De oudste wetenschapper van Australië wil sterven, maar mag dat niet. David Goodall is 104 jaar oud en vindt het wel genoeg geweest. Hij is niet ziek, maar zijn levenskwaliteit is wel achteruitgegaan.
Zo kan hij niet langer tennissen, wat hij tot zijn 90ste deed, en zijn zicht is nu zo sterk achteruitgegaan dat hij niet meer kan autorijden en ook nauwelijks meer kan lezen.
"Ik vind het heel jammer dat ik zo oud ben geworden", zei hij onlangs tegen omroep ABC. "Ik ben niet gelukkig. Ik wil sterven. Dat is niet verdrietig. Het is pas verdrietig dat ik dat niet mag."
De ecoloog was tot voor kort nog regelmatig te vinden op de universiteit van Perth. In 2016 was hij zelfs het middelpunt van een rel toen de universiteit besloot dat hij met pensioen moest.
Hij zou zijn gezondheid in gevaar brengen door met het openbaar vervoer de 90 minuten lange reis van zijn huis naar zijn werkplek te maken. Uiteindelijk kwam de universiteit terug op zijn besluit en gaf hem een werkplek in een gebouw dat dichter bij zijn huis ligt.
Een paar maanden geleden is Goodall gevallen toen hij alleen thuis was en kon niet meer opstaan. Hij werd pas twee dagen later door zijn schoonmaker gevonden. In het ziekenhuis werd hij weer opgelapt, maar sindsdien heeft hij meer verzorging nodig en kan niet meer zelfstandig wonen.
Daarom heeft hij besloten om deze maand zijn leven te beëindigen. Hij vliegt daarvoor naar een kliniek in het Zwitserse Basel die helpt bij vrijwillige euthanasie. In Australië is het verboden om iemand te helpen sterven. Vorig jaar werd in de staat Victoria een wet aangenomen die het wel mogelijk maakt, maar die treedt pas in juni volgend jaar in werking en geldt alleen voor mensen die terminaal ziek zijn.
Zijn dochter vindt het moeilijk, maar begrijpt zijn beslissing wel. "Ik heb een heel goede band met mijn vader en ik wil dit niet. Maar ik begrijp ook dat er weinig waardigheid meer overblijft als je zo afhankelijk bent van anderen. Hij heeft 104 mooie jaren geleefd. Wat er ook gebeurt, welke keuze hij ook maakt, die is aan hem."
FotoHij ziet er nog goed uit voor 104, jammer dat hij is gevallen, wie weet hoelang hij anders nog door heeft willen werken.
Ik vind het erg dat je niet over je eigen leven en dood mag beslissen, ik ben voor eigen vrijheid hierin. Ben je gelovig, of niet, en ben je tegen euthanasie dan is dit jou goed recht maar dring het een ander niet op als die er zelf voor kiest, laat het dan geen rotzooitje worden voor een ander en voor de familie, laat diegene waardig sterven.
Ik ben wel voor gesprekken als het om jongere personen gaat die deze wens hebben, dus goed onderzoek en daarna pas een toestemming als ze dan nog willen, alles beter dan mensen met trauma's achterlaten omdat ze dat beeld van hun gebruikte keus (flat of trein enz.) niet wegkrijgen.
Ik heb respect voor deze man dat hij de beslissing heeft genomen om anderen niet tot last te zijn. Als hij 104 is, hou oud is dan zijn dochter, 75? 80? En die zou dan voor der oude vader moeten zorgen?
Heel veel respect voor hem, en dat hij daarvoor 102 jaar een goed leven heeft gehad doet niets aan het feit af dat het nu kwalitatief klote is..
Ik herinner mij een interview met een Nederlandse vrouw die 100 werd en door het lokale tv-station in het zonnetje werd gezet.
Toen de jonge, frisse reporter aan de oude dame vroeg of ze het mooi vond om 100 te zijn geworden antwoordde de grande dame dat ze er geen donder aan vond!! Eenieder die ze ooit lief had was inmiddels overleden en of onze lieve heer ze maar gauw ook kwam halen..
