Ruim 60 jaar had Johannes Hellemons al geen contact meer met zijn dochter. Hij emigreerde begin jaren '70 naar Australië en was altijd op zoek gebleven naar zijn dochter in Nederland. Via een oproepje in een krant hebben ze nu weer contact. "Ik ben er helemaal in shock van."

"Hallo, ik ben op zoek naar mijn dochter uit mijn huwelijk met Johanna Westerveld", begon Johannes Hellemons zijn oproep twee weken geleden in de krant Oud-Rotterdammer. "Mijn dochter is geboren in 1955."
Foto

De oproep was een laatste poging van Hellemons om zijn dochter te vinden. Hij was al veertig jaar vanuit Australië op zoek naar haar. Dat hij niet veel later met zijn dochter zou bellen, had hij nooit durven denken. "Je bent 86 jaar en weet niet hoe lang je nog te gaan hebt. Wat er nu gebeurd is, is echt geweldig", zegt hij aan de telefoon vanuit het Australische Perth.

"Jeannette is mijn dochter uit mijn eerste huwelijk. Na de scheiding mocht ik haar niet meer zien. Jeannette was toen drie jaar", vertelt Hellemons. Hij werkte destijds op cruiseschepen en was vaak weg. Later verhuisde hij naar Australië. Contact met zijn ex had hij niet en Hellemons had geen idee waar zijn dochter in Nederland woonde.

Elke vijf jaar kwam Hellemons naar Nederland voor familiebezoek. "Zodra ik van het vliegveld kwam, ging ik door naar het stadhuis in Rotterdam. Daar vroeg ik dan naar informatie over Jeannette Hellemons, maar telkens als ik na een week of zes weer naar Australië ging, had ik er niets meer van gehoord."

De jaren verstreken en de moed zakte Hellemons in de schoenen. Tot laatst een vriend van hem opperde om een oproepje in een Nederlandse krant te doen. Zo gezegd zo gedaan. Toen na een week of twee de telefoon ging, was Hellemons de oproep eigenlijk alweer vergeten.

"Ik geloof dat ik je dochter ben. Dat is wat ze zei", vertelt Hellemons. Hij houdt het niet droog als hij terugdenkt aan het moment waar hij al die jaren op wachtte. "Ik ben er nog steeds in shock van. Het is werkelijk waar geweldig, fantastisch gewoon."

Aan de andere kant van de telefoon hing Jeannette Stok-Mol (65), die al jaren geen Hellemons meer heette. Alle pogingen van haar vader bij het stadhuis in Rotterdam waren zinloos geweest. "Ik had geen idee dat hij naar me op zoek was", zegt ze. "Ik werd door een nicht gebeld dat mijn vader naar me op zoek was. Ik wist niet wat ik hoorde."
Een van de foto's die Jeannette naar haar vader stuurde. Een van de foto's die Jeannette naar haar vader stuurde.

De nicht van Jeannette had het oproepje in de krant gelezen en wist op basis van het geboortejaar en de naam van de moeder genoeg. Dit moest over Jeannette gaan.

"Ik vond het ontzettend knap dat hij met zijn leeftijd zo'n oproepje had gedaan en op zoek was. Dus ik heb mijn best gedaan om zijn telefoonnummer te achterhalen. Die had de krant, dus toen heb ik hem gebeld. Hij vond het 'unbelievable' toen ik zei dat ik zijn dochter was", vertelt Jeannette. Zelf kan ze het nog maar amper geloven. "Het is echt fijn om weer contact te hebben."

Wat er precies is gezegd tijdens dat eerste telefoongesprek weten vader en dochter beide niet meer precies. "Ik weet wel dat ik meteen dacht: hij kan net zo lullen als ik", zegt Jeannette. "Hij had ook precies hetzelfde Rotterdamse accent."

Toch was ze eerst ook sceptisch. Haar vader ging weg toen Jeannette drie jaar oud was, veel herinneringen had ze niet aan hem. Was deze man wel echt haar vader? "Toen hij verhalen begon te vertellen en vertelde over de huizen van mijn moeder en oma wist ik het zeker", zegt ze. "Het klopte allemaal."

Zelf ging Jeanette nooit op zoek naar hem. "Ik was klein toen mijn ouders gingen scheiden. Daarna is mijn moeder hertrouwd en veranderde mijn achternaam. Het was gewoon zoals het was en ik heb er nooit zo bij stil gestaan. Als ik dan op televisie All You Need Is Love zag dacht ik wel, goh wat mooi als mensen zo herenigd worden, maar ik ben nooit zelf echt op zoek gegaan. "

Wel vroeg ze zich soms af of haar vader nog leefde. "Ik wist nooit óf ik hem ooit nog kon zien. Het is echt heel leuk dat ik nu weer contact heb." Sinds het eerste telefoontje hebben de twee elkaar al meerdere keren lang gesproken. "We zitten te praten alsof we elkaar elke week spreken. Alsof we elkaar al jaren kennen."

Van het ene op het andere moment heeft Jeannette er ook een halfbroer en -zus bij, want Hellemons kreeg later nog twee kinderen. "Dat is toch ongelofelijk? Heel speciaal", zegt ze. Wat haar moeder ervan zou vinden, weet ze niet. Zij overleed drie jaar geleden en was daarvoor al dementerend.

Of ze qua uiterlijk ook op haar vader lijkt, weet Jeannette nog niet. Zelf stuurde ze al wel foto's: uit haar kindertijd, van haar moeder en meer recente foto's. Hellemons is ontzettend trots op zijn dochter. "Het is een prachtige vrouw." Zelf heeft hij nog geen foto's gestuurd, want hij is zoals hij het zelf zegt 'iets langzamer met de technische kant van de laptop'.

Jeannette kan niet wachten tot ze een foto te zien krijgt. "Ik leek altijd enorm op mijn moeder en ik ben zo benieuwd of ik ook op hem lijk. Dat is enorm spannend."

Beiden zouden ze het liefst meteen op het vliegtuig stappen om elkaar te kunnen zien, maar door de coronacrisis gaat dat niet. Jeannette hoopt dat dit ooit nog kan. "Hij is natuurlijk wel op leeftijd, maar hij zegt dat hij kerngezond is, dus dat scheelt."

Binnenkort gaan de twee met elkaar videobellen. "Dan kunnen we elkaar toch zien", zegt Jeannette. "Dat zal heel speciaal worden."