De onbekende persoon die net uit het portaal kwam gaat in een donkere hoek staan. Even lijkt het erop dat hij naar het raam kijkt. De onbekende lijkt geen gezicht te hebben. Eerder een soort spiegel als gezicht.

Eenmaal midden in de hal aangekomen met zijn vrienden waaide er een wind om de groep heen. "Zet je schrap!" Bulderde Linctus. Hij was nog steeds verzwakt door de spreuk die er nodig was mom hun naar deze dimensie te halen. Hij had dus de volste inzet van de rest nodig om niet verslagen te worden door een gelukstreffer. De rest had hij hopelijk niet laten merken dat hij zo verzwakt was. Daarom had hij nog niet zijn ware kracht aan de groep laten zien. Op die manier wisten de overige leden niet wanneer Linctus verzwakt was.

Ondertussen waaide een stevige wind om de groep heen. De wind dwong de groep in het midden van de zaal te blijven. Alsof ze zachtjes naar de plek terug gedwongen werden. Dit was duidelijk een plek met enkele krachtige bezweringen. Bezweringen die al eeuwen hadden gewacht op hun moment van actie. Dit was geen nieuwe bezwering van Duncan, maar een vele oudere. Linctus kon na eeuwen van verdieping in de rune geleerd om tussen de krachten door te lezen. Af en toe leek het wel of een bezwering op zich zelf leefde. Hoe dan ook was dit een plek om Duncan een voordeel te geven tegenover zijn tegenstanders.

"Kom dan tevoorschijn." Riep Linctus naar de schaduwen. Van binnen wilde hij nog even wachten, net dat beetje meer aan krachten verzamelen, maar Linctus wist ook dat er geen tijd te verspillen was. Nu zou het regime een grote klap moeten krijgen zodat de paarse lucht verdween. Anders was het nog een kwestie van uren voordat de eerste gebieden zouden samensmelten. Linctus zag aan de gezichten van de andere dat zij dit ook beseften.

Een lach uit de duisternis dook op. Iedereen keek in de verte omhoog en zagen daar Duncan het licht in stappen. Hij klapte zachtjes in zijn handen. H“wat fijn dat jullie het konden redden” grijnsde hij. Duncan stond hoog boven de hal op een balkon dan uitzicht had op de gigantische hal die steeds lichter leek te worden door de opflikkerende vuurschalen. Snel keek Demion achterom en zag dat de generaal verdwenen was. Shit! Dus toch er in geluisd door die grote lummel. Linctus bleef zijn blik onafgebroken richten op Duncan alsof hij al lang bekent was met de afwezigheid van de generaal.

Duncan spreiden zijn armen wijd. “welkom in mijn kasteel en in mijn oefenruimte. Ik heb hier vele malen kunnen trainen en ook veel shows kunnen aanschouwen, maar nu is de tijd gekomen voor de ultieme show… Jullie…. Tegen de rest”. Duncan knipte in zijn vingers en ging grijnzend op een grote troon zitten. “RONDE 1 aub” brulde Duncan naar beneden. Luna keek de andere gespannen aan “ronde…1?”.

Een krakend geluid was te horen van een poort die langzaam open kraakte. Demion hoorde in de duisternis achter het hek al wat er komen ging. De klank van krakende botten werd steeds harder, waarna een grote groep van 200 honderd vol gepantserde skeletten de hal in stormde op de helden af. Demion greep zijn zwaard achter zijn rug vandaan en sprong in houding “geef ze geen centimeter”

Dusseldorp keek even naar de groep, en naar Duncan. Langzaam hoorde hij de skaletten dichterbij komen.
Dusseldorp kneep zijn ogen dicht en hield zijn handen vooruit. Opeens leek de skalletten geen water meer te hebben, want dusseldorp had het water aan hun kant tot stilstand gebracht.
"Je hoeft ze alleen aan te raken, als het goed is, blijft er alleen stof over!" Riep Dusseldorp naar de groep

Desseldrek haalde eens diep adem, en gebruikte iets, wat hij in een lange tijd; vuuradem.
Er kwam een grote vuurstraal dat leek te beginnen in zijn keel, maar in werkelijkheid er net iets voor, opdat hij zijn keel niet verbrand.

