Bram had al vier keer tegen huurder Max gezegd dat hij de woning moest verlaten. Maar Max ging niet. Dus haalde Bram een paar houten platen op en schroefde hij de ramen en de deur van de huurwoning dicht. Met Max er nog in.

In de rechtbank van Groningen moest Bram zich woensdag verantwoorden bij de politierechter. Want voor eigen rechter spelen, dat mag niet, zegt de officier van justitie.

De 64-jarige Bram is een potige man. Wie een hand van hem krijgt, krijgt geen slap handje. Jaren werkte Bram op een boortoren. Het type ‘niet lullen, maar poetsen’, zeg maar.

En dat is precies wat hij op 25 juli deed. Een goede vriendin van hem verhuurt een appartementje aan de Wilhelminasingel in Winschoten; pensioenvoorziening. ,,Ik ben dik bevriend met haar’’, zegt Bram die een deel van het jaar in Spanje woont. En dan weer in het Oost-Groningse Nieuwolda.

Zijn bevriende kennis wil af van de huurder van de galerijflat. Max maakt er namelijk een dikke puinzooi van. ,,Het was èèn brok ellende. De politie is meerdere keren gebeld om in te grijpen, hij bedreigde omwonenden, heeft een keer brand gesticht in de woning en hij betaalde op een gegeven moment geen huur meer’’, zegt Bram verontwaardigd tegen de rechter. Even wrijft hij door zijn grijze snor. ,,De woning was een dikke bende. Ik wilde de flat leefbaar houden. De andere bewoners tevreden houden.’’

En Max is een probleemgeval in de galerijflat in Winschoten.

Bram, die ook penningmeester van de VvE is van de flat, gaat namens zijn vriendin (de voorzitter van de VvE) bij Max langs. En vraagt hem een paar keer om de woning te verlaten. Maar Max weigert. Hij zit goed in zijn flatje. Bram tegen de rechter: ,,Dit kon niet zo langer. Dus heb ik het anders gedaan. Ik wilde een signaal afgeven.’’

Dus Bram gaat naar een bouwwinkel, haalt wat houten platen op en gaat met de boormachine in de weer. Hij schroeft de platen met lange pinnen tegen de raamkozijnen en de deur. Max kon geen kant op. Bram: ,,Nou ja, het was iets moeilijker om de deur open te doen. Het was misschien niet handig om te doen. Ik praat het niet goed, maar er moest wat gebeuren.’’

De officier van justitie is resoluut. Dat Bram voor eigen rechter speelt: dat kan echt niet. ,,Je kunt de civiele weg bewandelen. Of de politie bellen. Dat is de juiste weg. In een rechtsstaat neem je het heft niet in eigen hand.’’ De officier spreekt van vrijheidsberoving van Max. Hij kon volgens haar geen kant op. Was zelfs bang geweest. ,,Ik eis een boete van 1500 euro, waarvan de helft voorwaardelijk.’’

De politierechter hoort het allemaal rustig aan en zegt na afloop: ,,Ik geloof wel dat het niet de bedoeling van u was om Max permanent op te sluiten. Maar dat had ook anders gekund.’’ Bram knikt. Ook als de rechter hem veroordeelt tot een boete van 1500 euro, waarvan 1000 euro voorwaardelijk.

Bram, zonder strafblad, hoort het allemaal aan. Glimlacht soms besmuikt. Hij vindt de realiteit en de papieren waarheid wat ver uit elkaar liggen. Als hij het via de ‘normale’ manier had gedaan, had Max nog steeds een bende kunnen maken in het appartementje. Om even later te zeggen: ,,Het is allemaal niet handig geweest. En ik doe het nooit weer. Maar het is wel opgelost. De huurder is definitief vertrokken.’’