De bekende ogen van Akroma keken in die van hem. Hij hield gespannen zijn wapen in de hand en wist eigenlijk weinig raad met de situatie. Even keek ze hem gespannen aan, maar ontspanden en stond op. “Demion… Waar ben je mee bezig geweest?”. Hij schudde zijn hoofd om haar woorden uit zijn hoofd te schudden. Demion kon nog steeds niet begrijpen hoe ze hem zo snel had gevonden. “Je begrijpt het niet Akroma, dit is iets wat ik alleen moet doen”. Akroma deed een tap naar voren, terwijl Demion een stap naar achter nam. “Ik wil je begrijpen Demion. Laat me je begrijpen”. Even liet Demion zijn ogen over de grond onder hem schieten. Hij wist niet waar hij moest kijken. De stem van Akroma brak zijn blik toen hij weer opkeek. Ze stond vlak voor hem. “…Vertel het mij…Vertrouw mij”. Demion twijfelde en liet zijn wapen iets zakken.

Zou zij het wel aankunnen? Ze is niet origineel gemaakt van energie uit onze wereld. Misschien kan zij het wel aan

Ze keek hem vragend aan en liet haar hand op zijn borstkast vallen. “Demion… ik moet weten wat er aan de hand is met je… Je deed Odysseus heel erg veel pijn met je verraad, maar je word vergeven… vertel… vertel je verhaal”. Even bleef Demion stil en deed zijn wapen weg. Hij keek haar intens aan en toen vragend “Zou je mij dan ook jouw verhaal eens willen vertellen? Misschien daarna vertel ik mijn verhaal”.

hopelijk weet ze iets wat van belang kan zijn. Misschien kan zij mij wel helpen dit te stoppen

Eigenlijk had de Raaf al verwacht dat zijn gastheer zou gaan schudden, en hij had zich er op voorbereid. Na een implosie van aura knalde de schedel uit elkaar, en met botten overal om hem heen viel de Raaf naar de grond. Hij greep zich vast aan een tak, en keek hoe de botten op de grond versplinterden. Daarna klom hij snel langs de takken omhoog, tot hij op 1 voet stond te balanceren op de top. Daar zag hij hoe de reus en de Dark Elf het zwaar te verduren hadden. Dit ging niet goed. Hoelang zouden ze dit nog vol kunnen houden? Herriner wie je bent. Herriner wat je kan. Maar vergeet niet, wat je moet doen.

De Raaf haalde diep adem. Op dat moment wist hij, dat hij zich hier dood zou vechten. In een regen van aurabollen in meerdere kleuren sprong hij van boomtop naar boomtop, de dood tegemoed.

____________________________________________________

De zwarte ridder leek niet echt gedeerd te zijn door de pijl, en dat schild van hem maakte de situatie er ook niet veel beter op. Tijd om weer van wapen te wisselen dus. De twee zaten midden in een strijd van zwaard tegen bijl toen Odysseus achter zich gesis hoorde. Toen hij even omkeek om te zien wat het was, zag hij een regen van zuur en vuur op hem af komen. Niet alleen op hem, maar ook op de zwarte ridder. Wat als hij nou...

Dat zou moeten werken. Odysseus creëerde een valse opening waarin de ridder toe dacht te kunnen slaan. Net toen het zwaard voor hem op hem af suisde en het zuur achter hem bijna bij hem was, verdween Odysseus in de grond. De zwarte ridder stond nu alleen tegenover zijn eigen wapen. Dat zou hem leren.

*De zwarte ridder ziet een opening in de verdediging en haalt uit. Vlak voordat de zwarte ridder Odysseus bijna raakt, zakt Odysseus de grond in Op dat moment wordt de zwarte ridder geraakt door het zuur van de draakskeletten. Het zuur ketst echter af op het elementschild die daarmee verdwijnt. De zwarte ridder heeft levensenergie nodig om een nieuw schild te op te roepen. Hij prevelt een nieuwe spreuk, die minder kracht vereist. De zwarte ridder lijkt nu nog zwarter, terwijl hij nu ook een roodzwarte gloed uitstraalt. Een 'aura of lifedrain'. Alles wat te dichtbij komt verliest levensenergie die wordt geabsorbeerd door de zwarte ridder...*

oke, tien manieren om iemand te scheiden van een harnas en het harnas te vernietigen!

Dusseldorp, kan je niet gewoon zure regen gebruiken??

Dusseldorp's ogen glinsteren en kijkt amber aan.

Dusseldorp: " amber, ik heb een idee.... en het heet.... Zure Regen!

Kan jij zuur maken? regen hebben we al, nu alleen nog de zuur, ik help je wel."

Kim, kan jij op een heuveltje in de buurt ons plaatsen, we gaan jouw plan uitvoeren.

okiedo!
Nog geen 5 minuten later stonden we op een heuvel.

Dusseldorp: "Amber, nu sirieus, kan je zuur maken??"
Ondertussen pakt Dusseldorp de formules en de spreukenboeken uit zijn tas en zoekt een spreuk op.

de geheimzinnege figuur werd wakker. versuft keek ze om zich heen en zag het gevecht tussen 2 figuren en de draken . ze stond op maar het was pijnlijk. maar ze moet en zou helpen om de draken en de zwarte ridder te verslaan het moet!! dacht ze en met die gedachten stond ze op en klom enkele minuten in de bomen toen ze eindelijk dicht bij de zwarte ridder was gooide ze een pijl naar de zwarte ridder alleen die ketste af door zijn schild de zwarte ridder zag haar staan in de bomen en stuurde een paar draken op haar af. de geheimzinnege figuur pakte de zwaard van haar rug en begon mee te vechten en stak een draak die een aanval op haar deed neer zodat die in stof veranderde. ze keek eventjes naar de andere figuren en zag dat er eventjes iemand haar kant op keek veel tijd had ze niet om terug te kijken want ze zag weer een draak haar kant op komen. zodat ze weer moest vechten...