De eerste linie leek verslagen te zijn, maar dusseldorp had het gevoel dat ze nog niet klaar waren.....

Dusseldorp en desseldrek hadden de eerste golf verslagen, maar de volgende rij met skeletten kwamen weer met vol goed moed de kant van de helden op. 11 en Servus stonden een beetje verbaast om zich heen te kijken. 11 voelde echter iets meer opkomen. Alsof zijn gevoel nu vertelde dat hij zich hier in moest mengen. Wat had Linctus ook al weer tegen Andrax verteld. Necromancing was het tegenovergestelde van een auraal. Controlle en zonder emotie in plaats van gevoel. Dat betekende dat 11 volgens zijn gevoel moest handelen. 11 moest meevechten. Met een kreet en zijn speer klungelig boven zijn hoofd rende 11 op de skeletten af. Een skelet tackelde 11 waardoor deze op de grond belande. Een andere sloeg de speer van 11 uit zijn hand. 11 had duidelijk nog niet zo veel ervaring als vechter. Echter toen er een skelet bijna zijn zwaard in 11 wilde steken gebeurde er iets. Ondanks dat het met oefenen nog niet zo goed ging schoot 11 een plasmastraal dwars door het skelet heen. De andere skeletten deinde weer terug. Deze kon dus ook toveren.

---------------------------------------------

De Linctum keek uit over de hal. Met snelle tred liep hij de trappen omlaag en spoedde zich door de zaal. Een klein mager mannetje kwam naar de Linctum toe gesprint. “Linctum” Stamelde het mannetje. “Ik had u pas later verwacht.” De Linctum keek neer naar de persoon en keek weer voor hem uit. “Onze plannen moeten sneller in werking worden gezet dan verwacht.” Begon de Linctum. “Duncan is nu aan de andere kant van dit gebied de vreemdelingen aan het verwelkomen. Hij heeft sneller gehapt dan voorheen voorspeld. De vreemdelingen hadden ook nog minder tijd nodig om zich aan deze wereld aan te passen. Jij moet dus opschieten.” De linctum keek dreigend naar de man terwijl ze aan het eind van de immense hal waren beland.

De man opende de twee grote deuren aan het eind van de gang en de luidde slagen die eerst duidelijk hoorbaar waren dreunde op de borstkast van de Linctus. “Ow” Zei de man. “Maar ik heb ook niet stil gezeten.” Samen liepen de Linctum en de man door de grote deuren.

---------------------------------------------

Linctus keek naar de vechtende 11. Wat had hij een moed getoond door deze skeletten aan te vallen. Linctus had nog niet gedacht dat 11 er klaar voor was, maar 11 toonde het tegendeel. Linctus liet zijn zwaard nu ook spreken en liep naar een aantal skeletten toe. Terwijl hij vanuit zijn ooghoeken Duncan goed in de gaten hield sneed Linctus zich een weg door de skeletten. Enkele hadden zwaarden en dachten dat ze tegen een mede zwaardvechter het gemakkelijker hadden dan tegen zulke tovenaars. Echter pareerde Linctus snel de zwaarden van een groepje skeletten en maakte met een grote zwaai ze een kopje kleiner.

eindelijk waren de skeletten verslagen. Dusseldorp zuchtte.
"Dachten dat jullie klaar waren?" hoorde hij boven Duncan roepen.
BIEP BIEP BLOEB.
En de een verdween, en er kwam een 2 voor in de plaats. Desseldrek hoorde duidelijk iemand, of beter gezegd, iets snuiven. en daarna nog een keer, maar dan de andere kant.
Of hetgene in het donker kon snel rennen, of ze waren omsingeld......
Desseldrek: "Wat zijn het??"
Dusseldorp: "Mauroetsen! Ze komen voor in moerassen, en het zijn vleeseters. Kom niet te dicht bij hun tanden, als ze je bijten, dan bloedt je, en als je bloedt, dan ruiken ze je van een kilometer afstand! Ik heb geen idee wat we moeten doen!"

