Leuk dat ze dat zelfs op het bonnetje hebben gezet.

Misschien werkt het nog beter als juist de kinderen een beloning krijgen voor goed gedrag. Die kinderen maakt het echt niet uit dat hun ouders 4 dollar minder hebben betaald, maar wel dat ze een ijsje kregen.

Als ze dit nou in alle restaurants doen, dan worden kinderen gestimuleerd om zich voorbeeldig te gedragen en netjes te eten.

ik vind het belachelijk dat goed gedrag beloond moet worden kinderen moeten zich gewoon kunnen gedragen of je moet naar een kind vriendelijk restaurant gaan bv mac.Donalds of een pannenkoekenrestaurant en als je luxe wild eten laat dan de kinderen thuis is voor de kinderen vaak veel prettiger en voor je zelf ook

Sneu eigenlijk dat goed gedrag van kinderen tegenwoordig zo zeldzaam is.

Het is leuk dat ze dat doen en het goede gedrag belonen. Maar ergens is het wel dieptreurig dat dit nodig is.

Eens kijken of zoiets ook werkt in een McDonalds...

Jammer dat je die mening bent toegedaan.
Het lijkt tegenwoordig namelijk meer dat je je als een complete lul moet gedragen, want dan krijg je allerlei extraatjes in de hoop dat je je daardoor beter gaat gedragen. Blijkbaar ben jij die zienswijze ook toegedaan.

Persoonlijk vind ik dit een geweldige aktie van het personeel. Dit vooral omdat de ouders er niet eens om vragen, maar het zomaar krijgen. Gewoon eens mensen in het zonnetje zetten die hun kinderen wèl kunnen opvoeden.

Jammer dat ik nooit korting kreeg toen mijn kinderen klein waren, want ze zaten ook altijd voorbeeldig stil in gewone restaurants.

@BekiekUtMoar: Ik ben het met je eens! Toen ik een joch was en mijn ouders namen ons mee uit eten dan liet je het wel uit je hoofd om herrie te schoppen in een restaurant Later, toen ik zelf kinderen had kon ik ze ook overal mee naar toe nemen, ze wisten zich te gedragen.. Tegenwoordig? Ik weet 't allemaal niet meer eerlijk gezegd, is er nog respect voor de ouders? Los van plaatselijke gebruiken zoals b.v. in sommige plaatsen in Brabant enzo vind ik het not done dat kinderen hun ouders bij de voornaam noemen of jij en jou zeggen. Ik weet het, gruwelijk ouderwets van mij, maar mijn zoon van 32 zegt tegen mij precies wat hij op zijn lever heeft, zonder evenwel te tutoyeren of mij uit te schelden. Precies zo ik het 'm geleerd heb... En zo mijn ouders dat mij geleerd hebben..

SamuiAxe: Ik vind het persoonlijk wat vreemd als kinderen hun ouders vousvoyeren. Dat heeft nl. niets met respect te maken; respect dwing je af met inhoud, niet met een formulering.
Nog merkwaardiger vind ik dat wij, als wildvreemden, jou wel tutoyeren, maar degene die het dichtst bij je staat niet. Is dat niet een beetje de omgekeerde wereld?

@BekiekUtMoar:
en ik 'zo een braveschapig kind dat zich bij uitstapjes (bijna) altijd gedroeg', we overleefden ooit een heel Paasweekend op de Veluwe in een pension waar ze eigenlijk geen kinderen toelieten (ik was toen , kan mijn moeder voor haar 91ste verjaardag (over een paar weken) ook geen cheque geven van alle eetgelegenheden waar we als kind waren
en gratis ijsjes heb ik ook al niet gehad Laatste edit 13-02-2013 14:01

@venzje: Het heeft bij jullie niets met respect te maken omdat al dan niet tutoyeren klaarblijkelijk nietszeggend is. Bij ons, Den Bosch, is het juist wèl een teken van respect als je de ouders en ouderen met U aanspreekt. Mijn zoon staat het dichts bij me van iedereen op deze wereld. Vanochtend hebben we ruim 1.5 zitten Skypen en vreselijk gelachen en nieuwtjes uitgewisseld. Hij verteld voluit en vrijuit over zijn huwelijk, over zijn 11 jarige stiefdochter enzovoorts. Soms vraagt hij me zelfs advies! Toch zegt hij U tegen mij, ook al zijn we elkaars gelijken, hij is immers allang geen snotneus meer. Maar waar ik vandaan kom is het juist dat stukje wat aangeeft respect te hebben voor de ander.

