Een waargebeurde anekdote die in de familie van mijn ex speelde:

Tonnie, de eerstgeborene van mijn schoonouders was een ontzettende huilbaby! Het was zo erg dat mijn schoonvader hem ooit in zijn handen ophief om hem van de trap te gooien. De man was helemaal over de zeik en uitgeput door het constante gehuil van het kind.

Gelukkig kon mijn schoonmoeder hem ervan weerhouden de baby van de trap te gooien, maar naar wat ik gehoord heb is het kantje boord geweest..

Huilende baby's kunnen uitputten. Gelukkig waren mijn jongens geen huilbaby's, dat is mij gelukkig bespaard gebleven.

Het jongste kleinkind van Wan is ook zo'n vreselijke jankert! De hele godganse dag jankt dat kind zodra hij mij maar even ziet.. Ik heb Mook, (Wan's dochter), al eens voorgesteld om het kind maar weg te gooien, ik maak wel een nieuwe bij haar

----------------------------------------

Ach, ik was in Amsterdam, het was mooi weer en ik reed met het raampje open. Ik zag een werkelijk hele mooie vrouw met een kinderwagen lopen, ze was écht mooi. Ik praat over 35 jaar geleden ofzo, ik was jong en soms nog balorig!

Ik stak mijn hoofd uit het raam en riep de mooie vrouw toe, "Gooi maar weg! Ik maak wel een nieuwe bij je!".. Ik kan hier niet herhalen wat ze tegen mij terugzei, maar hou het er maar op dat ze zo te horen een volbloed Amsterdamse was!

Toch vind ik het vreemd dat deze kennismaking schriftelijk gebeurt. Waarom niet gewoon op die vrouw toegestapt. Dan weet je ook gelijk wat voor vlees je in de kuip hebt.
En waarom één en ander op internet gepubliceerd moet worden? Doet wel en ziet niet om.

@Emmo: daarom pleurde ze het verhaal op internet

Laatste edit 15-06-2020 11:29

Wie huilt er dan, de baby of de moeder? Of janken ze dan allebei?

@Mamsie: kan me zo voorstellen dat de moeder het huilen ook wel nader staat dan het lachen

@MIADIA: Wat had ik een geluk, geen van mijn twee dochters was een huilbaby.

@Mamsie: die van mij ook niet, hoewel er wel een paar dagen waren dat ik echt op mijn tandvlees liep bij de tweede en blij was dat het geen huilbaby was (want dan was die dag het maar een verschrikkelijke uitzondering).

@MIADIA: En ook mijn kleindochter niet. Die huilde alleen maar als ze buikpijn had, wat helaas nogal eens voorkwam.

Je zal zes kinderen hebben die allemaal jankerds zijn.....

Wij hadden bij onze eerste vaak een 'false positive' op de babyfoon. Ging je dan kijken, dan lag het jong steevast zoet te slapen. Bleek dat een paar huizen verderop in een zijstraat iemand op dat moment een huilbaby had, en hetzelfde merk babyfoon als wij.

@venzje: wij hadden de babyfoon alleen aan als er een kind ziek was, dat scheelt ook

Gelukkig geen huilbaby gehad! Bij mijn buren was de jongste wel een huilbaby. Verschrikkelijk is zoiets. Na twee maanden bleek het kind allergisch te zijn voor koemelk...Overgestapt op soja en het huilen was gedaan!

Dat ze haar niet aansprak kan misschien te maken hebben met cultuur verschil. Daar heb ik hier in Zeeland ook mee te maken. Zo zei ik per ongeluk tegen iemand die een leuke broek droeg "o, wat leuk en zo apart!" Er werd gelijk terug gezegd door iemand uit een groep, "wat zeg jij nou?" Zegt de ander terug "ik weet wie het zegt!". Kan jij me vertellen wat ik verkeerd zei? Het is wel goed gekomen maar de conclusies die men trekt als iemand een beetje enthousiast is naar een ander, daar kan men hier niet mee overweg schijnbaar.

