Muad rende weer verder, maar hij stuitte op een onzichtbare muur. Hij probeerde het schild te verdrijven met zijn eigen aura, maar het was niet van aura gemaakt, en ook niet door Andrax: het schild was opgezet door magie van Raven, die nu ergens zat waar ze hem niet konden zien. Muad begreep het en staakte zijn nutteloze pogingen om het schild te breken. Andrax sprong uit de boom. "Jullie laten gaan? Nu ik Odysseus zo mooi hier heb? Geen denken aan." Andrax liep in hun richting, het gras verdorde onder zijn voeten. "Maar als je zo veel haast hebt, je kunt het me gemakkelijker maken. Blijf rustig zitten, en bemoei je niet met rechtvaardigheid." Met die woorden wierp Andrax een vernietigende blik op Odysseus, van wiens gezicht niets af te lezen viel. "Wel, wat zeggen jullie er van? Hoe meer jullie meewerken, hoe sneller jullie weg zijn..." Muad keek om naar Odysseus, keek terug naar Andrax, wilde wat zeggen, maar werd onderbroken door Odysseus. "Laat mij maar begaan, Muad. Dit kan inderdaad maar beter snel voorbij zijn." Een triomfantelijke lach vormde zich op Andrax' gezicht. Zijn handen begonnen al te gloeien. "Dat is dan geregeld..." Fluisterde hij, en schoot de eerste bol af, die noch Odysseus, nog Muad, en noch Arya raakte, maar ze waren wel gewaarschuwd. Odysseus pakte zijn bijl stevig beet en deed een uitval. Het gevecht was begonnen...

*Vanaf het moment dat Andrax aanvalt kijkt Muad of de muur er nog steeds staat, en komt er tot zijn ergernis achter dat hij inderdaad nog steeds aanwezig is.*
"Hm... we zitten hier nog wel even vast denk ik, dus dan kan ik je net zo goed meteen helpen."
*Op dat moment schiet Andrax met zo'n belachelijke snelheid lang Odysseus heen, dat hij geen kans heeft om te blokken. Gelukkig staat Muad op dat moment dichtbij genoeg, en weet hij net op tijd zijn zwaard tussen de aanval en Odysseus's hoofd te krijgen, waardoor de aanval afgeweerd wordt.*
"Dacht je nu echt dat ik een vriend aan zijn lot over zou laten, Andrax? Ik wens je veel succes met ons."
*Direct begint Muad met een furieuze reeks aanvallen in de richting van Andrax, waardoor hij in de verdediging gedrukt wordt.*

"Je hebt het zelf gewild Muad!" Siste Andrax met een stem vol haat. Hij moest zich nu verdedigen, maar het duurde niet lang of hij vond een gat tussen de aanvallen van Odysseus en Muad. Een korte flits van verblindend witte aura, en hij was weg. Zonder zich te verbazen speurde Odysseus de omgeving af. "Kom tevoorschijn, Andrax, ik weet dat je nog in de buurt bent." Zei hij in de lege ruimte. vanuit een dichtbijstaande boom kwam het antwoord, geamuseerd, maar met een hatelijke ondertoon. "O Odysseus, je kent me veel te goed. Maar je zou toch moeten weten dat ik mij tegenwoordig Hunt noem!" Voordat hij de laatste twee woorden had uitgesproken was hij alweer geteleporteerd. Nu stond hij achter Odysseus, en hij sprak de laatste twee woorden met onmetelijk veel haat uit, meteen gevolgd door een bol zwarte aura. Odysseus was er op bedacht, en hij dook naar voren, de bol ternauwernood ontwijkend. De bol schoot door en verzengde een boom in een mum van tijd. Meteen deed Muad een uitval, maar Andrax was alweer gereed, en hij weerde af met een met aura omhulde vuist. Toen de aura en het staal elkaar raakten, ontstond er een hevig gesis. Een normaal zwaard zou verzengd worden, maar Muads magische zwaard toonde aleen een zwarte schroeivlek. Zowel Andrax en Muad keek verbaasd naar het zwaard, beiden verbaasd door elkanders macht. Odysseus trachte het moment te gebruiken voor een verrassingsaanval, maar Andrax was alweer gereed, en weerde af met een auraschild. "Probeer het nog eens, Odysseus!" Lachte Andrax, zich niet bedreigd voelend over het feit dat hij weer in de verdedeging moest. Binnenkort, binnenkort zal er weer een gat zijn, en dan heb ik nog een leuke verrassing... Dacht hij, en terwijl hij Kral weer tegenhield, verscheen er een duivelsachtige lach op zijn gezicht. Ze zullen niet weten wat hen overkomt...

