De twee bijna onzichtbare identiteiten worden zichtbaar. Het zijn twee lelijke Nosferatu vampieren. "Ben jij de aflossing?" "Ja. Ik zal achter het doel aan gaan." "Snel dan. Ik neem een kijkje in de grot, en dan breng ik verslag uit." Beide Nosferatu worden weer zo goed als onzichtbaar. De een verdwijnt de bosjes in, de ander verkent de grot. De asresten, de botten en de lichamen zeggen genoeg. De meeste gevangenen zijn sluipend op weg naar de uitgang door de donkere gangen. De Nosferatu heeft genoeg gezien en gaat verslag uitbrengen.

Het is ochtend als ik wakker word. Ik kijk naar de grijze poema en de crèmekleurige wolf. Ze hebben mij in de nacht warm gehouden door hun lichaamswarmte. De beide dieren doen mij denken aan mijn ouders. Ik zucht en kijk om mij heen. Opeens zie ik dat de poema weg is. Als ik de wolf wil aantikken dat zijn maat weg is, zie ik de poema terugkomen met drie konijnen in haar bek. Ik kijk haar dankbaar aan en knik. Ze legt één konijn bij de wolf, één konijn bij mij en één konijn neemt legt ze voor haar snuit neer. Ze geeft een geeuw en begint dan zachtjes aan de konijn te trekken en doet zich verder tegoed aan het restant van de konijn. Ik doe hetzelfde en laat mijn vos in mij van het vlees genieten. De wolf wordt wakker en ziet het konijn voor zich liggen. Hij begint aan zijn maal en kijkt om zich heen. Hij kijkt naar zijn geliefde en zend volgens mij zijn dankbaarheid naar haar. Ze kijken naar mij en gebaren dat ze willen vertrekken. Ik knik om te laten weten dat ik hen begrijp. Met een drafje loop ik achter de twee grote dieren aan. Na een uur gelopen te hebben in de woestijn in diervorm, hoor ik de wolf hijgen. Ik begin ook te hijgen en kan bijna niet meer. De poema kijkt om en ziet mij hijgen. Ze stopt en gebaart ons om ook te stoppen. Ze zend iets naar haar maat. Ze kijkt naar mij, loopt naar mij toe en neemt mij zachtjes in mijn nekvel naar een grote boom midden in de woestijn, waaronder wij in de schaduw naar verkoeling zoeken. We liggen even onder de boom. Na ongeveer een half uurtje kijkt de wolf naar de poema en knikt. Ze geven allebei aan dat ze verder willen lopen. Ik kan bijna niet meer, maar weet ook dat het nog even duurt voordat we waarschijnlijk bij onze uiteindelijke bestemming zijn.
………
Ik zet een snelheid in, maar hoor mijn maat hijgen en zie de vossenwelp slenteren. Ik minder vaart. Hou je het nog vol, lieverd?zend ik naar Gold. Gold kijkt mij aan en zend: Ja, hoor, maar ik weet niet of Hood het nog volhoudt. Ik stop, Gold stopt en Hood stopt. Ik loop naar Hood toe. Ik geef een lik op zijn kop en bijt hem zachtjes in zijn nekvel. Ik hoor hem spinnen. Zo loop ik met het vossenwelpje richting het bos die niet meer ver van ons vandaan is. Ik kijk richting Gold, knik zachtjes en zend: Sprintje trekken? Met Hood in mijn bek trekken we een sprintje het bos in. Bij de eerste boomstronk minder ik vaart. Ik wil niet met volle gewicht in een boomstam of tegen een boom aan knallen.
……….
Alpha’s order: Iedereen verzamelen in de keuken! We lopen met zijn allen naar de keuken. Ik kijk naar Josh. Katie, Jay, John.. Ik heb gisteravond een mooi gesprek gehad met mijn broer. Hij is onderweg hier naar toe in diervorm en heeft zijn maat en nog een weerdier bij zich.
Ik kijk naar Katie. Het meisje is in gedachten verzonken. Ze vraagt: “Weet je al wie het andere weerdier is?”
Josh kijkt haar aan. "Waarschijnlijk ook een vos, maar dat weten we niet zeker." Ik glimlach en zend in een persoonlijke mindlink naar mijn geliefde: Haha, een halve waarheid is geen waarheid, lieverd. Josh kijkt mij aan en zendt persoonlijk naar mij: Dat klopt, maar ik wil haar verrassen. Dus ik lieg niet. Ik verras haar.
