29.3: Uit het raam
Laat in de middag, zo rond een uur of vijf, gaat de telefoon. Melding is een verzwakte eend. Melder kan niet bij het dier blijven, maar draagt dit over aan iemand anders. Goed, daar zijn we voor. Plaats van handeling is het park, vlak bij de sporthal. Adres was niet gegeven, maar ik ben er vaker geweest en weet waar het is. Tenminste, er zijn twee locaties die van toepassing zouden kunnen zijn, maar de tweede locatie is niet echt een park.
Ik bel het gegeven nummer om te vertellen dat ik er aan zit te komen, maar de telefoon wordt niet opgenomen. Dan maar zo.
Als ik bijna ter plaatse ben, vlak voor de grote brug op vijf minuten, gaat de telefoon. We hebben inmiddels de nieuwe telefoon en, zowaar, het ding doet het ook nog. Op de handsfree hoor ik van de centrale dat het de mensen die zouden wachten te lang gaat duren. Ik vertel dat ik ze niet aan de lijn heb gekregen en dat ik vijf minuten uit ben. Maar, natuurlijk, centrale kan er ook niets aan doen als de mensen ongeduldig worden. Ik heb een aanrijtijd van een half uur en dat is best lang als je moet wachten. Ook hoor ik van centrale dat het niet een verzwakte eend betreft, maar een gewonde vogel. Toch wat anders, maar ook dat hoort bij het takenpakket.
Bovendien krijg ik tegelijkertijd een tweede melding door. In een lunchroom aan een met name genoemde straat in de binnenstad is een kauw of een kraai aangetroffen. Of ik assistentie kan verlenen. Dat kan uiteraard, maar in overleg met de centrale eerst maar die eend of andere vogel in het park.
Als ik aankom zet ik de bus neer op de parkeerplaats van de sporthal, tussen de vijver en de sporthal. Ik stap uit, vangnet en transportbox mee. Je weet tenslotte niet wat je aantreft.
Ik loop richting vijver en kijk om me heen. Zoals gebruikelijk zat eenden en andere vogels in de buurt, maar geen die een verzwakte of gewonde indruk maakt. Er is net een hardloopwedstrijd aan de gang. Ik vraag aan de verkeersregelaars of die iets gehoord of gezien hebben. Deze zijn heel hulpvaardig maar, nee, ze hebben niets meegekregen.
Ik loop rond een deel van de vijver, maar nergens iets van een verzwakte eend of gewonde vogel te bekennen. Kan natuurlijk in een ander deel van het park zijn, maar zoeken in de blind gaat tijden duren zonder veel kans op succes. Bovendien heb ik al een volgende melding voor de kiezen.
Ik stap weer in de bus en ga naar m’n volgende klantje: kraai of kauw in een lunchroom. Het adres is diep in de binnenstad, aan de winkelstraat. Niet bereikbaar voor autoverkeer, behalve op specifieke tijden voor bevoorrading. Voor mij dus niet. De paaltjes staan omhoog.
Ik wurm mij dan ook door de krochten van die binnenstad om toch nog redelijk in de nabijheid te geraken. Ik ben er als eens eerder in de buurt geweest voor een duif (2.3: Duif op’t terras). Domdommetje doet weer z’n best.
Als ik hemelsbreed de kortste nadering gevonden heb zet ik de bus op de stoep. Eventueel verkeer kan er nog net langs, al zal het niet veel zijn: het straatje loopt dood. Alarmlichtjes aan, transportbox gepakt en lopend onderweg.
Via een nauw steegje naar de winkelstraat en dan kijken of ik het juiste adres kan vinden. Dat lukt, al zijn de meeste nummerbordjes verdwenen. Het feit dat ik een lunchroom zoek geeft de doorslag.
Als ik binnen stap komt gelijk één van de personeelsleden op me toe. “Fijn dat u zo snel kon komen”. Ik zeg dat ik toch in de buurt was voor een ander geval. Mijnheer gaat me voor naar de zolder, waar de vogel zich zou ophouden.
