De Rijder laat Llaeth los zodat ze weer lucht kan krijgen, maar hij blijft haar wel tegen de muur aan gedrukt houden. Even moet hij zich inhouden om haar niet ter plekke neer te steken. Hij realiseert zich echter vlug dat een bondgenote wel eens goed van pas kon komen bij zijn zoektocht. "Alles," herhaalt hij. "Totdat je je schuld hebt ingelost, bij leven of dood." Hij was zich bewust van de commotie om hem heen, en degenen die in staat waren om te vechten stonden op het punt om toe te slaan. Hij denkt diep na over een ontsnapping. Dan merkt hij dat Fiona afwezig is, dus is hij op zichzelf aangewezen.

Linctus zag dat Questyn gekweld werd door iets of iemand. Hij keek om zich heen wie of wat het kon zijn. De rijder had zich afgesloten van de rest met een duistere Barrière. Madarian was aan het uitvogelen hoe hij die kon verbreken. Linctus zag het. Het was de draak. Hij besloot dat er niets anders op zat. Hij moest iets heel doms gaan doen om Questyn te helpen. Linctus liep naar de gebouwen toe waar de draak op zat. Linctus greep de houten deur vast en verzamelde zijn krachten. Hij zorgt dat hij genoeg ruimte heeft om rond te draaien. "Stomme hagedis pak iemand die meer een uitdaging is. " Linctus gooit de zware deur tegen het hoofd van de draak aan. De deur versplinterd en Linctus hoopt dat dit genoeg was om Questyn uit de greep te krijgen.

Zodra de deur het hoofd van het wezen raakt, valt Questyn op haar knieën op de grond. Ze voelt nog een laatste restje woede van het wezen dat gericht werd op Linctus...

Toen Llaeth sprak, liet Madarian z'n boog even zakken. Ze kennen elkaar! Even was er de hoop dat het niet op een confrontatie uit zou draaien. Toen ging het mis. Zodra Madarian dat door had, richtte hij z'n boog op de rijder en schoot een pijl af. Maar voordat z'n pijl z'n doel kon treffen, was er een zwarte barrière tussen hen, waartegen de pijl afketste. Linctus had een deur op de draak afgegooid. Madarian keek naar beide scenario's. De barrière was compleet rondom de twee. Zo snel hij kan begint hij rond de barrière te lopen en schiet een paar pijlen op de draak af, maar ze ketste af op de schubben. Als de draak besluit aan te vallen, dan hoopt Madarian dat die aanval de barrière zal opheffen...

Laatste edit 10-05-2016 19:10

GroteMop kijkt met afschuw naar de taferelen die zich voor haar neus afspelen. Ze staat nog steeds achter Madarian en zoekt bescherming achter zijn rug. Wat zal ik doen. Als ik achter Madarian uit ren om Questyn te redden, kan er altijd nog iets met Madarian gebeuren. Dat wil ik niet. "Q.!" Roept ze zachtjes. "Probeer hier naar toe te krabbelen,Q., probeer hier naar toe te krabbelen, dan genees ik je." Zegt ze hard genoeg zodat Questyn het nog kan horen.

Laatste edit 10-05-2016 19:28

Op het moment dat Fiona de deur tegen zich aan krijgt, verbreekt haar greep over Questyn. Een luide brul volgt, en de Rijder voelt zijn gedachten weer met die van Fiona samensmelten. Even is hij gedesoriënteerd. Alle herinneringen worden weer diep weggestopt. De woede van Fiona vult de zijne aan, maar hij weet niet meer precies wat hem oorspronkelijk zo kwaad maakte. De barrière verdwijnt en de Rijder pakt meteen zijn zwaard op. Hij wil uithalen naar Linctus en zich tegelijk tegen Madarian verdedigen. Fiona blijft echter stil zitten en lijkt in trance te raken. Dan merkt de Rijder het ook. Hij staat stil, laat zijn armen zakken en luistert. De schaduwen spreken. Fluisteren. Zachte stemmen spreken tot hen. Een licht had zich geopenbaard. Of het ook 'het' licht was, werd niet duidelijk. Het was ver weg, voorbij de bergen en dan nog verder. De Rijder doet alsof er niks gebeurd is, zet zijn helm op en schuift het zwaard weer in de schede. Hij gebaart naar Fiona dat het tijd is om te verdwijnen.