Linctus klom de bergwand omhoog. Hij wist niet precies waarom hij dit deed of waar de weg heenliep. Tijdens zijn toch omhoog begon het te sneeuwen en het zicht van Linctus werd beperkt. Hij bleef doorlopen en zag twee schimmen. Deze twee schimmen bevonden zich niet zo ver van Linctus vandaan, maar Linctus kon ze nog steeds niet herkennen. Daarbij was het niet zijn taak om daarheen te lopen. De richting die Linctus uit moest lag namelijk verder omhoog op de berg. Linctus schudden zijn hoofd. Er was iets vreemds aan de hand. Iets trok hem naar boven als een of andere bezwering. Maar Linctus had zelf nog wel controle waar hij heen ging, het was alleen voor zijn gevoel beter als hij deze richting bleef uitlopen. Als dit een bezwering was, dan had Linctus zoiets nog nooit gezien. De sneeuw sneed in zijn gezicht terwijl Linctus zich een weg bleef banen naar boven.

Linctus stopte toen hij aankwam bij een krater. Deze lag bijna boven op de berg. De krater had een diameter van zo’n 40 meter en was behoorlijk dicht gesneeuwd. Linctus voelde dat dit de plek was die hij moest hebben, maar hij wist niet waarom. Daar hoorde hij voetstappen achter zich. Linctus draaide zich om en zag een oudere man in een groen gewaad dichterbij komen. “Linctus” Begon de man. “Jij mag vandaag natuurlijk niet ontbreken.” De man lachte vriendelijk naar Linctus, die op zijn beurt alleen meer onbegrijpelijk terug keek. “De andere zullen hier zo zijn.” Begon de man rustig. “Dan zal je het beter begrijpen.” De man liep door tot de rand van de krater en sprak in een taal die Linctus maar al te goed begreep. Die man is een rune meester! ging door Linctus hoofd. Hij zag hoe de oude man in het groen in een klap de sneeuw wegblies uit de krater. Wat er toen te voorschijn kwam had Linctus nooit verwacht.

Onder de sneeuw verschenen verschillende cirkels en pilaren. Deze voorwerpen waren allemaal beschreven met rune tekens. Linctus kon direct zien dat hier verschillende rune meesters aan gewerkt hadden. Iedereen had namelijk zijn eigen stijl in het schrijven. Zoals een handtekening was ook elke rune uniek aan de auteur. Linctus zag de oude man de krater inlopen en sloot hem te volgen. Om zich heen begon Linctus de tekens te lezen. Het was perfect geschreven. De makers van deze spreuken wisten waarover ze het hadden. Elke spreuk die gebruikt had werdt ondersteund door een andere. Elke onvolkomenheid van de ene spreuk was de kracht van de andere. Alle spreuken stonden daar in complete harmonie, maar Linctus kon zo snel nog niet bedenken wat ze deden. “Daar komen ze.” Sprak de man en Linctus begon om zicht heen te kijken. Wat er nu ook zou komen Linctus moest er klaar voor zijn. Hij klemde zijn zwaard nog maar eens wat beter vast in zijn vuist, terwijl zijn ogen de omgeving aftuurde.

Daar opende verschillende portaals. Allerlei verschillende kleuren danste op de krater. Het was een prachtig ritueel al liet Linctus zich niet van de wijs brengen. Hij hield het scherp in de gaten en zag hoe er figuren uit de portaals kwamen. Uit elke portaal stapte een oude man, waarna de portaal zich direct sloot. Elke man had een deftig gewaad aan, maar ieder in een andere kleur. Linctus begon in zijn hoofd te tellen en kwam uit op 11 personen. De man in het groene gewaad richtte zicht tot Linctus. “Jij dacht dat jij de laatste overgebleven rune meester was. Maar wij hielden ons slechts schuil. Al eeuwen zaten wij ondergedoken in andere dimensies. Dit ter voortbestaan van de rune.” Linctus was benieuwd naar de rest van het verhaal en gelukkig begon de man in het groen gewaad weer te vertellen. “De rune meesters die jouw hebben geholpen om je het eeuwig leven te geven, zijn na deze daad zich gaan verstoppen. Zoals je weet is rune magie de zuiverste vorm van magie die er is. Zo zuiver zelfs, dat het tegen de goden zelf gebruikt kan worden. Als er maar genoeg meesters zijn. De goden kwamen hierachter en vernietigde verschillende werelden. Uit angst dat het met deze wereld ook zou gebeuren zijn wij naar andere dimensies gevlucht. Andere goden boden ons onderdak en we lieten onze groepen niet te groot worden. Op deze manier is er een verbond ontstaan tussen de rune meesters en de goden. Echter zijn de gebeurtenissen van vandaag zo belangrijk dat wij door de goden zelf zijn gestuurd. Gestuurd om jou en je vrienden te helpen Linctus.”

Linctus moest goed nadenken over dit alles. Het klopte allemaal. De plotselinge verdwijning van de rune meesters, het gevoel dat hij hier moest zijn. Alles klopte. Behalve een ding. “Waarom zouden de goden jullie sturen als ze zo bang voor jullie zijn?” Begon Linctus. De man in het groen keek Linctus nu strak aan. “De werelden smelten samen. Er is een andere wereld dat ontzettend veel op deze lijkt. Echter zijn ze niet identiek. Deze wereld is wel nauw verbonden met deze. Door het balans in die wereld te verstoren, voegen die wereld en deze samen. Het gevaar is dat als eenmaal deze werelden samensmelten andere werelden ook overwonnen kunnen worden. Overal zouden dimensies en hun grenzen vervallen. Dit zou complete chaos betekenen en het opnieuw definiëren van de grenzen. Hier zouden sommige goden profijt bij kunnen hebben, maar de meeste niet. De scheur in de lucht die je ziet is een teken dat de werelden in elkaar over gaan lopen. Maar het is nog niet te laat. Wij zijn door de goden bijeen geroepen om dit tegen te gaan. Wij kunnen als klasse vier rune meesters de uitbreiding van deze scheur tegenhouden. Maar er zullen meer scheuren ontstaan en dat kunnen we allemaal aanpakken. Daarom moet het probleem worden aangepakt. Daarom moet jij en jouw mede reizigers dit tegen gaan. De goden mogen niet zelf zich in dit probleem storten, omdat dit een oorlog zou ontketenen onder de goden zelf. Rune magie is daar in tegen wel in staat om ons meer tijd te geven.

