toegetakeld! (zie een aantal pagina's terug) Angst bekroop de vampier. Dit zag er niet goed uit. De vorige keer had deze man het op de elementaal gemunt, nu was hij het doelwit.

Met hernieuwde moed en met de hulp van Andrax stortte Odysseus zich weer op de vampier. De combinatie van Odysseus' bijl en Andrax' aurazwaarden was een zware dobber voor de vampier...

Door de schok viel Arya bewusteloos, waardoor ze niks opmerkte van het ritueel om haar heen. Hoe lang her duurde voordat ze bij bewustzijn kwam wist ze ook niet, alleen dat hoelang het ook was, ze nog steeds barstede koppijn had. Toen ze weer normaal rond kon kijken dacht ze eerste dat ze nog steeds in die waas zat, maar beneden haar lag een rood kleed, en de omgeving was donkerpaars, niet zwart. Arya wreef over haar voorhoofd en probeerde zich even te herinneren wat er ook alweer aan de hand was. In een schok wist ze het weer. Maynhem! de vampier. Het gevecht.. Linctus, die anders bleek te zijn dan hij hun had doen laten geloven. en Demion.. veel van Demion had ze niet meegekregen, alleen dat het niet heel goed was.

het gevecht met Pablo.. als het tenminste een gevecht kon worden genoemd. het was eerst meer een dans. de een valt aan, de ander ontwijkt. Ze had hem slechts een keer geraakt en weinig tot geen schade aangebracht. Op het moment wist Arya niet eens of ze leefde, of dat dit iets anders was. De hemel/hel was het in ieder geval niet, anders was ze wel een bekende tegengekomen. maar wat was de ruimte om haar heen dan wel?

even kwam het idee om te proberen iemand te bereiken via gedachten, maar dat idee zette ze snel uit haar hoofd. de kans was groot dat iemand her hoorde waarvan ze liever niet had dat hij of zij het hoorde.

Arya liep naar het donkerpaarse ding toe en legde heel even haar hand er op. Het was hard, maar toch ook weer niet. Ze zou er echter niet zomaar doorheen kunnen. Arya greep haar waar haar zwaard hoorde te zitten, maar die was natuurlijk weg. " Shit. Nou ja, dat had ik ook wel kunnen verwachten.."

Kort daarna sloeg de deur open en liep Pablo naar binnen. Meteen werd hij belast met een aantal vragen en opmerkingen onder andere over wat zij hier deed. Zonder iets te zeggen legde Pablo een bord met voedsel voor haar neer en vertrok weer. Hij had ook een oude fles bij zich die erg veel op een vaas leeg. Hij zette hem naast de deur neer aan de andere kant van de kamer en haalde de dop eraf, waarna een gas langzaam uit de fles kroop en zich door de kamer waande. 'Weldra zullen jouw te verlenen diensten duidelijk worden.' zij hij, waarna hij de deur weer sloot.

Hij liep de ruimte met de marmeren grond weer door en betrad een andere kamer, deze was gevuld met flessen, potten en ander apparatuur, hier werd duidelijk met alchemie geëxperimenteerd. Die fles zou waarschijnlijk falen in zijn doel, maar ik kan pas sinds kort mijn creaties daadwerkelijk toepassen. Weldra zullen effectievere spreuken zich een weg manen door haar hart. Hij goot een flesje leeg in een buis waar hij zijn hand boven hield. De buis absorbeerde de donkere mist die van zijn hand kwam en begon opeens hevig te roken. Pablo deed een paar stappen naar achter en probeerde met zijn hand de rook weg te zwaaien. Getver... Hij bedacht met dank aan de hevige rookontwikkeling dat hij dit experiment later maar moest hervatten en liep de kamer weer uit.

Creanan stond weer op en leek verlost te zijn van de vampier. Hij zag een vijand met een aura, bijna gelijk aan dat van Odysseus... maar hij was geen vijand?!
Een kloon leek in gevecht met de vampier en Odysseus vocht aan zijn zijde, hoewel ze totaal tegenovergesteld waren in alles.

Hij rende richting de groep en struikelde bijna over iets wat hij nog niet had zien liggen; Arya's zwaard! Hij stak zijn dolken weg en pakte het zwaard; voor deze keer moest hij maar even buiten zijn voorkeur vechten: die uit de klauwen gegroeide vleermuis moest en zou doodgaan!
Linctus' leven leek er vanaf te hangen!