Met vereende krachten leggen ze een deken over de stad, net zoals ze dat bij de vorige deden. De Rijder maakt van de verwarring gebruik om te ontsnappen en weer in het steegje te belanden. Hij wordt met Fiona herenigd, en ondanks dat ze allebei Linctus een lesje willen leren kiezen ze het hazepad. Het licht uitschakelen was belangrijker, dat was hun taak. "Laat de stad ongemoeid," zegt de Rijder. "We hebben werk te doen."

En met die woorden verdwijnen de twee in het duister, op weg naar het verre en onbekende.

Llaeth greep naar haar keel. Een felle pijn schoot door haar lichaam, haar houd was gaan gloeien. Toen Llaeth weer helemaal bij zinnen was, keek ze op, de paarsogige Vàilan vloog weg op zijn draak. Llaeth schreeuwde het uit, voor het eerst in jaren, schreeuwde ze, zo hard als ze kon. Haar ogen leken licht te geven in het donker. De wind werdt sterker dan ooit te voren, aangewakkerd door haar gil. De pijn sneed er nog steeds in, terwijl de wind om haar heen kolkte, haar optilde, en haar meevoer. Llaeth was verdrietig, boos, bang, en gebroken. Allemaal door elkaar. Ze werdt weer één met de wind, een vloog hoog de wolken in, verstopt van iedereen. Voor hoe lang, wist ze niet, maar ze wist wel dat ze tijd nodig had. Om te helen.

Het spijt me... Fluisterde de wind, rondom Questyn, rondom GroteMop, rondom Linctus en Madarian. Rondom Dariel. Ik kom terug..

Net als ze Lleath wil gaan helpen, ziet ze haar weggaan, meegevoerd door de wind. Het spijt me, Lleath, ik wilde je nog iets zeggen en ik wilde je nog genezen, maar ik ben te laat! Nu weet ik wie je bent, Lleath, ik hoop dat je gauw terugkomt! Ze rent naar Questyn en raakt Questyns voorhoofd aan. "Q., het komt goed. Het komt goed, Q." Zegt ze zachtjes tegen Questyn. Haar zachte slanke handen beginnen te genezen. Wordt alsjeblieft wakker, Q. Dan kijkt ze naar Madarian en draait haar hoofd naar Linctus. "Zijn jullie oké, Madarian en Linctus?" "Dariel, mankeer jij niets?" vraagt ze aan de oude man.

Langzaam wordt de zwarte wereld waarin Questyn in zit lichter. Ze hoort iemand zeggen dat het goed komt... Questyn probeert haar ogen te openen. Het is Mop die met haar handen haar voorhoofd aanraakt... Ze voelt hoe Mop haar terughaalt uit de duisternis. Ze probeert opnieuw haar ogen te openen, en kijkt naar Mop. Ze wil iets zeggen, maar zelfs haar stembanden zijn verzwakt door de aanval van Fiona. Ze komt langzaam overeind, en blijft zitten. Ze is nog duizelig. Laatste edit 10-05-2016 20:06

Linctus kijkt om zich heen nadat de deken is verdwenen. De draak is weg, de rijder is weg. Schijnbaar waren zijn acties toch niet zo dom. Hij ziet Questyn langzaam bijkomen en de boerin erbij zitten. Linctus rent er naar toe. "Gaat het goed komen?" Vraagt hij aan Grote Mop. Ondertussen voelt Linctus een flinke pijn in zijn schouder. Hij kijkt en ziet dat zijn arm uit de kom is. Ook Grote Mop is het opgevallen. Ze twijfelt of Questyn of Linctus het meest haar hulp nodig hebben. Linctus gebaard echter dat ze voor Questyn moet kiezen. Linctus pakt zijn rechter pols vast met zijn linker hand. Hij zucht een keer diep en geeft zo hard hij kan een ruk aan zijn rechter arm."Ahhh" De arm schiet weer in de kom. Hij probeert echter niet te lang stil te blijven staan bij de pijn. Linctus zijn aandacht gaat uit naar Questyn.