…………
“Verdikkie, kan iemand kleren naar ons gooien?” hoor ik Charlie naar de blokhut roepen. We horen gegniffel achter de deur vandaan komen. Ik zie mijn zus naar buiten lopen met een mand kleding voor ons drieën. Ze kijkt mijn richting uit en glimlacht. Charlie pakt wat kleding uit de mand, trekt die aan en gooit ook kleding richting de struik naast mij. Hij gooit een jurk richting mij. Ik doe de jurk aan. Mijn zus glimlacht. Uit de struik komt een gil: “Charlie! Wil je nou echt dat ik een zwarte broek met roze bollen erop aandoe?!” Ik moet lachen. “En die gesp van die riem kwam op mijn kop terecht!” Mijn zus komt naar mij toe en geeft mij een knuffel. “Ik heb je gemist, zus!” Ze geeft mij een vluchtige kus op mijn wang en draait zich om naar Charlie. Ook hem geeft ze een knuffel. “Welkom thuis, Charlie. Mijn geliefde zit binnen op je te wachten. Hey, joch! Je kunt nu wel achter de struiken vandaan komen, hoor!”
………….
Naast mij staat een iets oudere versie van mijn maat. Hij lijkt op Josh. Ik snap dat Charlene hem leuk vind. “Welkom thuis, Charlie. Mijn geliefde zit binnen op je te wachten.” Ik hoor geritsel in het struikgewas. Ik gooi een blauwe joggingbroek richting de struik. “Beter?”….“Ja,” hoor ik uit het struiken vandaan komen.
“Hey, joch! Je kunt nu wel achter de struiken vandaan komen, hoor!” roep ik. Ik voel een zachte hand op mijn schouder en zie Katie naast mij in de deuropening staan.
“JIJ!” hoor ik hen tegelijkertijd naar elkaar roepen.
“Katie? Wat is hier aan de hand?” vraag ik aan haar terwijl ik haar recht aankijk in de ogen. Hij zit bij mij op school, maar is een grote pestkop! Ook ik ben wel eens de pineut geweest. zend ze naar mij persoonlijk. “Hij komt niet bij mij in de slaapkamer!” zegt ze terwijl ze de keuken in rent. Meisjes plagen is kusjes vragen. zeg ik als reactie. “Lunaa Indry!” ze loopt terug en ze steekt haar tong naar mij en de jongen uit. Ik moet lachen en schudt mijn hoofd. Ik kijk naar mijn zus, die met de jongen praat. “Dit is mijn zus, Indry. Ze is de maat van Charlie’s broer Josh.” hoor ik haar zeggen. De jongen loopt naar binnen en kijkt mij aan.. “Ik ben Kevin, luna Indry” zegt hij met een buiging. Charlene pakt de wasmand met de overgebleven kleren (dus ook de bolletjesbroek ) en neemt die mee naar binnen. Ik neem hem van mijn zuster over.
“Welkom, Kevin. Ik ben Alpha Josh.” hoor ik Josh achter mij zeggen. “Morgenvroeg beginnen we met de ceremonie.” Alpha’s order: Katie je hoort een bed op te maken in de woonkamer voor Kevin. Hij is onze gast en morgen nieuw lid van onze troep!
