Veel mensen houden van de vogels in hun tuin, maar het komt zelden voor dat die genegenheid beantwoord wordt. Een jong meisje in Seattle heeft meer geluk dan de meesten. Ze voedt de kraaien in haar tuin - en in ruil daarvoor brengen ze haar geschenken.

De achtjarige Gabi Mann zet een doos op de eettafel en klikt het deksel open. Dit is haar kostbaarste verzameling.
'Je mag een paar keer goed kijken,' zegt ze, 'maar niet aanraken.' Het is een waarschuwing dat ze hoogstwaarschijnlijk op haar jongere broer heeft geoefend. Ze lacht echter nadat ze het heeft gezegd. Ze is blij met het publiek.

In de doos zitten rijen kleine voorwerpen in doorzichtige plastic zakken. Op een label staat: "Zwarte tafel, 14:30 09 Nov 2014." Binnenin zit een kapotte gloeilamp. Een andere zak bevat kleine stukjes bruin glas, gladgestreken door de zee. "Bierkleurig glas", zoals Gabi het omschrijft.
Elk object is individueel verpakt en gecategoriseerd.

Er is een miniatuur zilveren bal, een zwarte knop, een blauwe paperclip, een gele kraal, een vervaagd zwart stuk schuim, een blauw Lego-stuk, en de lijst gaat maar door. Veel is geschaafd en vuil. Het is een vreemde verzameling voorwerpen voor een klein meisje om te koesteren, maar voor Gabi zijn deze dingen waardevoller dan goud.
Ze heeft deze verzameling niet verzameld. Alles was een geschenk - aan haar gegeven door kraaien.
Ze houdt een parelkleurig hart omhoog. Het is haar meest gewaardeerde cadeau. "Het laat me zien hoeveel ze van me houden."
Foto

Gabi's relatie met de kraaien uit de buurt begon per ongeluk in 2011. Ze was vier jaar oud en had de neiging om voedsel te laten vallen. Ze stapte uit de auto en er viel een kipnugget van haar schoot. Een kraai pakte het op. Al snel keken de kraaien naar haar, in de hoop op nog een lekkernij.
Naarmate ze ouder werd, beloonde ze hun aandacht door haar lunchpakket te delen op weg naar de bushalte. Haar broer deed mee. Al snel stonden er 's middags kraaien in de rij om Gabi's bus te begroeten, in de hoop op nog een voedersessie.

Gabi's moeder Lisa vond het niet erg dat kraaien de meeste schoollunches aten die ze inpakte. "Ik vind het leuk dat ze van de dieren houden en bereid zijn om te delen", zegt ze, terwijl ze toegeeft dat ze nooit kraaien heeft opgemerkt totdat haar dochter belangstelling voor ze kreeg. "Het was een soort transformatie. Ik heb nooit aan vogels gedacht."
In 2013 begonnen Gabi en Lisa eten aan te bieden als een dagelijks ritueel, in plaats van van tijd tot tijd restjes te laten vallen.
Elke ochtend vullen ze het vogelbad in de achtertuin met zoet water en bedekken ze de vogelvoederplatforms met pinda's. Gabi gooit handenvol hondenvoer in het gras. Terwijl ze werken, verzamelen kraaien zich op de telefoonlijnen en roepen luid naar hen.

Het was nadat ze deze routine begonnen dat de geschenken verschenen.
De kraaien aten de pinda's en lieten glanzende snuisterijen achter; een oorbel, een scharnier, een gepolijste steen. Er was geen patroon. Geschenken kwamen sporadisch opdagen - alles wat glimmend en klein genoeg was om in de mond van een kraai te passen.
Als je Gabi's collectie ziet, is het moeilijk om zelf geen cadeau-gevende kraaien te wensen.

"Als je een band met een kraai wilt vormen, moet je ze consequent belonen", adviseert John Marzluff, hoogleraar natuurwetenschap aan de Universiteit van Washington. Hij is gespecialiseerd in vogels, met name kraaien en raven.
Welk eten is het beste? "Een paar pinda's in de dop", zegt hij. "Het is een energierijk voedsel... en het maakt geluid als je het op de grond gooit, dus ze horen het en ze wennen snel aan je routine."

Marzluff en zijn collega Mark Miller hebben onderzoek gedaan naar kraaien en de mensen die ze voeren. Ze ontdekten dat kraaien en mensen een heel persoonlijke relatie aangaan. "Er is daar zeker een tweerichtingscommunicatie", zegt Marzluff. "Ze begrijpen elkaars signalen."

De vogels communiceren door hoe ze vliegen, hoe dichtbij ze lopen en waar ze zitten. De mens leert hun taal en de kraaien leren de patronen en houding van hun voeder. Ze beginnen elkaar te kennen en te vertrouwen. Soms laat een kraai een geschenk achter.
Maar kraaigeschenken zijn niet gegarandeerd. "Ik kan niet zeggen dat ze altijd cadeautjes zullen geven", geeft Marzluff toe, die nooit persoonlijk geschenken heeft ontvangen, "maar ik heb ontzettend veel dingen gezien die kraaien mensen hebben gebracht."
Ook leveren niet alle kraaien glimmende voorwerpen. Soms geven ze het soort cadeaus "die ze aan hun partner zouden geven", zegt Marzluff. 'Dus sommige mensen krijgen dode babyvogels cadeau.'

Lisa, de moeder van Gabi, fotografeert regelmatig de kraaien en brengt hun gedrag en interacties in kaart. Haar meest verbazingwekkende geschenk kwam slechts een paar weken geleden, toen ze een lensdop verloor in een nabijgelegen steegje terwijl ze een Amerikaanse zeearend fotografeerde terwijl deze over de buurt cirkelde.
Ze hoefde er niet eens naar te zoeken. Het lag op de rand van het vogelbad.
Hadden de kraaien het teruggegeven? Lisa logde in op haar computer en haalde hun vogelcamera tevoorschijn. Daar was de kraai die ze vermoedde. "Je kunt zien dat hij hem de tuin in brengt. Hij loopt naar het vogelbad en besteedt echt tijd aan het afspoelen van deze lensdop."
"Ik weet zeker dat het opzettelijk was", glimlacht ze. 'Ze houden ons de hele tijd in de gaten. Ik weet zeker dat ze wisten dat ik hem had laten vallen. Ik weet zeker dat ze besloten hebben dat ze hem wilden teruggeven.'