“Mauroetsen?” vraagt Linctus zich hardop af. “Hebben die ook een zwakke plek dat je weet? Of ken je alleen maar nutteloze informatie? Dat ze ons op een kilometer afstand kunnen ruiken heeft namelijk weinig nut in deze zaal.” Linctus klonk geërgerd en keek met zijn ogen de zaal rond. Duncan zat op zijn troon dit schouwspel te bekijken, maar hij leek er niet van overtuigd dat deze wezens het einde zou betekenen voor de groep. Dit gaf Linctus iets meer vertrouwen.

“Kom maar op!” Riep Linctus terwijl hij de schaduwen in rende. Even later vloog het lichaam van Linctus met een boog terug in het midden van de groep. Door de kracht van de klap waren enkele tegels gespleten, maar Linctus stond op. “Geen zorgen.” Zei hij tegen desseldrek. “De Mauroetsen hebben me niet gebeten, maar door de bezweringen in de rand van de zaal zijn wij gedoemd om hier te vechten. Tenzij je natuurlijk eenzelfde vliegles wilt ervaren.” Linctus strekte bij de laatste woorden zijn rug. Hij kon de bezwering die hem terug wierp wel ongedaan maken, maar Linctus wist niet zeker welke bezwering daarachter zou liggen. Daarbij was het zinvol om niet alle trucs te laten zien aan Duncan. Dit zou namelijk vast de bedoeling zijn van deze rondes.

Demion ging naast zijn kleine vriend staan om hem te helpen. Dusseldorp en Desselderk keken iets meer opgelucht. “Gaat het Linctus” brulde Demion over zijn schouders. Linctus knikte zonder iets te zeggen en sloeg het stof van de tegels van zijn kleding. Het was duidelijk dat de krijgers in de val zaten, maar er moest een manier zijn om de vloek op te heffen over dit gebied. Demion zocht vluchtig om zich heen, maar zelfs hij kon de steile muur niet zo op springen en het balkon van Duncan halen.

De wezens kwamen de hal binnen en hun rode ogen richtte zich om de groep voor hen. In eerste instantie zou je zeggen dat de wezens niet snel waren, maar in een oogwenk vlogen ze naar voren. Duncan ging iets verder op het puntje van zijn stoel zitten om beter zicht te hebben. Hij wist natuurlijk heel goed dat de wezens geen kans maakte tegen de groep vreemdelingen, maar dat maakte het niet minder leuk. Achter hem in de schaduw stond nog steeds de mysterieuze man stil toe te kijken met de aurale bom naast hem. “Waarom speel je met je gasten Duncan en laat je mij niet gewoon mijn gang gaan?”. “Rustig maar, jouw kans komt nog wel. Let er nou maar op dat die bom daar niet ontploft naast mij”. Een wat geïrriteerde brom kwam uit de keel van de man, maar daar bleef het ook bij.

Demion ontweek een van de wezens en sprong over zijn hoofd op de volgende waarbij zijn zwaard zich diep in het hoofd boorde. Hij slingerde verder en trapte er een in Luna’s richting. Haar zwaard boorde zich diep in het aanvliegend slachtoffer. Demion draaide zijn hoofd naar Linctus die hem non-verbaal duidelijk maakte dat hij precies het zelfde dacht als hij. Dit waren slechts testen en opwarmertjes. Demion kon niet direct voorstellen wat een man als Duncan nog hen in petto zou hebben.

Linctus keek naar Demion en zag dat ook hij door had wat Duncan deed. Misschien als ze zich in zouden houden, dan zouden ze Duncan nog kunnen verrassen. Echter moesten nu deze moeraswezens verslagen worden met minimale inzet. Linctus weerde zich wat simpel en klungelig. Toch kregen de wezens geen kans om Linctus aan te vallen. Daar zorgde Linctus wel voor. Toch was het gehele aanzicht als dat van een beginnende zwaardvechter. Terwijl Linctus een derde snee in het lichaam van een wezen maakte keek hij naar 11. Die had duidelijk geen benul van het spel van Duncan. 11 concentreerde zich op het hier en nu en gebruikte daarom al zijn trucjes om de wezens te verslaan. Het deed Linctus herinneren aan de tijd toen hij zich nog jong en onbezonnen voelde. Echter was dat al eeuwen geleden geweest.