F*, Kevin! Hij kan slapen op de keukentafel! Ik kijk mijn geliefde aan en begin keihard te lachen. Josh kan zijn lach ook niet inhouden en schud zijn hoofd. “Alpha’s orders mijn h*…” hoort hij haar nog zachtjes zeggen vanuit de keuken. Kevin kijkt ons verbaasd aan. Ondertussen heb ik al een kussen gepakt en midden in de woonkamer op de grond gelegd. Mijn zus heeft een rieten mat en een deken gepakt. “Binnenkort bouwen we nog een aantal kamers erbij. We hebben de bouwtekeningen erbij gepakt en gaan deze blokhut groots verbouwen. Dan krijgt ieder van jullie een eigen kamer.” Katie komt met een appel terug uit de keuken en kijkt mij aan. “Gelukkig dan hoef ik niet meer bij hem te slapen.” zegt ze schertsend, terwijl ze Kevin van top tot teen in zich opneemt. Ze neemt een aantal happen uit de appel. Als ze de appel opheeft, gooit ze de kroost uit het raam. Mijn zus zit op een keukenstoel, Charlie zit naast haar op een andere keukenstoel. Ze slaan het gebeuren gaande en moeten lachen. Mijn maat gaat naast Charlie zitten op een andere keukenstoel (het is een grote keukentafel met 10 keukenstoelen. ) Ik kom bij Josh op schoot zitten. Hij slaat zijn linkerarm om mij heen en legt zijn andere arm op de tafel. Ik zie Katie naar de bank lopen. Ze gaat liggen en valt langzaam aan in slaap. Kevin komt bij ons zitten. “Jeez, wat is er met haar aan de hand…” zucht hij zachtjes, maar voor ons hoorbaar. “Ongesteld…” zeg ik zachtjes met een knipoog tegen Kevin. Josh lacht. Hou op, schat… Ik moet mij inhouden om niet in lachen uit te barsten. Katie ligt daar te slapen. Kevin kijkt ons aan en knikt. “Het zal wel.” fluistert hij zachtjes. “Ik ga zo maar eens op de grond slapen. Alvast welterusten.”

Laatste edit 03-11-2018 23:39

Na een flinke rit komt Madarian met de gewonde man aan bij Fort Hoop. "Ik heb hulp nodig! Snel! Geef hem alle medische zorg die nodig is!" De gewonde man wordt van Shadow gehaald en verzorgd. Madarian krijgt plotseling een vreemd gevoel over zich. Hij heeft al meer dan vijftig dromen gehad die tot op detail uitgekomen zijn, en heeft een 'de javu' gevoel, maar kan deze niet plaatsen. De meeste dromen herinnert Madarian zich achteraf, maar één staat in z'n geheugen gegrift.

Madarian vraagt aan een wachter: "Waar is Selene?" De wachter heeft haar al een tijdje niet gezien. Madarian vraagt het andere wachters. Overal hetzelfde antwoord. Niemand heeft haar gezien sinds ze het ford verlaten heeft om een uitrusting te kopen. Madarian krijgt een koude rilling over zich heen. Is dit een voorbode van DE droom? De droom die altijd in z'n hoofd speelde als hij bij Kira was? Madarian hoopt dat DE droom niet uit komt, maar alle kenmerken waren aanwezig. En die droom had hij voor z'n 1000 jarige gedwongen slaap. Hij schudt z'n hoofd. en gaat naar Shadow. Madarian: "En, Shadow. Zullen we Kira gaan opzoeken?" Shadow knikt ja. Madarian: "Je hebt net veel van jezef gegeven. Heb je genoeg kunnen eten en drinken?" Shadow knikt ja. Maarian: "Oké. We gaan dan rustig naar Kira toe, zodat je intussen wat bij kan komen." Shadow knikt goedkeurend ja.

Laatste edit 14-11-2018 18:16

Ik ben met mijn hoofd op de keukentafel in slaap gevallen. Ik sta op en zie Charlene naast mij zitten. Ik zie mijn broer uit zijn slaapkamer komen. Hij kijkt mij aan en zend: Broeder, het is zes uur in de ochtend. Mijn geliefde komt ook zo. Wek iedereen die mijn orders niet kan verstaan ik wil de gehele troep zo snel mogelijk bij elkaar hebben achter de woning, in diervorm. Ik knik. Ik loop naar de keuken en zie mijn vriendin wakker aan de keukentafel zitten. Ze draait haar hoofd naar mij om. Mijn broer vraagt ons samen in diervorm met Kevin achter de woning. ze knikt en wil Kevin wekken, maar….