“Wat bedoel je ik snap het niet?” Begon Linctus. De man in het groen liep naar het midden van de krater toe terwijl hij tegen Linctus bleef praten. Jij bent een klasse drie rune meester. Jij mag dus nog strijden, ga naar Demion toe en het zal je duidelijk worden. Jij kunt ons helpen dit te voorkomen.” Linctus dacht even na, terwijl hij nog op de rand van de krater stond. Allemaal waren ze door verschillende goden toegezonden, zo zou Linctus ook naar deze plek toegetrokken zijn. Ondertussen stonden alle 11 rune meesters in een cirkel in de krater. Ze begonnen spreuken op te roepen en rune tekens begonnen op te lichten. Linctus moest nu gaan. Hij wist zijn taak en hij zou hem gaan uitvoeren. Koste wat het kost. Linctus draaide zich om en in hoog tempo rende hij door de sneeuw. Nu MOEST hij Demion wel gaan vinden, maar waar moest hij zoeken?

In een tijd voor de isolatie van de Valheru, voor de burgeroorlog met de Rezy'k, was het land vredig. alle clans schaarden zich onder een grote leider aller clans: Dasrac de grote. Dasrac was de grootste, sterkste, en meest wijze Valheru van zijn tijd: Streng maar rechtvaardig, strateeg, en voorvechter van het goede. De Valheru kenden voorspoed onder zijn bewind. Paleizen van marmer en steen schoten uit de aarde als paddestoelen, en ieder had een stenen dak boven zijn hoofd. Maar, zoals alle landen in welvaart, trok Valeran, zoals het drakenland destijds heette, jaloerze blikken. Valeran trok de wrokkige blik van Jereth. Jereth was een machtige necromancer die een hoge rang had bij de Mahjurrath, het Verbond van Duisternis. Jereth koesterde wrok jegens de welvaart van Valeran, en vooral jegens Dasracs nieuwste monument: de bom des levens.

De boom des levens, een gigantische loofboom, was het symbool voor de macht en vorspoed van Valeran, en was betoverd door de beste magiërs van alle plaatsen, zodat, zolang als de boom leefde, het continent vruchtbaar zou blijven. Jereth haatte het continent, haatte de boom, en haatte bovenal Dasrac. In een bijeenkomst van de Mahjurrath overtuigde hij de meeste necromancers en duistere magiërs ervan dat de boom en zijn beschermers een bedreiging vormden voor Morthedor, god van Duisternis. De Mahjurrath besloten een volledige aanval op Valeran te doen. Wat volgde was een jarenlange strijd tussen de ondoden van de Mahjurrath en de wolven en draken van de Valheru en de Rezy'k.

Na verloop van tijd verloren Dasrac en de zijnen terrein. Eerst viel de kustlijn, waar de vloot geen antwoord had op de vuurregens, en de havensteden geen stand konden houden. In maanden was het gebeurd. Het verlies van de kust was voorspelbaar en niet groot, want daarachter lag de grote vlakte. Op de vlakten van de laaglanden waren de draken superieur, en in de bossen waren de wolven oppermachtig. Hier werd het hardst en het langst gevochten. De Valeranen kregen hulp van de koninkrijken der mensen en de boselven, maar uiteindelijk konden ze de eindeloze horden van de Mahjurrath niet tegenhouden. De laatste stad van de laagvlaktes viel, zevenenveertig jaar na de val van de kust. De overgebleven troepen van Valeran trokken zich terug in de fersterkte forten in de hooglanden. De brute veldslagen werden vervangen door lange belegeringen. De belegering van het hoofdfort, Mithlan, hield negen jaar stand voordat het viel, en de Hallen, die volgens sommigen zilveren plafonds zouden hebben, werden verwoest en met de grond gelijk gemaakt.

Dasrac, wiens jeugd behouden werd door de magie van de boom, trok zich met zijn laatste en dapperste mannen terug in het fort rond de boom, het laatste en grootste fort van de macht van Valeran. Jereth, die aan het begin van de oorlog slechts dertig jaar telde, was nu een oude man van achtentachtig jaar. Maar zijn gaven werden alleen groter. Al snel na de val van Mithlan marcheerden hij en de Mahjurrath naar het fort, waar hij de eisen van overgave voorstelde: de vernietiging van het fort, de boom, en Dasrac.

Dasrac was wanhopig. Zijn volk was geruïneerd, samen met zijn beschaving, kostbare voorwerpen en vele levens waren verloren, en nu eiste zijn vijand de laatste troffee: de verwijdering van alles wat Dasrac was en wat hij had gecreëerd, gewist uit de geschiedenis van de wereld. Maar tot het laatste moment zou hij een leider zijn. Hij zou sterven voor zijn volk en de boom.

Jereth, nu de leider van de Mahjurrath, stond alleen voor de poort, wachtend op antwoord, toen Dasrac, in vol ornaat en met zijn draak, door de poort naar buiten kwam. Jereths oude gerimpelde gezicht grijnsde. "Heeft de dwaas eindelijk besloten wijs te worden? Aan de furie van Morthedor en de zijnen is niet te ontsnappen." Dasrac bleef koel. "Misschien, misschien ook niet. Ik weet wel, dat dit tussen jou en mij gaat. Dit is geen strijd meer tussen legers, maar tussen mannen. Een duel. Jij tegen mij. De verliezer trekt zich terug uit het gebied." Jereths grijns verdween, en hij keek Dasrac door samengeknepen ogen aan. Langzaam kwam de grijns terug. "Goed, ik accepteer je uitdaging. De dwaas zal sterven als een dwaas."

Het gevecht duurde lang en was vreeswekkend. Dasrac en zijn zwarte draak verzetten zich dapper tegen de zwarte kunsten van Jereth, maar uiteindelijk kreeg de oude magiër de overhand. Na een fatale verkeerde inschatting werd zijn draak verwond, en brak Dasrac zelf een arm. Machteloos lag hij op de grond, aan de voeten van Jereth. "Berijd je voor, Dasrac. Je staat op het punt deze wereld te verlaten." Dat was Dasracs laatste kans. In een laatste opwelling van kracht sprong hij op en duwde hij zijn zwaard door de borstkas van de magiër. Jereths adem stokte. Hij keek naar het zwaard in zijn middenrif, en toen naar Dasrac, die weer op de grond lag. "Jij... Jij zou zoveel meer kunnen zijn." Zijn woorden gingen moeizaam en gepaard met bloed. Jereths krachten ebden weg. Met veel moeite maakte hij een laatste zwartrode bol tussen zijn handen, en hij wierp die op Dasrac. Daarna viel hij achterover, dood.