De zolder ligt volgestapeld met allerhande utensiliën. En inderdaad, op aanwijzing van mijn gids zie ik een kauwtje fladderen. Dat wordt leuk vangen met al dat spul dat in de weg staat. Ik vraag of er een raam open kan. Dat is mogelijk. Even een rolgordijntje opknopen en een zolderraampje kan open.
Mijnheer vraagt of hij nog nodig is, hij is naar eigen zeggen bang van vogels. Ik zeg dat ik het zelf wel kan proberen. Daarop word ik alleen gelaten.
Ik jaag het beest een paar keer heen en weer. Steeds als hij in de buurt van het open raam komt vliegt hij omhoog naar de hanenbalken, waar ik er niet bij kan. Ik pak een handschoen die ergens verloren ligt om het beest naar z’n kop te gooien. Bij de volgende run verlies ik hem even uit het oog, er staat veel te veel rommel in de weg, en plots is ‘ie verdwenen.
Ik loop nog een paar keer de zolder heen en weer, luid in de handen klappend om het dier op te jagen. Maar ik hoor noch zie hem. Denkelijk heeft ‘ie ongezien toch de uitgang gevonden. Ik leg de handschoen weer neer doe het raam dicht en ga de trap af naar beneden.
Daar ontmoet ik weer wat personeelsleden waaronder mijn oorspronkelijke gids. Ik vertel dat ik hem, waarschijnlijk, naar buiten gejaagd heb. Mijnheer vraagt naar de kosten. Die zijn nihil. Voor wilde dieren rekenen we niets, alleen als er een eigenaar in het spel is kan deze voorrijkosten schokken. Maar, zeg ik, donaties worden altijd op prijs gesteld. Die kunnen worden overgemaakt naar de organisatie of kas gedaan worden. Er kan tegenwoordig ook worden gepind, maar dat machientje ligt nog in de bus.
Vervolgens krijg ik wat briefjes van vijf in de handen gedrukt. Die steek ik in de zak en bedank de aanwezigen. Ik word in koor bedankt voor mijn heldhaftige assistentie en daarmee ga ik terug naar de bus. Terug bij huis doe ik de donatie in de daarvoor aanwezige map en schrijf het in het kasboek. Ik doe de verdere administratie en klaar.

29.4: Vroege hond
Zondagochtend gaat de telefoon. Ik kijk op de wekker en zie dat het een beetje aan de vroege kant is. Half vier. In mijn vorige leven begon ik om vier uur ‘s ochtends dus het is nog niet eens zóveel te vroeg.
Ik neem de telefoon op. Centrale aan de lijn. Iemand heeft een hond gevonden en kan het beest niet over de rest van de nacht hebben. Of ik het dier kan ophalen, controleren op chip en de eigenaar uit z’n nest halen of anders naar het asiel brengen. Het normale riedeltje.
Ik heb me aangemeld voor vierentwintiguurs diensten dus ik schiet in de kleren, nog even een tandenborstel door de bek tegen het dode vogeltje dat daar onderdak had gezocht en ga onderweg. Centrale had tegen de melder gezegd dat het wel drie kwartier kon duren. Dat is ruim zat. Toilet maken duurt in dit soort gevallen geen kwartier en het is minder dan een half uur rijden, zo midden in de nacht. Vertraging wegens ander verkeer heb je niet en bijna alle stoplichten zijn vraaggestuurd en springen op groen als je aan komt rijden.
De melder zou bij een basisschool wachten. Ik krijg het adres van die basisschool van de de centrale. Ik kan er zo heen rijden.
Dan, op tien minuten van de melding, ik rijd net door een dorpje halverwege de grote stad en de stad, gaat de telefoon weer. Centrale. Hulp is niet langer gewenst, de eigenaar is komen opdagen. Centrale verontschuldigd zich voor het feit dat ‘ie mij uit bed heeft gebeld. Hij is zelf ook in de slaap der rechtvaardigen gestoord door die melder. Verontschuldigingen zijn dan ook niet nodig. Het is alleen maar prettig dat het beest zonder verdere poespas weer terug is bij zijn baas. Voor de rest: Njet problemskaya.