Dus misschien is dit daar ook het geval of heeft deze persoon er mee te maken gehad. Ik raad maar wat natuurlijk en inderdaad ze had dit ook voor zich kunnen houden, maar likes voelen zo goed.

@omabep:
je zegt dat je maar wat raadt, en natuurlijk was je er net zo min als ik bij, maar je kunt gelijk hebben

@venzje: Dat van eenzelfde merk babyfoon hebben wij ook gehad. Ik hoorde een klein kind praten door onze babyfoon. Dat komt tóch raar over als je zelf net een baby van drie weken hebt!
Onze overburen hadden de babyfoon ook aanstaan en hun zoontje van 2 was wakker geworden...

En toch blijf ik me afvragen waarom een huilbaby een huilbaby is. Er moet toch iets zijn, een baby huilt niet voor de lol.

@Mamsie: Het kan om één van duizenden redenen zijn, maar meestal is er geen directe lichamelijke oorzaak te vinden. En soms is er zelfs helemaal geen reden voor het huilen te vinden, het kindje huilt gewoon veel. -Bron-

@KhunAxe: Met mijn kleindochter heb ik een onvergetelijke nacht beleefd.
Het begon op te vallen dat ze s'avonds nogal eens huilde, na het eten.
En op een keer moest ik op haar passen en daarom logeerde ik daar .
En in de nacht begon het gebrul. Ontroostbaar, keihard en onophoudelijk.
Paracetamolzetpilletje erin, maar niets hielp.
Bij haar ouders in bed, bij mij in bed, gillen!
En toen begon ze ook nog naar haar ene oor te grijpen en wist niet hoe ze liggen moest.
Het was hartverscheurend, ze moet vreselijk pijn gehad hebben.
Haar ouders zijn toen naar de SEH gegaan met haar en kregen daar een interessante mededeling.
De klachten wezen overduidelijk op een lactose-intolerantie, ook de oorpijn hoorde daar bij.
Dus daarna kreeg de kleine meid geen Danoontjes meer na het eten.
En lactosevrije voeding.
Binnen een dag was het probleem verholpen. Nooit meer zo'n horrornacht beleefd.
Want ach, dat is echt vreselijk, een kindje dat van buikpijn en oorpijn ligt te gillen.
Mijn dochter en ik hebben het er nog wel eens over.
Maar het blijkt, de kleine schat heeft een gevoelig binnenwerk, dat wel.

@Mamsie:
als je de oorzaak van het huilen snel vindt, en je kan er ook nog iets tegen doen, dan heb je geluk

@Mamsie: Kleine kinderen en baby's huilen om één reden: Ze kunnen niet praten en zeggen wat ze mankeren.. Daarom is pediatrie of kindergeneeskunde volgens mij zo ongelooflijk moeilijk. Zie als dokter maar eens uit te vogelen wat de kleine mankeert..

Is ze er overheen gegroeid of blijft deze gevoeligheid haar leven lang aanwezig?

@KhunAxe: Ze is er enigszins overheen gegroeid maar ze drinkt haar melk lactosevrij. Een ijsje gaat in de regel goed maar dan moet er wél een pilletje ingenomen worden dat narigheden voorkomt. En dat weet ze zelf ook.

Nog steeds een gevoelig buikje maar gelukkig kan er tegenwoordig over gepraat worden. En dat bespaart haar veel ellende.
Toch hoop ik dat het vanzelf toch helemaal goedkomt.

@Mamsie: Ik heb al meerdere keren gelezen en ook gehoord van ouders dat lactose-gevoeligheid bij kinderen dikwijls beperkt blijft tot de kinderjaren. Ze groeien er overheen, de meeste dan...Mijn eigen nichtje, de dochter van mijn broer, heeft het ook gehad in haar kindertijd. Nu is ze begin 30 en eigenlijk helemaal klachtenvrij. Sommige dingen, zoals volle melk of volle yoghurt, geven nog problemen. Maar goed, dat is makkelijk te omzeilen natuurlijk. Ze kan er heel goed mee leven en is nauwelijks beperkt.