Door de groep van drie leek de vampier weer een beetje overweldigd te raken: zeker nu Andrax die toch voor het grootste deel hersteld was van zijn gevecht uit alle macht meedeed.
Op een zwak moment van de vampier stak Creanan het zwaard van Arya in de rug van de vampier! Het leek hem zeer te doen, maar het had meer effect dan Creanan hoopte: het zwaard smolt voor iedereens ogen weg, en de vampier leek vrij onbeschadigd...
'Odysseus, had je dit zwaard nog bezweerd of niet?' riep Creanan richting hem?
Dit zou lastiger worden dan iedereen had gedacht, en Creanan hoopte maar dat Andrax wel zijn zwaard had bezweerd...

Het zwaard dat Creanan gebruikte smolt voor de ogen van Odysseus weg. "Odysseus, had je dit zwaard nog bezweerd of niet?" Vroeg Creanan verbaasd, maar zijn antwoord kwam snel: het gesmolten staal begon weer te bewegen, en vormde hetzelfde zwaard dat net smolt. Verbaasd keek Creanan Odysseus aan. "Sterk staaltje, maar wat heb ik eraan?" Vroeg hij, een zwaai ontwijkend. Odysseus keek Andrax aan. "Zou je..." "Welja, natuurlijk..." Antwoorde Andrax knorrig, en liet een stuk blauwe aura uitvloeien over Creanans zwaard. "Dat zal wel helpen..."

Toen Pablo weer uit de kamer weg was mompelde Arya wat dingen die niet al te vriendelijk waren. De kamer begon langzaam naar een vreemde geur te ruiken door de pot die Pablo daar had neergezet. Wat hij precies van plan was wist ze niet, maar ze zou het niet toelaten. het enige wat ze niet honderd procent begreep was waarom ze nog leefde. het zou een stuk makkelijker voor hem zijn geweest als hij haar gewoon vermoord had. " Vuile rotzak.."

Arya liet het eten staan en probeerde na te denken over het nut. Het enige wat ze kon bedenken was niet heel logisch. Arya inzetten tegen de rest van de groep zou toch niet lukken, want ook al was Arya een van de minder sterken van de groep, geestelijk was ze niet zo makkelijk te breken.

Na een tijdje zitten stond ze uit verveling op en liep even rond in de kleine ruimte die ze had. Plotseling ontdekte ze dat er iets uitstak, iets waar zij van binnen bijkon. Arya knielde er net voor. het was zwart, en stak net uit het donkerpaars. heel voorzichtig probeerde ze het aan te raken. Het bleek een kristal te zijn. Langzaam probeerde ze het kristal naar binnen te trekken, en na een paar minuten lag het kristal in haar hand, en verdween het donkerpaarse om haar heen.

Nu kon ze eindelijk beter de ruimte rondkijken. Het eerste wat ze deed was naar de fles lopen en de dop er terug op doen, want het stonk verschrikkelijk. Daarna kreeg ze een idee.Ze zette de steen terug in de standaard en keek naar wat er gebeurde. Het donkerpaarse schild verscheen weer, alleen nu stond ze erbuiten. ze glimlachte. van buiten was niet te zien wat er binnen in bevond.

Arya pakte de steen weer van de houder en keek de kamer rond. ze had iets hards nodig, iets waarmee ze kon slaan.. Haar ogen vonden een stoel die ergens achter in een hoek stond. het was niet perfect, maar zou goed genoeg werken. Ze droeg de stoel naar het midden van de kamer, wat het schild zou bedennen en ging er toen zelf weer bijzitten. Nu van binnen de binnenkort omschilde plek zette ze Heel voorzichtig de steen wee in de houder, maar weer schuin, zodat ze er de volgende keer ook weer uit zou kunnen..

Toen de rook weer weg was betrad Pablo de alchemiekamer weer. Het buisje was inmiddels gestopt met roken en hij goot alles weer in een flesje waar hij er snel de dop weer van opdraaide. Dit zou best eens een goede kans van slagen hebben, bedacht hij toen hij de kamer uitliep.

Met het flesje langs zijn hand liep hij weer door de grote ruimte tot hij langs de deur van de gevangene kwam. Hij deed de deur voorzichtig open en probeerde het andere flesje niet om te stoten. Hij pakte het nieuwe flesje en verving de oude fles, toen hij de dop van de fles af wou halen viel het hem op dat die er bij de oude fles er weer op zat.