Een akelige stilte viel over de omgeving. Langzaam en aarzelend stond Dasrac op, een hand op zijn gebroken arm. Het fort juigde. De mahjurrath, ontmoedigd door het verlies van hun leider, trokken zich terug, en ze werden nooit meer in Valeran gezien. Niemand wist wat de zwartrode bol was, en niemand kon het eigenlijk ook maar iets schelen. Dasrac leefde en had hen allen gered.

Later, veel later, werd het pas duidelijk. Dasrac werd afstandelijker, in zich zelf gekeerd. Hij had steeds vaker driftbuien en verloor zijn gevoel voor rechtvaardigheid. De bol had zijn hart gecorrumpeerd. Sterker nog, Jereth had met zijn laatste adem zijn gave overgegeven aan Dasrac. Toen Dasrac dat uitvond, versnelde zijn corruptie alleen maar. Uiteindelijk maakte hij een zwart harnas voor zichzelf, en verliet hij de boom met de boodschap dat het land Valeran niet meer bestond. Niemand van hen zag Dasrac ooit nog terug. Valeran viel uiteen in Clans, die elkaar bloedig de macht over Valeran betwistten.

Dasrac zelf had plannen. Met zijn zwarte harnas en zijn gecorrumpeerde draak, wiens naam hij in Rag Narock had veranderd, zou hij wraak nemen namens Jereth, en namens Morthedor, zijn nieuwe god.

Zo viel Dasrac de grote.

De oude sloeg het boek voorzichtig dicht. Hij keek naar de deur. "Stuur Dwac maar naar binnen." Momenten later stond Dwac voor zijn neus. "Goed dat je er bent. Ik heb een opdracht voor je, Dwac. Je zoon vliegt de dorpen af, verhalen over een zwarte ridder verspreidend. Wat weet jij daar van?" Het Clanhoofd krabde op zijn achterhoofd. "Niets, Meester. Maar mijn jongen kennende liegt hij het niet." De oude leunde achterover. "De laatste keer dat je Darmon zag, waren er toen andern bij hem?" Dwac keek verrast. "Grappig dat U dat zegt, want dat klopt inderdaad." "Beschrijf ze voor me." "Nou, er was een vreemde man, een reus, een mensenvrouw, een elvenvrouw die geen pijlen bij zich had, maar wel een boog, en een mannelijke Dark Elf. Dat zijn degenen die ik me kan herrineren." De oude keek gespannen. "Het zijn ze. Dwac, neem deze posters. Ik wil dat je al je jagers naar naburige Clans stuurt om de boodschap te versprijden." "Welke boodschap, Meester?" De oude stond op. "De boodschap van je zoon. Ik wil dat iedereen zich hier, voor het fort, verzamelt." Dwac knikte. "Het zal gebeuren, Meester Saerus."

Dusseldorp had het zwarte boek van amber er weer gepakt.

De drakenrijder Rag Narock stierf tientallen later, uit straf voor zijn wandaden. De Tovenaar die de toverspreuk zei: "je zal sterven en nooit meer terugkomen, en als je toch terugkomt op een een of andere manier, dan zal je opnieuw gestraft worden."
Waarop de drakenrijder antwoordde: "Ik zal niet of nooit sterven, ik zal blijven in mijn harnas en zal daarna weer triomferen. En niemand zal me tegen kunnen houden."

De goden hadden dit gehoord en de meeste vonden het best, want dan hadden ze daardoor meer macht. Maar er was een die vond dat het zo moest blijven en heeft voor de toekomst uitgestippeld om Rag Narock in de toekomst weer te laten verslaan. Een groepje van verschillende clans, verschillende culturen, verschillende geschiedenis en verschillende kwaliteiten. Samen zullen zij de zwarte ridder en zijn leger verslaan.

Dusseldorp las niet verder, want verder kwamen alleen nog maar spreuken. Hij keek naar Amber...
ze is al een hele tijd stil!

Is ze niet aan het nadenken?

zou het, kim?

Dusseldorp zucht.

Dusseldorp: "Weet je al hoe we zuur kunnen maken of oproepen?"

Dusseldorp die wachtte niet op antwoord, maar keek weer naar het zwarte spreukenboek.
toch raar dat Amber zo'n soort boek heeft Dacht dusseldorp
Dusseldorp keek weer naar de letters in het boek. Hij kon nog precies de lessen van zijn vader herrineren.

Flashback:

Vader: "Dusseldorp, let je wel op?"
Dusseldorp: "huh?"
Vader: "of je oplet, ach laat ook maar. Kan je nauw eindelijk dit eens lezen. Als je net als ik een groot tovenaar wilt worden, moet je weldit kunnen lezen. Het schrift van machtige Magiërs, behalve het runen dan, maar daar zijn er maar weinig van."
Dusseldorp kreunt.
Vader: "hop, lezen jij"
Moeder komt binnen
DD: "mam!"
Moeder: "het is vannacht weer volle maan, dus je moet ff vanavond weer zonder pyama slapen, dussietje"
DD: "maaaaam, je zou me zo niet meer noemen".....

terug op de heuvel bij amber

Dusseldorp die keek op. Je kon het gevecht, met Madarian en de rest, nog goed zien vanaf hier. In princiepe kon je ernaartoe rennen en meedoen.
ik hoop maar dat de rest geen last heeft van de regen
Dusseldorp die fronst, en maakt een Heden plasje.
Hij ziet een onbekende man, die ergens naar zoekt, of naar iemand zoekt. Alsof zijn leven ervan afhangt, ieders leven ervan afhangt.
Maar dit was niet het beeld dat dusseldorp wou zien en hij concentreert harder.
Opeens verandert het beeld en hij ziet Demion en Akroma bij elkaar.
mooi, Demion leeft nog en Akroma is wakker. Waarom is Demion weggegaan?

Dusseldorp die keek op en keek recht in de ogen van Amber, het plasje was ondertussen verdwenen.
Dusseldorp: "Ik heb niks kunnen vinden" Loog hij: "jij wel?"

