Maximiliaan was aan het knikken bij de mogelijkheden die Madarian aan het opnoemen was. "Ja ja ja... die gedachtes ...mmm...." mompelt Maximiliaan. Om hen heen zijn er meer Magiërs die ja knikken en mompelen. Dan zegt Madarian iets over de onzichtbaarheid. "Maar dat is HET". Maximiliaan kijkt Madarian aan. "Je geeft de oplossing al aan... ok, ok... de details moeten nog wat uitgewerkt worden, maar... als we met elkaar samenwerken..."

Intussen staan ze al bij de grote tafel in de bibliotheek. "Stel dat we een spreuk vinden, die wij als Magiërs kunnen uitvoeren, om de krachten en magie die we gaan gebruiken, kracht bij te zetten, en eventueel een tijdje tot stand kunnen houden, waardoor hij zichtbaar is. "... Maximiliaan verzinkt weer in zijn gedachten. "En als hij zichtbaar is, is hij dan te verwonden met gewone wapes, of is hij daar immuun voor", Maximiliaan kijkt Madarian aan. Hij ziet Mop naast haar staan. "Ah mijn lieve kind, zou je dat boek over mythische wezens willen aangeven? Ik denk dat we misschien nog wat informatie kunnen vinden erin over de Sigbin." Mop pakt een groot zwaar boek. En geeft deze aan Maximiliaan. Hij slaat hem open en begint te bladeren.

Llaeth staat naast Questyn. "Weet jij waar het boek met de plattegronden van de keldergrot is?" "Ja zeker weet ik dat." Questyn loopt naar een hoofdkant van een tafel, en trekt onder aan een lade die ze helemaal uitschuift. Een groot rechthoekig boek wordt zichtbaar. "Hier", zegt Questyn. Ze pakt het boek en legt het op tafel. Ze slaat het open, en bladert even erdoor heen. Ze vindt wat ze zoekt en slaat het boek helemaal open op tafel. "Kijk, dit zijn de keldergrot kamers die we ontdekt hebben, en waar we nu zonder problemen naar toe kunnen. En hier weten we dat het verdergaat, maar komen we er niet door wegens een magische sluiting. De paden die met magie zijn afgesloten, maar waar we een gedeelte van de magie weten, is omcirkelt. Daar zouden we een kans hebben om de magie ervan te ontcijferen. En de zwarte driehoeken geven aan, dat er gewonden zijn gevallen bij het ontcijferen van de magische sluitingen." Llaeth is al druk bezig om de kaart in het boek te lezen. "We weten alleen niet, waarom de sluitingen zo'n extreme rode gloed afgeven, die we vanuit hier al kunnen zien", zegt Questyn nog. Dat was eigenlijk wel iets, waar Questyn ook wel een antwoord op zou willen hebben.

Questyn loopt naar Linctus die alles op een afstandje staat bekijken. Hij zag Questyn ontspannen omgaan met de acht Magiërs. Als of ze ze al jaren kent. Maar hij zal toch echt wel in de gaten houden of er geen foute gast tussen zat. "Ik weet dat je het allemaal niet vertrouwt, maar heb vertrouw in dit huis. Iemand die kwaadwillend is, kan dat niet voor dit huis verborgen houden. Het merkt kwaadwillendheid al op, zodra iemand het bos in wil komen. Ze zullen door een barrière moeten, die moeilijk te overleven is. Hoe dichter ze bij het huis komen, des te zwakker wordt hun lichaam. De magie vergiftigt namelijk het bloed met de eigen kwaadheid van de persoon. Dus echt waar geloof me. Hier is niemand met kwaad bloed, ook al heb je erge dingen gedaan, het huis weet de diepste reden van dergelijke dingen. Maar toch heb ik je nodig. Eigenlijk Llaeth heeft je nodig. Ik weet dat ze naar de grotten wil. Ze zal naar het knooppunt van de leylijnen willen denk ik. Ik ben nog even nodig in de bibliotheek. Maar de magie kan haar meer raken, omdat ze een schaduwkind is. De magie zal jouw haast niet raken, en daardoor kun je haar beter beschermen." Ze kijkt Linctus aan. Hij vindt het maar niets dat hij haar alleen moet laten, hij ziet liever waar ze is, en wat ze doet. Dan kan hij haar beter beschermen. Maar ze heeft een punt. Als die magische sluitingen hem minder zullen raken, dan kan hij beter Llaeth gaan helpen.

Ze heeft me nodig. Denkt Linctus blij. Voor een seconde is hij de situatie vergeten waar ze zich nu in bevinden. Ook al heeft ze me nodig om iemand anders te helpen. Ze heeft me nodig en ik zal er alles aan doen om haar te helpen. Linctus kijkt in de ogen van Questyn. Opeens keert de ernst van de situatie weer terug als hij haar bezorgde blik kijkt. “Ik zal Llaeth beschermen als jij beloofd ondertussen niet in gevaar te raken.” Questyn is blij dat Linctus dit voor hem wil doen. Linctus draait zich richting de grot. Hij loopt er heen en kijkt omlaag naar Lleath. “Je hebt geluk vandaag. Je hebt een Nephilim als persoonlijke wacht.” Linctus trekt Nis en loopt de grot in. Hij weet niet wat hem te wachten staat. Er kan van alles in deze grotten zitten. Leylijnen zijn interessant voor allerlei magische wezens. Linctus kan het persoonlijk niets schelen. Hij heeft nooit iets met magie gehad.