……
Ik word wakker en voel een kleine voet in mijn kruis. “F*-a-duck, Katie!” Ze staat boven mij en kijkt mij verrast aan. “Ik zei toch dat je beter op de keukentafel kon slapen. Waarom lig je dan hier ook op de vloer?” Ze steekt haar hand naar me uit om mij van de grond af te rapen. Ik voel de pijn nog tussen mijn benen en kerm nog een beetje na. “Het is dat het Alpha’s order is, anders had ik je hier gewoon laten liggen op de grond.” Ze loopt voor mij uit. Ik kijk naar Charlie en Charlene. Charlie slaat een arm over mijn schouders heen en fluistert: “En al vooruitgang geboekt bij het meisje?” “Grr.” is nog het enige wat ik kan zeggen. “Mijn broer vraagt of wij in diervorm achter de woning op hem willen wachten.” Ik kijk hem aan en knik. Ok, daar gaan we dan. Ik loop naar buiten toe en leg mijn kleren achter een struik. Ik denk aan mijn vos, voel mijn botten kraken en zie mijn pluimstaart en poten. Ik maak een vossenjank en kijk om mij heen. Ik zie een andere vos staan. Is Katie ook een vos? Ik zie Silver en Gold. Naast Silver staat een andere poema en naast Gold staat een andere wolf. De wolf naast Gold is waarschijnlijk de Alpha, hij is een witte wolf. De poema naast Silver is gitzwart, dat is waarschijnlijk de Luna. Ik loop naar de witte wolf toe en buig. Hij knikt. Hij gebaart met zijn poot dat ik om moet draaien. Dat doe ik. Terwijl ik mijn rechterachterpoot uitsteek, voel ik een beet in mijn uitgestrekte achterpoot. Hier spreekt de Alpha. Welkom in de “Purple-Hybride-Moon-Pack”, Hood. Nu kunnen we met zijn allen communiceren. Ga maar naast Red staan. Ik knik. Ik heb er totaal geen zin in, maar het zijn Alpha’s woorden. Ik ben allang blij dat ik nu met meerdere dieren ben en loop dus gespannen naar Red toe. Ik kijk haar aan. Ze heeft paarse ogen. Ze kijkt stoïcijns voor zich uit. Wat kijk je nou weer? Ik kan mijn lach niet meer onderdrukken en zend plagend naar Red Maakt het wat uit? Je kunt nu in ieder geval niet meer achter mijn rug om zenden. Luna’s order: kappen nu kinderen! Ik zie dat Silver en Gold nu ook paarse ogen hebben.
Alpha: Welkom, Hood, Gold en Silver, in de “Purple-Hybride-Moon-Pack”. Hood, morgen begin jij samen met Slow, Flow en Red aan jullie training. Dat betekent dat ik op jullie vertrouw en dat ik ook wil dat jij en Red binnenkort samen door een deur kunnen. Ik wil dat jullie later ons territorium bewaken en onze pack verdedigen tegen indringers. De luna, Silver, Gold en ik zorgen voor de bouw van ons pack-huis. Terwijl jullie vieren het territorium verkennen en bewaken, kunnen jullie kijken naar andere weerdieren die nuttig kunnen zijn voor onze pack? Alle vier, Red, Slow, Flow en ik zenden we in koor terug naar de Alpha: Ja, Alpha, doen we, Alpha. Iedereen gaat terug naar zijn struik of boom, transformeert en kleed zich aan. Ik kijk achter de struik naast mij en schrik. “F*-a-duck, heb ik een paar minuten naakt naast een naakte Katie gestaan?”, denk ik in mijzelf. Ik voel dat ik rood aan loop. Ik loop aangekleed naar haar toe en kijk recht in haar ogen. JIJ! zenden we tegelijkertijd naar elkaar.
………..
JIJ! zenden we tegelijkertijd naar elkaar. Hij kijkt met zijn paarse ogen recht in mijn ogen. Hij heeft rode wangen. Ik vraag mij af of ze rood zijn van schaamte of van woede. Ik wist wel dat jij je ogen niet van mij af kunt houden.. zend ik bits naar hem terug. Hij lacht en kan een aantal minuten later nog steeds niet ophouden met lachen. Ik weet niet of het uit schaamte is of ter bescherming van mijn ego, maar ik vervolg daarna met zenden: Stik niet van het lachen, want anders kunnen we morgen niet meer met elkaar trainen. Ik verheug me nu er al op, want volgens mij zijn wij de enige twee weervossen hier. Ik geef hem een knipoog. Hij stopt met lachen en lacht nu van oor tot oor en zegt met een knipoog: “Ik weet niet waar deze conversatie heen gaat, maar hebben we nu een band, Katie?” Ik zeg met een glimlach, een verleidelijk stem, een knipoog en een vingerknip: “Nee, een koetswiel, Kevin,” en ren het huis in. Kevin volgt mij iets langzamer met argusogen en een grote glimlach op zijn gezicht. Ik zie de andere met hun gezicht tegen het raam aan. Ze zitten op de bank te lachen, waarschijnlijk hebben ze het hele gesprek meegekregen. Charlene staat op en komt naast mij staan. Ze legt haar hand op mijn schouder en zegt: “Kom laten we samen het eten klaar maken. Kom je ook, Indry? Dan kunnen we een feestmaal voor de mannen klaarmaken.” We knikken. Indry en Charlene zenden daarna in koor persoonlijk naar mij: Heb je echt niet doorgehad dat jullie allebei naast elkaar stonden? Ik knik, maar glimlach. De gedachte dat die bullebak naast mij stond, is best wel vreemd, maar ook weer geen slechte gedachte. Ik heb nooit echt goed naar Kevin gekeken, maar hij ziet er niet slecht uit voor een weervos. Misschien is hij toch niet zo’n eikel als ik dacht.