[Offtopic] Een kleintje van mij om Demion op weg te helpen. [/Offtopic]

"Ik zou je heel graag willen helpen, maar ik weet niet precies wat er aan de hand is." Recht in zijn ogen keek ze hem aan, en ze kon de twijfel zien. "Waar ik je wel mee kan helpen, is dat deze scheur een breuk tussen werelden aanduid. Hoeveel dat er zijn en welke weet ik niet. Goden zijn er in ieder geval niet direct bij betrokken, anders zou het niet zolang duren. Ook zijn er net elf poorten van andere werelden hierheen geopend net lang genoeg om een voorwerp of persoon er door te laten komen." Ze zag dat hij twijfelde, maar daar kon ze ook niks aan doen. "Mischien gek om mij het te horen zeggen, maar ik zou willwn dat Linctus hier was, zijn kennis kan nu goed gebruikt worden"

Demion nog, maar iets in hem zei dat hij haar hulp nodig had. Was het misschien het lot dat hun samen moest brengen? Nooit had hij er eigenlijk bij stil gestaan dat het lot vast kon stond staan. Daar geloofde hij nou eenmaal niet in. In dit geval was zijn twijfel daarom zoveel groter. Tot nu toe waren alle voorspellingen op het lijstje uitgekomen. Akroma keek hem vragend aan, waardoor Demion wegkeek.Hij schaamde zich diep over zijn acties; Hij had de beslissing nooit moeten maken om zijn vrienden aan te vallen. Op dat moment leek het de beste keuze, maar iets in hem leek hem ook te dwingen afstand te nemen van de groep. “Demion, laat mij je helpen, hoe dan ook”. Even zuchtte hij diep en keek de mooie Akroma aan in haar ogen. Nu kon hij eigenlijk pas zien wat Odysseus altijd in haar had gezien. Zijn blik wende weer naar de lucht die nog steeds paars opgloeide. "Misschien gek om mij het te horen zeggen, maar ik zou willen dat Linctus hier was, zijn kennis kan nu goed gebruikt worden" sprak ze uit. Demion twijfelde even, maar bedacht zich ineens dat Linctus het type was dat zichzelf de grond in zou werken om de klus te klaren, ook al betekende dat letterlijk de grond in. Hij was ook al heel oud net als Demion. Ze hadden hun leven beide goed geleefd. Misschien had Akroma wel gelijk. Misschien kon Linctus hen wel helpen. De vraag alleen was of hij het risico wilde aangaan. Zijn blik ging weer naar de paarse lucht, omdat er ditmaal iets anders aan was. Een vaag beeld begon zich te vormen voor zijn ogen. Akroma keek naar de lucht, terug naar Demion en toen weer terug naar de lucht. “Wat is er Demion, bang voor die gloed?”. Demion schudden zijn hoofd “Zie jij het dan niet?”. Akroma keek nogmaals, maar zag niks dat veranderde. “Waar heb je het over?”. Zijn hand bewoog naar zijn gezicht en wapperde zijn hand van links naar rechts voor zijn ogen. Het leek erop, dat een runeteken zich in het beeld van Demions ogen had gebrand. Hij draaide zijn hoofd en het runeteken verplaatsen van locatie. Moest hij dit soms volgen? Zijn gedachten ging direct over naar Linctus. Was hij hier misschien verantwoordelijk voor? Hoe dan ook, daar zou hij achter komen. Met een stevige pas liep hij van de heuvel af. Akroma sprinten hem achterna “Waar ga je heen!?”. Demions blik draaide niet, maar wist enkel een paar woorden terug te schreeuwen, waar Akroma slecht een woord van verstond. “Linctus…!”.

Even verder op kwam Demion tot stilstand en Akroma kwam naast hem staan. “Hier moet het zijn Akroma”. Even keek ze om zich heen en Akroma trok haar schouders op “zou Linctus hier moeten zijn?”. Op Demions gezicht was niks af te lezen, hij wees enkel in de richting van de heuvel voor hen. Daar in de verte, kwam een puntje, van een persoon aanrennen. De bewegingen van dit puntje waren zelfs op deze afstand goed waar te nemen. Ze keken elkaar even aan en spraken synchroon “Linctus…” uit.

Instinctief wist Odysseus dat hij niet te dicht bij dit schild in de buurt kon komen. Hij had geen andere keuze dan pijlen af te blijven vuren om de ridder op afstand te houden. Odysseus was in de verdediging gedrongen, en dat zou hij blijven totdat hij een beetje hulp zou krijgen.

Darmon liep terug naar Ishtil. Dit was al het zoveelste dorp dat hij waarschuwde. Hopelijk zouden alle dorpen doen wat hij ze verteld had: verzamel de troepen bij de boom. Hij wilde net opstijgen toen een jager hem bij zijn schouder pakte. "Darmon. Ik heb hier een bericht voor je van Meester Saerus." Darmon fronste verbaasd. "Meester Saerus? Waarom zou zo'n belangrijk iemand aandacht aan mij besteden?" "Omdat jij op dit moment bezig bent met dingen die de interesse van de Meester waard zijn. Hij schijnt je nieuwe vrienden te kennen." Darmon fronste dieper. "Maar hoe? De Meester heeft hier al tijden geleefd! Hoe zou hij ze kunnen kennen?" De jager grijnsde. "Je vergeet dat Meester Saerus een Profeet is. Profeten weten altijd van alles, als het maar belangrijk is. Jij hoeft je niet meer druk te maken over het waarschuwen, dat doen de jagers nu. Jij bent elders nodig." Darmon keek nieuwschierig. "Waar dan?" De jager keek vrolijk. "Waar denk je, Darmon? De Meester gaf me nog deze woorden voor je mee: volg het gevoel. Denk je dat je daar wat mee kunt?" Darmons gezicht klaarde nu ook op. "Ik denk het wel. Bedankt!" Zei hij, en hij steeg op.

Hopelijk zou hij niet te laat zijn. Aan de grootte van de zwerm had Darmon gezien dat het een hoop skeletdraken waren. Zouden drie mensen, al was de Donderelf onder hen, lang genoeg stand kunnen houden? Darmon betwijfelde het. Als ze nog bezig waren, moest hij meteen handelen. Ze weghalen bij de skeletten. Hij moest ze naar de boom brengen, waar de rest zich verzamelde. Aan de wortels van de boom des levens. Daar zouden ze de zwarte ridder stoppen.