Hij heeft veel magie in zijn leven gezien.Nephilim hebben echter van nature een hogere weerstand tegen magie. Het helen van Grote Mop zou waarschijnlijk bij een mens minder kracht kosten en sneller gaan. Linctus is door zijn weerstand dus een lastiger geval. Aan de andere kant zijn ze daardoor wel beter in staat weerstand te bieden tegen magiërs. Het Nephilim leger werd dus vroeger ook wel vaak graag als bondgenoot gezien op het slagveld. Ze konden vaak doorzetten ook als de tegenstanders magie gebruikten. Menig volk schakelde de Nephilim in bij grote gevaren van duistere krachten. De Nephilim waren een erg taaie tegenstander en begon een steeds grotere naam te krijgen. Linctus had al vaker meegemaakt dat hij met een peloton soldaten vanuit berg Arreat gestuurd werden naar een bondgenoot. Vaak hoefde ze niet eens te vechten, maar was hun aanwezigheid op het slagveld al genoeg. Linctus had al een paar keer meegemaakt dat de banner van de Nephilim er voor zorgde dat het vechten gestaakt werd en vredesbesprekingen werden geopend.

Er was zelfs een keer dat er een banner van de Nephilim gekopieerd werd. Toen dit bericht Brandir bereikte was de koning furieus. Er werd direct een peloton gestuurd naar de bedriegers. Wat er met bedriegers is gebeurd is werd Linctus nooit verteld. Er gingen wel geruchten. Over hoe de bedriegers allemaal onthoofd werden en hoe de hoofden naar alle staatshoofden werden gestuurd als waarschuwing. Of dat de bedriegers aan de grond draken op Arreat gevoerd werden. Of hoe de leider verdronken werd in het bloed van de andere bedriegers. Hoe het precies is gebeurd weet niemand, maar hoe dan ook het had gewerkt. Daarna heeft nooit iemand meer in zijn hoofd gehaald zich uit te geven als Nephilim.

“Je hebt geluk vandaag. Je hebt een Nephilim als persoonlijke wacht.” zei Linctus haar, toen ze klaar was met het boek te bestuderen. Llaeth glimlachte naar hem. "Ik voel me vereerd." plaagde ze. "Zullen we?" Zei ze, terwijl ze aanstalten maakte om de grotten te gaan verkennen. "Dames eerst." bromde Linctus terug. Llaeth knikte daarop, en liep door. Ze draaide zich nog even om en zwaaide Questyn toe, die haar een aanmoedigende blik gaf. Llaeth liep verder de grotten in, samen met Linctus. Het gloeiende rode licht leek te galmen en gonzen, toen ze dichterbij kwamen. Questyn had gezegd dat ze niet wist wat het was, en eerlijk gezegd wist Llaeth dat ook niet. Maar wel wist ze dat ze zich er tot aangetrokken voelde. Misschien omdat ik een schaduwkind ben..? "Linctus, voel jij dat ook? Die aantrekking... Het begeleid me.." Zei ze, terwijl ze steeds dieper de grot in liepen, richting het rode licht. "Misschien kan ik Mestiesa weer vinden...." Zuchtte ze.

Linctus loopt de grot in richting de rode gloed. Hij keek naar Llaeth. Ze leek……anders. Linctus wist niet wat het was, maar hij hield Nis nog maar wat steviger vast. "Linctus, voel jij dat ook? Die aantrekking... Het begeleid me.." Begon Llaeth tegen Linctus. Linctus schudde zijn hoofd. Hij voelde niets. Misschien kwam dit vanwege zijn weerstand tegen magie. Of misschien was het iets anders. Iets waar Llaeth misschien extra gevoelig voor is. Linctus vond het maar niets en scherpte zijn zintuigen. Hij hoorde niets anders dan hun voetstappen terwijl ze steeds verder de grot in liepen. "Misschien kan ik Mestiesa weer vinden...." Zuchtte Llaeth. Linctus kende het gevoel. Het verlangen naar je thuis. Het verlangen naar je soortgenoten. Hij wist niet wie het erger had. Het feit dat zijn soortgenoten uitgeroeid waren. Dat hij nooit naar huis zou kunnen. Dat hij nooit meer een Nephilim zou tegenkomen. Of was het toch Llaeth die weet dat haar thuis nog bestaad. Haar broeders en zusters nog bestaan. Maar dat ze niet bij hun kan zijn. Niet kan meemaken wat ze nu beleven. Afgesloten, verstoten van haar thuiswereld. Hij voelde ook met Llaeth een band. Een soort van bezorgdheid. Niet zoals met Questyn. Zeker niet zoals met Questyn. De band met Questyn was veel dieper. Veel specialer. Het was een band die hij nog niet eerder zo had gehad. Nee de band met Llaeth was omdat hij zich verbonden met haar voelde. Ze hadden dezelfde situatie min of meer. Linctus probeert haar daarom wat te troosten. “Hoop nou maar niet te veel.” Bromde Linctus. “Wat jij wil wordt onmogelijk geacht. Als je er van uit gaat dat het nooit kan gebeuren dan kan het alleen maar beter worden. Of je hebt dan gelijk of je wordt positief verrast.” Linctus kijkt naar Llaeth. Ze lijkt wat bedroefd ook al kan Linctus dat niet zo goed zien bij haar. “Maar als er een manier is dan wil ik je wel helpen.”