30: Niet voor de poes
Gezegde: Niet gemakkelijk of eenvoudig.
30.1: Krabben en bijten
Om half twee gaat de telefoon. Ik ben net in de halfslaap want het is half twee in de ochtend. In een dorp aan mijn kant van de rivier is een aangereden kat aangetroffen. Beest leeft nog maar, volgens de melder, is het achterdeel verlamd. Ernstige situatie.
Ik kleed me haastje-repje aan en geef aan de melder door wanneer ik er ongeveer zal zijn. Dat is in de orde van tegen de twintig minuten. Ik had centrale gevraagd om alvast het telefoonnummer van de dienstdoende dierenarts op te zoeken. Dat spaart tijd.
Als ik aan kom rijden staan er twee jonge mannen naar me te zwaaien. De melders. Netjes gewacht. Als ik later op de klok kijk heeft het, vanaf het moment dat bij mij de telefoon ging tot het moment dat ik de bus parkeerde, vrijwel precies een half uur geduurd. Ik stap uit en de jonge mannen vertellen het verhaal. Ze kwamen aanrijden, zagen de kat op straat liggen, reden er bijna overheen, zijn uitgestapt, hebben het dier bekeken en hebben de dierenambulance gebeld. Meer kun je niet verwachten.
Ze tonen het dier. Inmiddels ligt hij, later bij de dierenarts bleek het een kater te zijn, in het gras in de berm op het hoek van de provinciale weg en een zijweg. Als ik naderbij kom klauwt hij met zijn voorpoten, best nog snel, van mij af. Ik maak een omtrekkende beweging waardoor het dier tussen de melders en mij in komt en stap naderbij. Het dier voelt zich ingesloten en als ik met de hand naderbij kom haalt hij met klauwen en tanden naar me uit. Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
Die handschoenen haal ik dan ook uit de bus, samen met de lantaarn. Chiplezer, pen en papier had ik al bij me gestoken. Ik geef de lantaarn aan de melders en vraag bij te lichten. Dat doen ze. Ik laat het beest mijn ene, gehandschoende, hand aanvallen en probeer met de de andere hand de eventuele chip uit te lezen. Het dier beweegt en klauwt naar alle kanten dus dat gaat verre van eenvoudig. Toch durf ik gerust te stellen dat het dier geen chip heeft.
Dan haal ik een transportkooi uit de auto. De grootste die we hebben. Dan kan het dier tenminste enigszins comfortabel liggen. De kleinere kooien zijn eigenlijk meer geschikt voor een kat maar dan moet je het dier min of meer opvouwen. Voor een gezonde kat geen enkel bezwaar, maar voor eentje met een mogelijke dwarslaesie is dat wat minder. Vandaar een grotere kooi.
Dan moet ik het dier beetpakken en in de box stoppen. Dat zal uiteraard met het nodige bijt en klauwwerk gepaard gaan. Toch maar doorpakken. Het dier verzet zich hevig en slaagt er zowaar in om door de handschoenen heen te komen. Later maar even de schade bekijken. Optillen onder de oksels, de slaphangende achterpoten vrijhouden en dan zo voorzichtig mogelijk op de bodem van de kooi vleien, bijgelicht door de melders.
Box dicht en klaar. Melders vragen of ze nog nodig zijn. “Nee, bedankt, ook uit naam van de kat. Verder kan ik het wel in m’n uppie af”. Ik zet de box in de bus, zo goed mogelijk zeevast en bel de centrale. Die heeft inmiddels het gewenste telefoonnummer te pakken. Ik bel dat nummer. “De dierenarts heeft geen dienst. Bel voor de dienstdoende dierenarts een 0900 nummer”. Ik bel dat 0900 nummer en een slaperige stem antwoord. Ik vraag of ik de dienstdoende dierenarts te pakken heb. Dat heb ik.