Toen Madarian z'n blik opnieuw richtte op de draak, verdween de barrière. Hij richt naar beneden, maar plotseling verschijnt een duistere wolk over hun locatie, waar ook hij niet doorheen kon kijken. Even later wordt de wolk weggeblazen door de wind van Llaeth. De zwarte gestalte is verdwenen, evenals de draak. Questyn ligt op de grond. Linctus heeft z'n arm uit de kom. Linctus heeft de arm vrij snel weer terug in de kom. GroteMop is intussen bezig met het verzorgen van Questyn. En Llaeth is nergens meer te bekennen. Hij meende zachtjes te horen "Het spijt me. Ik kom terug..." Met Dariel lijkt alles in orde. Madarian: "Oké. Voor zover ik weet zijn er geen doden gevallen. En dat met zo'n vuurdoop. Een draak nog wel! Wie weet komen ze terug. We hebben wel weerstand geboden, maar dat was niet de reden waarom ze vertrokken. Hoe dan ook, we moeten zo te zien flink gaan trainen om een team te gaan vormen." Terwijl GroteMop bezig is Questyn te verzorgen geeft Madarian een zoen op het voorhoofd van GroteMop. Dan gaat hij naar Linctus: "GroteMop helpt Questyn. Zal ik preberen je arm wat beter te laten voelen?"

Questyn is nog duizelig en zit rechtop. Ze is nog duizelig. GroteMop pakt de reep stof die om haar middel hangt. Ze rolt het op, legt het op de grond, pakt Questyn vast bij haar rug. Ondersteunt Questyns achterhoofd met de ene hand en de rug met de andere hand en zegt zachtjes en liefdevol tegen Questyn: “Ga nog maar even liggen, lieve vriendin van me. Ik was je bijna kwijtgeraakt.” Haar handen voelen door de straling, hoeveel pijn Questyn heeft opgelopen, in de tijd dat alles zich voor haar neus afspeelde. Ze schrikt en kijkt naar het gezicht van haar vriendin. Die klotedraak ook. Waarom Q.? Q., notabene! Grrr! Dan voelt ze een zoen op haar voorhoofd, ze glimlacht en kijkt terug naar Questyn. Ik moet mij concentreren op de genezing. Q. deel de pijn maar met me. “Q., deel de pijn met me. Het is niet erg. Ik weet hoeveel pijn je hebt. Blijf, bij ons en deel de pijn!” Ze kijkt naar Dariel, Madarian en Linctus en zegt:”Het komt goed met Questyn. Het komt goed met Questyn.”

Questyn voelt pijn. Hoe meer bewustzijn ze krijgt, des te meer pijn ze krijgt.
Ze hoort Mop tegen haar praten. Ze wil dat Questyn gaat liggen. Tranen wellen op als ze de klank van Mop's stem hoort. Ze klinkt zo bezorgt. lieve vriendin.... bijna kwijt geraakt...Ze voelt dat ze begeleid wordt om weer te gaan liggen. Steeds meer pijn... het gaat door haar aderen, haar spieren, haar botten, zoveel pijn. Questyn kreunt. Dan hoort ze Mop zeggen deel de pijn met me. Questyn kan niet anders, en laat haar pijn gaan. Ze voelt hoe de pijn uit haar getrokken wordt... Questyn's kreun veranderd naar een schreeuw...
Laatste edit 10-05-2016 21:59

GroteMop voelt de pijn van Questyn in haar vliegen. Ze vliegt een meter naar achteren van de pijn, tegen de grond aan. Tegelijkertijd met Questyn schreeuwt ze het uit. GroteMop gaat met haar hand naar haar maag, ze klapt dubbel van de maagpijn. “Q. dat was iets te veel delen! Maar hoe gaat het nu, meiske?” vraagt ze zachtjes terwijl ze langzaamaan op probeert te staan. Ze kijkt naar Madarian en Linctus. Ach, vrienden van mij, ik ben blij dat jullie en vooral jij, Madarian, liefste, ongedeerd zijn. Dan kijkt ze weer naar Questyn en herhaalt zachtjes: “Gaat het met je?” Ze staat op en loopt nog een beetje zwalkend, terug naar Questyn en glimlacht. “Gelukkig zie jij er nu beter uit, Q.” En ze slaat een arm om Questyn heen.