Dit hoeft natuurlijk niet overal zo te zijn: Mijn broer's ex kwam uit Schijndel. Net voordat ze ging trouwen vroeg ze aan mijn vader of ze hem mocht 'jij'en en jouwen en bij de voornaam mocht noemen.. Mijn vader antwoorde dat ze hem kon aanspreken met pa, vader, schoonpa of wat dan ook, maar ze mocht hem niet bij zijn naam noemen. Ook geen jij en jou. Dat is nu eenmaal zo waar wij vandaan komen.

Laatste opmerking: Als ik @Mamsie of @ledi of andere oudere leden in real life zou tegenkomen zonder dat ik zou weten wie ze zijn, dan zou ik ze met U aanspreken, zo is mij dat immers geleerd... Zo zal ik ook nog steeds opstaan voor ouderen en mijn zitplaats aanbieden, ik weet het, hopeloos ouderwets Je hebt respect voor ouderen en in Den Bosch toon je dat o.a. door U te zeggen.. (Eigenlijk is het Uwes )

SamuiAxe: Ik ben niet anders gewend dan ouderen te vousvoyeren, maar júist niet mijn ouders. Het heeft in mijn omgeving nl. altijd gegolden als afstandscheppend.

(Overigens ben ik getrouwd geweest met iemand uit een bekende oer-Bossche familie, heb er 15 jaar gewoond en spreek onvervalst Bosch, maar het is me nooit opgevallen dat het vousvoyeren van ouders daar algemeen gebruik is.)

Mijn hond heeft zich nog nooit misdragen, maar mag niet ieder restaurant in. Zelfs niet in de cabine van een vliegtuig. Menig volwassene kan aan mijn Frans bulldog een voorbeeld nemen.

Laatste edit 13-02-2013 14:58

@venzje: Ik heb er 50 jaar gewoond, mij is het wel opgevallen

SamuiAxe: Hier in de Kempen is het niet normaal om je ouders met U aan te spreken. Andere ouderen, vreemden, spreek ik wel altijd met U aan. Maar mijn ouders, ooms en tantes is gewoon gij, gullie, jij, jouw etc. Ik denk ook dat ze het heel vreemd zouden vinden als we dat in een keer zouden veranderen. Mijn kinderen spreken mij ook niet aan met U...zou ik ook raar vinden. Maar ze zijn wel goed opgevoed, wisten zich al op jonge leeftijd zeer goed te gedragen, ook in restaurants en ja, ze stonden zelfs nog op voor oudere mensen als ze met de bus gingen.

@Lennie: Zo ik al aan het begin van dit zijsprongetje aangaf is het maar net wat je gewend bent.. Gij ben ut nie gewent dagge met u of uwes wort angesproke. Nouw, ikke wel, tis mar net wa ge gewent bent wor Nergens stel ik dat het een beter is dan het ander Enkel dat het in mijn opvoeding besloten lag dat je u(wes) tegen je ouwelui zei, iets dat ik heb doorgegeven aan mijn kinderen. Zo we allemaal iets doorgeven aan onze kinderen.. Uit nieuwsgierigheid, zeggen ze wel mam of ma, of noemen ze je ook bij je naam? "Lennie, kunde gij even 't zout deurgeve?" Bij wijze van spreken?

SamuiAxe: Kennelijk is 17 jaar horen bij een familie uit de Muntel en de Graafsewijk nog niet voldoende om dat te ontdekken. Tsja, dan ben ik uitgeluld...

(Maar ja, ik kom dan ook, net als @Lennie, oorspronkelijk uit de Kempen.)