Ik leg de situatie uit en de dierenarts vertelt dat ik langs kan komen bij één van de dierenartsen in de grote stad. Ik ben er al een paar keer geweest, dus ik weet waar ik naar toe moet. Arts vraagt wanneer ik er kan zijn. Dat is in de orde van de 25 minuten.
Als ik aan kom rijden komt tegelijkertijd met mij een autootje de parkeerplaats op. Dat blijkt de assistente te zijn. Ik haal de kat uit de bus, tegelijk met de roofvogelhandschoenen, en de assistente opent de deur. De roofvogelhandschoenen zijn een stuk zwaarder en minder comfortabel. Ze lijken nog het meest op lashandschoenen. Als ik binnenkom is de assistente druk bezig de computer op te starten. Vervolgens doen we eerst de formaliteiten in afwachting van de arts.
Die komt een paar minuten later. Kat in de spreekkamer. Met de zware handschoenen til ik de kat uit de box. Eerst wegen, temperaturen en beluisteren. De kat houdt zich rustig. Mauwt een beetje maar laat voor de rest alles over zich heen komen. Pak van m’n hart, eerlijk gezegd, al lijkt het er een beetje op dat hij het opgegeven heeft.
Arts zegt dat ze zonder röntgenfoto's niets definitiefs kan zeggen. De kat krijgt pijnstillers en dan worden morgen, eigenlijk vandaag, de foto’s gemaakt. Pas dan kan er uitsluitsel gegeven worden. Ik vraag of mijn assistentie nog nodig is, maar nee, ik hoef er verder niet meer bij te zijn.
Ik ga weer op huis aan. Kwart voor vier schuif ik weer het nest in.

30.2: Kattestaart met kluiten
Vandaag een bijeenkomst in den Bosch bijgewoond van Dierenlot. Met de bus erheen. Die wordt dan gecontroleerd en eventueel aangepast/verbeterd. De bus is eigendom van Dierenlot, wij hebben dat ding in bruikleen. Dierenlot wil gewoon een oogje wil houden op haar eigendommetjes.
Als ik mijn bijrijder heb afgezet en weer thuis ben heb ik zin in een bak soep. Daarvoor heb ik van die Thaise noodlessoep, die heb ik in mijn vorige leven dankzij Filipijnse bemanningsleden leren waarderen. Water heet maken, dat lukt zelfs mij, zakje met kruiden, zakje met olie en klaar ben je.
Nadeel wel is dat de boel loeiheet is. Terwijl de soepkom staat af te koelen gaat de telefoon. In de stad is een kat gevonden. Volgens zeggen heeft de kat hulp nodig. Waaruit die hulp dan zou moeten bestaan wordt in de app niet nader gespecificeerd. Meeste dieren zijn gebaat met rust en eten, dus daar zal het wel op neerkomen. Vooral dat laatste. Of er ook medische zorg verleend moet worden is blijkbaar aan mij ter beoordeling.
Ik slobber zo snel mogelijk de hete soep naar binnen, spring in de bus en ga onderweg. Tevoren de melder ingelicht over wanneer ik er zal zijn. Het adres blijkt een doodlopend straatje aan de rand van de krochten van de (middeleeuwse) binnenstad. Met de bus gaat het maar net en keren is een utopie.
Maar als ik aan kom rijden en de bus neerzet staat de melder al in de deuropening te wachten. Mevrouw ernaast en de kat aan hun beider voeten. Het blijkt een zeer aanhankelijk beest. Blijft kopjes geven. Zodanig, dat als ik het probeer te onderzoeken, het me door dat aanhankelijke gedrag zowat onmogelijk wordt gemaakt.