“Hoop nou maar niet te veel.” Bromde Linctus. “Wat jij wil wordt onmogelijk geacht. Als je er van uit gaat dat het nooit kan gebeuren dan kan het alleen maar beter worden. Of je hebt dan gelijk of je wordt positief verrast.” Llaeth knikte even, hij had gelijk gehad natuurlijk, maar het maakte haar wel een beetje bedroefd. “Maar als er een manier is dan wil ik je wel helpen.” Vervolgde Linctus. Llaeth schudde haar bedroefdheid van zich af en glimlachte even. Inmiddels waren ze bij een splitsing aangekomen. Hier kruiste de leylijnen zich, en leek de rode gloed het sterkst. De poort was niet open, maar bestond uit een donker gat, waar de rode gloed omheen gloeide, en het leek wel net alsof ze stemmen hoorde galmen, in de diepte , in het donkerste gedeelte van de poort. "Welk schaduwrijk is dit...?" Llaeth stak er zonder bij na te denken haar hand naar uit, en werdt bijna de poort ingezogen. De grond onder haar werdt onvast, en even werdt Llaeth heel misselijk. "Linctus!" schreeuwde ze. Ze zag en hoorde niks meer, zelfs haar eigen stemgeluid klonk ver weg. "Trek me terug! Haal me eruit!" Ze voelde handen die haar arm vastpakte. Maar wiens handen waren dat? En trokken ze haar er nou uit? Of juist dieper erin?

Laatste edit 31-05-2016 09:49

Linctus blijft behoedzaam naar Llaeth kijken. Hij heeft Questyn beloofd haar te beschermen. Hij ziet hoe Lleath haar hand in de portaal steekt. Hij schrikt als hij ziet hoe Lleath er in gezogen wordt. “Linctus” Schreeuwt ze uit terwijl ze in het gat gezogen wordt. Linctus kan haar nog net bij haar gewaad komen. Hij grijpt er aan vast. Alles begint te draaien. Linctus wordt mee door de poort gezogen.

Eindelijk lijkt alles te stoppen. Linctus knippert wat met zijn ogen. Hij hoort Linctus stemmen, maar hij kan nog niet zien waar dat vandaan komt. Zijn ogen moet nog wennen aan deze donkere omgeving.. Linctus ziet twee grote schaduwen voor zich en hij krabbelt op. Linctus pakt Nis en hoort nu gelach. “Wat wil je doen met zo’n mesje?” Klinkt het spottend.
Linctus begint langzaam dingen te herkennen. Het is een donkere blauwe gloed die in deze wereld schijnt. Ze zijn niet meer in hun wereld. De twee schaduwen zijn twee grote reuzen die voor hem staan. Een van hen heeft een bewusteloze Llaeth vast. “Je denkt toch niet dat dit je dit schaduwkind kunt beschermen” Zegt de reus die haar vast heeft tegen Linctus. Linctus wacht niet af en rent met Nis naar de reuzen toe. Hij springt richting de reuzen die anderhalf keer zo groot zijn als hij zelf. De andere reus slaat Linctus uit de lucht met zijn grote knuppel en begint te lachen.

Linctus smakt op de grond en voelt dat de lucht uit zijn longen is geslagen. Toch krabbelt hij weer overeind. Lleath wordt op de grond gezet en Linctus stormt weer op de reuzen af. Een reus buigt naar voren en blaast richting Linctus. Linctus voelt alles om zich heen bevriezen. Om zijn benen begint een laag ijs te vormen. De reus blaast nog een keer en Linctus kan zijn voeten niet bewegen. Hij voelt dat de het in een kristal zijn lichaam begint te omvatten. Hij begint met Nis in het ijs aan het hakken, maar hij is niet snel genoeg. Een van de reuzen pakt het zwaard van Linctus vast en smijt dit weg. Linctus probeert een klap uit te delen, maar de reus pakt zijn vuist vast. Met grote kracht geeft hij Linctus een dreun. Het ijs om zijn lichaam breekt daardoor kapot.

De andere reus geniet van hoe zijn kameraad speelt met Linctus. Linctus wordt omhoog gegooid en smakt weer op de grond. “Het is wel een taaie.” Lacht de reus terwijl Linctus probeert op te krabbelen. De reus pakt de verzwakte Linctus vast. Hij pakt Linctus bij beide polsen vast en tilt hem hier aan op. Hij spreidt de armen van Linctus. Linctus kan er niets aan doen en voelt de kracht die er op zijn lichaam wordt uitgeoefend. Hij schreeuwt het uit van de pijn. De reuzen lachen alleen als Linctus aan zijn armen uit elkaar getrokken wordt. Kom op Linctus verzet je er tegen. Je moet Lleath beschermen. Je moet Questyn beschermen. Linctus probeert zich te herpakken en begint tegenkracht te zetten. “Wat is er?” vraagt de reus die voor Llaeth staat. De andere reus lacht wat zenuwachtig. “Er zit nog wat kracht in dit beestje.” Hij geeft nog wat extra kracht. Linctus schreeuwt het uit. Ik moet weerstand bieden. Voor Questyn Linctus verzameld alle kracht die hij heeft. Zijn armen spannen zich met grote kracht. Langzaam begint de armen van Linctus weer wat naar binnen te bewegen. Beide reuzen kijken elkaar met verbazing aan. “VOOR QUESTYN!!” Schreeuwt Linctus en hij trekt zijn armen nog dichter bij elkaar. Hij weet zijn armen tot langs zijn lichaam te brengen.