11 keek om zich heen. Waarom gebruikte Linctus en Demion hun zwaarden en niet hun krachten? Waren die misschien op? Hadden ze zich moe gestreden? Hoe dan ook dit vergrote, in de ogen van 11, de druk op de schouders van 11. Nu moest 11 nog meer zijn krachten aanwenden om deze wezens te verslaan. Daar zag 11 dat Servus op de grond lag en dat een wezen er bovenop sprong. 11 opende daarbij zijn hand en strekte deze naar Servus toe. Een dunne, maar krachtige straal schoot vanuit de hand van 11 door het wezen heen. Het wezen viel dood neer. Hierdoor kreeg Servus de kans om weer op de staan en verder te vechten. Wat hij niet onverdienstelijk deed voor een slaaf.

---------------------------------------------

De Linctum was door de grote deur gestapt en kwam nu in een hal met grote vuren en veel verschillend wezens. Het was bijna zo druk als een werkkamp, maar dit waren geen slaven. In het midden van de hal werd een enorm granieten blok omhoog getild. Dit blok was versterk met verschillende spreuken en werd via kettingen omhoog getrokken door 10 hele grote ogers. Toen het blok helemaal boven was lieten de ogers de kettingen los en het blok viel naar beneden. Met een grote kracht kwam het terecht op een ander blok. De schokgolf van de botsing was duidelijk te voelen. Terwijl de ogers de kettingen weer oppakte en het blok weer omhoog tilde, haalde andere personen zwaarden en harnassen uit het onderste blok. Andere personen legden nieuwe stukken staal op het onderste blok. Deze zouden door de klap weer in wapens veranderd worden. De nieuwe wapens werden daarna in de oven gelegd. Zo werden er per klap bijna honderd zwaarden gemaakt.

Dusseldorp gaf geen antwoord op de vraag van Linctus, in plaats daarvan maakte hij zich klaar.
Dusseldorp wist niet wat de reden was, dat Linctus en Demion niet al hun krachten gebruiken, maar er was vast een reden voor. Dusseldorp maakte een schild van ijs om zich heen, en deed zijn ogen stijf dicht. Hij probeerde de training te herreneren die hij had gehad, als poortwachter.

"Vele wezens zijn gevaarlijk, vele wezens willen dat wel, maar zijn het niet" Zei zijn meester.
Dusseldorp: "Hoe bedoelt u?"
Meester: "Mauroetsen zijn wezens die gevaarlijk willen zijn, maar makkelijk af te weren zijn..."

Dusseldorp deed zijn ogen open.
Waarom zou Duncan het zo makkelijk maken? Komt er nog meer aan? wel gevaarlijk? En als ze het laaste level zijn, tegen wie moeten ze dan vechten?
Na elk antwoord dat Dusseldorp bedacht, kwam er een nieuwe vraag in hem op. Maar hij snapte nu wel waarom Linctus en Demion niet alles gebruiken om er een snel einde aan te maken.

--------------------------------------------

Ondertussen was Desseldrek bezig met het proberen op een Mauroets te zitten, wat moeilijker was dan het leek. Uiteindlijk kon hij er een bij de rechter hoorn pakken, en zichzelf zo op zijn rug hijsen. Door aan zijn beide hoorns te draaien, kon hij zo de Mauroets afsturen op de andere Mauroetsen.
Het enige wat Desseldrek kon en wou uitbrengen was: "HIYAAAAA"

Linctus keek naar de belachelijke desseldrek. Hij zag hoe jong deze persoon nog was. Zeker in vergelijking met hem en Demion. Toch was Linctus wel jaloers op die onbezonnenheid. Om het feit dat je niet verder keek dan de wereld van vandaag. De wereld van morgen zou altijd morgen blijven. Linctus zuchte terwijl hij zich schrap zette voor een botsing met de mauroets. Linctus werd op de hoorns genomen en omhoog gegooid. Bij het neerkomen stak Linctus zijn zwaard vooruit die daarbij door de schedel van een mauroets ging. 11 en Servus hadden het ondertussen moeilijk om een maroets uit te schakelen met zijn tweeën. Toch lukte het met een gelukkig plasmaschot we