Linctus liep door de sneeuw. Hij zou Demion nooit kunnen vinden in de sneeuw. Hij liep van de berg af en zag twee schimmen die hij op de heenweg ook had gepasseerd. Dit kon niet Demion zijn. Dat zou te toevallig zijn. Alhoewel het lot natuurlijk wel vaker paden op een vreemde manier liet kruisen. Linctus wist nog niet zeker of het een illusie was of dat het echte personen maken. Hij zette een stap dichterbij en dacht zacht zijn naam te horen. Alsof de wind een stem meedroeg. Linctus snelde nu naar de twee schimmen en langzaam werden ze duidelijker het waren Akroma en Demion. Alsof de goden er een hand in hadden, vond Linctus nu Demion waar hij naar op zoek was.

“Demion” luister naar me begon Linctus. “Vertel me wat je weet en ik kan je misschien helpen. Je vrienden aanvallen is nooit de juiste weg.” Linctus moest nu even bijkomen van het rennen. Ondertussen antwoordde Demion al. “Linctus, ik was de weg kwijt. Maar Akroma heeft me enigszins kunnen bekoelen. Het is gewoon zo verwarrend. Ik weet nu nog steeds niet wat ik moet doen. De dingen die mij is getoond, de toekomst, jullie, alles, weg. Ik moet het stoppen Linctus. Al moet ik jullie ervoor doden.” Linctus had ondertussen weer wat adem gekregen.

“Begin dan eerst maar eens met uitleggen wat jij gezien hebt. Misschien kan ik dingen duidelijker maken.” Beantwoorde Linctus. Demion legde Linctus uit hoe hij het gezien had. Hoe hun alter ego’s in de andere wereld de hele wereld op hun knieën had. En dat ze zo de balans hadden verstoord dat de werelden gingen samensmelten. “Daarom is er maar een mogelijkheid om het tegen te gaan. Door jullie tegen te houden kan met deze wereld niet hetzelfde gebeuren. Door jullie te vermoorden kan jouw leger niet gebruikt worden om de wereld in duisternis te hullen. Alleen omdat ik uniek ben in deze wereld zal ik niet beïnvloedt worden. Ik moet jullie daarom stoppen.” Demion keek Linctus aan. Linctus kon de wanhoop in de ogen van Demion zien. Dit had Demion met eigen ogen moeten aanschouwen. Met een gruwelijke gedachte om zijn vrienden te vermoorden moest Demion nu al een tijd rondgelopen hebben.

“Demion” Begon Linctus. “Misschien heb je gelijk.” Akroma keek Linctus aan met een blik van wat zegt hij nou, maar Linctus ging door. “Misschien raken we gaandeweg gecorrumpeerd. Misschien vernietigen we deze wereld wel. Maar als dit alles zou kloppen, waarom is daar dan de scheur tussen de dimensies? Zelfs als dat een voorbode zou zijn, dan vraag ik je dit. Stel de scheur opende de deur tussen de werelden. Stel door de scheur worden de werelden een. Stel dit gebeurt ondanks dat je ons hebt gedood. Dan vraag ik je dit Demion. Wie moet dan bescherming bieden aan de burgers? Als wij er niet meer zijn, dan zal deze wereld hulpelozer zijn dan ooit.” Linctus keek Demion nu doordringend aan. “Jij werd tijdens jou reis in de goden wereld aangevallen. Iets werkte mij toen enorm tegen. Iets wou jou vermoorden. Wat nou als dit niet was zodat het kwaad zou zegevieren. Wat nou als jij dood moest omdat jij anders juist het kwaad zou helpen? Dit is je kans Demion. Nu kun je jezelf redden. Jouw lot herschrijven. Vergeet wat de goden voorspeld hebben. Vergeet wat je gezien hebt over een mogelijk toekomst. De toekomst veranderd vaak. Al zijn het meestal kleine dingen, nu kun je iets groots veranderen. Wij kunnen naar de andere wereld reizen. Wij kunnen daar de balans herstellen in plaats van hier de balans verstoren. Vertrouw op je vrienden Demion. Er schuilt meer achter hun dan je denkt.”

Demion keekt Linctus verbijsterd aan. Wat moest hij hiermee? “Demion luister naar me. Wij kunnen geen exacte kopie zijn van de andere wereld.” Vervolgde Linctus “Onze eigen wil maakt ons uniek. Onze opvoeding maakt ons uniek. Of denk je dat een persoon die in de duistere wereld wordt opgevoed identiek is aan iemand die aan de kant van het goede is opgevoed. Ondanks gelijkenissen zijn wij niet onze alter ego’s. Ondanks de sterke band is deze wereld niet identiek aan de andere. Denk maar na over wat je gaat doen, maar beslis snel. Veel tijd hebben we niet.”

Demion vond deze vraag onnodig. Net alsof hij nog keus had! “Het is beduidend beter dan de andere suggestie” en knikte daarbij even naar Akroma. Linctus bewoog zijn armen over elkaar en knikte toestemmend. “Een wijze keus Demion. Ik had je niet graag willen omleggen…” sprak Linctus met een lach, maar met een serieuze onderliggende toon. Demion trok zijn schouders op en draaide zich om naar de lucht. Wat Linctus hem had verteld, daar had hij eigenlijk niet goed over na gedacht. Bij gebrek aan informatie, had zijn geest zijn eigen verhaal gemaakt, door stukjes met elkaar te verbinden, die er misschien niet eens waren. Het was nu een stuk duidelijker, waardoor hij weer even hoop kreeg in de situatie. “Demion” sprak Linctus ernstig “we moeten snel vertrekken”. Akroma keek Linctus vragend aan, want Linctus wist de komende vraag al te beantwoorden.

Met een noodgang vloog Darmon het slagveld tegemoed. Wonder boven wonder waren alle drie de buitenlanders nog in leven. Darmon keek beter. Zo te zien hadden de drie een rolverdeling opgezet, ne het leek aardig te werken. Odysseus tegen de ridder, Astenos tegen de draak, en dat ravenfiguur waarvan hij een glimp had opgevangen bij de grot hield zich bezig met de bottendraken. Odysseus zat duidelijk in de problemen, en de Raaf leek ook vermoeid te worden. Van Astenos de donderelf viel weinig af te lezen, omdat die continu in beweging was. Darmon schouwde het even aan, alvorens een duikvlucht in te zetten om Odysseus te helpen. Halverwege passeerde hij een aurabarriëre. Blijkbaar werkte die maar van 1 kant, maar Darmon zat nu wel ingesloten. Vermoedelijk was de Raaf de maker van het schild, aangezien hij degene was die aura begruikte. Als Darmon Odysseus had opgepikt, zou hij de Raaf halen. Astenos zou wel volgen.

