@ledi: het lijkt me niet dat jij een houtworm of termiet bent nee
(wie smullen er anders van hout?)

wortel: hahahaha.

Mijn zoon en ik zitten samen met onze hond op een terrasje. Een klein meisje van een jaar of vier komt vragen of ze de hond mag aaien. Al knuffelend met het beest wijst ze naar mijn zoon en vraagt hoe oud hij is. Ik antwoord dat hij al bijna tien is. Het meisje, onder de indruk, concludeert: „Dan ben jij zeker al 20.”
Met een glimlach op mijn gezicht vertel ik haar dat ik al 40 ben, 45 zelfs! Met een ernstig gezichtje reageert zij: „Dat is oud, dan ben je al een beetje dood!”

Veertien jaar is ze en bijna een jaar in Nederland.

Ze is intelligent en doet het goed op school. Wel moet ze nog wat bekender worden met de mores van dit land en dat kan nog wel eens botsen.

Ik schenk thee in, loop naar de kamer en zeg: „Kom er even bij zitten, want we hebben een appeltje te schillen.”

De scherpe kantjes zijn er bij mij al gauw af als ik zie dat ze met een bordje met twee appels en een schilmesje uit de keuken komt.

Een BN’er ben ik zeker niet, maar regelmatig word ik, vanwege mijn werk, door mensen herkend die ik zelf niet ken. Zoals vandaag: nietsvermoedend stap ik bij de tandtechnicus binnen. Achter de balie zie ik een man bezig met een slijptol. Wanneer hij mij opmerkt, springt hij op en roept: „Ik ken u!”
Een klein beetje groeit mijn ego, ik wil vragen van welk concert…maar hij onderbreekt mij, grist wat van z’n tafel, houdt het voor m’n neus: „Ik zag het direct! Ik ben bezig met linksboven, hier ziet u het afgietsel. Die twee joekels van voortanden, netjes in de rij, ik maak een kroon voor u!”

Mijn dochter is inmiddels ruim 2,5 jaar oud en het is dan ook de hoogste tijd haar wat Sinterklaasrituelen bij te brengen. We gaan naar het plein om Sinterklaas te verwelkomen. Al snel krijgt ze de smaak te pakken van de pepernoten, het dansen en vooral het luid meezingen en klappen.

Sinterklaas laat ons weten dat de schoen gezet mag worden. Ook bij dit ritueel blijkt ze erg fanatiek. Als ze ’s avonds voor het slapen gaan haar schoen bij het raam heeft gezet, vraagt ze enthousiast: „Mijn jas ook?”

@ledi: sinterklaas roept wel veel schattigheid uit hè

wortel: ja, inderdaad

Dezer dagen waren onze dochter en haar man alweer aan het praten met hun twee dochters (19 en 20) over plaats en datum van de jaarlijkse Sinterklaasavond viering.

Zoals gebruikelijk zouden ook oma en opa daarbij worden uitgenodigd. Allerlei data passeerden de revue maar het wilde maar niet lukken om voor ieder een geschikte datum te vinden.Tenslotte kwam onze dochter in arren moede met het idee om het dan dit jaar maar eens een keer niet te vieren. Verontwaardigd riepen de twee dochters: „Maar mama, dat kun je opa en oma toch niet aandoen !”

Samen met mijn man liep ik te genieten van een prachtige herfstnamiddag, toen naast me een brommer met twee jongemannen stopte. Geen types om bang van te zijn, maar toch overviel me een wat onbestemd gevoel. „Mevrouw, gefeliciteerd, u heeft de hoofdprijs gewonnen!”, sprak een van hen terwijl hij op me afstapte. Hij bood me een bos mooie gele gerbera’s aan. „En waarmee dan wel?”,� vroeg ik. Zijn maat: „Oh, zijn vriendin heeft het net uitgemaakt, dus die bloemen zijn nu toch totaal zinloos!”

Voor het verkrijgen van een visum voor China schakelde ik een gespecialiseerd bureau in. Op het behandelformulier staan mijn dossiernummer, achternaam, doopnamen en geboortedatum. Op de afgesproken datum is het paspoort niet terug. Ik stuur een mailbericht met verzoek om uitleg dat ik onderteken met vriendelijke groet, afgekort m.vr. Groet, omdat de computer er een hoofdletter van maakt. Prompt komt het antwoord: ‘Zeer geachte mevrouw Groet, uw paspoort ligt nu klaar.’

Mijn vrouw heeft boodschappen gedaan bij AH in ons Brabantse dorp. Ze stapt in haar autootje en rijdt achteruit haar parkeervak af.
Op hetzelfde moment rijdt tegenover haar een klein Belgisch autootje ook achteruit. Het gevolg: de twee autootjes rijden tegen elkaar aan.