Dan grijpt hij de reus bij zijn polsen vast. Linctus laat niet los ook al probeert de reus zich hier uit te worstelen. De andere reus staat verbaast te kijken. Linctus kruis de armen van de reus over zijn torso. Ze hebben hun maximale punt bereikt. Toch trekt Linctus door. Hij hoort de armen van de reus uit de kom poppen terwijl hij de andere reus strak aankijkt. Deze rent naar voren en Linctus geeft een laatste ruk. Het scheurend geluid van de huid van de reus laat horen dat Linctus zijn armen eraf gerukt heeft. Zijn voeten raken weer de grond terwijl schreeuwend van de pijn de reus achter hem door de knieën zakt. Linctus laat de armen op de grond vallen en zet zich schrap voor de dreun. De andere reus mept Linctus weg. Hij gaat het levenloze lijf van zijn vriend toe. “Jij” Begint de reus terwijl hij naar Linctus toe loopt. Linctus voelt het bloed in zijn mond en kan zijn rechteroog niet helemaal openen. De reus blaast weer richting Linctus. Hij voelt alles weer bevriezen. Met zijn Linker oog kan hij echter zien dat Llaeth weer een beetje bijkomt

Questyn is bezig met de boeken. De groep met Magiërs heeft zich een beetje opgesplitst. Iedereen zoekt in de boeken naar informatie die ze nodig hebben. Madarian en Mop zijn druk bezig om het magische ritueel te vinden, om de Sigbin uit te schakelen. Een aantal Magiërs zijn druk met hun aan het overleggen, hoe ze dit het beste kunnen doen, wat ze nodig hebben, welke spreuken eventueel samengevoegd kunnen worden.

Questyn had Llaeth en Linctus de grot in zien gaan. Ze vertrouwde erop dat ze zo wel weer zou zien. Tot Maximiliaan ineens bezorgd naast haar staat. Hij kent de grotten op zijn duimpje. Questyn is vaak met hem meegeweest de grotten in. Hoe dieper ze kwamen, hoe mysterieuzer het werd, maar ze waren nooit in gevaar. De magische vallen hadden elke poort en doorgang verzegeld. "Er is een poort open en dicht gegaan", zegt Maximiliaan. "En het zou zo maar kunnen, dat dergelijke poorten zich automatisch openen voor schaduwkinderen." Questyn bedenkt zich niet, en rent de grot in. Maxixmilaan komt achter haar aan. "Wat wil je doen kind, je weet niet welke richting ze op zijn gegaan."

Questyn rent weer terug de bibliotheek in, naar het boek met de plattegronden. Waar zat Llaeth nu net naar te kijken? Questyn bekijkt de platte grond. "Ze zijn de noordelijke richting van de grotten in gegaan." Questyn kijkt op en ziet Madarian en Mop naar haar kijken. Madarian ziet dat er wat aan de hand is, en neemt Mop bij de hand en loopt snel naar Questyn toe. "Wat is er gebeurd", vraagt hij aan Questyn. "Volgens Maximiliaan is er een schaduwpoort open gegaan. En ik wil kijken waar Llaeth en Linctus zijn." zegt Questyn. "Hier zat Llaeth naar te kijken." En ze wijst op het plattegrond wat ze voor zich heeft. "Dit zijn de noordelijke grotten. Maar waar ze zijn, dat weet ik niet. We moeten ze volgen. We moeten er nu achteraan". Linctus, ik moet Linctus zien, ik moet weten of het ok is met Llaeth en Linctus. Mop ziet dat Questyn een beetje paniekerig wordt. "Ques, ademen, we gaan gelijk naar ze op zoek. Madarian, kan jij achterhalen waar ze zijn?"

"Ques, ademen, we gaan gelijk naar ze op zoek. Madarian, kan jij achterhalen waar ze zijn?" zegt GroteMop tegen Questyn. "Blijf jij hier bij de Magiërs, Q.?"

GroteMop kijkt naar Madarian en zegt: “Laten we in ieder geval naar binnen gaan, want we hebben geen tijd te verliezen.” Ze pakt Madarians hand steviger vast en zo lopen ze samen verder de grot in. GroteMop sluit haar ogen en opent ze weer. Er komt een paarse gloed uit haar ogen en Nachtzicht is aan. Madarian doet hetzelfde en zo lopen ze verder en dieper de grot in.