De vampier keek naar de gevechten. Het leek hem het best om nog niet in te grijpen, vooral om de woorden 'Eerste ronde'. Madarian wil helpen, maar de vampier heeft controle over het lichaam.
---
De schaduw, waar de vampier het bloed van gedronken had, begint te bewegen. Langzaam staat de schaduw op en loopt naar buiten. Daar schijnt het licht van de maan en de sterren op een vrouwelijk figuur. Dan verschijnen er vleugels op de schaduw, en vliegt deze naar het gebouw, waar veel lawaai vandaan komt. De schaduw landt vlakbij de vampier die van schrik bijna van het dakraam naar beneden valt. De schaduw houdt haar vinger voor haar mond. Dan fluistert ze: " Sst. Ik ben het. Amber."
De vampier fluistert terug: "Ik dacht al. Het was een stuk rustiger!" De vampier bekijkt Amber van top tot teen. Een mooie, goedgevormde vrouw, met vuurrood haar, bruine ogen en wat sproeten. Amber kijkt intussen naar wat er binnen gaande is, en wil ingrijpen. De vampier houdt haar tegen. "Nog niet!" beet de vampier haar toe. "Dit is pas de tweede ronde. Nu hebben we het element van de verrassing nog, en straks denken ze dat we bij die gast bovenop dat balkon horen, en dan worden we door alles en iedereen daarbinnen aangevallen..." fluisterde de vampier. Amber keek naar het gevecht. Dan ziet ze het bloed. De honger groeit en groeit. Gelukkig heeft ze een nog sterke wil, maar is ze sterk genoeg?

dusseldorp draaide in het rond voor een grote uithaal, met een ijspegel, die hij met een ijspegel, die hij vormde uit zijn ijsschild. Toen dusseldorp wou klaarstaan voor een nieuwe aanval, bleek dat 11 en Servus de laaste hadden uitgeschakeld, na moeite, en met zijn tweeen.
Desseldrek: "Wat nu?! he, Duncan? Muizen?"
Dusseldorp: "Ssssst, breng hem niet op ideeen!"
Desseldrek: "Ideeen? Muizen ving ik als klein kind voor de grap!"
Dusseldorp: "Kan best, maar Duncan kan ermee gerootzooit hebben!"

BLIEP
RONDE 3

Dusseldorp dacht hardop na: "Wat zullen we nu krijgen?"
Duncan: "Na de ondood, en de moerassen, dacht ik bij mezelf, tijd voor woestijnen."

Dusseldorp dacht bij zichzelf na, alle monsters of wezens die hij uit de woestijnen kende, of van zijn training. Maar in de woestijn waren er zoveel, bekende en onbekende!
Sfinxen, reuzensalamanders, vuurdraken, vliegoppers, zandmonsters, ga zo maar door.

Desseldrek keek naar dusseldorp, en die frons op zijn voorhoofd kende hij maar al te goed, bij hemzelf. Het was een frons van dat er van alles kon gebeuren, maar het ergste dacht te gaan gebeuren. Gespannen keek hij naar het donker......

De vampier en Amber kijken naar de gevechten beneden. De vloer begint rood te glinsteren. De geur van bloed wordt heviger en heviger. Amber heeft het steeds moeilijker om zich in de hand te houden. Dan komen de volgende tegenstanders de arena in. Een gevangen genomen Hatsjoeshin stam. Deze 50 getrainde krijgers, elk met dubbele kromzwaarden, kruisbogen en zwarte tulbanden krijgen hun vrijheid als ze hun tegenstanders verslaan.

dusseldorp: "Linctus, ik ruik zweet, vlees, en metaal. Dat betekent soort soldaten of krijgers. Desseldrek, weet jij krijgers of soldaten in deze wereld?"
Desseldrek: "je hebt de Hatsjoeshin stam, de Kapoe stam, de...."
Dusseldorp: "ik snap het al, heel veel dus. Kijk ze komen dichterbij!"
Desseldrek: "Als het krijgers zijn moet je oppassen, de meeste krijgers zijn neutraal. Dus als dit krijgers zijn, betekent dat ze gevanggenomen zijn. Gevangengenomen krijgers doen alles voor hun vrijheid."
Dusseldorp haalde zijn schouders op. Ze hadden wel voor hetere vuren gestaan.
Dusseldorp dacht terug aan de keer dat hij een draak moest verslaan, of dat ze madarian moesten verslaan, omdat hij bezeten was!