Laatste edit 13-02-2013 15:25

@venzje: Nee, dat zeg ik niet, geen woorden in mijn mond leggen kerel! Ik ben geboren en getogen Bosschenaar, uit een oer-Bossche familie. Mijn grootouders hadden acht kinderen, die waren bijna allemaal met Bosschenaren getrouwd. Iedereen in de familie sprak mijn grootouders aan met 'Uwes'. Niet eentje uitgezonderd. Al de kinderen van die kinderen, zo ik er ook eentje van ben, zeiden 'Uwes' tegen hun ouders.. De Muntel en De Graafsewijk zijn ontegenzeglijk Bosch, veel Bosscher kun je ze niet vinden Ikzelf ben geboren op de Dageraadseweg en gedeeltelijk opgegroeid op De Hofstad en De Kromme Weg.. Later zijn we naar Zuid verhuisd en heb ik heel lang vlakbij de Lambooy-brug gewoond, in de Jacob van Mearlantstraat. Na mijn huwelijk heb ik heel lang op Deuteren gewoond, dus ook ik weet echt wel hoe het in volkswijken er aan toe ging, met nadruk op ging! Ik denk dat jij pas veel later bij die familie bent gekomen, misschien is het wel allemaal anders geworden, dat zou ik echt niet meer weten, ik ben 55, ik heb het dus over mijn jeugdjaren..

SamuiAxe: Ik ben een jaar jonger dan jij en op mijn 29ste in de familie gekomen. Misschien waren de tijden toen al veranderd, maar ik denk eerder dat het gewoon per familie verschilde.

SamuiAxe: Mijn kinderen noemen mij niet bij de voornaam. Dat zou ik ook niet willen. De oudste noemt me sinds een aantal jaren: moeder. Sinds hij volwassen is, van te voren was het mam. De jongste roept meestal, als hij me ziet: Mámmááá!! En verder noemt hij me nog steeds: ons mam!
Maar ondanks dat wij onze ouders niet met U of Uwes aanspreken barsten we wel van het respect voor hen! Dát wel!

Toen we klein waren was het mamma en pappa, maar toen we groter werden werd het Ma en Pa. Ik schrijf dat met opzet met hoofdletters, want het werd beschouwd als een erenaam.
Ooms en tantes, oma's en opa's waren wel U, ouders niet.
Zelf blijf ik in de ogen van mijn kinderen trouwens gewoon pappa.
Laatste edit 13-02-2013 15:54

@Lennie: Je blijft er op terugkomen lieverd, ik heb in mijn allereerste posting over dit onderwerp al direct gezegd dat het per streek verschilt en dat het jij en jouwen elders zeker geen teken van disrespect behoeft te zijn. Ik weet dat je jouw ouders liefhebt en respecteert, daarvoor heb ik inmiddels al genoeg postings van jou gelezen Ook weet ik zeker dat jouw kids jou respecteren en liefhebben! (Ik kan het niet laten, sorry), maar toch zie ik dat jullie de grens trekken bij het noemen bij de voornaam. Dus "Lennie, mag ik het zout?" is net even ietsje té En zo hebben we allemaal onze grenzen, en dat vind ik goed...

@venzje: Mijn zoon zegt ook gewoon Pa, zo ik mijn ouders ook gewoon Pa & Ma heb genoemd. Misschien heb je wel gelijk en was het in mijn familie meer een normaal verschijnsel dan in andere families, zou zomaar kunnen. Mijn ex is geboren en getogen in de Vogelwijk, (De Siep, zoals die toen genoemd werd), en daar ging het precies hetzelfde..

Ik denk dat het inderdaad wellicht per familie verschilde..

OnTopic: Goed opgevoede kinderen weten zich te gedragen in een restaurant, of ze nu vousvoyeren, of tutoyeren

.

Laatste edit 13-02-2013 16:06

Ik vind het persoonlijk een teken van respect om iemand u te noemen, ook al zijn dat mijn ouders. Ik heb als kind geleerd om u te zeggen tegen tegen ouderen en andere mensen in het algemeen, maar niet tegen mijn ouders. Ik heb ze weleens gevraagd of ze zouden willen dat ik dat uit respect ook bij hen zou doen, maar mijn moeder gaf aan dat ze dat niet wilde omdat zij dat als afstandelijk zou ervaren. Zelf ervaar ik dat absoluut niet zo en als ze zich zou bedenken dan zou ik haar met u aanspreken. Het is dus denk niet alleen je achtergronnd maar ook persoonlijk.

