Lynn (28 ) had een internationale carrière als lingeriemodel, maar toen werd ze ernstig ziek. Om haar leven te redden, was er maar één optie: haar dikke darm moest worden verwijderd en ze kreeg een stoma. Toch slaagde ze erin lingeriemodel te blijven. "Niet iedereen is size zero en gezond. Het is goed als mensen dat zien."

Ze heet Dory, en waar sommigen haar vies vinden omdat ze ontlasting opvangt, ziet Lynn haar als een goede vriendin. Want ze weet: zonder haar stoma zou ze waarschijnlijk niet meer leven.

Via Zoom vertelt Lynn vanuit haar huis in Spanje hoe haar leven er voor die tijd uitzag. Op haar 17de werd ze ontdekt als model. Jarenlang had een typisch modellenleven: ze was alleen maar op reis, van shoot naar shoot. "Ik had niet eens een eigen appartement, want daar zou ik toch nooit zijn."

Het poseren beviel haar, maar de wereld eromheen was keihard. "Iedereen moest 'size zero' zijn, er mocht geen grammetje vet op je botten zitten. Sommige meiden hebben dat van nature, maar de meerderheid van de modellen heeft dat niet. Ook ik niet." Het ging haar steeds meer tegenstaan, en resulteerde in een eetstoornis.

Daar kwam bij dat het te vaak gebeurde dat agents en fotografen haar grenzen over gingen. "Dat varieerde van vervelende opmerkingen tot ongepaste aanrakingen, tot: 'als jij die shoot wil doen, dan weet je wat je daarvoor moet doen'. Dat gebeurde bij veel modellen, maar we waren te jong, onzeker en afhankelijk om er iets van te zeggen."

Lynn overwon haar eetstoornis, en ontdekte dat ze goed was in sociale media. Nadat ze trainingen had gegeven bij uitgeverij Sanoma, begon ze voor zichzelf als socialmediaconsultant. Dat combineerde ze met parttime-modellenwerk. Als 'in between-model' inmiddels. "Ik heb maat 36, dat is te groot voor de klussen die ik vroeger deed. Maar hier voel ik me veel beter bij."

"En doordat ik vooral klussen in Nederland deed, had ik veel minder last van opdringerige fotografen en agents. Ik heb het gevoel dat ze dat toch makkelijker doen als ze weten dat een model ver van huis is. En misschien doen ze het ook minder omdat ik nu ouder ben en heb geleerd van me af te slaan."

Het leven lachte Lynn toe: ze deed het werk dat ze leuk vond en had een leuke relatie met een Spanjaard, waardoor ze deels in Amsterdam en deels in Spanje woonde. En toen kwam de coronacrisis. Net als veel anderen begon Lynn zoveel mogelijk vanuit huis te werken: aan de keukentafel zette ze haar socialmediatrainingen om in onlinetrainingen.

Maar haar energie begon haar in de steek te laten. "Dat begon met een halve dag werken, even slapen en weer doorwerken. Maar het werd met de dag slechter. Ik kon nog maar halve dagen werken, daarna probeerde ik wat te werken vanuit bed..." En ze kreeg darmproblemen.

Onderzoeken in het ziekenhuis leverden weinig op en door corona mocht ze daar ook minder vaak heen. "Na twee weken heb ik huilend opgebeld. Ik dacht: er moet iets gebeuren. Ik kon toen niets meer, anders dan letterlijk van bed naar de wc kruipen en weer terug. En dat de hele dag door. Ik was inmiddels 10 kilo afgevallen – en ik woog al niet veel."

In het ziekenhuis werd vermoed dat ze colitis ulcerosa had, een ontsteking van de dikke darm. Verschillende zware medicijnen werden uitgeprobeerd, maar niets hielp. "Na iets meer dan een week was er nog maar één oplossing: mijn darm moest worden verwijderd en ik zou een stoma krijgen. De kans was te groot dat mijn darm door de ziekte geperforeerd zou worden, dan zou de inhoud in mijn buik terechtkomen en dat kan dodelijk zijn."

"Ik had nog nooit van een stoma gehoord. En ik kreeg een bak informatie over me heen die ik ook niet goed kon verwerken, omdat ik zo ziek was." Tijd om erover na te denken was er ook niet: de operatie zou de volgende ochtend plaatsvinden. En ze wist één ding: dit is nodig om in leven te blijven.

"Zo heb ik er ook altijd naar gekeken: zij zorgt ervoor dat ik kan leven. Daarom heb ik haar een naam gegeven, alsof ze een vriendin is. Dory is er echt voor mij."

Omdat ze maanden uit de running zou zijn, wilde Lynn haar verhaal delen met vrienden, bekenden, maar ook met klanten. "Ik wilde dat ze wisten dat ik me niet aanstelde als ik zei dat ik voorlopig niet kon werken." Dus deed ze wat ze goed kan: ze zette onderstaande post op Instagram, met Dory op de tweede foto.