Odysseus, die net een pijl afvuurde, werd op zo'n manier door Ishtils neus geschept dat het hem niet verwondde. Ishtil tilde zijn neus op, waarmee hij de reus op zijn rug wierp, achter Darmon. "Bedankt... Denk ik." Mompelde de grote man achter hem. Darmon knikte, en stuurde Ishtil naar de Raaf. Daar aangekomen sprong de Raaf meteen op. "Goed werk. We waarschuwen de Elf en gaan er vandoor. Ik zal een gat in het schild maken." Sprak de doffe stem achter het ravenmasker zakelijk. De priemende blauwe ogen met ovalen pupillen namen hem onderzoekend op, en dat gaf Darmon de kriebels. Hij greep de eerste de bestee afleiding om zich van die blik los te rukken. Die afleiding had de vorm van een brul. De zwarte draak had een vuurbal afgesochten die Astenos tegenhield met een luchtmuur. Du kon Darmon de gezichtsuitdrukking van de donderelf zien: Astenos was moe.

Darmon stuurde Ishtil naar Astenos terwijl de raaf vanaf de rug van Ishtil de bottendraken op afstand hield, en Odysseus de zwarte ridder, die nog op de grond stond, met pijlen bestookte. Bij Astenos aangekomen hield Darmon in. "Tijd om te gaan!" Riep hij. De Elf keek op. Darmon zch niet de verwachtte opluchting, maar tegenzin. "Ik ben nog niet klaar hier!" Darmon gromde. "We kunnen hier niet lang meer blijven! Bij de legers maken we veel meer kans!" Astenos ontweek een vuurbal en zweefde naar hen toe. "Vooruit dan." Hij had nog steeds veel tegenzin. Darmon keerde Ishtil, en vloog naar de barriëre. Astenos haalde hen in, en vloog recht op de auramuur af. De Raaf staakte zijn afweer tegen de achtervolgers en opende het schild. Astenos vloog er doorheen. Ishtil vloog er doorheen. Maar voordat de Raaf de muur kon sluiten vloog er nog een bottendraak doorheen. Tegelijk openden de Raaf en Astenos een aanval, waarmee de bottendraak uit elkaar klapte. De raaf keerde zich weer om, en keek Darmon weer aan met die ogen. "Dus, wat is de bestemming?" Vroeg hij. Darmon keek voor zich. "De boom des levens."

*Levensenergie! Ik heb levensenergie nodig! De zwarte ridder zoekt naar z'n prooi. Odysseus kwam weer de grond uit, wierp één blik op de zwarte ridder en probeerde al pijlen schietend bij hem uit de buurt te blijven. Alles in de buurt van de zwarte ridder werd leeggezogen van levensenergie, hoewel het de zwarte ridder maar een beetje helpt. Opeens rent de zwarte ridder naar Odysseus toe. Dan schiet er een zwartrode straal van het auraveld bij de ridder richting Odysseus. Odysseus was net niet ver genoeg weg. Hij werd geraakt. Meteen voelt hij dat z'n energie weggezogen wordt, en probeert de afstand tussen hem en de zwarte ridder verder te vergroten.*

---

De raaf schiet de ene na de andere aurabol af op de draakskeletten, die zich omdraaide en weer op hem af vlogen. Ze splitsen zich in twee groepen. Een gedeelte vliegt recht op hem af en spugen weer een spray zuur af. het andere gedeelte probeert de raaf te rammen, te slaan en te bijten.

---

Terwijl hij met z'n rug naar Astenos toe staat, gaat Rag Narock plotseling op z'n achterste benen staan, slaat een keer met z'n grote vleugels, en Astenos wordt door het vacuum dat ontstaat naar de draak toegetrokken. Meteen draait Rag Narock zich om, en spuugt een lading zurig vuur naar Astenos toe.

“Demion” sprak Linctus ernstig “we moeten snel vertrekken”. Linctus wees naar de scheur. Op dat moment schoot vanaf het punt waar de krater was een gouden straal naar de scheur. Deze liet de scheur niet verdwijnen, maar hield de uitbreiding van de scheur tegen. Linctus wist dat dit door de rune meesters kwam. Zei hadden de reddingsactie in werking gezet. Nu begon de tijd te dringen. Linctus begon de mogelijkheden na te lopen. Misschien kon Akroma hun naar de andere wereld brengen, misschien konden ze door de scheur. Of misschien was de wachter wel de sleutel tot de ander wereld.

Linctus wist het eigenlijk niet zeker, maar ze hadden wel weinig tijd. Linctus zag dat Akroma en Demion op zijn plan wachtte, maar Linctus wist het zelf even niet. Toen hoorde Linctus voetstappen achter zich. Hij draaide zich om en zag een oude man in een bruin gewaad. Linctus herkende de ogen, maar zag ook de wantrouwen van Demion en Akroma. Hij begon daarom maar uit te leggen wie deze man was. “Dit is Kvasirs. Een engel die aan de oorsprong van onze order stond 2000 jaar geleden. Hij heeft mij naar jullie toegestuurd en nu zal hij ons waarschijnlijk weer helpen.” Linctus keek nu naar Kvasirs.

“Ik mag jullie niet te veel helpen.” Begon Kvasirs “Zoiets zou namelijk gezien kunnen worden als ingrijpen van de goden. En dat moet ten aller tijden vermeden worden. Een oorlog tussen de goden zelf zou de vernietiging van alles betekenen. Echter als ik nu een perkamentrol zou laten vallen, met daarin de brug naar de andere wereld beschreven. Dan zou ik jullie niet echt helpen.” Kvasirs richtte zich nu vooral op Akroma en Demion. “Welke geschillen jullie met de goden ook hebben. Gedurende deze taak zal deze vergeten worden. Deze taak is belangrijker dan alle andere zaken van de Goden. Vertrouw op jullie insteek en red deze wereld. Elke God kijkt met jullie mee. Vertrouw me.” En met deze woorden verdween de engel in een mist. Demion en Akroma keken allebei naar Linctus. “Ja” begon Linctus verontschuldigend. “Kvasirs is ook in de boeken altijd een engel met weinig woorden geweest.” Ondertussen liep Linctus naar de plek waar Kvasirs eerst stond. “Maar hij geeft wel goede giften.” Linctus pakte een perkamentrol van de grond.