Ik heb zelden iemand zo beteuterd zien kijken als die verslaggeefster
Ik ben het dan ook 100% eens met Beppie
.
Laatste edit 03-05-2018 21:50
@allone: Oké, fair enough, zo je zelf ook zegt heeft iedereen zo zijn eigen standpunten, niets mis mee.
Je wordt inderdaad sterker door het overleven van allerlei vreselijke tegenslagen die het leven je kan geven, maar willen we ook zo sterk worden?
En in alle eerlijkheid denk ik niet dat deze man ervoor wegloopt, hij is immers 104 jaar geworden? Maar ik kan me wél voorstellen dat hij er genoeg van heeft want laten we wel zijn, wat is zijn toekomst, zijn verdere levensverwachting? Misschien nog een of twee jaar leven in pijn en misère? Dan zou ik die twee jaar ook cadeau geven hoor!
Mijn zoon deed het toen hij pas 28 was, kijk, dat was een verspilling van een leven dat nog zoveel moois zou hebben kunnen bieden! Maar 104? Och, dan ben je toch ver over de helft hoor
.
Laatste edit 04-05-2018 11:10
Euthanasie is en blijft een moeilijk onderwerp. Zowel voor- als tegenstanders hebben goede argumenten waarom het wel of niet aanvaardbaar is.
Feit is dat mensen die zichzelf echt van het leven willen beroven, hier hoe dan ook wel een weg naartoe zullen vinden.
Dan blijft de vraag: Is het beter dat dit in een veilige en besloten omgeving gebeurd, of heb je liever dat dit op een manier gebeurd die vrijwel altijd een trauma bij een of meerdere personen veroorzaakt die er niet eens bij betrokken is? Denk aan een trein machinist, conducteur of voorbijganger die het stoffelijk overschot aantreft.
Persoonlijk heb ik dan liever het eerste. Vind ik het laf of zwak? Dat ligt geheel aan de reden.
Ik heb een man gekend die last had van stemmen in zijn hoofd. Hij zocht hulp, maar kreeg te horen dat zolang hij zelf nog in staat was om die stemmen te onderscheiden van de werkelijkheid, er geen spoed achter zat en hij dus op een wachtlijst kwam. Hij wist dat hij de strijd verloor en dat die stemmen hem aanzette om anderen kwaad te doen. Toen koos hij om een einde aan zijn leven te maken. Niet omdat hij niet wou vechten of het leven moe was, maar omdat hij liever dood was dan dat hij een ander iets aan zou doen alvorens hij hulp kreeg.
In zo'n geval, hoe cru het misschien ook mag klinken, respect! Respect voor zijn keuze!
Deze man heeft er al een erg lang leven op zitten. Als er dan iets gebeurd waardoor eigenlijk al je "redenen" om nog door te gaan wegvallen en je ook nog eens volledig afhankelijk van hulp wordt, kan ik best begrijpen dat je het genoeg vind geweest. Alleen heeft hij de pech een naam voor zichzelf gemaakt te hebben waardoor er nu een hoop media aandacht aan besteed wordt en de halve wereld hem veroordeelt.
Laten we eerlijk wezen. Geen enkele ouder hier zou het wensen om afhankelijk te worden van de kinderen voor verzorging. En helaas heeft niet elk land goede voorzieningen voor ouderen zorg. Zelfs in Nederland gaat dat steeds verder achteruit.
Quote
@allone:
Dat vind ik een trieste opmerking. Kinderen zijn jarenlang afhankelijk van hun ouders als ze klein zijn - en soms ook als ze groter zijn - en worden (normaal) met liefde verzorgd.
Dat is de opmerking niet.
Ik maak het momenteel mee met mijn vader. Hij heeft er een grofstoffelijke hekel aan om verzorgt te moeten worden. Dat dit door professionals gebeurt is oké, maar toen ik eens langs kwam had hij een ongelukje gehad op de wc. Hij kon het zelf niet opruimen, hij had al om hulp gebeld, maar ik was er eerder.
Hij vond het verschrikkelijk dat hij mij dit aandeed.