Na een rustige rit komt Madarian aan bij het landgoed. Het was wel even zoeken. Het landgoed heeft een hoge muur om het hele terrein. Er staat een wachter bij de poort. De wachter volgt Madarian met z'n ogen, als Madarian naar binnen gaat. Er is een moestuin, siertuin, en er staan meerdere gebouwen, waaronder een stal. Madarian stijgt af. Madarian: "Shadow, wat wil je? Stal, of even volledige rust?" Shadow briest 2 maal. Madarian knikt. Een stalknecht komt net de stal uit om Shadow te verzorgen, als Shadow in rook opgaat. Madarian draait zich naar het hoofdgebouw, en ziet de grote ogen en wijd open mond van de stalknecht. Hij gaat naar de deur toe. Nog voor hij kan aankloppen of bellen wordt de deur open gedaan. "Heer Madarian neem ik aan?" Madarian: "Dat klopt." "U wordt verwacht. Mag ik uw wapens aannemen?" Madarian heeft dat liever niet, maar levert toch z'n wapens in. Madarian: "Alstublieft." Bediende: "Dank u. Als u me wilt volgen?" Madarian wordt door het huis begeleid. Hij kijkt rond naar de inrichting en voelt zich ongemakkelijk. Dit lijkt het huis van DE droom. Als hij een kamer ingeleid wordt weet hij het zeker. Er staan meerdere stoelen in een kring. In het centrum van die kring staan speciale magische symbolen op de grond. Aan de andere kant staat en vrouw met de rug naar Madarian toe. Ze draait om. Madarian: "Kira?" Hij loopt langzaam naar haar toe, en bekijkt haar van top tot teen. Een ding valt hem op: ze trilt van de zenuwen. Kira: "Hoi Madarian. Dat is lang geleden. Waar was je al die tijd? Je was plotseling verdwenen." Madarian geeft Kira een kus en zegt: "Geen idee. Ik ging slapen, en ik ben pas wakker geworden. Ik herinner me vaag dat ik werd gestoken, maar meer niet." Madarian kijkt naar Kira. Die woorden lijken haar op te luchten, maar verontrusten Madarian ook, net als het trillen, wat niet is opgehouden. Dan gaat de deur open. Alle hoofden van de verschillende clans komen binnen behalve die van de Sabbat, en gaan zitten op de stoelen. Kira begeleidt Madarian naar het midden van de cirkel. Dan gaat Kira zitten op haar stoel. Madarian lijkt rustig, maar van binnen is hij angstig. Dit is precies hetzelfde als het begin van De droom. Kira: "We hebben veel te bespreken, maar laten we beginnen met het eerste punt." Als Selene binnen gebracht wordt, weet ik genoeg. De deur gaat weer open en Selene wordt naar binnen gebracht. Madarians moed zakt in de schoenen. Het is hem nog nooit gelukt de uitkomst van een voorspellende droom te wijzigen. Kira: "Kun je deze ghoul uitleggen?" Madarian: "Ze was stervende van een steekwond. Ik heb haar alleen kunnen redden door een ghoul van haar te maken." Kira: "Ze is nu dus jou bloedslaaf." Madarian zwijgt. Kira: "Verander haar in een vampier. Nu. Dan zullen we zien of ze het echt wilde." Madarian kijkt naar de symbolen op de grond. Die symbolen horen bij het ritueel om een vampier te genezen. Madarian: "Zoals je wenst." Precies zoals in de droom. Madarian verandert Selene in een vampier. Door de transformatie is Selene bewusteloos en wordt naar buiten gedragen. Kira: "Het duurt nog even voordat ze de antwoorden kan geven die ik wil. Punt 1 is nu afgehandeld. Op naar punt 2." Alle leiders inclusief Kira zeggen de korte spreuk op om een vampier te veranderen naar een mens. Madarian zakt door z'n knieën en laat z'n hoofd zakken. Kira staat op en loopt naar Madarian toe. Madarian staat op. Kira steekt Madarian neer met een mes en zegt: "Vaarwel, liefste..." Het woord liefste druipt van sarcasme. Alles van de voorspellende droom was weer tot in detail uitgekomen. Madarian bijt Kira in haar nek en zuigt voor het eerst haar bloed op. Hij ziet voor het eerst visioenen van Kira haar doen, haar gedachtes en voooral haar verraad. Hij ziet dat Kira de opdracht had gegeven om Madarian in z'n slaap leeg te laten bloeden. Toen hij even wakker werd, stond Kira voor hem. De liefde die hij voor Kira had was altijd al eenzijdig geweest. Kira wou alleen maar macht.