Toch vertrouw ik het niet. Het dier heeft twee grote klitten in de staart, die lijken op kauwgom. Als ik probeer te voelen hoe mager zij is ontwijkt ze me. Geen bewegingen die op pijn zouden kunnen wijzen, maar puur ontwijken. Als ik de klauwen inspecteer zie ik niets, maar weer die ontwijkende bewegingen. Kan natuurlijk zijn dat het dier, ondanks die aanhankelijkheid, niet wil dat er met haar getod wordt. Kan maar zo.
Daarbij komt dat het dier, volgens de melder, als ze gaat liggen een snurkende ademhaling laat horen. Iets met de longen? Geen idee. Echt objectief kan ik alleen maar constateren dat ze wat aan de magere kant is. Niet extreem. Normaal zou het een belbandje worden, het dier heeft geen chip. Maar ik vertrouw het toch niet.
Ik neem het dier mee naar het asiel. Morgenochtend kan dan iemand met meer verstand dan ik ernaar kijken. Die lopen er zat rond daar.
Het loopt al tegen achten ‘s avonds. Op het asiel zet ik het dier in de nachtopvang, schrijf mijn rapportje en ga weer op huis aan.

30.3: Restaurantkat
Ik ben amper thuis van mijn vorige avontuur als de telefoon gaat. Bij KFC was een kat waargenomen die gek met de poot trekt. Melder denkt aan een gebroken poot. Inmiddels is het al na tienen ‘s avonds, maar melder geeft aan dat ze, een echtpaar, in situ aanwezig zullen blijven.
Nou heb ik geen benul wat ze met KFC bedoelen, maar dat zie ik wel als ik er ben. Zal wel één of ander bedrijf zijn waarvan de logo op de gevel staat. Ik heb een adres dus het kan niet missen.
Dat doet het dus wel. Als ik stop op de aangegeven plaats, aan de rand van het industrieterrein, zie ik een aantal namen van bekende bedrijven, maar geen KFC. Ik zet de flitsers aan en bel de melder. Ze zouden wachten en misschien zien ze me op die manier.
Maar ondanks dat hij aangegeven had te zullen wachten zijn ze toch naar huis gegaan. Ik vraag naar de positie van dat KFC en geef de namen die ik kan zien. Ik moet een stukje terug. Ik kom bij een rotonde met aan de ene kant een benzinepomp en aan de andere kant een Amerikaanse hamburgertent. Blijkt dat die KFC in dit geval voor Kentucky Fried Chicken staat. Ik ken dat bedrijf van Discovery Channel en de reclames in de States waar ik in mijn vorige leven vrij frequent ben geweest. Maar hier in de stad? Nog niet eerder van gehoord.
Op aanwijzing van de melder rijd ik wat in de rondte. Hij blijft maar beweren dat het duidelijk te zien moet zijn, maar ik blijf stekeblind. En dan, aan de overkant aan de andere kant van een braak stukje land, zie ik toch die vermaledijde KFC. Omdat het een gloednieuw gebouw is had ik dat hier nog niet eerder gezien. Bovendien is het aan de overkant. Ik keek steeds in de richting van de andere bedrijven. Nog even zoeken naar de ingang naar de parkeerplaats, die was ook heel efficiënt verstopt, zo in het donker, maar toch gevonden. Ik parkeer de bus en bedank de melder.
Ik heb er alweer alle vertrouwen in, op een braak stukje land in het donker een loslopende kat vinden die misschien wel, misschien niet een gebroken poot heeft. Maar ik ben er nou toch. Niet geschoten is altijd mis.
Als ik uitstap wordt ik aangeschoten door een stelletje. Of ik het konijn zoek. Nou nee, ik zoek een kat met een kapotte poot. De mannelijke helft van het stelletje had een konijn de weg over zien steken. Verbaast me niks. Hier aan de rand van van het industrieterrein met veel ruigte barst het van de konijnen. Die horen hier.