Tja, mijn ouders noem ik gewoon pap en mam, maar wel jij en jou. Mensen die ik niet ken, zeg ik wel netjes U tegen, maar zodra het blijkbaar aanspreken wordt met de voornaam, dan vind ik jij en jou geen probleem hoor.
Mijn moeder is hertrouwd toen ik allang in de 20 was, hem noem ik dus gewoon bij zijn voornaam en geen pap of pa. Ik heb al een vader en bovendien vind ik dit overdreven om te zeggen bij iemand waar ik nog niet eens een dag bij in huis heb gewoond. Zij moeder noem ik wel oma, eerst was het mevrouw en U (ze is dik over de 80) en nu is het oma en jij geworden, ze vindt dit heerlijk! Maar de titel oma verdient ze ook dubbel en dwars.

Om even ontopic te gaan: ik heb zelf geen kinderen, maar als ik ergens lekker uit eten ga in een of andere restaurant, dan wil ik rustig eten en geen rennende, schreeuwende en gillende kinderen om me heen. Enige uitzonderingen vind ik dan weer: pannenkoekenrestaurants, steakhouses, wokrestaurants, barbecuerestaurants.

En als we met mijn familie, inclusief de kleine kinderen uit eten zouden gaan, zou het een bovenstaand restaurant worden.

De kinderen van tegenwoordig vind ik over het algemeen genomen (er zijn altijd uitzonderingen) veel te losjes opgevoed. Maar ja, met de huidige regelgeving krijg je dat ook natuurlijk, want als je ze ietsjes strakker aanpakt (bv stevig bij de arm pakken), krijg je meteen kwade blikkeen van omstanders.

Als ze dit gewoon standaard doen, dan is er een 'korting' voor aardige kinderen, of eigenlijk een verkapte boete voor irritante kinderen. Is ook niet verkeerd.

Kinderen die rustig zijn.... klinkt als een droom. Tegenwoordig terroriseren kinderen de boel overal waar ze zijn.

Daar mag best een beloning tegenover staan. Goed gedrag mag beloont worden, net zoals slecht gedrag gestraft mag worden.
Maar doe je een toeslag voor irritante kinderen dan begint iedereen te steigeren dat dat niet kan.

@Shadowz: Eerlijk gezegd vind ik dat kinderen zich in wat voor restaurant dan ook zich horen te gedragen. Natuurlijk mogen kinderen best praten en lachen in een restaurant, maar gillen, schreeuwen en rennen moeten ze maar buiten doen. Gillen en schreeuwen om niks vind ik persoonlijk helemaal niet nodig. In een wokrestaurant of pannenkoekenhuis kunnen kinderen zich ook gedragen hoor....het is maar net wat je ze aanleert. En mijn persoonlijke mening? Als je kinderen zich niet kunnen gedragen, hou ze dan alsjeblieft thuis!

En anders: Wats!

Over het algemeen werkt belonen beter dan straffen als je bepaald gedrag wil corrigeren. Bovendien creëert het een positievere sfeer. Top dus wat dit restaurant heeft gedaan!

Mensen die zeggen: "Je zou dit niet moeten belonen. Het zou de standaard moeten zijn. Je moet straffen als kinderen zich misdragen". Die hebben het naar mijn mening niet bij het rechte eind. Met straf leer je kinderen op het randje te blijven. Ze gedragen zich dan het liefst zo dat ze nét geen straf krijgen. Bij een beloningssysteem zie je dat kinderen graag hun beste beentje voorzetten en er hun best voor doen de beloning te krijgen.

Dit geldt vast niet voor ieder kind. En je kunt niet al het goede gedrag belonen dus ik snap dat strafmaatregelen ook heel belangrijk zijn. Maar over het algemeen is belonen een veel positievere en effectievere manier van gedrag aanleren.

@kerel123: De wortel en de stok. Gebruik naar behoefte.

SamuiAxe: ik spreek mijn ouders met jij en je aan, maar nooit met hun voornaam, ik weet ook dat ze dat echt niet willen/wilden. Mijn jongste zusje en broertje spreken ze meestal met papa en mama aan, en enkele keer met de voornaam. Blijkbaar zijn ze er nu aan gewend.