"Zeg, Andrax... Jij hielt niet van zonlicht, toch?"
*Muad is nog niet uitgesproken, of hij begint langzaam maar zeker te gloeien. Zijn aura verschuift van zijn lichaam naar zijn zwaard. Omdat het zwaard minder ruimte biedt, begint de aura te verdichten, totdat het zwaard fel wit oplichtte, zo fel als de zon op een hete zomermiddag.*
"Succes." meldt hij nog even als hij met hernieuwde kracht Adrax begint aan te vallen, nog sneller als eerst, en met nog meer kracht.

Andrax' ogen werden groot van verbazing en hij deinsde achteruit. Een lichtzwaard! Vervloekt! Maar hij was maar even uit het veld geslagen. "Je kunt leuke kunstjes, Muad. Misschien moet je maar goochelaar worden!" Zei hij spottend. Tot dan toe had hij zich met blote handen en pure aura verdedigd. In een vloeiende beweging trok hij nu zijn wapens: twee identieke zwaarden: dun, met een flauwe kromming, en zo zwart als de nacht. "Maar ik ken ook een paar kunstjes!" Zei hij, en de zwaarden lichtten op in dezelfde zwarte aura waarmee hij zojuist een vlek op Muads zwaard had gemaakt. "Helaas is dat licht van jou niet het zonlicht zelve. Ik moet toegeven, het werkt, maar niet genoeg om me ervan te weerhouden jullie te vernietigen!" Sprak hij met ijzige spot. Muad haalde uit, en de aurazwaarden ontmoetten het zwaard van Muad, met een lichtshow tot gevolg. Iedere keer dat de zwaarden contact maakten flitste er even groen licht. Andrax focuste zich nu op Muad: hij had een waardig tegenstander in deze man ontdekt. Odysseus deed nog een paar uitvallen, maar al snel bleek dit gevecht tussen twee man te gaan, het was Licht tegen Duisternis, Zon tegen Maan, Goed tegen Kwaad, en de twee vochten verwoed, harder en sneller dan ze ooit hadden gedaan, het groene licht verlichtte de omgeving in een straal van 200 meter volledig.

*Muad merkte dat Andrax toch iets sterker was dan hij had verwacht. Hij vocht nu met een klein gedeelte van zijn woede, normaal meer dan genoeg om iedereen die graag opschepte over zijn kracht tot pulp te verwerken. Lege tonnen ratelen immers het hardst, maar deze hard ratelende ton was alles behalve leeg.
Muad's gouden ogen begonnen nu op te lichten van woede, en van concentratie om de man tegen wie hij vocht te kunnen verslaan. Hij schroeft zijn snelheid nog iets op, puur om te kijken hoe snel deze Andrax uiteindelijk wel niet was.
In een flits weet Andrax echter plotseling door Muad's verdediging heen te komen. Muad springt nog net op tijd achter uit, en hij krijgt een totaal vernieuwd respect voor deze man.*
"Ok... tijd voor Furtha."
*In een vloeiende beweging trekt Muad zijn wakizashi, het kleinere broertje van de katana waar hij al mee vocht. In dezelfde tijd die het kostte om het zwaard te trekken, wordt ook dit zwaard omringd door Muad's aura.
Met zijn gouden ogen op Andrax gericht valt hij weer aan, met een totaal veranderde vechtstijl. Minder sterk dan met een zwaard, maar vele malen sterker.*

Muad trok een tweede zwaard, dat meteen oplichtte. Met hernieuwde kracht en een andere vechtstijl stortte hij zich weer op Andrax, die nu extra verzwakt werd door het licht, maar geen moment aan opgeven dacht. Verbeten zette hij het gevecht voort, maar zijn spot was uit zijn stem verdwenen. "Je vecht goed, Muad. Maar had je hier ook op gerekend?" Zei hij, en hij ging op in aura. De zwarte aura dreef uit elkaar, en verspreidde zich over de open vlakte. "Zo Muad, wat was je nu van plan?" Klonk het vanuit de leegte. Odysseus wist wat komen ging: hij had het eerder zien gebeuren. "Muad! Kijk uit!" Riep hij uit, maar hij was te laat. Alle wolken zwarte aura die nu in de lucht hingen vormden scherpe punten, richtten zich op Muad, en tegelijk schoten ze op hem af...