Dusseldorp kreeg dat gevoel weer, dat bij weerwolven kwam als er een vampier in de beurt was. Hij keek om zich heen, hun nieuwe aanvallers waren geen vampier, dus waarom kreeg hij dat gevoel. Hij draaide zich om, en wist waar elke vampier naar hem toe komen. Maar zouden ze weten dat hij een weerwolf is? Want weerwolfbloed is vergif voor hun.

Opeens viel de eerste krijger aan, die Desseldrek net kon afweren door een vuurspeer weg te schieten. Het jammere alleen dat alleen het wapen wegkaaste, en dat ze op hun rug nog kruisbogen hadden hangen. Desseldrek kreunde.

De helft van de krijgers pakt hun kruisboog. De andere helft neemt plaats tussen de schutters en het gezelschap. Desseldrek kwam te dichtbij en wordt als eerste aangevallen. Dan sluit de poort waar de krijgers uit kwamen. De magie begint te werken, net op het moment dat de schutters willen vuren. Daardoor is de eerste salvo mis, en worden de schutters naar voren geblazen. 11 en Servus worden nu aangevallen door een Hatsjoeshin, maar 11 weet een straal te schieten door het hart van de Hatsjoeshin. De geur van het bloed van de Hatsjoeshin is onweerstaanbaar voor Amber geworden. De honger neemt bezit van haar. Nog voor de vampier haar kan stoppen, vliegt ze vanuit het dakraam op een tweede Hatsjoeshin die 11 in de rug wil aanvallen. Ze raakt met volle snelheid de Hatsjoeshin in de rug. Meteen staan haar tanden in de nek van de aanvaller, terwijl ze beide vlak naast 11 op de grond vallen. Alles om Amber vervaagt terwijl ze drinkt. Dan voelt ze een steek in haar rug. Alles wordt slap, en ze kan niets meer. Een andere Hatsjoeshin heeft een zwaard in haar rug gestoken.
---
De vampier ziet Amber door het raam duiken. Daar gaat het element van de verrassing. Dan ziet hij dat Amber aangevallen wordt. Madarian wil maar één ding, en dat is Amber beschermen. Door hetgene wat Madarian ziet is hij plotsklaps sterk genoeg om de controle van het lichaam over te nemen, en probeert een plasmaschot af te vuren, zoals hij altijd gewend was. Echter komt er nu geen plasma vrij, maar een zwarte straal, die de Hatsjoeshin raakt, net nadat de Hatsjoeshin Amber heeft neergestoken. Even blijft de Hatsjoeshin stil staan, alsof hij door een vuist is geraakt. Dan stroomt er wat bloed uit z'n poriën, dat naar Madarian toe zweeft die nog bij het raam zit. Een werpmes vliegt vanaf de onbekende generaal 'zonder gezicht' richting het raam en explodeert, waardoor Madarian naar beneden valt richting het balkon. Het bloed komt tijdens de val half tegen het harnas en half tegen z'n lichaam. Het half kapotte harnas begint een klein beetje te regeneren door dat bloed, en het andere bloed wordt opgenomen. Die truc moet ik onthouden denkt de vampier. Intussen heeft Servus een kromzwaard opgepakt van de dode Hatsjoeshin, en steekt de aanvaller van Amber dood. 11 pakt het zwaard uit de rug van Amber en haalt uit naar de Hatsjoeshin waar Amber bloed van dronk.

Madarian maakt een koprol bij het vallen om de klap op te vangen, maar de vleugels ziten in de weg, waardoor ze uit de kom raken. IIIIEEEEAAAAUUUUWWW. Madarian staat met een pijn vertrokken gezicht op, maar niemand kan dit zien door het gewaad. Hij spant z'n spieren, en de vleugels schieten terug in de kom. De 'gezichtloze' loopt op Madarian af, die eruit ziet alsof hij de dood zelf is. Madarian grijpt naar z'n zwaard. Hij pakt echter de zeis die is ingeklapt. Hij kijkt even verbaasd naar de zeis. De onbekende generaal grijpt ook naar z'n zwaard en haalt uit. Madarian weert de klap nog net af met de zeis.