Beide bestuursters stappen uit en bekijken de schade. Deze is minimaal. Mijn vrouw zegt: „De twee autootjes hebben elkaar alleen maar gekust.” De Belgische dame – ik weet niet of ze het goed verstaan heeft – loopt naar mijn vrouw toe en geeft haar op beide wangen een stevige zoen. De intussen, op een relletje beluste, verzamelde toeschouwers zien met verbazing dat beide dames lachend wegrijden.

Tram 4 in Rotterdam. Vlak voor een tunneltje roept de bestuurder het volgende om: „Iedereen die geen geldig vervoersbewijs heeft, kan hier beter uitstappen, want in het tunneltje staan allemaal controleurs.”

Een aantal mensen stapt blij uit en roept woorden van dank naar de bestuurder.

De tram rijdt verder, door het tunneltje. Er blijkt geen enkele controleur te staan en de bestuurder roept om: „Zo, die zwartrijders zijn we kwijt!”

Bij de supermarkt zoek ik tussen de lege dozen een flink exemplaar om oud papier in weg te brengen. Ik vis een hele grote doos op waar XXL-verpakkingen chips in hebben gezeten. Ik aarzel.

Is zo’n megadoos wel handig? Zou de bodem het houden? Kan ik die doos, als ie vol is, wel tillen? Ik weet het niet.

Het kleine jongetje bij de kassa, dat met veel flair de laatste Gogo’s van de C1000-actie bij elkaar probeert te bedelen, kijkt met verbazing naar mijn getut.

„Moet u hier vannacht in slapen, mevrouw?” vraagt hij.

Brett (9 jaar) is een rasechte Sinterklaas- en Zwarte Pietfan, het liefst zou hij in september het Zwarte Pietenpak al uit de kast trekken.

In groep 5 moest hij toch echt ingewijd worden in het geheim van Sinterklaas, in verband met het maken van surprises op school. De teleurstelling was enorm!

Nét toen hij uitgehuild was van de schrik, begon hij opnieuw te snikken en vroeg door zijn tranen heen: „Is Diewertje Blok dan ook nep?”

@ledi: Tsja, met sommige vrouwen weet je maar nooit

@Emmo: als jij het zegt.
-------------------------

Omdat ik nogal laat klaar was met een zitting kwam ik pas om 15.00 uur hongerig aan bij onze ‘lunchcorner’.De counters waren keurig opgeruimd, maar op het aanrecht achter de counter stond de rieten mand met verpakte krentenbollen.

Dus wil ik een melk afrekenen en vraag ik aan de man achter de kassa: „Mag ik een krentenbol?”

Hij antwoordt: „Nee.”

Ongelovig kijk ik de man een poosje aan, totdat hij een wenkbrauw optrekt. Dus zeg ik: „Ik wacht gewoon totdat u gaat lachen, want dit is natuurlijk een grap.”

Zegt hij: „Nee hoor. Anders heb ik morgen te weinig krentenbollen.”

Ik heb een mooie knikkerbaanset, en mijn boermeisje heeft een tamelijk kneuzige. Met wat kunst- en vliegwerk zijn de twee sets echter te combineren tot iets heel leuks.
Terwijl we zo aan het spelen zijn, vraagt ze of ze me een onbeleefde vraag mag stellen.
"Ja hoor, ik ben zelf ook zo vaak onbeleefd." antwoord ik.
Toch vraagt mijn buurmeisje voor de zekerheid nog eens of ze een onbeleefde vraag mag stellen. Ja hoor, dat mag echt.
"Nou, ik vroeg me af of jij niet een soort van een beetje autisme zou hebben ofzo." (het klonk in het echt veel aardiger dan het er hier uitziet, maar buurmeisje is dan ook lief )
"Geen idee, want ik heb het nooit laten testen. Ik denk eigenlijk dat, als ik het zou laten testen, het antwoord ja werd "

Op Radio 4 is tegenwoordig een soort raadsel. Er wordt een minifragment van een min of meer bekend (klassiek) stuk afgespeeld, en de luisteraar mag raden wel stuk het is.
Elke keer belt er een man naar de radio, die zich voorstelt als "Bram uit Boemendaal". Hij doet altijd een poging om te raden wat het is, maar het lijkt nergens van.

Dat herhaalt zich meer dan een jaar lang. Op een dag belt hij weer. "Is het Te Deum?" vraagt hij. "Deum" spreekt hij uit als één lettergreep, dus niet als De-um, wat eigenlijk "zou moeten".
De presentator is inmiddels wel een beetje gehecht geraakt aan deze dappere probeerder, en slikt.
"Bram uit Bloemendaal heeft... gewonnen!
Maar Bram, wat voor tactiek had jij dan bij het raden?"
"Nou, ik heb een lijst met namen van bekende klassieke stukken. En daar lees ik gewoon steeds de volgende uit op..."

wortel: die Bram toch! Dan stik je toch van het lachen.