Phæn was achter Muad en Odysseus gerend, op weg naar het kasteel, maar toen ze Andrax troffen bleef hij op een afstandje staan toekijken. Ze leken hem beter te kennen dan hijzelf, en zich in een gevecht begeven met een onbekende, waarvan diens krachten hem net zo bekend voorkwamen leek hem niet zo verstandig. Naarmate het gevecht vorderde bleek hij de goede keus gemaakt te hebben, aangezien Odysseus en Muad er al veel moeite mee hadden.

Om zich niet al te nutteloos te maken begon hij alvast bezweringen op te roepen en zijn krachten te verzamelen. Na enkele minuten begonnen zijn handen inmiddels fel op te lichten van de magie die erdoorheen liep, klaar om toe te slaan.

Toen zag hij Andrax opeens in aura opgaan en dacht dat het gevecht gewonnen was. Maar kort daarna kwam alles samen en Phæn zag meteen wat er zou gebeuren. 'Nee!' Riep hij, en hij liet al het magie wat hij geladen had op Muad af schieten, om de klap op te vangen.

Er was een korte flits te zien en de zwarte aura kaatste opeens van Muad af. Gelukt... dacht Phæn, eventjes blij dat hij blijkbaar toch makkelijk instaat was om mee te vechten. Toen voelde hij opeens hoe krachtig die aanval was geweest en na enkele seconden begreep hij dat deze actie zojuist al zijn energie uit hem had geslurpt. Toen viel hij langzaam leegjes neer.

Het had nog geen seconde geduurd of Phæn kwam onmiddellijk weer in beweging. Hij ging alleen niet rechtop staan, maar stond op handen en voeten. De wolf had zijn kans gegrepen en was nu in controle over het lichaam. Een diepe maar korte grom was even te horen en de wolf keek om zich heen. Drie wezens waren er te vinden in zijn bijzijn. Twee daarvan op veilige afstand, maar ééntje in staat om elk moment toe te slaan.

De wolf berekende snel zijn kansen, en terwijl hij de andere twee nauwlettend in de gaten hield, concentreerde hij zich op de derde, klaar om elke aanval af te weren.

*Tot zijn schrik ziet Muad Andrax uit elkaar schieten in kleine stukjes aura. Hij had de aanval al eerder gezien, en wist precies wat hij kon verwachten, maar hij wist ook dat hij geen schijn van kans maakte om zich te verdedigen.*
Arya! Ik houd van je! weet hij nog net in de ether te slingeren, voordat de punten op hem af vliegen.
*In een nutteloze poging gaat hij toch klaar staan om zo veel mogelijk van de dodelijke punten weg te kaatsen, er zeker van zijnd dat zijn laatste uur heeft geslagen, als hij in zijn ooghoek iets ziet bewegen.
Wat volgt is een felle flits, en hij ziet de zwarte punten weer van hem af kaatsen.
Muad trekt meteen een werpdolk, en smijt die in de snelste beweging die hij ooit buiten training om voor elkaar had gekregen richting de weer opnieuw verschijnende Andrax, wetende dat hij gedurende dit kleine moment kwetsbaar was.
Muad hoopte alleen maar dat hij met die te snelle beweging goed had gericht, en hij de man dodelijk zou raken.*

Tot Andrax' verbazing kaatsten zijn scherven van Muad af zonder hem te verwonden. Wat krijgen we... Dacht hij verbaasd terwijl hij weer vorm kreeg. Meer tijd om te denken had hij niet, want hij kon in een flits nog net op tijd zien dat er een werpdolk op hem af suisde. Hij probeerde een auraschild te maken, wat niet lukte, omdat hij nog niet compleet hersteld was. De dolk ging dwars door zijn poging van een schild heen.

Een vlammende pijn schoot op in zijn armen, benen, en onderbuik: Muad had hem in zijn zenuwstelsel geraakt. Verlamd en met een dolk in zijn nek lag Andrax op de grond, zijn lichaam weer compleet, maar onbruikbaar.

Hoewel de dolk recht in een vitale zenuw was geboord, had hij geen belangrijke aders aangetast. Langzaam hief Andrax zijn hoofd, het enige lichaamsdeel dat hij kon bewegen. Hij begon krachten te verzamelen voor een laatste actie. Hij keek op en zag Muad met een triomfantelijke uitdrukking op zijn gezicht naar hem toe lopen.