"GroteMop helpt Questyn. Zal ik preberen je arm wat beter te laten voelen?" Hoort Linctus Madarian vragen. Eigenlijk is het een goed idee. Wie weet of er een tweede aanval komt of dat er wellicht nog iets anders komt in deze nacht waar we ons tegen moeten verdedigen. Dan is in topvorm zijn wel handig. Linctus kijkt naar Questyn en is bezorgt om haar. Wellicht kan Madarian beter Questyn helpen. De schreeuw van Questyn gaat door merg en been. Linctus is er door ontdaan, maar daarna opgelucht dat Questyn zich lijkt te herstellen. “Heel mijn arm maar.” Gromt Linctus. Madarian loopt naar Linctus toe en begint te helen. Linctus blijft echter niet stil staan en loopt naar de steeg toe. Madarian hobbelt er wat achteraan. “Blijf nou stil staan anders lukt het niet.” Linctus kijkt omhoog naar de gebouwen. Ze zijn wat verzakt. Ook liggen er overal stukken hout. Linctus kijkt naar de lucht en het lijkt op een of andere manier wat rustiger dan eerder die avond. “Sorry van je deur.” Mompelt Linctus tegen Dariel die naast hem is gaan staan.

Questyn gaat met hulp van Mop staan. Beide staan ze te shaken op de benen. "Ja ik geloof dat het weer gaat", zegt Questyn. Ze legt haar hoofd tegen die van Mop. "Mop, wat is er toch allemaal gebeurd". Questyn kijkt rond. Ze ziet Linctus rondlopen, en Madarian. Ze ziet dat Dariel niets mankeert en naar Linctus gaat.

"Waar is Llaeth?" vraagt Questyn

"Ze is gevlogen" Antwoordt Linctus. "Net na de rijder en zijn draak." Linctus loopt weer rustig naar Questyn. "Wat gebeurde er? Werd je betoverd door de draak?" Linctus merkt dat hij onrustig is van wat Questyn is overkomen. "We moeten zo snel mogelijk weg uit deze stad. Als de rijder ons zo gemakkelijk vindt, dan zullen andere het ook doen."

Kilometers verderop daalde Llaeth pas weer af, ze moest even alleen zijn. De jongen die zij ooit Vàilan had genoemd, leefde nog. Maar toch ook weer niet. Hij was niet meer de persoon die ze toen heeft gekend. En wat ze hem aangedaan heeft, had ervoor gezorgd dat hij nu is wie hij was. Llaeth's voeten raakte nog amper de grond of ze begon al te rennen, een bos in, op zoek naar een verschuilplaats. Ze rende en rende, tussen haar snikken in kon je jammerend gefluister horen. "Het spijt me... Het spijt me..." De wind om haar heen was nog altijd onrustig. Llaeth zakte bij een grote boom op de grond, ze hield zich vast aan de boom bij de wortels, om even uit te kunnen huilen. Ik ben een monster...