“Linctus!” roept GroteMop “Linctus!” “Sst, Mop. Niet roepen. Je weet niet welke vallen actief worden als je zijn naam roept.” GroteMop weet niet wat ze moet doen. Even laat ze Madarians hand iets losser. Even.
“Mop?” “Ja, schat?” “Waar ben je? Mijn Nachtzicht doet het niet meer.” GroteMop kijkt vluchtig opzij. Ze ziet Madarians hand en pakt deze vlug vast. Ze knijpt er in en zegt: “Ik ben hier.” Ze vervolgt met:”Gaat het met je? Je ogen. Je ogen zien er anders uit. Ze zijn rood. Doen ze pijn? Mijn Nachtzicht doet het nog wel, dus loop maar dicht tegen mij aan.” Na een tijdje staan ze stil. De grot loopt dood. “We kunnen niet verder, schat. En nu?” vraagt ze aan Madarian.

Laatste edit 31-05-2016 15:32

Llaeth begon weer bij te komen, even kreunde ze. Het was er ijskoud, en haar arm deed heel veel pijn, alsof deze samengeknepen was. Llaeth had net op tijd door dat een reus over Linctus heen hing, en hem ijskoude lucht toeblies. Llaeth bedacht zich niet en begon meteen terug te blazen, richting de reus. De reus was zelf van ijs gemaakt, en het leek hem niet veel te deren dat hij onder nog meer ijs verstopt zat. Hij schudde even met zijn hoofd en het ijs was weg. Boos keek hij naar Llaeth. "Klein onderkruipsel!" Brulde hij, terwijl hij met zijn knots op haar afrende. Gauw blies Llaeth zichzelf de lucht in , en kwam voor Linctus op de grond terecht. Zijn oog zag er niet goed uit, en er kwam bloed uit zijn mond. Llaeth blaast zachtjes wat warme lucht naar hem toe, zodat hij wat ontdooide. "Alles goed? We moeten hier weg!" En toen ze zich omdraaide was de reus weer op hen afgerend. Llaeth pakte Linctus arm en blies zo hard als ze kon, de wind kwam onder hen en trok hen hoog de lucht in, hoger dan de reuzen, hoger dan alles. "Het is hier windstil dus ik zal ons niet eeuwig in de lucht kunnen houden..." Zei ze. "Maar van hier kunnen we wel alles goed zien. Zie jij ergens iets wat op een spiegel lijkt? Dat kan een portaal zijn." Llaeth zelf keek ook wild rond, maar alles was ijs, kilte, en duisternis.

Om een beetje te kunnen zien waar hij is, gooit Madarian een kleine vuurspreuk. Wat een geluk dat hij vlakbij een uitgedoofde toorts stond die vlam vat. Hij pakt de toorts van de muur en begint rond te kijken. Vooral op de grond. Na even zoeken vindt hij de sporen van Linctus en Llaeth op de grond. Hij volgt ze, en ziet dan een sleepspoor, en dan verdwijnt het spoor in een rode streep op de grond. Dan doemen er een paar schaduwen op. "Linctus! En Llaeth! We maakten ons al zorgen!" zegt Madarian. Maar als de schaduwen dichterbij komen, zien Madarian en GroteMop dat de schaduwen wel op Linctus en Llaeth lijken, maar niet zijn. Madarian: "HE! MAGIERS! HELP!" Een paar magiers horen Madarian roepen. Madarian gaat tussen de schaduwen en GroteMop staan. De schaduwen komen dreigend dichterbij. Dan gooit een magier een bevries spreuk op de schaduwen om ze tegen te houden...

Questyn was niet staan afwachten zoals Mop had gezegd. Ze was achter Madarian en Mop aangelopen. Ze had wat afstand gehouden. Nu stond ze in een nis van de grot schuil te houden. Maar ze hield goed in de gaten wat er voor Mop en Madarian stond. Als dit schaduwen waren, die uit de poort waren geglipt, dan hadden ze wel meer nodig dan alleen Magiërs. Bijvoorbeeld een heel leger Nephilim. Linctus Ze deed haar ogen dicht en voelde hoe haar mes aan het pulseren was. Ze had haar hand langs haar lichaam, en het mes schoot in haar hand. Waarom gebeurd dit, wat wil het mes mij vertellen?
Ze merkt dat het mes haar uit de nis weg wil hebben, richting Madarian en Mop. Zodra ze midden achter hen is geslopen, met haar mes naar voren. Ziet ze de schaduwen van de personen die daar staan. Personen, het lijken wel schaduwen op zich?, denkt Questyn. Maar ze lijken wel te reageren op haar mes. Ze deinen een stukje terug. Madarian kijkt om. "Doet jouw mes dat?" "Ik denk het, zo voelt het wel. En nu?"

"En nu?" GroteMop kijkt haar vriendin ernstig aan en zegt: “Ik denk dat we die schaduwen terug moeten dringen en de echte Llaeth en Linctus terug moeten zien te krijgen.” GroteMop grijpt naar haar dolk, maar Madarian houdt haar tegen. “Nee, Mop, niet gelijk je dolk trekken.” zegt Madarian, vriendelijk. Door het mes van Questyn, deinzen de schaduwen achteruit. “Wie zijn jullie? Waarom zijn jullie hier? Waar zijn Llaeth en Linctus? Laat ze vrij!” vraagt GroteMop aan en roept GroteMop tegen de schaduwen.