"Waar zijn nu je praatjes, Andrax?" "Praten gaat lastig met een dolk in je nek." Spuwde Andrax terug. "Wacht jij maar, Muad. Op een dag zul je hiervoor boeten!" "Ik wacht..." Spotte Muad, zijn opmerking werd beantwoord door een blik pure haat. "Ik zal terugkomen, en dan zal je wensen dat je nooit geboren was! En jij" Hij keek naar Odysseus, "Bent ook nog niet van me af. Ik ben het niet vergeten, je zult nog steeds moeten boeten, daar veranderd niets aan..." Odysseus zweeg. Andrax leek aan het einde van zijn krachten te zijn, zijn hoofd zakte langzaam naar achteren, tot het de grond raakte. Andrax was dood.

Tenminste, dat dacht Odysseus. Niets was minder waar. Als donderslag bij heldere hemel kwamen er woorden uit Andrax' mond, die net nog bewegingloos was. "Raven, we gaan! Zei hij, gevolgd door een inmiddels bekende flits, en hij was verdwenen, net als de magische bariëre. "Kom, we gaan." Zei Muad. "Nee wacht, er klopt iets niet..." Zei Odysseus, en hij keek om. Daar stond Phæn, in wolfvorm, klaar om aan te vallen...

Voor de wolf het doorhad was Andrax verdwenen. Snuffelend keek hij in het rond terwijl hij zijn zintuigen op de proef stelde, maar nergens was hij te bekennen. Hij keek Muad weer strak aan en langzaam begon hij in een rondje om hun heen te lopen, tot hij plotseling zijn neus in de lucht stak en iets anders opmerkte. Iets wat voor hem nog vrij onbekend was, iets nieuws, ver weg, maar krachtig. En voor zover de wolf wist stond dat gelijk aan bedreiging.

De wolf keek hun nog even aan terwijl hij een korte grom liet horen, toen draaide hij zich om en begon richting het kasteel te rennen. Langzaam begon Phæn weer op krachten te komen, al kon hij bij lange na nog niet het beheer over het lichaam opeisen. Toen begon de situatie bij hem door te dringen. Wacht even... is die wolf nou van plan... Toen ze de kasteel begonnen te naderen werd het intelligentieniveau van de wolf steeds duidelijker. Dit is pure zelfmoord! Opeens stond de wolf stil en een snelle gedachtewisseling ontstond. Phæn had hele andere ideeën met het lichaam dan hem, terwijl Phæn deze vijand net zo graag dood wilde hebben als hijzelf. Wat de wolf met een logisch vraagstuk achterliet; waarom wil de magiër in hem dit niet?

Even twijfelde de wolf en droeg het lichaam weer over aan Phæn, die het vervolgens weigerde. De wolf snapte het niet meer, maar enkele seconden later werd het hem duidelijk. Zucht, stomme wolf, begrijp het dan eens... Phæn probeerde hem te leiden terwijl hij nog steeds grotendeels het lichaam bezat, Phæn stelde een samenwerking voor. De wolf snoof diep en Phæn merkte dat hij geen weerstand meer ondervond bij het overnemen van het lichaam. Het voorheen weigeren van het lichaam had blijkbaar de wolf's vertrouwen gewonnen.

Ze draaiden zich om en rende terug naar het gezelschap. 'Hey, hey, pas op!' klonk het uit de wolf's muil toen ze probeerden af te remmen. Het feit dat ze beide controle hadden over de benen bleek achteraf niet al te praktisch.

*Madarian was Muad naar buiten gevolgd, en had Muad geprobeerd bij te houden toen Muad het bos in ging. Echter Madarian was Muad kwijtgeraakt. Toen het gevecht begon kon Madarian op de lichteffecten en geluid af gaan. Net na het gevecht komt Madarian aan bij de anderen. Phæn was net in wolfgedaante weggegaan.*

"Wat is er gebeurd?"

Arya vreef met haar hand over haar buik. wat er precies was gebeurt wist ze niet, alleen fijn was het niet. " wel verd..." Terwijl haar zicht langzaam herstelde probeerde ze rond te kijken, maar even zag ze niet heel veel dat ze herkende. Wel merkte ze dat ze in een rode plas zat. Verbaast keek ze naar het bloed. ze voelde geen pijn, op haar hoofd na, en daar zat geen snee.

ohnee.. het zal toch niet..

Ja hoor.. het stonk.