Hij stond weer rechtop en keek meteen naar het schild. Waarom is dat schild dan ook zo irritant ondoorzichtig...

Arya hoorde voetstappen in de kamer. Ze grijnsde, en pakte de makeshift speer/knuppel vast die ze had weten te maken van het hout van de stoel. Ze hoorde hem naar de fles lopen. zoals ik al dacht.. Er zat dus inderdaad iets in de fles. en van wat ze had gezien kon dat niet goed zijn. Arya pakte de steen van de houder af, sprong op en zette de scherpe punt van het hout tegen de keel van Pablo. " Sta still.."

Voor Pablo iets kon doen had Arya hem al vast. 'Wat? Hoe...' Hij werd bevolen stil te staan en bleef uit voorzorg maar gewoon rechtop staan. 'Hoe heb je..?' Voorzichtig probeerde Pablo ongezien het flesje om te schoppen, en meteen liep alles eruit. Godzijdank dat dit spul dit keer niet zo geurt en rookt... Hij keek naar Arya en die leek nog te beslissen wat ze met hem zou doen. Waarschijnlijk kan dit nog wel even duren bij zo'n sterk persoon... Op hoop van zege dan dat dit drankje zijn werk wel goed doet.

'Zo Arya, en nu heb je iets errm... puntigs tegen mijn keel staan, wat was je nu van plan te gaan doen?' Hij voelde de punt dieper in zijn keel gedrukt worden. 'Je weet niet waar je bent, je kent de weg niet eens in dit huis, wat dacht je te kunnen bereiken?' Hij voelde de punt al wat minder hard drukken, maar begreep dat dit uit voorzorg was om hem niet meteen al te doden. Langzaam begon er een zwart vuur in zijn handen te ontstaan, die hij inmiddels achter zijn rug hield.

Woede vlamde op in Arya haar ogen toen Pablo gewoon rustig bleef praten, al leek hij wel in de war door haar actie. " Hou het er maar op dat het geluk aan mijn kant is.." Zijn woorden flitsten door haar hoofd. Hij sprak over een huis. Doordat er geen ramen waren had ze het niet precies geweten, maar dat was in ieder geval nu een ding dat zeker was. " En ik ken toch niks van deze wereld, dus nog wat meer verwarring maakt niet uit." Arya fluisterde bijna, alhoewel de woede in haar stem duidelijk hoorbaar was. " Alhoewel we daar misschien wel iets aan kunnen doen." De zette weet iets meer druk op de scherpe punt, en zag dat hij toch wel reargeerde.

"Weet je, ik heb geen flauw idee wat je met mij van plan bent, maar wat het ook is, het zal je niet lukken. Daar zorg ik wel voor. en nu lopen. naar buiten. Of nee wacht.. laten we eerst eens ergens een beter wapen halen voor mij... het doet meer zeer als ik je met een houten staak moet doorboren dan snel je kop er af te hakken als je iets verkeerds doet.."

In zijn hoofd hadden zich tijdens haar gepraat talloze scenario's afgespeeld, waarmee hij met de magie die nu in zijn handen vlamde haar tegen de muur had geslingerd. Echter hadden geen van die scenario's het feit gemist dat die punt na enige actie zijn keel doorboorde en hem een spoedige dood bezorgde. 'Zie ik eruit alsof ik ook maar een dolk bij me draag? Het lijkt me sterk als we in dit huis een arsenaal zullen aantreffen.' Pablo bedacht zich of hij niet inderdaad door een zwaard aan zijn eind wou komen, bij een verdachte beweging.

'Weetje, jij zou ook eens échte magie moeten leren beheersen, daar zul je nog eens ver mee komen.' Hij probeerde een glimp van de speer-of waar het ook op leek-op te vangen. 'Zou nu een mooie vervanger geweest zijn voor dat stuk hout van je.' Hij voelde de punt weer in zijn keel prikken.

Pablo opende zijn handen en keek naar de kristallen. Een voor een verpulverde ze en toen Arya omkeek, richting het geluid van de versplinteringen, schoten de stralen energie die eruit vrijgekomen waren langs haar heen in Pablo, en werd ze naar achter gegooid. Hij stak één hand uit naar Arya en bleef haar tegen de muur drukken waarna hij haar rustig liet dalen. Met zijn andere hand pakte hij het stuk hout op wat hij vervolgens met zwart vuur moleculair volledig liet afbreken.