Mijn dochter huilde alleen als ze honger had of een vuile luier of darmkrampjes. Dus toen numero twee zich aandiende verwachtte ik eigenlijk niet anders. Oh wat kan een mens zich vergissen... De eerste twee jaar ELKE nacht brullen... en niet een uurtje of zo, maar echt vanaf 11 uur 's avonds tot een uur of 7 's morgens. Dan was zoonlief uitgeput in slaap gevallen, en mocht ik uitgeput aan de dag beginnen. Dochter was toen 5 jaar en kwam elke ochtend brak op school door het slaapgebrek. Dus juffen en schoolleiding meteen op achterste benen, want een kind van 5 dieoververmoeid is... er zou dus wel iets helemaal mis zijn met de opvoeding... onderzoek kinderbescherming ... de hele santemekraam. Zoonlief bleek niet tegen de standaard flesvoeding Almiron M2 te kunnen, dus kreeg hij voortaan Almiron AB. Daarmee was zijn buikpijn voorbij maar het huilen helaas niet. Mijn man kon het op een gegeven moment niet meer aan en ik heb nog net op tijd de baby kunnen redden want hij stond op het punt het kind uit het raam te gooien. En ik was intussen ook bijna in staat om dat mondje dicht te plakken...

Later bleek zoonlief Autisme en MCDD te hebben en dat verklaarde wel het een en ander. Er wordt altijd automatisch van uit gegaan dat baby's het heerlijk vinden om vastgehouden en geknuffeld te worden en lekker gaan slapen met een vol buikje en een schone luier. Voor mijn zoon echter voelde lichamelijk contact echter verschrikkelijk aan, en zijn dag/nacht ritme was ook precies tegenovergesteld. De omgekeerde wereld dus. Voor hem dus geen speeldoosje dat Vader Jacob pingelde, maar bij het geluid van de stofzuiger viel hij wel in slaap

Hij wordt dit jaar 30. Vanwege diverse problemen woont hij in een zorg instelling. Na jaren vol vraagtekens gaat het gelukkig beter met hem. Hij heeft geleerd zijn grenzen aan te geven zonder eerst uit zijn dak te gaan (dat lukt meestal prima) en hij vindt het heerlijk om met mij te kunnen knuffelen. Verstandelijk loopt hij misschien een paar jaar achter, maar ja, wie niet? ;P Vanwege zijn Autisme is hij soms tè precies en wil van alles het hoe en waarom weten en dat kan wel eens vermoeiend zijn.

Hij heeft twee moppen verzonnen die ik erg leuk vindt:

1. waarom hebben veel homo's verstand van mode?
- omdat het vaak zolang duurt voordat ze uit de kast zijn

2. wat is een homoseksuele groente?
- taugé (taugay)

hij is dus ook uit die kast en heeft sinds kort een vriendje.

Hij heeft vaak moeite om sommige dingen te verwoorden, dus dat doet zijn knuffeldolfijn Flipper voor hem. En zo heb ik dus een knuffeldolfijnen kleinkind en krijg (en geef) ik iedere avond van hen allebei een nachtkus.

poe poe lang verhaal maar ik had al lang niet meer geschreven

@Tiepmiep: Mooi verhaal, je doet je nick eer aan

dank je wel

@Tiepmiep: en de moppen zijn ook leuk

@Tiepmiep, die moppen zijn grappig

@Tiepmiep: Een lang verhaal maar van het begin tot het einde pakkend.
Ik hoop dat je zoon een fijn leven heeft ondanks alles!

@Mamsie: Hij heeft een liefhebbende moeder, een vriendje én zijn favoriete dolfijn.. Dat zit wel snor met die jongen

@Tiepmiep:
wat zal je het moeilijk hebben gehad voordat dit alles in goede banen was geleid....