’s Ochtends vroeg haal ik even snel een ontbijt bij de stationskiosk. Vlak voordat ik aan de beurt ben, vraagt een kennelijk dakloze en naar alcohol stinkende man of ik misschien wat kleingeld kan missen. Bang dat mijn geld aan drank op zal gaan, bied ik aan geen geld te geven, maar een broodje voor hem te kopen. Duidelijk blij kiest hij een tonijnsandwich uit.

Terwijl ik trots op deze goede daad afreken, tikt de man me op mijn schouder en vraagt:

„Mag ik er misschien een biertje bij?”

Wederom krijg ik een torenhoge rekening van een grote telefoonmaatschappij. Met de factuur in de hand manoeuvreer ik mij telefonisch door het keuzemenu en beland uiteindelijk bij een vriendelijk maar vermoeid klinkende mevrouw. Begripvol luistert ze naar naar mijn vraag of er manieren zijn om mijn telefoonkosten laag te houden.
„Dat is een vraag voor de afdeling sales”, antwoordt ze. Ze zal me doorverbinden.

„Maar”, waarschuwt ze, „u moet wel goed opletten want het is sales. Dat ze u niet iets verkopen wat u niet wilt.”

Tijdens het eten, vlak voor pakjesavond, hebben we het over de ‘stomste sinterklaascadeaus die je kunt krijgen’.

Ik vertel aan tafel dat ik ooit van een collega een boekje van Youp kreeg met zijn verzamelde columns en dat het stomste kado ooit vond, want ik had die columns in de krant allemaal al gelezen. Die columns zijn die week actueel en zo’n boekje is toch alleen maar makkelijk geld verdienen.

Even later krijgt mijn man een groen ingepakt boekje. Jongste zoon vlucht de wc in. „Ik wil er niet bij zijn”, roept hij vanachter de wc-deur. Mijn man leest zijn gedicht voor: ‘poep, poep, poep, dit is een boekje van…’

Een vriend van mij is onlangs uitgenodigd voor een feestje met de Spaanse ambassadeur. Hij was gevleid en vertelde hierover trots aan zijn collega’s. Zijn assistente is zich echter al snel van de afspraak niet meer bewust en vraagt of hij vrijdagmiddag beschikbaar is.

„Welnee, joh! Ik ben er dan toch niet!” De assistente kijkt hem vragend aan.

„Dat weet je toch nog wel? Wacht, ik geef je een hint: ik heb een feestje met de belangrijkste man van Spanje in Nederland!” Zijn assistente fronsend: „Sinterklaas?”

Inmiddels al een eindje in de vijftig, krijg ik op het station niet meer zo vaak – zeg maar gerust: praktisch nooit meer – folders en flyers uitgereikt voor disco’s, dance-events, McDonald’s-aanbiedingen en dergelijke.

Maar vanmiddag kwam er opeens een meisje op me af dat me vriendelijk zo’n flyer in de hand drukte. Eerlijk is eerlijk: ik voelde me op slag een beetje jonger.

Totdat ik zag wat de tekst was: „Haarverlies is te behandelen.”

Mijn vader is al heel zijn leven een vogelliefhebber, vooral van meeuwen. Ik denk regelmatig terug aan de keren dat hij vanaf ons balkon brood naar meeuwen gooide, die dat met spectaculaire duikvluchten uit de lucht pikten.

Inmiddels is mijn vader flink op leeftijd (92), en zit hij in een bejaardentehuis. Gelukkig heeft hij een prima uitzicht zodat hij nog steeds van de meeuwen kan genieten. Hij is met de jaren wel steeds nuchterder geworden.

Toen ik bij hem op bezoek was, vertelde hij hoe een meeuw in volle vaart tegen zijn ruit was aangevlogen. „En, heeft-ie het overleefd?” vroeg ik. Waarop hij zei: „Ja, het zijn hele sterke ruiten.”