De clanleiders kijken angstig naar Madarian als hij z'n vampiergedaante aanneemt. "Onmogelijk!" Kira weet Madarian van zich af te duwen. Alle leiders vluchten, behalve de leider van de Malkavian clan. Kira: "Hoe? Hoe?" Madarian trekt het mes uit z'n wond, die snel heelt. Dan zegt hij: "Het ritueel heeft altijd gewerkt bij anderen, nietwaar? Dit ritueel heb ik ontworpen toen ik nog pas een vampier geworden was. Ik had het ritueel gezien in een voorspellende droom. De droom die net werkelijkheid geworden was." Kira kijkt hem angstig aan. Dan verandert ze in een wolk. Madarian schreeuwt: "Bij deze zijn we gescheiden!" Madarian valt op z'n knieën. Alles was het werk van Kira. Het verraad doet pijn. Verraad komt nooit van een bekende vijand. Dan hoort hij een naam die hij al eeuwen niet meer gehoord heeft. "Kain." Madarian kijkt op naar de leider van de Malkavian. Malkavian: "Kain en Abel. U bent Kain." Madarian kijkt verbaasd en zegt: "Die naam gebruik ik al eeuwen niet meer. Niemand die leeft weet dat ik dat was. Hoe weet jij dat?" Malkavian: "De stemmen hebben gelijk! U bent de vervloekte zelf! Hoe anders kan het zijn dat het ritueel niet werkte?" Madarian kijkt op en ziet Selene in de deuropening staan. Selene: "Bent u echt Kain?" Madarian kijkt naar de grond: "Ja. Ik heb mijn broer uit jaloezie vermoord, en ben daardoor vervloekt. Ik heb mijn naam verandert en heb sindsdien mijn best gedaan om beter te leven, met deze uitkomst als resultaat..."

Laatste edit 14-11-2018 22:18

Ik zie de twee vossen achter twee struiken verdwijnen, die naast elkaar liggen. Ik kijk naar Jay, mijn maat. Ik zie hem aangekleed voor mij staan. Ik glimlach van oor tot oor. Hij lacht terug. Die twee achter nabij gelegen struiken gaan volgens mij problemen geven. zend ik naar Jay. Hij kijkt mij aan en zend terug: Ja, lieverd. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Lieve Josh, je weet wat ik bedoel. Ik knik. We kijken de kant op van de twee jongelui. JIJ! zenden ze in koor. We kijken elkaar verbaasd aan. We lopen naar de woning toe en doen net alsof we niets doorhebben, maar gaan naast de anderen op de bank zitten, die met hun gezicht tegen het glas van het raam zitten om de conversatie tussen de twee weervossen te proberen te volgen. “Zij gaan zo een koppel worden. Een koppel dat niet wil toegeven dat ze elkaar leuk vinden.” zegt Josh tegen Charlie. “Echt wel. Net zoals Charlene en ik. ” Net als de twee pubers binnenkomen, beginnen Josh en Charlie te lachen. Even later staat Charlene op. Ze legt een hand op Katie’s schouder en vraagt: “Kom laten we samen het eten klaar maken. Kom je ook, Indry? Dan kunnen we een feestmaal voor de mannen klaarmaken.” Ze knikken en gaan de keuken. Ik kijk naar de andere mannen en zeg: “zullen wij dan maar eens gaan kijken wat we voor de bouw van de woning kunnen gaan doen?” Kevin draait zich om. Hij wilde Katie nog achtervolgen in de keuken, maar stopt abrupt en loopt onze kant op. “Dit is beter dan in de woestijn rondrennen of de was doen.” Wij kijken hem aan en lachen en knikken. “Kom er bij zitten, joch.” zegt Jay. Kevin kijkt ons verbaasd aan en gaat tussen de broers inzitten. Ik ga tussen Charlie en Jay in zitten. Ik hou Jay’s hand vast en kijk naar de Alpha. “Alpha Josh, misschien een stomme vraag, maar hoeveel kamers wil je er bij bouwen? En hoeveel maanden wil je er precies over doen om dit klaar te krijgen?”…Josh slaakt een zucht en zegt: ”Laten we ook maar eens een territoriumgrens leggen rondom ons pack-huis. Laten we erop houden dat dit huis zelf nog zeven extra slaapkamers erbij moet bevatten, met zeven extra toiletten en badkamers, om tot een pack-huis te behoren. Het liefste zo snel mogelijk klaar, zo binnen twee maanden of drie maanden.”

