Eind 1939 lieten de Amerikanen een gigantisch voertuig bouwen om Antarctica te bedwingen. De auto werd voorzien van gigantische banden, vertrekken voor vijf personen en plek voor een vliegtuig. Sinds 1958 is deze Antarctic Snow Cruiser niet meer gezien.
Afbeelding

Van de Antarctic Snow Cruiser zijn een paar exemplaren gebouwd, maar er is er geen een meer over. Althans; de kans is groot dat ie onder een dikke laag sneeuw op Antarctica staat of anders op de bodem van de Zuidelijke IJszee ligt. Waar precies is een mysterie dat waarschijnlijk voor altijd onopgelost zal blijven, zo meldt website The Drive.

Ontwerper Thomas Poulter was de bedenker van de rijdende onderzoeksbasis. Tijdens een vorige expeditie naar de zuidpool was hij bijna gestorven, nadat hij vast kwam te zitten op een afgelegen Antarctische basis. Als die basis maar mobiel was, dacht hij, zou zijn leven nooit in gevaar zijn geweest. Toen eind 1939 weer een wetenschappelijke expeditie naar Antarctica werd georganiseerd, ontving Poulter 150.000 dollar van de regering om het voertuig te bouwen. Het gevaarte werd in slechts 11 weken voltooid.

Het mobiele basis had een totale lengte van ongeveer 17 meter en werd aangedreven door twee Cummins-dieselmotoren. Hun gecombineerde vermogen van 300 pk dreef twee generatoren aan, die stroom naar vier motoren stuurde. Het was daarmee een van de eerste diesel-elektrische aandrijflijnen ooit. De motoren zouden zorgen voor een topsnelheid van 48 km/u en de Cruiser kon in theorie een hellingspercentage van 35 procent aan.

Binnenin was een controlekamer, een machinewerkplaats, een keuken, opslagruimte en woonvertrekken met plek voor een vijfkoppige bemanning en een Labrador Husky. De overige ruimte in het voertuig werd ingenomen door twee enorme reservebanden en brandstoftanks. De Snow Cruiser had niet alleen 5000 liter diesel voor zijn eigen motoren aan boord, maar ook nog eens 1000 liter voor het vliegtuig dat hij op zijn dak droeg.

De Snow Cruiser werd gebouwd in Chicago, maar de reis naar de Antarctische wateren over zee zou in Boston beginnen. Omdat het Amerikanen waren, besloten de bouwers om er duizenden kilometers mee te gaan rijden. Tijdens de reis vonden al verschillende kleine ongevallen plaats, waaronder een crash waarbij hij van een brug reed en drie dagen vastzat in een rivierbedding. Een slecht voorteken, maar het team ging door.

Op 12 januari 1940 kwam de auto aan op Antarctica, maar daar ging het meteen weer mis. De houten brug die was gebouwd om van de boot af te rijden, stortte in onder zijn gewicht. Tijdens een eerste rit naar verkenningsbasis Little America bleek al meteen dat de Snow Cruiser te weinig kracht en tractie had door zijn te hoge gewicht en te gladde banden, die zelfs met toevoeging van sneeuwkettingen nutteloos bleken op het ijs.

Na maandenlang worstelen met de Snow Cruiser, parkeerde de bemanning hem en maakte er begin 1941 een stationaire basis van, precies het tegenovergestelde van Poulter’s bedoelingen. Kort daarna werd de expeditie gedwongen om de Cruiser in de steek te laten, toen de VS aan het begin van de Tweede Wereldoorlog zijn personeel terughaalde van afgelegen buitenposten. Ze lieten er een paar houten palen boven uitsteken om de locatie te markeren, gezien de constante sneeuwval.

De Snow Cruiser werd in 1946 teruggevonden door een expeditie van de Amerikaanse marine en verkeerde toen nog in goede conditie. In 1958 werd de kolos opnieuw bij toeval ontdekt. Dat was de laatste keer dat iemand het gevaarte zag. Het ijs van Antarctica is constant in beweging en enkele jaren na de laatste waarneming brak een groot deel van de Ross Ice Shelf af, precies in de buurt van waar het voertuig was geparkeerd. Of het voertuig dus nog altijd onder een sneeuwlaag staat, of inmiddels op de bodem van de zee ligt, is onbekend.
Filmpje