niks nieuws dus. al toen ik 6 was waren we op vakantie in een dorpje met maar één eetgelegenheid, waar men -ook volgens volwassenen- erg lang moest wachten. mijn moeder gaf mij dan haar zakagenda en een pen om te tekenen. die werden dan door de baas afgepakt en ergens neergelegd waar ik er niet bij kon, en mijn vader pakte die dan terug -niet alle vaders daar durfden dat-
na een tijdje gingen we opvallend vaak tochtjes met de auto maken en in andere plaatsen eten, en vaak was het eten daar ook nog lekkerder