Om het probleem van het toenemende watertekort in de wereld onder de aandacht te brengen, heeft de Australische Mina Guli zichzelf een bijzonder zware uitdaging gesteld. De vrouw probeert in zeven weken tijd op zeven verschillende continenten meer dan 1600 kilometer door de woestijn rennen.
Inmiddels heeft Guli zes van de zeven etappes afgelegd. Daarbij liep ze telkens ongeveer 240 kilometer in extreem zware omstandigheden door Spanje, Jordanië, Antarctica, Australië, Zuid-Afrika en Chili.

Op dit ogenblik bevindt de Australische zich in Californië, zo meldt persbureau AP, waar ze het laatste parcours van haar 7 Deserts Run zal afleggen in Death Valley, een van de heetste plekken op aarde.

Dinsdag, op Wereldwaterdag, hoopt ze daar de eindstreep te bereiken. Als Guli daarin slaagt, heeft ze het equivalent van veertig marathons gelopen. ,,Ik ben enthousiast over de dynamiek die we gecreëerd hebben", zei de 45-jarige vrouw donderdag, toen ze op weg was van Chili naar Los Angeles. ,,Ik heb heel weinig rust gehad. Ik wil dit echt in zeven weken tijd doen, dus het is allemaal erg haastig. We spenderen veel tijd in de auto op weg naar de woestijn. Die bevinden zich immers niet altijd vlak naast grote steden."

In Jordanië, de tweede halte van haar route, werd Guli persoonlijk geconfronteerd met het probleem van waterschaarste. Ze was van plan om lokale waterbronnen onderweg te gebruiken, maar op sommige dagen was er weinig water te vinden. ,,De bronnen staan droog," zegt ze. ,,Jordanië heeft een ernstig waterprobleem. Op plaatsen waar je verwacht water te vinden, krijg je niets meer. Zelfs op plaatsen waar mensen me hadden verzekerd dat er water zou zijn, was er niks."

Vanuit Jordanië reisde Guli naar Antarctica, het koude continent dat door de beperkte neerslag de grootste woestijn ter wereld is. ,,Het is er wit van de grond tot de lucht", zegt ze. ,,Het enige geluid dat je kan horen is je eigen hartslag."

Voor Guli, die nu in Peking woont waar ze zich bezighoudt met waterproblematieken, was het een frustrerende ervaring om over al dat ijs te lopen. ,,Je staat en loopt op al dat zoete water dat ontoegankelijk is voor de rest van de planeet," merkt ze op.

Guli loopt altijd overdag, zodat ze lokale mensen kan ontmoeten en met hen kan spreken over water. Maar dat maakt de zaken soms wel ingewikkeld. ,,Jetlag was een ernstig probleem elke keer wanneer we een groot tijdszoneverschil hadden: tussen Australië en Zuid-Afrika vond ik dat extreem zwaar. Het voelde alsof ik met lood rond mijn enkels liep."