De leider van clan Malkavian: "Heer, ik heb..." Madarian: "Bespaar me je woorden. Op dit moment kan ik maar één ding geloven." Malkavian: "Ik begrijp u." De Malkavian loopt licht angstig naar Madarian toe en buigt z'n hoofd naar rechts. Madarian bijt in z'n nek. De visioenen van het leven van de Malkavian vertellen genoeg. Madarian beleeft het horen van stemmen, van gekte, maar ook van genialiteit. Een ding steekt boven alles uit. Deze Malkavian weet ook dingen van tevoren, en weet dingen die hij niet zou moeten weten. Madarian ziet ook dat clan Malkavian wel heeft meegewerkt met alles, maar dat alleen heeft gedaan omdat ze anders opgejaagd zouden worden. Madarian: "Je hebt de 'proef' doorstaan. Hmm. Die kan op meerdere manieren uitgelegd worden." Madarian blaast even wat extra lucht door z'n neus. Het woordgrapje doet niets tegen de pijn die hij voelt van het verraad. Madarian: "Kira heeft de clans tegen elkaar uitgespeeld, en ervoor gezorgd dat vampieren gehaat worden. Alleen maar om macht te krijgen. Ze heeft me in de val gelokt, en me geprobeerd uit te schakelen, met hulp van de leiders van de clans. Alle leiders van de clans zullen de proef moeten doorstaan. Ik ga ze één voor één af. Het verraad van Kira is te groot om te negeren, en zal, nadat de volledige raad de proef heeft doorstaan berecht worden, evenals de leden die de proef falen. Laat dit bericht verspreiden naar alle vampieren, Strauss. En noem me alsjeblieft nooit meer Kain." De leider van de Malkavian, oftewel Strauss: "Zoals u wenst, heer Madarian." Strauss vertrekt.

Selene kijkt Madarian aan. Madarian: "Je wil uitleg. Ik zal deze geven, maar wel terwijl we op weg zijn naar Fort Hoop. Ik verwacht een aanval." Selene haar ogen worden groot. Haar familie! Madarian roept Shadow op, en laat Selene opstijgen. Dan verandert hij in z'n vampier gedaante en gaan zo snel mogelijk op weg.

Madarian: "Ja, ik heb mijn broer vermoord, waardoor ik vervloekt ben. Ik 'leef' nu al zo lang dat ik bijna al mijn vrienden heb zien sterven. De enige manier om iemand langer bij me te houden is om ze vampier te maken. Ik heb alleen Kira een vampier gemaakt. Zij heeft de rest gedaan. En Selene heeft me gedwongen om jou ook een vampier te maken. Een voordeel hierbij is, dat jij nu zelf kan bepalen wat en hoe je jezelf voelt. Je bent nu geen verslaafde meer aan mijn bloed. Maar je zult honger krijgen. Als de honger te groot is, dan zuig je een willekeurig iemand volledig leeg. Zelfs degene waarvan je houdt, en die je anders nooit kwaad zou doen. Dit heb ik zelf ondervonden. Dit noemde ik het beest. Pas altijd op voor het beest. Des te minder je om andere denkt, des te groter is de kans om het beest mee te maken." Selene: "Is er een manier om te genezen?" Madarian: "Ik weet er maar één, maar die methode werkt niet voor mij. Alleen de god die mij vervloekt heeft kan mij weer sterfelijk maken." Een flinke knal is hoorbaar achter hun. Even kijken Selene en Madarian om. Het hoofdgebouw van het terrein van Kira staat in vuur en vlam. Madarian: "We zoeken later wel uit wat daar gebeurd is. Wat wil en moet je nog meer weten?"