*Net nadat de zwarte ridder wat levensenergie heeft opgezogen, vuurt Odysseus een pijl af. Dan komt er een draak vanachter de zwarte ridder, die Odysseus met z'n bek opppikt, nog voor de zwarte ridder iets kan doen.

De3 volgende stop is bij Astenos. Astenos rolt net op tijd weg voor de vuurspray. Dan spuugt Rag Narock weer een vuurbal af, die Astenos tegenhoudt met een muur van lucht. Na een korte woordenwisseling kiest Astenos toch maar het hazenpad, en vliegt richting de auramuur, net als Darmon.

Al vrij snel is die draak in de bij de raaf, die de vuurspray en andere aanvallen nog net kan ontwijken, hoewel hij wel wat schrammen heeft. De Raaf weet snel achterop de draak van Darmon te springen, net nadat de draakskeletten langsgevlogen waren, en opent een gat in z'n auramuur. Rag Narock heeft inmiddels de achtervolging ingezet, evenals de draakskeletten. Darmon en de anderen gaan door het gat, en net voordat het gat gesloten werd, vliegt één draakskelet door het gat, maar wordt vernietigd door een gecombineerde aanval van de raaf en Astenos. De anderen vliegen tegen de aura muur. Rag Narock had al gezien dat het gt voor hem te klein was, en is teruggegaan om de zwarte ridder op te halen. De overige draakskeletten zijn verder niet gewond.*

Zwarte ridder: "Ze zijn ontkomen. We moeten snel wezen om nog een paar dorpen te veroveren..."

*Amber en Dusseldorp proberen het gevecht te naderen, als ze zien dat de anderen terugtrekken.*

Amber: "Ze gaan weg. Maak een omtrekkende beweging. We willen niet dat de vijand ons ziet. We moeten de anderen volgen."

---

Rag Narock gaat terug naar z'n meester. De zwarte ridder stijgt op en het leger gaat naar het volgende kamp. Na een aantal minuten komen ze aan. De clanleden zijn daar aan het vertrekken. Het halve kamp is al leeg, en alle drakenrijders zijn al in de lucht. Dit is gelukkig ook geen grote clan. De zwarte ridder geeft het sein voor de aanval. Na een flink gevecht zijn de verliezen aan de kant van de zwarte ridder 1 skeletdraak per drie drakenrijders van de vijand. De zwarte ridder verandert de doden en gevangenen één voor één. Weer is z'n leger wat gegroeid, maar een deel van de drakenrijders en dorpelingen is ontkomen. Zo te zien gaan ze naar de Boom des Levens. Ze weten dus dat hij eraan komt. Er is geen tijd te verliezen. Op naar de volgende clan...

Dusseldorp ziet dat ze vertrekken naar een volgend dorp en pakt snel alles in en doet zijn watersurfbord ook in zijn tas.

Amber: "Ze gaan weg. Maak een omtrekkende beweging. We willen niet dat de vijand ons ziet. We moeten de anderen volgen."

Dusseldorp knikt en ziet dat hij met een gevecht bezig is en iedere doden of gevangen een aanwinst is in zijn leger.

Opeens gaat hij weer weg, naar een volgend, nog onbekende, clan.

Opeens bedenkt dusseldorp iets.

DD: "Ik ga wat dichterbij komen, blijf hier. Dit is te gevaarlijk voor je!"

Dusseldorp kroop wat dichterbij, zodat hij Madarian goed kon zien. Dusseldorp mompelde wat. Dusseldorp grijnsde, want dit was namelijk een duwspreuk, en zo meteen zou hij hulpeloos op de grond liggen. Maar er ging iets mis, in plaats van Madarian te raken, was hij mis en raakte een skalettendraak die woedend(zo leek het) naar hem keek. In een ogenblik had Dusseldorp zijn zwaard er tevoorschijn gehaald en ging hij op 2 poten staan. Blind stak hij zijn zwaard vooruit, niet wetend of hij juist wel of niet kapot was. Dat zal hij nooit weten, want op dat moment viel Dusseldorp flauw.

*Amber probeert Dusseldorp tegen te houden, maar dat lukt niet. Ze verstopt zich. Ze ziet hoe Dusseldorp dichterbij sluipt. Hij probeert een spreuk uit op de zwarte ridder, maar de spreuk mist en raakt een draakskelet, die meteen op Dusseldorp af gaat. Voordat de draakskelet aanvalt gaan hij dreigend op z'n twee achterpoten staan. Dusseldorp pakt z'n zwaard, haalt uit, dan valt Dusseldorp bewusteloos neer, net voordat de klauw van de draakskelet hem zou raken. De draakskelet denkt Dusseldorp overwonnen te hebben, en houdt op met aanvallen. De zwarte ridder gaat naar de bewusteloze Dusseldorp toe.*

Zwarte ridder: "Wat hebben we hier? Een jonge magiër! Niet gewond, niet dood. Kan zeker niet tegen de spanning..."

*De zwarte ridder gooit een mana drain spreuk op Dusseldorp, waardoor al het mana (spreuk energie, speciaal voor magiërs) van Dusseldorp gaat naar de zwarte ridder. Er wordt veel mana afgetapt. Die magiër is niet al te goed met magie, maar hij heeft wel aanleg om een groot magiër te worden. Als de zwarte ridder hem zou veranderen naar een skelet, dan kan de zwarte ridder geen mana meer aftappen.*

Zwarte ridder: "We nemen die jonge magiër mee."

Rag Narock: "Is het niet beter hem te veranderen?"

Zwarte ridder: "Nee. Dan is z'n mana voor altijd verloren. Zo sterk is hij niet als skelet, maar z'n mana hoeveelheid is vrij groot, hoewel hij een beginneling is. Ik zorg er wel voor dat hij niet veel kan doen..."

*Hierna sluipt Amber weg, in de richting waar de anderen naartoe zijn gegaan. Ze kan niets doen in haar eentje. Als Dusseldorp gered kan worden in de toekomst, dan moet ze hem leren geen onverantwoorde risico's te nemen...*