Ik zei: "Hoe vaak heb je vroeger mijn stront opgeruimd?" "Nu is het mijn beurt".
Ik denk dat
@Cubbie: iets dergelijks bedoeld.
Niet het feit dat de hulp verleend wordt, normaal gesproken doe je dat. Maar dat de ouder dat de kinderen niet wil "aandoen".
@allone: Ik zeg niet dat het niet kan. Ik zeg alleen dat, de meeste ouders dan toch mag ik hopen, het niet zouden wensen van hun kinderen.
Als een kind het graag wilt, zie ik geen probleem. Maar als ouder zijnde zou ik bij mezelf denken: Ik heb mijn tijd gehad. Ga je leven leven. Kom me af en toe opzoeken en houd een oogje in het zeil of alles goed met me gaat, en zo niet, dat ik hulp krijg van die mensen die dat als hun werk doen.
Maar ik zou het absoluut nooit accepteren om bij mijn eigen kinderen in huis te moeten wonen omdat het niet langer verantwoord is dat ik op mezelf woon vanwege de verzorging die ik nodig heb! Je gaat toch geen 10 / 20 jaar van het leven van je kinderen (behoorlijk) beïnvloeden met jou aanwezigheid terwijl zij nog volop in de bloei van hun bestaan staan?
En als je het echt heel zwart / wit wilt bekijken, onthoud dan dat jij als ouder ooit voor een kind koos. Daar had je kind geen vrije keuze in. Dus zeggen "ik heb jaren voor je gezorgd, dus nu zorg jij maar voor mij", is niet echt eerlijk.
@Emmo: Inderdaad, dat is wat ik bedoelde. Naar mijn mening wil je het je kinderen gewoon niet aan doen.
Laatste edit 06-05-2018 08:24
Mijn vader was in zijn laatste dagen toen hij eens in bed plaste. Hij vond dit nog het ergst van alles; Het ziek zijn had hij wel geaccepteerd, maar de totale afhankelijkheid van anderen stak hem vreselijk.
Ik herinner dat hij op de rand van zijn bed zat en een diepe, trieste zucht slaakte. "Kijk nou eens jongen, nou bevuil ik mezelf, ik schaam me kapot".. Ik heb zelden zozeer met iemand van doen gehad, volgens mij was hij blij dat het een paar dagen later over was...
@Cubbie:
@Emmo: Drie zielen, één gedachte..
Overigens wil ik even kwijt dat ik deze hele conversatie geweldig vind! Ook
@allone's input is zeer waardevol, een mooie tegenstelling van gedachten opvattingen zonder dat iemand gelijk heeft of dient te krijgen.. Top!!
@allone: Het is precies wat je zegt: cultuur. Het idee van bejaardenhuizen en verzorgings-tehuizen is ooit ontstaan om gezinnen te ontlasten binnen een cultuur waar alles toch al zo hectisch is.
8 uur werk + 1 uur pauzes + 1 uur (gemiddelde) reistijd + 8 uur slaap, blijft 6 uur per dag voor je gezin over. En in de praktijk is dat vaak zelfs nog een stuk minder.
Ouderen die zelf nog het een en ander kunnen doen, kunnen zeer zeker helpen ontlasten. Maar ouderen die zoveel verzorging nodig hebben, zijn niet meer in staat om je te ontlasten. Buiten misschien een keer op de huisdieren passen, want als er iets met een van de kleinkinderen gebeurd, staan ze ook machteloos en dus is het niet verantwoord ze (voor langere tijd) op te laten passen.
En nou moet ik ook wel eerlijk toegeven dat het soms niet prettig is om je ouder(s) 24/7 in je huis te hebben. Want ouders blijven ouders, ongeacht de leeftijd. Ik moet zeggen dat ik het een zeer bijzondere ouder vind, die zich totaal niet met het leven van hun kind bemoeid. "Kind, kun je dat niet beter zo doen?". "Jongen wat blijf je toch laat achter die computer werken. Ga toch eens lekker slapen!". Geloof me, dat gaat op den duur aan je vreten
aan.