Ik pak de grote zaklantaarn en schijn een beetje in de rondte . Niets te zien. Ik loop het braak stukje grond op en schijn heen en weer in de hoop wat te zien. Ik heb lokvoer bij me gestoken om een eventuele kat dichterbij te krijgen. Ik loop een zoekpatroon volgens het IAMSAR-handboek (International Aeronautical and Maritime Search and Rescue Manual ). Dat is een handleiding voor opsporing en redding op zee voor de luchtvaart en de maritieme wereld.
Halverwege wordt het flink drassig en ik haal bijna een natte poot. Dan geef ik het maar op. Dit is geen doen. Het enige wat ik gezien heb zijn een paar konijnen en ik heb een sperwer horen schreeuwen die door mijn lamp was opgeschrikt. Maar geen kat. Ik loop terug naar de bus. Daar bel ik de centrale om te vertellen dat ik het opgeef. Die geeft me groot gelijk. Ik rijd terug naar huis. Half twaalf sta ik weer bij mezelf voor de deur.

Laatste edit 07-05-2024 11:00

30.4: Vreetzak
De volgende dag gaat net na de koffie weer eens de telefoon. Vorig weekend had ik zegge en schrijve één melding (30.1: Krabben en bijten), en dit weekend is dit al de derde. Hollen of stilstaan, dat is de kwestie (vrij naar de heer Schudspier [Shakespeare]).
Net als bij gisteren (30.2: Kattestaart met kluiten) gaat het hier om een aanlopertje die volgens de melder erg mager is. Daarnaast durft haar eigen kat niet meer naar buiten. In principe doen we in zo’n geval de aanloper een belbandje om. Is er dan een eigenaar waar de kat weer terug komt kan deze het telefoonnummer op het bandje bellen zodat we weten dat het beestje alleen maar tijdelijk aan de zwerf is geweest. Wordt er niet gebeld dan komen we het dier na een paar dagen alsnog ophalen.
In dit geval zitten we met de thuissituatie van de melder. Katten zijn soms aardig territoriaal en als ze elkaar in de haren vliegen is dat een ongewenste situatie. Uiteraard leggen we de prioriteit bij de huiskat. De aanloper moet wijken. Dienaangaande overleg ik even met de centrale. Conclusie: ik controleer op chip. Indien geen chip: naar asiel. Input van centrale is in dit geval gewenst. Die heeft de melder aan de telefoon gehad en kan beter beoordelen dan ik hoe de melder overkomt.
Ik ga onderweg. Het adres is in een nieuwbouwwijk waar ik al vaker ben geweest. Net voordat ik de straat in draai waar ik wezen moet gaat de telefoon. Weer een melding. Geen prioriteit, eerst de huidige afhandelen. Vlakbij het adres is een parkeerplekje vrij. Ik zet de bus neer. Chiplezer, pen en papier en uiteraard een transportkooi mee.
Als ik aanbel doet mevrouw open. “Kom binnen”. Ik struikel zowat over wat lege bakjes met kattenvoer. Mevrouw heeft in afwachting van mijn aankomst de aanloper binnengelaten en te eten gegeven. Haar eigen kat zit buiten op de vensterbank geagiteerd naar binnen te loeren. Die weet niet hoe hij het heeft.
De aanloper heeft in het halve uurtje dat ik onderweg was twee alu bakjes met natvoer opgevroten. Die had gezonde trek, mevrouw had niets teveel gezegd. Terwijl ik binnenkomt springt aanloper op het aanrecht en begint aan het droogvoer van de huiskat.
Ik controleer het dier op chip. Geen probleem, naar mensen toe is ‘ie lief. Geen chip. Ik til het dier in de transportkooi. Mevrouw vraagt naar de procedure. Ik vertel haar hoe we het normaal doen. Van dat belbandje, maar dat we dit vanwege haar kat nu overslaan. Dat ‘ie gefotografeerd en gepubliceerd wordt op diverse sociale media. Komt er een baasje opdagen dan krijgt die hem, na afrekening van de kosten, mee. Anders krijgt ‘ie medisch onderzoek en gaat bij gebleken gezondheid op voor adoptie. Mevrouw vindt dat een prima oplossing en spreekt de hoop uit dat het beest een goed baasje treft als er geen eigenaar op komt dagen.
