Maaike Bennink werd van de één op de andere dag slechtziend en ziet nu nog maar 2 procent. Sinds kort kan ze weer lezen, dankzij een speciale bril. "Eindelijk weer tijdschriften lezen."

Als Maaike Bennink (39) uit Den Bosch een kroeg binnenkomt, ziet ze alleen vage schimmen. Staat er iemand op één meter afstand van haar, dan ziet ze een klein gedeelte van zijn of haar gezicht. "Ik kijk door een koker, en zie vooral primaire kleuren."

De oorzaak is een oogzenuwontsteking, die Maaike in 2006 trof. 'Het gaat over', zeiden de artsen. Ze verwachtten dat ze binnen twee jaar het grootste gedeelte van haar zicht weer terug zou krijgen. "Dat maakte het draaglijk", weet ze nog. "Ik zag toen nog voor 25 procent, dus zo goed en zo kwaad als 't ging, redde ik me. Ik werkte in de zorg en bleef daarmee doorgaan. Hulpmiddelen hoefde ik niet, ik dacht: het is even twee jaar doorbijten. Daar hield ik me aan vast."

Maar de artsen zaten ernaast. Een verkeerde diagnose. Ze weten nog steeds niet waardoor het komt, maar ze wisten Maaike wel te vertellen: je zicht blijft zo slecht, het wordt niet beter dan dit. "Toen kwam pas echt het besef wat er met me aan de hand was."

Maaike was boos. Heel erg boos. "Op alles en iedereen. Op het hele leven. Ik was verpleegkundige, en nu ineens een gehandicapte. Mijn hele toekomst lag in duigen. Ik wilde dit niet, ik wilde ook die stomme hulpmiddelen niet, wilde niet met zo'n stok lopen. Toch moest ik eraan geloven."

Ze zat tien maanden in een revalidatiecentrum, want inmiddels zag ze nog maar 2 procent. "De simpelste dingen kon ik niet meer. Zie het maar op te ruimen als je een glas kapot laat vallen. Koken lukte ook niet meer. Wanneer weet je of de kip gaar is als je het niet kunt zien? Tijdens de revalidatie leerde ik het allemaal, maar het was een zwaar gevecht met mezelf."

Lezen kon ze ook niet meer, terwijl ze er zo van hield een boek in haar handen te hebben. Maar een paar maanden geleden werd ze benaderd door een leverancier van hulpmiddelen voor blinden en slechtzienden. Er was een nieuwe bril op de markt, de 'OrCam'. Of Maaike de bril wilde lenen om te proberen, en haar ervaringen met anderen wilde delen. "Toen ik hem op had, dacht ik: wauw. Dit is geweldig."

De bril is sinds kort op de markt en heeft op de zijkant een mini-cameraatje, dat weer in contact staat met een computertje in Maaikes broekzak en reageert op haar wijsvinger. De tekst waar Maaike naar wijst, bijvoorbeeld de krant of het bord bij de bushaltes, wordt voorgelezen en hoort ze zachtjes in haar oor.

Vooral bij de administratie voor haar bedrijf – ze werkt sinds een paar jaar als sportmasseur – is-ie 'heel handig'. "En ik kon eindelijk weer de vakbladen die ik voor mijn werk ontvang, lezen!" Ook voor haar 3-jarige hbo-studie voor massage-therapeut die ze nu volgt, gebruikte ze hem. "Voor ik die bril had, moest ik altijd de powerpoints van te voren vragen, zodat ik ze in mijn telefoon kon laden en kon afluisteren."

Oké, de bril is geen vervanger voor je ogen: als ze naar straatnaambordjes wees, moest ze soms een paar keer wijzen voor de bril werkte, maar dat deert haar niets. "Ik kon gewoon weer lezen! En ik ben ook zo blij dat-ie trendy is. Die stok is best stigmatiserend, van: hier loopt een slechtziende. Aan die bril ziet niemand iets."

Omdat de bril 4.000 euro kost en vooralsnog niet wordt vergoed, heeft ze hem nu niet in haar bezit. "Ik kan hem niet zelf betalen nu. Maar voelde me zó vrij en onafhankelijk met die bril... Ik hoop dat ik hem vergoed krijg, ik ben ermee bezig. Ik wil niet meer zonder."
Foto