Aan het eind van het schooljaar krijgen we vaak iets van een klein cadeautje (tijdschrift o.i.d.) omdat we lief hebben geschoold. Vorig jaar vielen er nog twee andere feesten rond die tijd. Toen heeft mijn vader van te voren een afspraak gemaakt met een restaurant dat we daar zouden eten. Die was vrij simpel: de bestelling geven we van te voren op en u dient alle gangen tegelijk of zeer snel na elkaar op, als het moet komt dan het toetje eerst. De kinderen bestellen van de gewone lijst, maar hebben kinderbuiken en zouden dus wel een kinderportie willen. Dat restaurant had kinderporties, en het ging prima.
Zo hadden we geen tijd om herrie te schoppen. Bovendien kwam er, vlak nadat wij binnenkwamen, een echtpaar binnen dat daar wilde eten. Toen ze binnenkwamen waren ze bang dat ze naast een stel schreeuwende lust-ik-niets zouden zitten, maar naderhand zeiden ze tegen papa dat ze het alleen maar leuk vonden om te zien hoe wij zaten de eten.

En in pannenkoekenhuizen zouden de kleurpotloden geslepen moeten zijn. Dat zou helpen

Ben ik met je eens, maar wil niet aangezien worden voor een kinderhater. En dat zijn familierestaurants, dus ik kan me voorstellen dat je daar veel kinderen tegenkomt, ook de wat minder goed opgevoede exemplaren.

@Shadowz: Moeten ze gewoon de kleurpotloden slijpen (of er een puntenslijper bij doen). Dan zitten die kinderen lief te kleuren, inplaats van te gillen in de poppenhoek...

@Shadowz: Als je niet graag tussen de gillende en/of rennende kinderen zit maakt dat je toch geen kinderhater? Waarom zouden kinderen thuis wel gewoon aan tafel kunnen blijven zitten tijdens het eten en niet in een restaurant? Een restaurant is nou eenmaal geen speeltuin. Mijn kinderen zijn mee gaan eten in een restaurant vanaf hun vierde, vijfde jaar zoiets. En die bleven gewoon op hun stoel zitten. Natuurlijk vroegen ze dingen als: waarom heeft die meneer een schort aan? En: waarom schrijft die mevrouw het in een boekje dat ik tomatensoep wil? Maar dat mag....

@Lennie: het probleem was bij ons altijd, dat je zo lang moet wachten. Maar doen mochten we RUSTIG rondlopen, of buiten om het gebouw lopen (als dat kan) En we gingen niet zo vaak naar restaurants, helpt ook, en we lusten meer dan anderen, helpt ook. En soms waren we gewoon irritant met z'n vijven

wortel: Als wij nu met de hele familie uit gaan eten, dus mijn ouders, hun kinderen, de kleinkinderen en alle achterkleinkinderen, dan zijn we met een gezelschap van bijna 40 personen. Hier in de buurt is een goed restaurant, waar ze ook zaaltjes hebben voor besloten gezelschappen, zeg maar. Wij hebben dan een zaaltje voor ons apart en de tuindeuren komen uit in een speeltuin. Wat dus ideaal is voor een gezelschap waar 13 kinderen bij zijn in de leeftijd van 0-14.....Maar toch is het geen gillen en rennen door dat zaaltje. De kinderen gaan gewoon naar buiten en kunnen zich daar even uitleven voor het volgende gerecht komt. En als dat komt zit iedereen weer keurig op zijn/haar stoeltje......

@Lennie: rustig rondlopen of buiten rennen, daar konden wij uit kiezen. En dat ging best, zoals jij dus ook zegt.
Op tweede paasdag gaan wij ook als familie naar een restaurant. Die mensen hebben nauwelijks andere klanten geloof ik, ze herkenden ons meteen toen we daar een keer op niet-tweede paasdag waren Daar zijn geen aparte zaaltjes, maar dat ligt midden in een pracht van een park. Sommige jaren lag er sneeuw, andere was het twintig graden, maar nooit regen. Geen enkele reden om binnen te blijven! Ging mijn oom een half uur met ome in de rolstoel rondwandelen. Oma wandelde zo lang ze kon dagelijks, en toen dat niet meer kon, kon die oom haar gelukkig geregeld heel Barendrecht (zelfs de crossfietsbaan!) doorrijden.

wortel: Misschien hebben ze zat andere klanten, maar hebben jullie een "onuitwisbare indruk" gemaakt? Kan ook nog natuurlijk!

@Lennie: Ik heb er nooit veel andere klanten gezien, noch op tweede paasdag, noch op overige data.