Onze jongste kleindochter is onlangs dertien geworden. En dankzij Paul van Vliet behoeft dat geen nadere toelichting. Als verjaarscadeau wilde ze van opa en oma dit jaar wel een tweepersoonsbed.
Verbazing en onzekerheid: ze was weliswaar echt wel te groot voor de poppen, maar hoe zat het met die kerels? Tegenwoordig zijn ze vroeger rijp, maar zo vroeg?

Toch maar even gevraagd waarom ze nu juist dit cadeau wilde. Het antwoord paste gelukkig echt bij een meisje van dertien: „Nou, kijk oma, ik wil gewoon lekker dwars liggen.”

Onze tentamens worden vrijwel altijd afgenomen door dezelfde persoon. Een buitengewoon vriendelijke man die vaak nog even voor ons checkt of we onze naam wel op elk velletje hebben geschreven, en onze velletjes wel op orde hebben.

Laatst deed hij dat ook voor mij en zei toen ook nog „Dankjewel”. Omdat ik vond dat ik toch degene was die hem moest bedanken zei ik toen: „Nee! Dank-U-wel.” Later realiseerde ik me pas waarom hij mij daarop zo vreemd aankeek.

Ik heb wat boodschapjes bij C1000 gedaan,

sta nadat ik de kassa voorbij ben de boodschapjes in mijn tas te pakken, komt een jongeman naast mij staan ook met wat boodschapjes in zijn kar.

Hij staat wat te klooien met wat zegeltjes die je bij C1000 bij de boodschappen krijgt.

Hij kijkt mij aan en vraagt “spaart u die zegeltjes”

Ja zeg ik en hij geeft mij zijn 5 zegeltjes. Nog geen tel later zegt hij “mevrouw, mag ik de zegeltjes terug, ik zie dat je bij een volle kaart 5 euro korting krijgt” Met een brede lach van mij heb ik de man zijn 5 zegeltjes terug gegeven, en dacht “MANNEN”

Onze zoon van tien is trots op zijn zelf gespaarde iPod touch. Hij mailt, luistert muziek, whatsappt maar speelt vooral veel spelletjes. Ik vraag zo nu en dan naar zijn laatste aanwinsten.

Een nieuw spel is goed voor uren plezier.

Ook vandaag is hij lange tijd geboeid door iets nieuws.

Op mijn vraag wat hij speelt, laat hij weten van plan te zijn iOS6 te installeren, maar dat Apple erop staat dat hij eerst de algemene voorwaarden goed leest.

Door een lekke band ben ik veroordeeld tot een uurtje mindfulness. Ik zie lome koeien, slaperige schapen en prachtige wolkenluchten. Langs de sloten liggen bergen riet en waterplanten. Dan zie ik een paar kleine jongetjes met grote ijver het moeizaam verwijderde riet teruggooien in de sloot.

„Is dat nu wel handig, mannen?” vraag ik.

Het kleinste jochie schiet overeind, klimt over het hek en zegt met een ernstig gezicht: „Mevrouw, het is niet omdat het handig is, het is kattekwaad.”

Het is de week van 4 oktober, Dierendag. Daarom ga ik op stap met de collectebus. Benieuwd wat de opbrengst dit jaar wordt. Ik bel aan en een mevrouw doet open.

Op mijn vraag ‘Heeft u wat over voor de Dierenbescherming?’ komt onmiddellijk een bevestigend antwoord.

Ze loopt naar de huiskamer om geld te halen. Ondertussen hoor ik uit de verte : „Geef hem de cavia maar mee.”

Als receptioniste van een groot bedrijf wordt van mij verwacht dat ik iedereen die mijn desk passeert begroet met een hartelijk woord en dito glimlach.

Dit geldt voor de bezoekers, maar ook voor het personeel.

Deze plicht kost mij niet veel moeite. Ik heb een leuke, afwisselende baan en door de vele uren die ik – single dus m’n eigen kostwinner – maak, is mijn werkplek een beetje mijn sociale leven geworden. Gelukkig reageren collega’s unaniem hartelijk op mijn begroeting.