@ledi: de pianojuf die me dat vertelde, grijnsde ook nogal

Het komt wel eens voor dat we iets zeggen dat we niet hadden moeten zeggen. Zo was ik een keer naar een advocatenkantoor gestuurd waar de FDD weigerde om diskettes te lezen. De drive had nog garantie.
De bazen van de werknemer zaten erbij op het kantoor toen ik aankwam en waren boos dat de drive zijn werk niet deed. Het duurde ongeveer tien seconden om te zien wat er aan de hand was. De gebruiker had de diskette in zijn borstzak gestoken, waar ook een pasfoto van zijn kind in zat. Die was vast komen te zitten in het metalen afdekplaatje en was met de diskette in de drive gestoken.

Toen de drive het schuifje opende, schoot de foto los en blokkeerde hij de leeskop van de drive. Ik liet iedereen zien wat er mis was en schreef een ticket die ze konden tekenen. De mensen van het kantoor leurden vervolgens een kwartier met het formulier en niemand wilde de verantwoordelijkheid nemen. “Teken jij maar. Nee, teken jij maar.”

Na zo’n twintig minuten was ik het zat en zei ik: “De garantie geldt alleen voor gebrekkige apparatuur, niet voor gebrekkige gebruikers.” Ze keken me verbaasd aan. Een van hen tekende het ticket. Toen ik terug was op kantoor hadden ze mijn baas al aan de lijn gehad om te klagen. Ik was op dat moment een groentje, dus misschien had hij medelijden met me. Of was hij de klant zelf zat.

Hij legde uit dat mijn reactie nou niet bepaald de beste was, maar bleef achter me staan. Toen vertelde hij me dat het ticket niet eens getekend had hoeven worden, want ze konden gewoon een rekening sturen. Als ik dit verhaal over de garantievoorwaarden aan collega’s vertel, hoor ik altijd: “Ik zou willen dat ík dat gezegd had.”

Tijdens de coschappen draaien wij als coassistenten ook nachtdiensten. Spannend en leerzaam, maar de diensten blijken soms moeilijk te combineren met de rest van ons (studenten)bestaan.

Om het diploma van basisarts te behalen, dienen ook tijdens de coschappen af en toe tentamens gemaakt te worden. Lastig in de nachtweek, aangezien deze tentamens overdag plaatsvinden. Gelukkig denkt de secretaresse van de afdeling met ons mee; als we na de nachtdienst meteen doorgaan, zijn we nog ruim op tijd voor de toets.

Wanneer wij enigszins beduusd kijken na dit advies, reageert ze invoelend: „Of had je een voldoende willen halen dan?”

In Frankrijk is het aanbod medicijnen zonder recept ruim. Een vriend van ons die daar permanent woont, maakt daar dankbaar gebruikt van. Hij lijdt aan slapeloosheid en slikt daartoe een milde pil.

Hij gaat naar de pharmacie om nieuwe te kopen en krijgt een sermoen. Of hij wel weet dat er gevaren schuilen in het regelmatig gebruik van slaapmiddelen? Dat er verslaving dreigt? En beschadiging van functies? Enzovoort.

Vriend hoort het aan, denkt aan zijn doorwaakte nachten en zegt: „Doet u mij toch maar een doosje.”

„Nou,” zegt de apotheker, „dan kunt u er beter drie tegelijk kopen, want ze zijn in de aanbieding deze week.”

Onlangs dineerden mijn man en ik in een door culinaire bladen aanbevolen restaurant. We werden bediend door een keurige ober van Afrikaanse afkomst, die vrijwel accentloos Nederlands sprak.

We kozen een wijnarrangement en werden door deze ober van passende wijn voorzien. Afkomst van de wijn, het wijnhuis en kwaliteiten als „fruitige afdronk” wist hij zonder blikken of blozen te benoemen. Enigszins verrast door zoveel deskundigheid vroeg ik hem: „bent u hier de sommelier?”

Hij antwoordde: „Nee, ik ben gewoon Somaliër.”

Tijdens mijn verblijf op het Franse platteland, in een dorpje waar zo’n tien huizen staan, wilde ik een kaart versturen naar Nederland. Aangezien ik wel een kaart had maar geen postzegel, die verkrijgbaar was in een stadje zo’n acht kilometer bij mij vandaan, vroeg ik de buurvrouw om raad.

Haar advies: „Plak met tape een euro op je brief en gooi het in de brievenbus.”

De volgende dag hoor ik een auto stoppen, mijn hek gaat open en daar staat de postbezorger met twintig cent in zijn hand. De postzegel kostte maar tachtig cent dus kwam hij het teveel terugbrengen!