Van het een kwam het ander voor Anton uit Rozenburg. Hij had nooit gedacht dat die ene gezellige avond met een Kroatische vrouw zou leiden tot een dochter, meerdere rechtszaken en 40.000 euro schuld. "Ik ga er aan onderdoor."
Anton heeft sterke banden met Kroatië. Zijn vader kwam er vandaan en zijn opa en oma woonden er nog. Voor vakantie ging hij meestal naar het kleine eilandje Krapanj. Daar kwam hij vaker, maar de vrouw met wie hij de onenightstand had, had hij nooit eerder gezien. Het was één avond en daar bleef het bij. Tot hij twee jaar later op een bruiloft stond.
"Mijn nicht vertelde dat ze had gehoord van een meisje op het eiland. Ze was een jaar eerder geboren en het zou mijn dochter zijn." Ondanks dat het een gerucht was, bekroop hem het gevoel dat de roddels nog wel eens waar konden zijn.
Hij wist dat hij tijdens de nacht in 2004 geen anticonceptie had gebruikt. "Natuurlijk was dat niet slim, maar je bent jong en het gebeurde." De dagen na het nieuws gingen als een roes voorbij. Anton probeerde de vrouw via internet op te zoeken, maar zonder resultaat.
Na meerdere pogingen, kwam Anton dan toch in contact met de vrouw. Hij had duizend vragen. "Ik was sceptisch: Is het waar? Waarom heeft ze nooit iets gezegd?" Al snel kwam de aap uit de mouw. De vrouw had haar zwangerschap verzwegen, omdat ze ten tijde van de onenightstand een relatie had. Ze zou haar vriend laten geloven dat het kind van hem was, maar dat plannetje ging mis. Anton en de vrouw bleven in contact.
In 2007 zagen ze elkaar voor het eerst terug sinds die zomernacht. "Ze stond met een baby'tje in haar armen, maar wilde niets meer van me." Ze wisselden gegevens uit, maar praten ging moeizaam. "Ik hoopte stiekem dat het niet mijn kind was. Als je met de liefde van je leven een kind krijgt en samen een zwangerschap meemaakt, is het heel anders."
Jaren gingen voorbij. Al die tijd wist Anton niet of de vrouw met wie hij contact had via de mail, de moeder van zijn kind was. "Ik vertrouwde het niet, had een onderbuikgevoel en was bang voor misbruik." Tegen het advies van zijn familie in, nodigde hij de vrouw en haar dochter uit in Nederland. Een DNA-test volgde. "We deden expres een niet-rechtsgeldige test, zodat ze me in een rechtszaal niet konden dwingen het meisje te erkennen." Dat wilde Anton op dat moment nog niet uit angst voor afpersing.
De test was eigenlijk al niet meer nodig. "Ik zag de gelijkenissen en wist dat het mijn kind was. Op school was ze bovendien het enige blonde meisje." De test bevestigde het met 99,9 procent. De moeder zei geen geld te hoeven van Anton en ging weer terug naar Kroatië. Ondertussen probeerde Anton te bedenken hoe hij een vader zou kunnen zijn voor zijn dochter.
Vanaf dat moment ging het bergafwaarts. De vrouw bleek toch geld te willen. In 2013 zag Anton de vrouw en zijn dochter zag voor het laatst. Vijandige e-mails en een rechtszaak volgden. "Ik heb meerdere malen geprobeerd tot een vriendelijke overeenkomst te komen." Anton huurde een Kroatische advocaat in en moest naar Kroatië komen voor een 'officiële DNA-test' en het vonnis. "Dat heb ik niet gedaan, omdat ik bang was dat ik dan nooit meer het land uit zou komen voor ik duizenden euro's zou betalen."
Het vonnis volgde. De rechter bepaalde dat Anton zijn dochter automatisch had erkend door niet te komen opdagen. Hij moest alimentatie betalen, ruim 800 euro per maand. In totaal ging het om ongeveer 40.000 euro, inclusief acht jaar met terugwerkende kracht. "Dat is vreemd, want je mag maar vijf jaar met terugwerkende kracht eisen."
"Ik ben er de afgelopen jaren volledig aan onderdoor gegaan. Het voelt alsof ze alleen uit is op geld." Sinds vorige maand wordt er beslag gelegd op Antons loon. "Ik kan amper rondkomen en hou nu zelf krap 890 euro over in de maand." Het is niet dat hij niet wil betalen. "Ik wil haar graag bijstaan, maar er moet iets tegenover staan. Ik wil mijn dochter zien en een band opbouwen."
Daarom wilde Anton in hoger beroep tegen de uitspraak, maar zijn Kroatische advocaat reageerde niet op zijn verzoek. "Pas toen de deadline al was verstreken zei hij dat hij besloten had om niet in hoger beroep te gaan, omdat hij mijn argumenten niet sterk genoeg vond." Daarmee was de zaak klaar. "Ik weet niet waaruit het bedrag dat ik moet betalen is opgebouwd. Ik heb destijds alleen het vonnis in het Kroatisch gekregen en dat spreek ik niet. Bovendien is er totaal niet gekeken naar mijn draagvlak."
Anton vertrouwt de Kroatische rechtbank en zijn Kroatische advocaat voor geen cent en vermoedt dat hij het slachtoffer is geworden van afpersing. "Ze hebben onder één hoedje gespeeld." Een Nederlandse pro-Deoadvocaat helpt hem nu de zaak te heropenen. "Er zijn veel fouten gemaakt in mijn zaak en we hebben sterk het gevoel dat mijn Kroatische advocaat me niet goed heeft vertegenwoordigd." Ook is hij teleurgesteld in hulpverlening vanuit Nederland die hij voor zijn gevoel niet kreeg. "Ik ben bij allerlei instanties geweest in Nederland, maar ze verwijzen me door naar Kroatië."
Anton heeft geen hoop dat hij zijn dochter vaker zal zien in de nabije toekomst Ze is nu dertien en van die dertien jaar is Anton twintig dagen bij haar geweest. "Ik hoop dat ze ooit zelf contact met mij zoekt en dat we een band kunnen opbouwen."