Laatste edit 31-05-2016 20:12

Eén van de magiers gooide een spreuk waardoor de kamer even fel verlicht werd. De schaduwen werden daardoor nagenoeg onzichtbaar. De magier stopte daarna meteen z'n spreuk. De lippen leken te bewegen van de schaduwen, maar niemand hoorde geluid. Alle aanwezigen gingen in een cirkel om de schaduwen en de rode streep op de grond staan. De schaduw van Linctus leek GroteMop aan te vallen. Madarian haalde daarop uit en raakte de schaduw op z'n oog, waardoor de schaduw even naar achteren zwalkte. De linkeroog kon de schaduw niet meer goed openen. Toch ging de schaduw weer op GroteMop af. Een tweede slag zorgde ervoor dat de mond van de schaduw begon te bloeden. Een van de magiers zegt: "Stop daarmee. De schaduwen lijken op je vrienden. Het kan goed zijn dat je jou vrienden verwondt als ze op een of andere manier verbonden zijn!" Madarian: "Alles goed en wel, maar probeer ze dan bij ons weg te houden! Ik zal niet toekijken als ze ons aanvallen!" Een andere magier probeert een magische muur op te werpen waar de schaduwen niet doorheen kunnen komen.

Linctus had net voordat Llaeth hem de lucht mee in sleurde zijn zwaard nog mee kunnen grijpen. Linctus hoort wat Llaeth zegt, maar is nog te verzwakt om te antwoorden. Hij heeft de lucht er nog niet voor in zijn longen. Hij herpakt zich en weet toch een woord uit te brengen. "Waarom." Klinkt het een Llaeth kijkt linctus aan."Ik ben een schaduw kind. Waarbij opende de poort daarom voor mij." Begint ze uit te leggen aan linctus. Linctus schud zijn hoofd. "Nee, waarom haalde je me weg? Ik was aan het winnen."

Questyn zit steeds naar de schaduw van Linctus te kijken. Ze had gezien hoe Madarian hem geraakt had. En nu zei èèn van de Magiërs ook nog dat Linctus nu echt gewond was aan zijn oog kon zijn.
Waar waren Linctus en Llaeth? Questyn had de voetsporen ook gezien. En ze leken te lopen naar een nis dicht bij. En waarom gingen de schaduwen achteruit toen ze haar mes naar hen uitstak.

Questyn stapt uit de kring naar voren. De schaduwen deinzen terug. Waarom had ze nou het stuk over deze mes nog niet gelezen in haar moeders boek. Wat betekenden de stenen. Ze voelde ze warm worden in haar hand. Ze doet weer een stap terug.

"Maximiliaan, wat weet jij over deze mes?" vraagt ze. "Het is met jouw bloed gesmeed, en de stenen zijn gekoppeld aan jouw vermogens. En dat is niet alleen met dieren communiceren. Jij kan met alles communiceren. Ook met bomen en planten, en aarde, en ether. Je hebt het altijd al gekend, maar je dacht altijd dat het de dieren waren. Je hoeft je alleen maar te concentreren. Net zoals je bij de dieren doet. " ok, dit is niet de informatie die ze had verwacht, ze kon communiceren met van alles?

Questyn concentreert zich op de nis waar ze denkt dat de poort is. Waar moet ik me nu op conentreren? Op de energie van de leylijnen misschien? Questyn concentreert zich op de aardlijnen. Als eerste ziet ze de energie. Het trilt een beetje anders dan bij de dieren. Ze focussed zich er wat meer op. Dan ziet ze de leylijnen oplichten, heel zachtjes, maar ze ziet nu hoe ze lopen. Ze gaat door haar knieën en legt haar handen op de grond. De grond voelt koud aan. Dan voelt ze de trilling van de energie die van de leylijnen komen door het zand. De grond laat haar de leylijnen zien. Nu ziet ze de opening waar Llaeth en Linctus door zijn gegaan. Ze vraagt in haar hoofd aan de grot of deze herinneringen kan laten zien. Dan ziet ze hoe Llaeth de nis ingezogen wordt. Ze ziet hoe Linctus haar vastgrijpt bij haar kleding. Ze worden door een soort van spiegelachtig water getrokken, maar het is geen water. Llaeth wordt er doorheen getrokken en dan ziet ze Linctus erachter aan getrokken worden met een enorme kracht. Voordat de poort dichtgaat komen twee donkere gedaanten door de poort de grot in. Dat moeten dan deze schaduwen zijn.

Dan vertelt het steen van de grot haar, dat de grijze steen haar ether steen is, en dat ze daarmee de schaduwen kan sturen naar de richting van de poort. Als ze meer grijze stenen hebben, zoals die in haar mes, dan kunnen ze helemaal geen kant meer op.

Questyn staat op, en vertelt wat ze heeft gezien door de beelden die de grot haar stuurde.

Laatste edit 31-05-2016 22:54

Linctus had net voordat Llaeth hem de lucht mee in sleurde zijn zwaard nog mee kunnen grijpen. Linctus hoort wat Llaeth zegt, maar is nog te verzwakt om te antwoorden. Hij heeft de lucht er nog niet voor in zijn longen. Hij herpakt zich en weet toch een woord uit te brengen. "Waarom." Klinkt het een Llaeth kijkt linctus aan."Ik ben een schaduw kind. Waarschijnlijk opende de poort daarom voor mij." Begint ze uit te leggen aan linctus. Linctus schud zijn hoofd. "Nee, waarom haalde je me weg? Ik was aan het winnen."