Demion volgde de rest het bos in. hij had geen idee, dat ze ook vrij rap konden bewegen door de bomen en struiken van dit woud. Even was hij de rest kwijt en klom een boom in. een fel licht en een duistere aura was weer te voelen. dit kan niet goed zijn dacht hij bij zichzelf. snel sprong ij van tak naar tak om dichter bij te komen, maar werd opeens gestopt door een donker krachtveld. Demion herkende een bekende energie in de buurd. Raven had blijkbaar ook een nieuwe vriend gevonden. Demion keek rond om een opening te zoeken, maar helaas. na geruime tijd voelde Demion het krachtveld zakken en sprong overeind. Hij snelde zich naar de rest. in vlucht trok hij zijn zwaard en keek rond. Het gevecht was al beeindigd, maar er was een nieuw probleem ontstaan.

Zwaar geirriteerd stond Arya op en keek naar haar benen, ook onder het bloed. omdat ze in de plas had gelegen waren ook andere delen van haar lichaam besmeurd. " gatverdamme.. ik moet echt een bad.." Nu pas kon ze goed om haar heen kijken. ze stond nu ergens in een steeg, achter een stel dozen vol met vuilnis. aan de sporen te zien was het niet de plek waar ze was flauwgevallen. dat betekend dat ze daarheen was gesleept. als zijnde dood? liepen de mensen hier zo achter?
" en zo kan ik verdorie natuurlijk ook niet ergens naar binnen lopen..."

*Madarian wachtte niet meer af en begon richting het kasteel te lopen. Het leger van ondoden daar wordt een uitdaging. Madarian ging naar de geheime ingang naar de kerkers, en zond de weg die hij liep naar de anderen, zodat ze binnen konden komen.

Eenmaal binnen kan Madarian er niets aan doen. Die lucht stinkt gigantisch naar rottende lijken. Madarian moet echt . *

Madarian liep weg, zich niet bekommerend om het lot van Arya. Odysseus was van plan hem niet in de steek te laten, zeker niet als hij in zijn eentje het kasteel zou bestormen. Odysseus zuchtte. "We kunnen Madarian niet alleen laten gaan, dat overleeft hij nooit. Hoe wreed het ook klinkt, we kunnen nu niets voor Arya doen..."

Zonder een reactie af te wachten ging Odysseus achter Madarian aan, die inderdaad richting kasteel ging. Madarian bleek een geheime gang gevonden te hebben. Een kort en vaag beeld vormde zich voor Odysseus' netvlies. Wat was er toch aan de hand? Voordat hij de reisgenoten had gevonden had hij nog nooit een stem of beeld in zijn hoofd zien verschijnen, maar nu was het aan de orde van de dag. Sinds hij ze kende gebeurde er ook om de haverklap ongewone dingen. Wat was dit voor verzameling van wezens? Odysseus zette de gedachte van zich af, en concentreerde zich weer op het moment.

Er bleek inderdaad een geheime gang te zijn op de plek die Madarian beschreven had. Odysseus paste nog maar net door de gang, maar met wat geworstel stond hij in de kerkers. Daar stond Madarian, braaksel aan zijn voeten, bleek als de volle maan. "Wat is er aan de..." Begon Odysseus, maar hij werd onderbroken door een sterke geur die zijn neus binnendrong. Rottende lijken. Met een vleugje... Nog iets... Odysseus kende de vreemde bijgeur, maar hij kon hem niet zo snel thuisbrengen.

Hij verzamelde genoeg moed om een flinke snuif te nemen, hetgeen een vreemde blik van Madarian en duizeligheid tot gevolg had. Maar de geur was nu wel duidelijk voor Odysseus geworden: er zaten black Orcs in de kerkers!

In de schaduw achter Odysseus, stond Demion. hij was hem stil en zwijgzaam gevolgt de tunnel in. blijkbaar had Odysseus het niet gemerkt. Hij bleek afgeleid door de vele invloeden in de tunnels... de geluiden, de geuren en wat er nog meer hier binnen zo kunnen ronddwalen. Demion heeft altijd in donkere plekken gedwaald en kon goed zien het donker. Nu ze langzaam zich naar voren bewogen hoorde Demion ook waar Odysseus zich duidelijk druk maakte. En vage klank van vele stemmen galmde door de tunnel heen. het klonk als of het een grote groep was, maar het was nog te onduidelijk om dit te beweren. Stilletje volgde Demion Odysseus op de voet door de tunnel achter Madarian aan.

Arya probeerde haar balans wat beter te vinden en veegde wat van het bloed van haar af met de dingen die om haar heen lagen. erg hygiënisch was het niet, maar op deze manier kon ze in ieder geval wel door de straten lopen zonder dat mensen een hartaanval kregen. Na een tijdje liep ze dan uiteindelijk de steeg uit en keek in welke plek van de stad ze was. vreemd.. dit komt me niet bekend voor... Er liepen geen mensen op straat, en Arya zag geen lichten aan in de huizen, terwijl het aan het schemeren was. welke weg ze ook nam, de plek kwam haar niet bekend voor, en in de laatste dagen had ze toch de stad leren herkennen waar ze een tijd in hadden gezeten.