’s Ochtends komt onze kater Diesel met een hoofdwonde door het kattenluikje binnen. Ik bel de dierenarts die adviseert meteen te komen. Geen kattenmandje bij de hand, dus reist Diesel vrij mee op de achterbank. Onderweg drentelt hij piepend heen en weer en leegt dan zijn blaas.
Bij de dierenarts valt de schade mee; na enkele injecties gaan we naar huis. Het absorberend vermogen van de achterbank blijkt groot wanneer ik instap, de auto ruikt niet helemaal fris.

Al blijkt dat laatste mee te vallen de volgende dag. „Wat ruikt het heerlijk naar herfst in de auto”, zegt mijn man nadat hij de ventilator heeft aangezet.

Dertig jaar geleden speelden wij als team veteranenhockey en nu komen wij nog steeds op zondag kijken naar de prestaties van onze club.

Onze aanvoerder wordt bij toerbeurt opgehaald, want die heeft inmiddels alzheimer. Na afloop bespreken wij de wedstrijd bij bier en bitterbal en praten ook over onze eigen besognes, want we hebben allemaal wel wat. Kankertje zus, reumaatje zo, diverse allergieën, hernia-, hartritme- en longproblemen. Plus alle medische behandelingen die we nog voor de boeg hebben.

Alleen onze captain blijft stoïcijns: „Ik mankeer echt helemaal niks.”

Zo tegen de kerstvakantie, worden brugklassers moe. Zo ook onze jongste. Vorig jaar kroop ze nog gezellig op schoot als ze moe was. „Even in de mama-oplader”, grapte ze dan.
Nu ze naar eigen zeggen een puber is, leek me dat woord niet meer zo toepasselijk. Uitgeput hing ze scheef in haar stoel, achter een kopje thee. Mopperend op school, docenten, huiswerk. „Wil je misschien even op schoot zitten”, stelde ik voorzichtig voor.

Het is altijd weer een klein wondertje hoe pubers precies weten hoe ze op zo een suffe vraag moeten reageren. „Bij jou op schoot zitten”, viel ze uit, „kom jij maar eens onder mij zitten!”

„kom jij maar eens onder mij zitten!”
da's idd een heel ander perspectief

Geweldig!

Het 22-jarige nichtje, studente en opgegroeid met de moderne media, wil haar tante bijstaan die tijdens de gladde dagen is gevallen en haar pols heeft gebroken.

Met een boodschappenlijstje begeeft zij zich naar de supermarkt, waarvandaan ze belt om toelichting bij enkele boodschappen.

Zij staat bij het groentevak en vraagt zich af hoe een ‘tros kompas’ eruitziet.

Altijd grappig om mensen te zien/horen bellen in de supermarkt.

vooral als ze zich afvragen of de troskompas naast de trostomaten ligt

@allone: en het dan uitspreken als een tros kompa's

@ledi: .. zodat niemand meer weet waar het over gaat

@allone: waarschijnlijk eindigt ze met een tros komkommers.

@ledi:

@allone: En die trostomaten liggen weer naast de kerst-omaatjes.

(geïnspireerd door mijn zoon, die het als kind over kerstmis-omaatjes had)

@venzje:

@ledi, @allone: ik zou wel met een tros komkommers thuiskomen... wat moet ik me bij troskom pas voorstellen?

@wortel:
TrosKompas (voorheen Tros Kompas) is een Nederlands weekblad en een omroepgids van de publieke omroep TROS.

De kleuters in mijn klas helpen vol overgave bij het optuigen van de kerstboom. Grote ogen in de kring wanneer de lichtjes aangaan. Kerstsfeer. Dat wordt twee jochies te veel. Gelukkig heb ik een stagiaire die de klas kan overnemen, terwijl ik de kinderen begeleid naar het toilet.

Wanneer we terugkomen, lopen de kleuters wat verdwaasd door het lokaal. De kerstverlichting is uit. In het stopcontact zit de stekker van een mobieltje dat aan het opladen is. „Sorry hoor, maar als die leeg is, heb ik geen leven”, luidt de eigentijdse verklaring.

@ledi: waar zouden we toch zijn zonder onze mobieltjes, haha.

@ledi: TrosKompas, dat wist ik, wacht, ze willen dus uiteindelijk zo'n tijdschrift kopen maar dat snapt het meisje niet

Laatste edit 13-12-2013 19:38