Llaeth en Linctus zweefde nog even boven de grond, terwijl de ijsreus woest naar boven stond te brullen. "Zie jij al iets?" vraagt Llaeth. Linctus mompelde nog wat onsamenhangend. Waarschijnlijk was de druk op zijn oog nu even teveel geworden. Achter wat ijs leek een weerspiegeling te weerkaatsen, maar Llaeth wist het niet zeker. "Op hoop van zegen dan maar..." zei ze, en ze blies snel de kant op waar ze iets zag, haar handen nog stevig om Linctus' arm omklemd. De reus verloor hen echter geen moment uit het oog. Toen ze dichterbij de grond kwamen stond de reus op het punt om uit te halen. "Kom op kom op kom op! Wees een poort!" Kreunde Llaeth, en toen ze het spiegelende oppervlak met haar voeten raakte, werden ze er weer in gezogen. De wereld om hen heen werdt weer onvast, en het gevoel van misselijkheid nam weer toe. Net op het moment dat ze er helemaal door waren, sloeg de reus zijn knuppel woest naar het portaal toe, en sloeg het aan diggelen.

Linctus wordt op de grond gesmeten. Hij kijkt om zich heen en ziet de bekende grot. Hij krabbelt wat op. Zijn oog begint gelukkig langzaam weer te herstellen en hij kan alweer wat zien. Llaeth ligt nog op de grond, maar is haar bewustzijn niet kwijt. Linctus stopt Nis weer terug en rijkt zijn hand uit naar Llaeth. Ze grijpt zijn hand vast en wordt in een vlotte ruk weer op haar benen gezet. “Dankjewel voor je redding.” Mompelt Linctus bijna onverstaanbaar. “De volgende keer als je een portaal naar een schaduwwereld zit zou ik er maar niet meteen mijn hand in steken. Ofja eigenlijk nooit ergens je hand insteken wat je niet goed kunt zien wat het is.” Linctus doet nogal nonchalant over het feit dat hij net in een andere wereld is gezogen. Hij van een ijsreus de armen heeft afgetrokken en door de lucht heeft gevlogen. Wellicht hadt zijn onsterfelijkheid hem afgestompt door de jaren heen. Wellicht had hij het gevaar onderschat. Linctus wist het zelf ook niet. Hij wist alleen dat hij extra kracht had gevonden toen de reus hem vast hield. Hij had aan Questyn gedacht. Aan hoe ze er alleen voor zou staan. Hoe ze hem nodig had. “Gaat het trouwens?” Vraagt Linctus aan Llaeth die nog een beetje om zich heen kijkt. Ze knikt. “Wil je nog door gaan met onderzoeken? Of wil je terug naar de rest? Maak je over mijn verwondingen maar niet druk. Die helen uiteindelijk wel weer.”

“Dankjewel voor je redding.” had Linctus gemompeld, nadat hij haar weer op de benen had geholpen.. "En jij ook bedankt, voor het beschermen, van mij, van ons allemaal." en Llaeth meende het oprecht. Ze kon bijna de energie voelen die Linctus had voortgedreven toen hij in de armen van de reus geklemd zat. VOOR QUESTYN had hij geroepen, en met een ontzettende wilskracht had hij de reus zijn arm eraf gescheurd. Llaeth had respect voor hem, voor zijn gevoelens voor Questyn, voor alles waar hij voor stond. “De volgende keer als je een portaal naar een schaduwwereld zit zou ik er maar niet meteen mijn hand in steken. Ofja eigenlijk nooit ergens je hand insteken wat je niet goed kunt zien wat het is.” Llaeth moest lachen. Niet alleen omdat hij gelijk had, maar ook van alle spanning. Zoiets stoms was ze zeker nog geen tweede keer van plan. Later bedaarde Llaet weer, en keek rond. Ze waren ergens anders in de grot uit gekomen dan waar ze erin waren gegaan. “Gaat het trouwens?” zei Linctus. Llaeth knikte. "Hoe gaat het met je oog? Kun je er nog door zien?" Linctus bromde wat “Wil je nog door gaan met onderzoeken? Of wil je terug naar de rest? Maak je over mijn verwondingen maar niet druk. Die helen uiteindelijk wel weer.”
"Laten we eerst maar eens kijken waar we uit zijn gekomen, volgensmij zijn we in een heel ander deel van de grotten.. Ik weet de weg hier niet meer zo goed. Had ik die kaart nu maar meegenomen." Linctus en Llaeth keken nog even rond, en begonnen toen wat door te lopen. Llaeth voelde af en toe nog een scherpe pijn in haar arm, die de ijsreus bijna had fijngeknepen, maar liet het niet merken.

Èèn van de magiërs pakt een zakje waar allerlei stenen in zitten. "Het is een Machu Picchu-steen die je in het mes hebt". Hij leegt zijn zakje met stenen op de grond. Hij pakt er vier gelijkwaardige stenen uit. "Dat ik hier niet eerder aan dacht", mompelt de Magiër. "De Machu Picchu-steen geeft toegang tot multidimensies en helpt je te reizen tussen de werelden. Als je hem draagt voelt dat als een streling van machtige wezens die het beste voor je wensen." "Dus daarom deinzen ze terug. Ze willen niet terug naar waar ze vandaan kwamen.", zegt Questyn "Dat zou het kunnen zijn, en dan zouden we met mijn vier stenen en jouw mes ze terug kunnen sturen door de ether naar hun schaduwwereld." De Magiër legt de stenen op vier besliste punten van de cirkel. "Questyn, als jij je mes hier legt, met het lemmet richting het centrum van de cirkel, dan zullen we in elk geval nu even rustig kunnen nadenken, over hoe we ze terug kunnen sturen."