Een open plek, helemaal leeg. Een flits, en daar lag Andrax, roerloos, maar hij ademde nog. Binnen enkele minuten was Raven aanwezig. "We hebben Muad onderschat, de volgende keer moeten we wat subtieler te werk gaan, Hunt." "Dan moet er eerst een volgende keer komen. Haal liever dat mes uit mijn nek!" Raven knikte, en trok in een snelle beweging het werpmes uit Andrax' nek. Andrax was nog steeds verlamd, maar hij begon nu te herstellen. "Morgenavond, Raven, morgenavond slaan we toe..."

Creanan bekeek de straten vanaf het dak, en grinnikte. Hoe kon ze verwachten dat nog enig gevoel van richting had na een van zijn beste drankjes. En toch... ze leek sterk, alsof ze weigerde de controle te verliezen. Had ze door dat er iets mis was? Was ze eigenlijk wel van deze wereld?
Hij sloeg zijn cape om, het waaide toch wel hard. Snel sprong Creanan naar een volgend dak, hij mocht haar niet kwijtraken. Misschien moest ik haar maar eens uit de stad lokken?

Snel pakte hij een fluit onder zijn cape vandaan. Met enkele noten draaide ze zich in de richting van Creanan en keek hem strak aan. Dit was nog nooit gebeurd! Snel vluchtte hij naar de rand van het bos, op de hielen gezeten door deze mysterieuse figuur. Antwoorden zouden wel komen; hij zette een andere melodie in; hier zou ze wel rustig van worden...

*Odysseus en Demion komen de gang binnen, net nadat Madarian had ge. Madarian kijkt even rond. Het ziet er anders uit dan tijdens z'n wolvenperiode. Veel donkerder.
Tuurlijk! Hoe kon Madarian zo dom zijn! Wolven zien stukken beter in het donker dan mensen! Madarian graait in z'n rugtas, en pakt z'n helm met nachtkijkersvizier en zet deze op. Stukken beter zicht. Madarian graait verder en haalt een stukje kaneel uit z'n rugtas, en zet deze in een speciaal houdertje in z'n helm. Die truc heeft er al vaker uit stinkende situaties geholpen, en deze keer maakt het de stank ook minder voor z'n gevoel.*

Des te minder we aandacht trekken des te beter...

*Madarian is weer enigzins hersteld en gaat op sluiptocht door de grotten en kerkers. In de eerste ruimte staan twee orks op wacht met elkaar te praten. Precies achter elkaar. Madarian pakt z'n boog en schiet één pijl af. De pijl doorboort het hoofd van de eerste Ork en komt tot stilstand in het hoofd van de tweede ork. Dat was de eerste wachtpost. Madarian sluipt verder en ziet het begin van een orc legerkamp, maar kan niet zien hoe groot het kamp is omdat het zicht wordt geblokkeerd door tenten, hutten en barricades. Madarian ziet maar een paar orcs staan bij de ingang.*

de stad leek stil, totdat ze een scherpe toon hoorde, gevolgt door anderen. Meteen Ging Arya haar blik naar waar het geluid vandaan kwam. erg goed kon ze het niet zien, maar het was een beweging. op slag was ze haar 'eigen probleem' vergeten en zette ze de achtervolging in. de muziek veranderde. van plaats en ook van melodie. instinctief ging haar hand naar de plek waar haar zwaard hoorde te hangen, maar toen ze daar niks voelde vloekte ze. Ze was dus niet alleen verplaatst, maar ook berooft.

Weer veranderde de muziek van plaats. Arya keek rond door de straten. alhoewel ze de stad niet kende was het duidelijk dat ze de het hart van de stad verliet en meer richting de rand ging. Na een tijdje ving ze weer een flits op van beweging. wie of wat is dat.. en als ik er ben, hoe moet ik me in vredesnaam verdedigen? Ze stopte even, alhoewel ze merkte dat het moeilijk was. de muziek leek aan haar te trekken.

uit alle macht probeerde ze even rust te vinden, en na ongeveer een minuut dwong ze zichzelf een stap te zetten in een andere richting. het lukte. meteen rende ze het dichtstbijzijnde huis in en keek rond. ze moest iets vinden, een wapen.