'En nu gaan we eens fijn een wandeling maken' zei hij opeens. Hij liet Arya los en liep door de deur, 'kom je?' klonk het vragend.

Meerdere malen vervloekte ze haarzelf dat ze niet goed genoeg had opgelet. Daarbij was Pablo echt een stuk sterker dan hij eerst was geweest, iets wat ze moeilijk kon bevatten. pas toen zijn magie haar loslaten kon ze weer normaal adem halen. Ze kuchte een paar keer, vond toen weer normaal adem en keek op naar de Magier. Hij had gelijk gehad. ze had inderdaad meer aandacht moeten besteden aan haar magie. maar dat ging nogal moeilijk als je de hele tijd van de ene vijand naar de andere geslingerd werd.

het Wandel idee was wel erg onverwacht. Ze stond op, en hield haar ogen op de magier. De volgende keer dat ze iets zou proberen zou ze eerst zijn handen vastbinden, dat was in ieder geval een stuk veiliger zijn voor haar. Zonder iets te zeggen ging ze achter Pablo aan. Ze had nu toch geen wapen meer, en de magie die zijn bezat was lang niet genoeg om tegen hem in te gaan, of in ieder geval lang niet genoeg getraint.

Ze was wel verbaast. waarom was ze nog steeds niet ernstig gewond geraakt, wat was hij toch van plan? Ze hoopte dat hij tenminste iets zou zeggen tijdens de 'wandeling', waar die ook heen mocht lijden (sp?)

Ze liepen het huis uit en door het grote tekort aan ramen kon ze de buitenwereld pas zien toen ze door de deur was. Het huis leek midden in een regenwoud te staan, maar hier en daar bleken tussen de exotische planten ook doodgewone eiken en wilgen te staan. Een redelijk pad liep vanaf het huis het bos in; Pablo vervolgde zijn weg op dat pad.

'Mooi weer, vind je niet? Over het algemeen regent het hier redelijk vaak, vandaar ook die planten.' Hij wees naar een een groep rode bloemen die een rots in een stevige greep hielden met meerdere groene stengels. 'Omdat de regen zo makkelijk op de oppervlakte van de rots blijft word alles wat op de rots beland volledig opgenomen door die dingen.' Hij liep naar de rots en haalde zijn hand erlangs, 'zie je, kurk droog!'. Terwijl de grond waar hij op stond nog net niet modderig te noemen was. Hij liep terug het pad op en begon zich af te vragen waarom hij deze onzin aan het vertellen was.

Arya volgde de magier op de voet en keek rond toen ze eenmaal buiten waren. het viel nu pas op hoe ver ze wel niet van de bewoonde wereld verwijderd moesten zijn, want dat had ze niet verwacht. Hoewel wanhoop langzamerhand toe had moeten slaan kwam die niet. Toen Pablo terugliep van de rots naar het pad ging Arya zelf eens kijken. Ook zij ging met haar hand over de rots heen, die inderdaad compleet droog was. Naast de bloemen ging ze zitten en keek rond, half bedwelmd. Ze merkte dingen op die haar niet eerder opgevallen waren en ze vroeg zich af waarom dat niet zo was. meerdere conclusies trokken door haar hoofd. het klopte niet.

Pablo leek gemerkt te hebben dat ze niet meer achter haar liep, want hij stond stil op het pad. Arya wist dat hij waarschijnlijk naar haar keek. " je omgeeft je door dingen waarbij je je thuis voelt.. dat jij in een prachtige bloemenzee leeft verteld iets, maar niet slechts wat het blote oog ziet.."

Arya zei er voor de rest niks meer op, en liep weer terug naar de Magier. ze zou er niet verder op in gaan. waarom wist ze niet, want ze had hem maar al te graag mentaal gek willen krijgen. echter iets hield haar tegen

Pablo grijnsde. Er begint iets te werken dacht hij. Hij wist dat dit pad een enorme boog maakte en je uiteindelijk zonder een zijweg weer bij zijn huis uit zou komen, dus hij besloot het maar pad te volgen. 'Tijd lang niet gezien eigenlijk, naja, op de afgelopen twee keer na dan.' begon hij. 'Is er nog eigenlijk veel gebeurt de laatste paar... jaren?' Hij keek op naar Arya welke een beetje in gedachten verzonken leek. 'Ben best benieuwd naar jullie hele verhaal...'