Daarmee neem ik afscheid, ga met de kat naar de bus en kijk wat of die nieuwe melding inhoudt.

30.5: Overstuur
Die volgende melding blijkt een dode kat te zijn in dezelfde stad. Waarschijnlijk aangereden, bloed aan de snuit. Ik bel de melder en zeg dat ik er met vijf minuten kan zijn. Melder zegt dat ze bij de lift zal wachten om me de plek te wijzen waar het dier ligt.
Ik rijd erheen en maak een goede tijd. Net als ik aan kom lopen komt mevrouw samen met echtgenoot de lift uit. Het dier ligt onder een struik naast een klein speelplaatsje voor kinderen. Zo te zien aangereden en met de laatste krachten weggekropen en daar gestorven. Het is een stevige rode kater.
Ik controleer de chip en heb contact. In de eerste de beste database is het dier geregistreerd. Alleen een telefoonnummer en wat over het dier, geen nadere gegevens. Ik bel het nummer en vertel dat de kat overleden is aangetroffen. Melder blijkt in dezelfde flat te wonen en is compleet overstuur dat het dier dood is. Begrijpelijk, zo’n dier is onderdeel van het gezin en dat je daarvan overstuur bent is heel normaal.
Ik krijg de gebruikelijke vragen, hoe is het gebeurd en waar. Daarna moet ik toch zakelijk worden: wat moet er met het dier gebeuren? Nee, ze wil het niet meer zien, maar wil toch nog weten wat wij er mee doen. Ik vertel dat ik het stoffelijk overschot naar het asiel in de grote stad zal brengen, dat het daar een tijdje bewaard zal worden en dan zal worden gecremeerd. Welke instantie die crematie zal verzorgen vertel ik er maar niet bij. Mevrouw accepteert dat. Maar ze is nog steeds zo over haar toeren dat ik haar maar niet vertel dat ik officieel dertig euro moet rekenen voor opsporing en verzorging. Uiteindelijk kan ik mevrouw sterkte wensen en het gesprek beëindigen.
De beide melders hebben gedurende het hele gesprek geduldig gewacht. Ik vertel in het kort wat ik met de eigenaresse besproken heb en lopen we samen in de richting van de lift. Ik moet ook die kant op naar de bus. De dode kater heb ik in een kratje in de hand.
Net op dat moment komt er een autootje aansjezen. Autootje stopt en een jonge man springt eruit. Hij kijkt naar de kat in het kratje en zegt: “Ja, dat is hem”. Het is de kat van zijn moeder. Moeder heeft over haar toeren gebeld en hij is samen met echtgenote onmiddellijk in de auto gesprongen en heengereden.
De jonge man heeft een tijdje met de ambulance gereden en kent de procedures. Ik doe het hele verhaal weer en we overleggen nog even hoe we het zullen aanpakken. Hij wil de leidster van het asiel opbellen, maar ik zeg dat die op zaterdagochtend waarschijnlijk niet op het asiel zal zijn. “O, ja, natuurlijk”. Maar ik zeg dat ik het dier met rapport op de gewone manier zal behandelen. Dan blijft het normaal gesproken veertien dagen, de wettelijke bewaartermijn, op het asiel liggen. Gedurende die tijd kunnen ze het dier dan alsnog ophalen. Dat vindt de jonge man ook redelijk. Hij gaat samen met vrouw verder naar zijn moeder, de beide melders stappen de lift in en ik ga verder naar de bus.
Beide katten, de levende en de dode, breng ik naar het asiel en handel alles af zoals afgesproken. De rest van de dag geen meldingen meer gekregen.