Tot laatst een single collega met een gezicht als een donderwolk mijn receptiedesk voorbijliep.

Toen ik hem vroeg waarom hij zo nors keek, kreeg ik als antwoord:

„Ik dacht dat je alleen maar aardig tegen mij deed, maar je doet ’t tegen iedereen hier!”

Na een avond stappen met een taxi huiswaarts. Terwijl de chauffeur – een oudere Amsterdammer – door de tunnel raast hoor ik gebonk bij de achterwielen. Ik vertel de man dat er vast iets mis is met zijn schokbrekers. En dat het belangrijk is dat hij dat na laat kijken: hij is verantwoordelijk voor de veiligheid van zijn passagiers. De chauffeur geeft geen sjoege. Dus ga ik, koppig door de drankjes van die avond, door met te wijzen op het belang van deugdelijke auto tot we op onze bestemming zijn aangekomen. Ik vraag wat hij van me krijgt: „De zenuwen mevrouw.” Heb maar een goeie fooi gegeven.

Afgelopen donderdagavond in de ‘verkeerde rij’ in de supermarkt. De man voor mij had het er zichtbaar moeilijk mee. De uitpuilende winkelwagen, het gezucht en de geïrriteerde blik spraken boekdelen: heel de dag gewerkt, nog niet gegeten, het wachten moest niet veel langer duren.

Na een minuut of tien was hij eindelijk aan de beurt. De jonge kassamedewerker keek zichtbaar verheugd naar alle boodschappen op de band. Nadat hij het laatste product had gescand keek hij de familieman dankbaar aan en zei: „yes!” De familieman vroeg wat er aan de hand was. Antwoord: „287,67 euro, u heeft zojuist mijn record aller tijden verbroken!”

Mijn buurman is deze week opa geworden van een kleinzoon. Ik kom hem vandaag tegen en feliciteer hem met dat heuglijke feit. Belangstellend informeer ik naar de toestand van moeder en kind en uiteraard ook naar de naam van de jongen. De buurman, klaarblijkelijk toch nog wat onder de indruk van zijn grootvaderschap, aarzelt wat: „Eh…. Rick, zo heet toch dat duo, Rick & Simon?”

Als echte kenner vertel ik hem dat deze zanger niet Rick heet maar Nick.

„Oh,” antwoordt de kersverse grootvader, „dan heet hij Nick.”

@ledi: hihi, zo hebben wij "de drie J's" in de familie, Judith, Jonathan en Joep

@wortel: leuk voor familiefeestjes.

@ledi: nou, vooral de moeder/grootmoeder van die drie J's is helemaaal verzot op die term
Gaan we nog wel merken met de familiedag denk ik ja.

Dan te bedenken dat ik Joep nog helemaal nooit gezien heb, en geen flauw idee heb hoe Jonathan eruit ziet

Ik ben au pair in een gezin dat woont in een appartement in het centrum van Barcelona. Buiten spelen is onmogelijk voor de drie jongens van 4, 7 en 9 jaar oud.

Omdat de drie niet van fruit houden vertel ik dat je een wens mag doen als je een mandarijn vindt met tien partjes. De mandarijnen zijn niet aan te slepen.

Op een dag heeft een van hen een ‘magische’ mandarijn te pakken, hij drukt zijn handen tegen zijn ogen in een intens, biddend gebaar. Langzaam vouwt hij ze open en kijkt om zich heen. Teleurstelling trekt over zijn gezicht. „Wat is er?” vraag ik. „Niets”, mompelt hij. „Ik dacht al dat ik hier geen paard kon houden.”

@ledi: achossie, wat n teleurstelling

Ik ben betrokken bij een burengeschil over oude bomen rond de erfgrens. De eis is kap van de bomen wegens overlast van vallende blaadjes in de herfst.

De rechter besluit ter plaatse poolshoogte te nemen. Tijdens deze descente wordt duidelijk dat er geen juridische grond is om gedaagden tot kap van de bomen over te laten gaan omdat de vallende blaadjes overlast veroorzaken: eisers hebben zelf ruim 30 bomen op hun nieuwe perceel geplant.