"Natuurlijk ben je dat niet." Klonk het opeens, van vlak boven haar. Ze keek omhoog maar kon niets of niemand zien. Opeens hoorde ze een plof op de grond achter haar. Ze stond abrupt op en draaide zich om, maar nog steeds was er niemand te zien. Llaeth vond het nooit fijn als er mensen in de buurt waren die haar gedachten konden lezen. "Natuurlijk ben je dat niet..." herhaalde de stem weer. En opeens, alsof hij daar altijd al gestaan had, verscheen er een man voor haar. "...Dat ben ik al." De man keek haar vriendelijk aan, terwijl Llaeth nog bezig was de tranen uit haar ogen te wrijven met haar mouwen. "Wie... Wie ben jij?" Begon ze, nog steeds wennend aan haar eigen stem, die ze al minstens 500 jaar niet meer gebruikt had. Hij was rauw, en deed zeer, en brak heel irritant op meerdere klanken.
"Wie ik ben?" Begon de man, nu ze hem eindelijk eens beter ging bekijken. Hij had lang, donkerrood haar, en was gekleed in kleding waarin hij zich snel en geruisloos zou kunnen voortbewegen, van donkere stof geweven. Zijn ogen waren een zachter grijs dan dat van haar, maar zonder het groene. "Ze noemen mij Zepherus de onzichtbare, maar zo'n schoon wezen als jij mag me Zeph noemen."

GroteMop loopt naar Madarian en legt haar hoofd tegen zijn schouder aan. "Liefste, gaat het?" vraagt ze aan Madarian. Ze kijkt naar Linctus en hoort hem zeggen: "We moeten zo snel mogelijk weg uit deze stad. Als de rijder ons zo gemakkelijk vindt, dan zullen andere het ook doen." GroteMop zegt: "Linctus, Q. en Madarian, zullen we niet eerst even naar de boerderij teruggaan om daar op te knappen? Dan gaan we volgende morgen uitgerust op weg om de missies uit te voeren die nog gedaan moeten worden. Ik zal wel weer lekkere everzwijn met paddestoelen gaan klaarmaken. Dan kan ik gelijk gaan kijken hoe het met Argos, Angel en hun gezinnetje gaat." Ze kijkt Madarian aan en pakt zijn hand vast.

Grote Mop stelt voor om naar de boerderij te gaan. Linctus vind dat niet verkeerd. Toch twijfelt hij nog. “Dariel, zal ik eerst jouw deur…” Nog voordat Linctus zijn zin kan afmaken antwoord Dariel al. “Morgen laat ik een timmerman komen. Wou toch al een ander motief.” Linctus begrijpt het gebaar en is erg dankbaar. Hij draait zich naar Questyn. “Ik was bezorgt.” Zegt Linctus zo zacht mogelijk. “Weet je zeker dat je je goed genoeg voelt om een stuk te reizen?” De bezorgdheid is in Linctus zijn ogen af te lezen. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als er iets met Questyn gebeurt. Ook al was het niet Linctus zijn schuld deze keer.

"Ik wil eerst kijken of Derose en Samuel oke zijn", zegt Questyn. "Ik denk dat ze achter de bomen in de tuin staan. Want ik zie ze van hier niet staan."
Linctus loopt met haar mee over het gras, tussen de bomen door naar achterkant van de tuin. Daar staan Derose en Samuel dicht tegen elkaar aan. Derose komt als eerst naar Questyn gelopen. Als of ze een knuffel wil, hangt ze haar hoofd langs het hoofd van Questyn. De schofthoogte van Derose is 1.76, de schofthoogte van Samuel is nog hoger, net boven de 1.80. Questyn slaat de armen om de hals van Derose. "Ssssst meissie.... het is weer rustig nu"... Samuel komt ook aanlopen en snuift met zijn neus langs het gezicht van Questyn. "Ja, je hebt Derose goed beschermd, mijn schat." Ze geeft een kus op de snuit van Samuel.

"Ik weet niet of ik kan reizen op dit moment. Ik moet eerst even begrijpen wat er zojuist allemaal is gebeurd." Questyn kijkt Linctus aan. "Vandaag is een aaneenrijging van verhalen uit mijn jeugd. Alles heeft te maken met tante Pervil. Mijn droom van vannacht. Het mes dat voor mij gesmeed zou zijn. Het is een cadeau van tante Pervil voor mij. Dat Dariel zegt dat ik op zoek moet naar Pervil. Dat in mijn huis clues liggen die Pervil heeft achtergelaten. En zojuist het donkerwezen. Een draakachtige met paarse ogen. Het was een van mijn tantes bedtijdverhaaltjes. " Waar zou tante Pervil nog meer meekomen?