Maximiliaan en nog een paar Magiërs kijken ineens op. "Er is weer een poort open gegaan".

GroteMop is dichter bij Madarian komen te staan. Ach, lieverd. Kijk alsjeblieft uit wat je doet, schat. “Madarian, lieverd,” fluistert ze in zijn oor, “stop maar even met hakken. Als deze magiër gelijk heeft is straks of Linctus of Lleath zwaargewond als je zo door gaat.” Madarian kijkt haar aan, recht in de ogen. Kijk niet zo schattig naar me, daar kan ik niet tegen! Ze pakt met beide handen zijn hand vast waar het wapen nog in zit. Madarian laat zijn wapen wat losser en GroteMop stop het wapen terug in zijn schede. Ze kijkt naar de schaduwen en zegt liefdevol: “Niet bang zijn. Ik doe jullie niets. Als jullie niet terug willen, komen onze vrienden niet terug." Daarna smeekt ze hen: "Alsjeblieft, ga terug naar waar jullie vandaan komen.” Er rolt een traan over haar wangen. Madarian slaat een arm over haar heen. GroteMop kijkt hem aan, draait zich om naar Madarian, legt haar hoofd tegen zijn borstkas aan en begint stilletjes aan te huilen.

"Een tweede poort?" zegt Madarian. Hij laat GroteMop los. "Mop, wil je helpen met die stenen? Ik ga dan op onderzoek uit naar die andere poort." Madarian geeft GroteMop een korte zoen. Ze knikt en helpt om de stenen op de goede plekken te plaatsen. Madarian vraagt aan een magier of hij mee wil gaan, zodat hij kan vertellen welke kant ze ongeveer op moeten. En de magier gooit meteen een kleine lichtspreuk. Een bol die wat licht geeft zweeft voor ze uit. Zodra Madarian en de magier weer twee schaduwen zien, met de rug naar Madarian en de magier toe , trekt Madarian z'n pijl en boog en richt op de schaduwen. Hij roept: "Halt! Verroer je niet!" De schaduwen blijven bewegingsloos zitten. Madarian maakt een omcirkelende beweging, zodat hij de gezichten kan zien. De magier stuurt de lichtbol tot vlakbij de gezichten van de schaduwen. Dan laat Madarian z'n boog zakken en zegt: "Linctus? Llaeth? Gaat het?" Dan ziet Madarian Linctus wat beter. "Kom. We moeten naar de anderen. GroteMop kan jullie wel oplappen. En als het moet help ik daarbij. Lukt het om zelf te lopen, of moet ik iemand ondersteunen?"

Questyn was bij de cirkel gebleven. Haar mes lag voor haar voeten. De stenen waren op vijf specifieke punten gelegd. De schaduwen waren nu helemaal naar het midden van de cirkel gegaan. Mop was bij Questyn gaan staan. "Gaat het Ques?""Zodra ik Linctus en Llaeth zie, dan zal het wel beter gaan. En vooral als deze twee hier weg zijn, nog beter".

De magiér met de lichtbol komt terug lopen. Dan ziet Mop Madarian, en rent naar hem toe. Dan ziet Questyn nog meer achter Madarian lopen. "Linctus!..." Questyn loopt snel naar hem toe. "Wat is er gebeurd?" Questyn kijkt Llaeth aan. "Llaeth, gaat het wel goed met je, ben je gewond?", vraagt Questyn.

Mop hoort dat iemand gewond is, en draait zich om naar Llaeth. "Waar ben je gewond?", vraagt ze aan Llaeth.

Llaeth schudde zachtjes haar hoofd. "Mijn arm doet wat pijn, maar die zal gewoon wat blauwe plekken hebben, ik denk dat Linctus meer hulp heeft nu..." En ze wees naar zijn oog. Questyn's gezicht vertrok meteen van de bezorgdheid, en mop sneld naar hem toe om het oog te helen, en zo aan Questyn's zicht te onttrekken. Llaeth liet een hand op Questyn's schouder vallen. "Alles komt goed, ik zal je even bijpraten." En ze legde wat er gebeurd was aan iedereen uit.

Ze raakt met haar vingers het voorhoofd van Linctus aan. “Sorry, Linctus. Ik weet dat je niet wil dat ik je help, maar een beetje hulp met snellere genezing van je wonden kan geen kwaad.” zegt ze zachtjes tegen Linctus. Ze raakt in een soort trance. Gaat met haar handen naar zijn linkeroog toe en begint te stralen. Er verschijnt een witte gloed om haar heen, het licht is fel. Hij is zo sterk, de verwonding was pijnlijk. Ik voel jouw pijn, Linctus. Het doet pijn. Enorm pijn. “AAARGH” schreeuwt GroteMop het uit van de pijn. Ze valt op de grond en is buiten westen.

Even later wordt GroteMop wakker in de armen van haar geliefde, Madarian. …“Gaat het met je oog, Linctus?” is het eerste wat ze vraagt.