Madarian hoort de vampier schreeuwen terwijl de anderen dat niet horen: Idioot! Daar gaaat het element van de verrassing, je gaat tekeer als een bezetene zonder na te denken... Een slag met de botte kant van het zwaard van de generaal slaat Madarian van het balkon af. Wat was je? Een boer of zo? Geen vechtervaring? Madarian komt met een knal op de grond terecht achter het gezelschap.Je wordt nog eens m'n dood. Laat mij het maar overnemen. Daar kun je nog wat van leren.

De steekwond van Amber is gestopt met bloeden. Dan begint Amber te bewegen, en staat op. Zeer langzaam begint haar wond te helen. Madarian ziet dit, en hij wordt rustig. Terwijl hij opstaat laat Madarian de controle weer overgaan naar de vampier. Oké. Laat maar eens zien wat je kunt, zolang je m'n vrienden maar niets doet.

11 kijkt even met een verbaasde blik naar Amber, en draait z'n hoofd naar de vampier, op hem af stormt. 11 hoort een vreemde stem "Bukken!" roepen, en gehoorzaamt meteen. De zeis van de vampier gaat rakelings over het hoofd van 11 heen, en gaat dwars door het hoofd van een Hatsjoeshin die 11 in de rug wou aanvallen. De vampier haalt snel z'n zeis uit het hoofd. 11 hoort de vreemde stem zeggen: "Volgende keer sneller reage... AAAAII!" Een pijl vliegt vlak langs 11, en schampt de schouder van de vampier. Nu pas merkt de vampier dat de magie die Madarian uitgevoerd heeft, het lichaam flink uitgeput heeft.

Het was zo onderhand weer eens ochtend. weer tijd voor een nieuwe dag. Kitara klom haar bed uit en liep naar het raam toe. van daaruit zag ze de stad, die zelf ook net wakker aan het worden was. er liepen kippen over de straat, en zo nu en dan liep er al een elf rond. Even stond ze te kijken naar het licht van de zon dat op de daken viel, maar al snel liep ze naar haar kast, trok deze open en begon met het uitzoeken van kleding voor vandaag. Al snel was de keuze gevallen op een simpele bruine broek en een groen shirt, waar ze een licht vestje overheen deed. Van haar lage kast pakte ze haar tas, waar een potlood en een schijfboek inzaten.

In de elvenstad was het een mooie dag. De zon scheen aangenaam, er waaide een zacht briesje en het geroezemoes van de markt sloot zich hierbij aan. Verschillende kooplieden van verschillende rassen verkochten allerlei waar. De elvenstad had zelf ook enkel inwoners in de stad die geen elf waren. Dit was ontstaan door de millennia aan handel dat de stad dreef. De markt bij de haven was hiervan een goed voorbeeld.

Opeens klonk er geschreeuw over de markt. "Blijf met je Elven poten van me af." Schreeuwde Linctus tegen een verkoper. "Ik hoef jou spullen niet omdat jij medelijden met mij hebt." Linctus had kort daarvoor zich losgetrokken van de verkoper die met een arm om Linctus heen probeerde zijn spullen te verkopen. De stadwachten kwamen op het lawaai af. Bij het zien van Linctus wisten ze hoe de vork aan de steel zat. Linctus "de halve" was weer ruzie aan het zoeken. Toen Linctus de twee wachten zag met hun handen op hun zwaarden haalde hij nors zijn schouders op en liep mopperend van de markt af. "Altijd hetzelfde met elven" Mopperde Linctus

Kitara, die net naar beneden was gegaan om te ontbijten hoorde geherrie van buiten. het huis waar ze samen met haar broer in woonde, lag slechts een straat van het marktplein vandaan. Haar broer keek haar even aan, en zonder iets te zeggen wees ze naar buiten. Kitara keek haar broer doordringend aan en hij knikte. "Ga maar even kijken, alleen kom gewoon straks terug, wil je?" Ze knikte even, en zonder een woord pakte ze de sleutel van de kast naast de deur, deed deze open en achter haar weer op slot, om dan de straat door te rennen en te kijken wat er aan de hand was.

Eenmaal op de markt zag ze stadswachters, die blijkbaar net iemand weggejaagd hadden. Ze stopten net hun zwaarden weer terug in de schedes, terwijl de elven en paar andere gewoon weer doorgingen met hun dagelijkse zaken, Blijkbaar was ze net te laat geweest.