"Weet jij wat er net met mij gebeurde? Ik weet alleen nog wat fragmenten. Ik was zo gebiologeerd door het wezen. Ze was zo mooi. En voor ik het wist begon ik contact te leggen. En te laat om te denken dat dat niet verstandig was. Ik voelde duisternis bij mij naar binnen komen. Ik was volledig in het donker. En toen kwam de pijn. " Questyn zucht. Zo'n pijn wilde ze nooit meer voelen. Het was of haar lichaam in stukken getrokken werd. "En dan de aanwezigheid van dat duistere wezen in mij... dat was zo angstaanjagend."

Questyn probeerde nog meer te herinneren. Ze hoorde vaag een echo van Llaeth's stem. Ze hoorde Mop haar roepen. Ze hoorde dat iemand zei dat we een team moesten worden. En toen kwam die ergste pijn. Hoe meer ze bewuster werd van haar omgeving, de erger de pijn werd. Maar ze had Mop net gezien, zij had het gelukkig overleefd, toen ze een groot deel van haar pijn overnam. Ze kijkt Linctus weer aan. "Wat is er nou net gebeurd? En waarom moeten we gelijk weg hier? Is Dariel veilig hier? Ja ik weet, allemaal vragen. " Questyn en Linctus zijn tijdens het gesprek terug gelopen naar het plein.

"Wat is er nou net gebeurd? En waarom moeten we gelijk weg hier? Is Dariel veilig hier? Ja ik weet, allemaal vragen."Linctus hoort met plezier alle vragen van Questyn aan. Dat ze vragen heeft betekend dat ze zich beter voelt. “Wat er is gebeurd is dat ik een deur tegen een draak heb gegooid en daar niet voor ben opgegeten of in stukken gerukt.” De verbazing was in Linctus zijn stem te horen. “Waarom de draak en de rijder opeens vertrokken weet ik niet, maar ik ben blij dat het is gebeurd. Ik zou niet weten of we een echte confrontatie namelijk hadden overleefd. Draken zijn namelijk taaie beesten.” Linctus glimlacht naar Questyn. “Maar daar was je al achter.”

Ondertussen lopen ze weer terug naar de rest. “De duister elfen hebben het op mij gemunt.” Vervolgt Linctus. “Zij willen mij kwetsen door iedereen weg te nemen die mij dierbaar is. Dat is ze nog elke keer gelukt. Ik ben daardoor door de jaren heen gaan zorgen dat ik minder betrokken raak bij mensen. Echter werden de duistere elfen hierdoor alleen maar meer gedreven om de personen waar ik dan wel contact mee had van me af te nemen. Zelfs al was het slechts een minimale betrokkenheid of affectie.” Linctus zucht en denkt kort aan iedereen die door hem het leven heeft gelaten. “Daarom trek ik al jaren van stad naar stad, van streek na streek. Nooit te lang op een plek om de mensen op die plek te beschermen tegen de wraak van de duistere elfen. Een eenzaam bestaan maar wel noodzakelijk. Daarom moeten wij nu ook zo snel weg. Moeten wij weg uit de stad. Weg van de mensen waarmee ik in contact ben geweest. De rijder heeft ons gevonden en de duistere elven kunnen mij dan dus ook vinden. Ik weet niet hoe ze het doen, maar des te eerder wij weg gaan des te veiliger deze stad met hun inwoners is. Ook Dariel dus.”

Linctus ziet de schrik in de mooie ogen van Questyn. “Daarom duwde ik jullie van mij weg. Daarom besloot ik de boerderij te verlaten. Maar dat is nu te laat. Mijn enige kans om jou te beschermen is om bij je te blijven en over je te waken. Laat me dit doen. Neem me met je mee. Jou verliezen zou mijn hart verscheuren.” Linctus hoopt dat Questyn hem toelaat haar te beschermen.

