Nog één keer wilde een terminaal jongetje uit het Amerikaanse Tennessee de Kerstman zien. Eric Schmitt-Matzen wist zijn laatste wens te vervullen. Tijdens het bezoek van de kindervriend blies het jongetje zijn laatste adem uit. ,,Ik heb de hele weg naar huis gehuild'', aldus Schmitt-Matzen tegen USA Today.

Alles aan Eric Schmitt-Matzen is authentiek, tot zijn indrukwekkende baard aan toe. De ingenieur kruipt zo'n tachtig keer per jaar in de huid van de kerstman. Maar de meest recente keer in het ziekenhuis van Tennessee zal hij nooit meer vergeten.

Schmitt-Matzen was net thuisgekomen van zijn werk, toen hij een telefoontje kreeg. Aan de lijn was een verpleegster van het ziekenhuis waar hij vaker kwam om kleine kinderen op te vrolijken. De zuster zei dat er een jongetje was dat hem heel dringend wilde zien, en dat er geen tijd te verliezen was."

Een kwartier later stond Schmitt-Matzen in het ziekenhuis. De moeder van het jongetje vroeg of hij hem een speeltje van de populaire kinderreeks Paw Patrol wilde geven. ,,Ik besloot alleen de kamer in te gaan. Vanwege de emoties had ik liever niet dat de familie ook in die kamer was. Als ik hun tranen zag, zou ik zelf ook instorten en mijn werk niet goed meer kunnen doen."

Via het raam zagen de ouders hoe Schmitt-Matzen op hun zoontje afstapte. ,,Hij lag uitgeteld op bed, alsof hij klaar was om in slaap te vallen. Ik ging naast hem zitten en zei: 'Ik heb gehoord dat je Kerstmis gaat missen. Dat is helemaal geen optie, want jij bent mijn belangrijkste elf."

,,Echt?", antwoordde het jongetje. Met veel moeite maakte hij vervolgens het cadeautje open. Toen hij zag wat het was, verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Het jongetje had nog een belangrijke vraag voor de kerstman. ,,Ze zeggen dat ik doodga, maar hoe kan ik dat weten?" De kerstman antwoordde: ,,Doe me een groot plezier. Als je aankomt, moet je zeggen dat je de lieveling bent van de Kerstman. Dan laten ze je zeker binnen."

Het jongetje ging rechtop zitten en gaf hem nog een stevige knuffel. ,,Kerstman, kun je me helpen?", vroeg hij nog. Het zouden zijn laatste woorden zijn.

Schmitt-Matzen hield het jongetje vervolgens nog lang vast. Toen de familie besefte wat er was gebeurd, liep de moeder huilend naar binnen. ,,Daarna ben ik zo snel mogelijk vertrokken."

Op weg naar huis stroomden de tranen over zijn wangen. ,,Normaal gesproken zouden mijn vrouw en ik de dag erna mijn kleinkinderen in Nashville bezoeken, maar ik zei dat ze deze keer beter alleen kon gaan. Drie dagen lang ben ik een wrak geweest. Twee weken lang heb ik bijna aan niets anders gedacht."

Schmitt-Matzen speelde zelfs met de gedachte om nooit meer in de huid van de Kerstman te kruipen. Het volgende optreden hielp hem er gelukkig weer bovenop. ,,Toen ik al die kinderen zag lachen, kreeg ik er weer zin in. Plots besefte ik het belang er weer van."