Of ze getwijfeld heeft om die foto te plaatsen? "Nee, dat geloof ik niet. Ik ben heel open over alles, net als mijn moeder en zus – dat zit in de familie. En ik dacht: ik heb niet de energie om alle berichtjes die ik krijg te beantwoorden, met deze post ben ik er in één keer vanaf. Maar daar kwamen zo veel reacties op, dat ik het gevoel had dat ik daar ook weer iets mee moest." Zo kwam het dat ze steeds vaker een update plaatste op Instagram.

"Ik raak per post waarop mijn stoma te zien is, zo'n 100 volgers kwijt. Maar ik krijg er hele andere volgers voor terug: mensen die ook een stoma hadden, of zouden gaan krijgen. Die schreven me dat ze veel steun haalden uit mijn verhaal." Lynn besloot haar account in te zetten om meer bewustzijn te creëren voor mensen die een stoma hebben.

"Die 100 volgers die ik met mijn posts kwijtraak, raken me niet echt. Dat is de veiligheid van Instagram: ik zie ze niet. Wat ik moeilijker vind, is als mensen staren. Als ik een strakker jurkje aan heb bijvoorbeeld, en ik half zwanger lijk doordat mijn stoma wat voller is. Ik snap dat ze kijken, dat zou ik ook hebben gedaan, het ziet er anders uit. Maar het doet wel pijn."

Wat ook lastig was: die eerste keer dat ze in zee ging zwemmen. "Ik had een soort oma-bikinibroek aan, zodat Dory op haar plek zou blijven. Maar je zag haar wel. En om me heen zag ik al die meisjes in mini-bikini's, zoals ik zonder Dory ook zou dragen. Ik was ervan overtuigd dat ze zouden kijken als ik van mijn handdoek naar de zee zou lopen om te zwemmen."

"Daar kwam bij dat het heel tegennatuurlijk voelt om de zee in te gaan met een stuk uitstekend orgaan, want dat is een stoma. Rationeel gezien is er geen enkele reden om dat niet te doen, en toch." Het leidde ertoe dat ze een uur zat te sippen op haar handdoek. "En toen dacht ik: ik kan hier blijven sippen, of ik kan genieten. Ik koos het laatste."

En toen kwam die ene opdracht: HEMA vroeg haar voor een fotoshoot in lingerie, in het kader van inclusiviteit. "Geweldig! Ik stond daar met prachtige vrouwen: de een was iets dikker, de ander had lymfoedeem in haar benen (een ziekte waardoor vet zich ophoopt, red.),..."

Nadat bekend was geworden dat zij het model was, stond de telefoon roodgloeiend: media wilden haar interviewen, bureaus wilden haar boeken voor een shoot. En Lynn beseft dat ze die kansen moet grijpen: "Ik kan nu iets doen tegen dat beeld dat me zo tegenstond toen ik een size zero-model was; laten zien dat niet iedereen zo is, en dat we daarom niet minder mooi zijn. Destijds kreeg ik berichtjes van meisjes die net zo dun wilden zijn als ik. Dan dacht ik: nee, alsjeblieft nee! Maar ik kon er niets tegen doen."

Ze beseft ook: deze kans had ik vijf jaar geleden niet gekregen. "Toen moesten foto's perfectie uitstralen, nu is er veel meer aandacht voor inclusiviteit. Wat dat betreft heb ik geluk." Dus pakt ze elke kans met beide handen aan.

En er is nog een belangrijke reden dat ze nu zo veel mogelijk foto's met stoma wil maken: binnenkort heeft ze Dory niet meer. Ze krijgt een 'J-pouch'. Dat betekent dat van een stuk dunne darm een soort zakje wordt gemaakt waarin de ontlasting wordt opgevangen, zodat ze niet continu naar de wc hoeft. Dat wordt weer vastgemaakt aan haar endeldarm. "Dan kan ik weer normaal naar de wc, en is Dory overbodig."

Ze twijfelde of ze de J-pouch wel wil, want ze ziet Dory niet als een groot probleem. "Maar ik moet hoe dan ook geopereerd worden, ik heb nog een stuk endeldarm dat of op de rest van mijn darmen moet worden aangesloten, of weggehaald moet worden, om problemen daarmee te voorkomen."

En hoewel ze heel blij is dat ze 'Dory' nu heeft, er zitten ook nadelen aan. "Mijn vriend en ik willen bijvoorbeeld heel graag nog een keer op wereldreis. Dat is met Dory lastig, omdat we dan veel stomamaterialen moeten meenemen." En Dory kan gaan lekken, dan loopt de ontlasting over haar buik.

Zo'n J-pouch is ook niet ideaal, de verwachting is dat ze daarmee zo'n acht keer per dag naar de wc moet. "Dat wordt ook nog wel een uitdaging tijdens de wereldreis, maar daar verzinnen we wel wat op."

Gaat ze Dory missen? "Misschien wel, ja. Ik ben aan haar gewend. Maar ik hoop dat wij er samen aan bijdragen dat meisjes over tien jaar makkelijker accepteren dat ze niet perfect zijn, en dat het dan heel normaal is om te praten over medische problemen."
Foto