30.6: Op het scheiden van de markt
Om zeven uur ‘s avonds wisselen de diensten. Ik heb afgelopen weekend nogal wat kilometertjes gemaakt en het busje begint dorst te krijgen. Dus ga ik in plaats van een half uur voor de wissel drie kwartier vooraf onderweg. Niet dat tanken een kwartier in beslag neemt, maar een beetje flexibiliteit is wel prettig. Fietsje achterin, dan hoef ik na de overdracht niet naar huis gebracht te worden. Dat scheelt brandstof en daarmee dubbeltjes.
Ik ben net een paar honderd meter onderweg of de telefoon gaat. Centrale. In de stad is een reiger waargenomen die moeilijkheden heeft met z’n vleugel. De vraag is dan ga ik eerst naar de aflossing en doe die reiger samen met de aflosser of ga ikzelf naar de reiger en stel de aflossing uit. Centrale zegt dat de melder blijft wachten. Daarmee is de beslissing snel genomen. Als ik eerst de aflosser ophaal ben ik zéker een half uur langer onderweg. Dat kun je de melder niet aandoen.
Ik stuur een appje naar de aflosser dat het later wordt. Gedurende het gesprek heb ik even de bus aan de kant gegooid bij een benzinepomp, vandaar dat ik dat kan doen. Ik programmeer de Domdom met het adres van de reiger en ga opnieuw onderweg.
Dat adres is voor mij aan de verkeerde kant van de stad, aan de kant van het noordelijk gelegen industrieterrein, in een woonwijk. Gekke plek voor een reiger, maar de hele stad is vergeven van de slootjes en waterlopen, dus zó gek is het ook weer niet.
Als ik kom aanrijden zwaaien twee mensen, man en vrouw, naar me: hier moet je zijn. Ertegenover is een plekje vrij en daar zet ik de bus neer. Ik stap uit. Eerst even evalueren. De reiger zit in de voortuin van één van de huizen, onder een struikachtige boom.
Volgens mijnheer is het beest best in staat om er van tussen te gaan. Dat wordt dus het grote net. Met een beetje moeite, mijn fiets staat natuurlijk in de weg, trek ik het net tevoorschijn. Ik ga op wacht aan de ene kan van die boom en mijnheer benaderd het beest van de andere kant. Als hij onder de boom vandaan schiet sla ik hem het net over de kop. In één keer raak.
Het beest verweert zich flink maar in het net heeft ‘ie geen kans. Ik draag hem met net en al de straat over naar de bus. Gelijk behoorlijk bekijks van de omwonenden die in redelijk grote getale zijn uitgelopen om het spektakel mee te maken.
De grote bak voorgaats getrokken en samen met mijnheer de melder de reiger uit het net en in de bak gewurmd. Al met al een kwestie van minuten. Ik bedank het echtpaar voor de melding en neem afscheid. Het opstootje lost van zichzelf op. In de bus probeer ik eerst de opvang in de stad te bellen, maar die neemt niet op. Het is zondagavond dus zo gek is dat niet. Ook beheerders van een dierenopvang hebben een privéleven. Dan de opvang in de grote stad. Die neemt wel op. Ik kan de reiger langs brengen. Ik moet toch die kant op want de aflosser woont ook in de grote stad.
Bij de opvang is de beheerder samen met een assistent bezig in de quarantaineschuur. Daar moet ik met mijn reiger ook zijn. Alle beesten gaan eerst ter observatie in quarantaine. Beheerder bekijkt de reiger. Flink mager is de conclusie, maar die vleugel, er is bloed te zien, dat lijkt mee te vallen. Die zal het met een opknapbeurt wel redden.
Ik kan verder naar de aflosser en vandaar op de fiets naar huis.

Dit is de laatste bijdrage van het derde boek over de dierenambulance. Afhankelijk van hoe snel het corrigeren gaat komt binnenkort "Hoge nood en andere beestachtigheden" uit.

Volgende verhaaltjes zijn alweer onderweg, maar uit praktische overwegingen zal het een paar dagen duren voordat die hier gepubliceerd worden.