Op de opmerking van de rechter dat de bomen van eisers toch ook vallende blaadjes en dus overlast bezorgen is het antwoord van eiseres „maar dat is anders, dat is onze eigen overlast”.

@ledi:
de bomen hebben gewonnen

eerder vandaag in de supermarkt was het een chaos bij de kassa's, en een man en ik wisten absoluut niet wie van ons 2 aan de beurt was, en we waren zeer vriendelijk en beleefd, dus dat kon nog uren duren....
omdat er ook nog mensen achter ons waren, en dat werden er voor mijn gevoel steeds meer, flapte ik er uit dat ik een beleefde charmante man graag voorrang gaf, waarop hij zei
'als je maar niet te erg naar mijn dikke kont kijkt'
(toen we allebei door de kassa waren en onze spullen in de auto hadden, hebben we samen koffie gedronken met iets erbij, die HIJ betaalde )

'als je maar niet te erg naar mijn dikke kont kijkt'
-------------------

botte bijl: Haha - daarom wilde hij niet voordringen.

Was laatst op een kinderverjaardag bij een 'onbespoten gezin', waar ze voor de gelegenheid stevig zondigden....
Er was van alles in huis wat de kinderen anders nooit kregen, en omdat de kinderen anti-autoritair worden opgevoed, hoefden ze ook geen maat te houden
Één van die kinderen (sommige theorieën over het feit dat 'alternatieve onbespoten gezinnen' vaak veel kinderen hebben zijn hilarisch) nam een groot stuk 'anders verboden' taart, hapte erin (tafelmanieren zijn zeker ook 'bespoten' ) en kwam tot de conclusie, 'hoe slechter, des te lekkerder'

Onze tienerdochters zijn behoorlijk zelfstandig. Toch hebben ze nog regelmatig onze hulp nodig. Meestal wordt die als vanzelfsprekend ervaren. Vandaag moest de oudste naar het ziekenhuis om een foto van haar hand te laten maken. Even geleden had ze hollend om een trein te halen haar hand geblesseerd. Ik ging mee. Als we weer thuiskomen en ze uit de auto wil stappen, zegt ze: „Bedankt.” Enigszins beduusd door deze blijk van dankbaarheid, mompel ik iets over vanzelfsprekendheid. Waarop ze antwoordt: „Nee, bedankt dat je zo geparkeerd hebt dat ik er niet uit kan.”

Mijn 85-jarige buurman ligt sedert een week in het ziekenhuis. Het is een man met een uitgebreide gebruiksaanwijzing. Ik ben zijn contactpersoon, want hij heeft kind noch kraai. Hij wordt liefdevol verzorgd door de verpleging. Dan belt het hoofd van de afdeling mij op: hij heeft tijdens een wasbeurt een jonge leerling in haar decolleté betast.

Streng spreek ik hem aan op het vergrijp. Hij antwoordt verongelijkt: „Nee, nou wordt-ie helemaal mooi! Zij betastte mij toch ook?”

Ik wil een feest geven en ben in onderhandeling met een cateraar. Om een indruk te krijgen van wat ze te bieden hebben, staan mijn vriendin en ik op de gastenlijst van een vrijdagavondborrel waar ze cateren. Nieuwsgierig wachten we om binnengelaten te worden. De gastenlijst is op voornaam gerangschikt, lekker informeel. „U staat er niet op”, zegt de hostess ernstig. Ook de voornaam van mijn vriendin staat er niet op. Teleurgesteld verlaten we het restaurant.

„Heel erg vervelend”, zegt de cateraar, als ik de volgende dag bel. Het is even stil, maar dan klinkt het blij: „Wacht even, u stond wel op de lijst, bij de ‘m’ – van Meneer Houtsmuller.”

@ledi:
je weet in ieder geval wat ze te bieden hebben

@botte bijl: behalve dat ik geen Meneer Houtsmuller ben.