"Ik ben..." begon ze. "..Llaeth" Maakte hij haar zin af. "Dat weet ik." Nog steeds schonk de man voor haar, Zeph, zoals hij zichzelf had genoemd, haar een vreemde lach. "Ik weet alles wat jij me verteld in je hoofd." Hij wees naar haar hoofd, en raakte het bijna aan. "Maar sommige dingen laat je mij niet toe.. Hmmm..." Zepherus begon rondom Llaeth te ijsberen, krabbend aan zijn kin. "Je bent nieuwsgierig naar mij, zoals ik nieuwsgierig naar jou ben. Kom, dan gaan we een stukje lopen." Zeph begon al te lopen onder het praten door, en wachtte niet af of Llaeth hem achterna zou gaan. Ik kan nu toch niet veel anders meer doen... Even later maakte Llaeth een inhaalslag om naast hem te gaan lopen. "Laten we een deal sluiten." zei hij dan. "Voor elke vraag die jij mij stelt, mag ik er een stellen aan jou, oke? Mooi." Nog voordat Llaeth maar kon knikken wist hij het antwoord al, en dat vondt ze uitermate irritant. Als Zeph dat doorhad, liet hij het niet merken.

"Wat.. Ben je?" Vroeg Llaeth hardop, maar Zeph leek haar meer het fatsoen te geven om het te vragen dan dat hij haar stem echt nodig had. "Ik ben de zoon van een Sigbin en een mens. vraag me niet hoe dat ooit gebeurd is." Llaeth heeft vroeger, als klein meisje, ooit wel van deze wezens gehoord. Ze waren dol op het plagen van mensen en andere wezens die hen niet konden zien. Toen ze eenmaal ontdekt waren, werden ze aggressief." Llaeth kon er niks aan doen, ze keek meteen even beangstigend naar Zepherus. Hij keek ook naar haar, met een grimas op zijn gezicht. "Ja, ik ben gevaarlijk. Maar nee, ik doe je niks. Nog niks." Llaeth had moeite om haar zorgen niet te laten blijken, in zowel haar gedachten als haar houding. "Goed! Mijn beurt!" Zei hij, en hij wreef in zijn handen. Hij stopte met lopen en hield zijn handen op Llaeth's schouders, zodat ze geforceerd was hem aan te kijken. "Wat zijn jouw connecties met de Schaduwrijder?"

Laatste edit 11-05-2016 19:10

Laatste edit 11-05-2016 19:13

"Hoe het ook zij, we zijn vanaf nu in gevaar. Dat betekent ook dat er altijd iets of iemand op wacht moet staan. We moeten erachter komen wat de krachten zijn van de duistere elven, en ook van dat wezen met z'n draak huisdier. En dan hebben we ook nog Questyn haar missie, samen met die missie van mij. Een ding weet ik wel. Er is kracht in de hoeveelheid personen. Vooral als we leren als team te strijden. Mop, jij kunt magie. Ook al gebruik je het nu alleen om te helen. Ik ga je nog een aantal technieken leren. Magie, vechttechnieken, strategisch denken en sluipen. En we moeten ook geregeld trainen. Tegen elkaar, met elkaar, in verschillende teams. Ik stel voor om eerst te gaan naar de boerderij van GroteMop. Questyn, kun je een aantal dierenvrienden vragen om op uitkijk te gaan staan? En dan zal ik wel de eerste wacht houden." Madarian gaat eerst naar Dariel toe en geeft hem een beetje geld voor de deur die Linctus gesloopt heeft. Madarian glimlacht en zegt: "Van zijn gedeelte van de beloning." Linctus kijkt naar Madarian. Voordat Linctus wat kan zeggen zegt Madarian: "Ja, ik moest het weggeven heb je gezegd. Ben ik nog niet aan toegekomen. Wil je dit nog steeds? Heb je geen harnas, extra wapens of iets dergelijks nodig? Je zou het daarmee misschien wat langer kunnen volhouden. En dat kan het verschil betekenen tussen leven en dood." Madarian kust Mop op haar hoofd. "Ik ben blij dat je oké bent."