Ik hoor Jay tegen mij zeggen, dat hij nu met de eerste training van ons wil beginnen. Het is zes uur in de ochtend. Één van ons moet in vos-vorm tegen de ander in mensvorm vechten. Ik kijk naar Katie en knik. Ik vecht in vos-vorm. Jij in mensvorm, na een aantal minuten, jij in vos-vorm en ik in mens-vorm. Ok? Ze knikt. Ik ga naar een struik toe, leg mijn kleren op de grond en denk aan mijn vos. Ik zie mijn handen veranderen in vossenpoten en loop naar haar toe. Ik spring gelijk op haar af in mensvorm en lik haar gezicht af. Hood, kappen! Nu! Ik kijk haar aan. Sorry, Red. Ik zal mij proberen in te houden. Ze kijkt mij aan en grijnst. Ze grijpt naar mijn staart en zendt: Inhouden? Ik zal voorzichtig zijn met je, maar onze vijanden zullen zich ook niet inhouden. Ze pakt mijn staart vast met haar zachte handen, trekt en zachtjes aan en springt dan achter mij. Ik rol mij om zodat ik weer met mijn kop naar haar kan kijken. Ik hou mijn kop schuin en grinnik in mijzelf. Dan loop ik naar haar toe. Ik hef mijn poot op en…. ik trap zachtjes drie keer tegen haar been aan. Ze lacht en aait mij over mijn kop en zend zullen we nu maar wisselen? Ik hou mijn kop weer schuin en schud mijn hoofd. We hebben nu toch niet echt veel geoefend. Ze glimlacht en knikt. Ik ren terug en neem een aanloop en spring op haar af. Ze kijkt mij beduusd aan en valt achterover. Ik grom zachtjes en begin te knorren. “Purr… purr…” Ik zet mijn nagels zachtjes in haar vel. “Ieww.. kappen, alsjeblieft. Kappen Hood!” Ik kijk haar aan in haar ogen. Dit is geen eerlijk gevecht, Hood. Zo versla je geen vijand.
Hood, luister goed. Katie heeft gelijk. Als je als vos tegen mens moet vechten, kun je niet gaan spinnen en knuffelen. Meeste vijanden zullen dat niet accepteren. zend Slow naar mij. Ik kijk Slow aan en knik. Ik kijk naar Katie en zend Nu mag jij… Ik loop terug naar de struik, concentreer op mijn mens zijn en kleed mij aan. Kevin is terug. Ik loop terug naar de plek. Ik zie een mooie vos voor mijn neus staan. Ze gaat zitten en houdt haar kop schuin. Ze pakt haar pluimstaart in haar bek en likt haar staart voor mijn neus af. Ik bal mijn vuisten en zendt: Kom op Red, pak me als je kan. Ze springt op en klauwt haar nagels recht in mijn linkerhand. “Ouch!” Ik geef haar een klein knietje in haar buik. De vos klapt voorover. [i]Durf je wel! Nog tegen een vrouwtjes-vos ook nog!…. Kan ik er wat aan doen dat je nagels zo lang zijn. Ze deden pijn. Ik ga geen sorry zeggen.. Een vampier zegt ook geen sorry voordat die iemand leegzuigt. Ik moet lachen ik loop achter de struik en kleed mij uit. Ik zie mijn handen veranderen in vossenpoten. Ik denk aan mijn vos. Ik zend naar haar: Sorry, wat zei je? en sta in de aanvalshouding. Beide staan we nu in vosvorm tegenover elkaar.
………
Ik kijk hem aan. Ik weet dat Hood mij begrijpt, want hij is ook een vos. Op de een of andere manier weet ik niet wat ik hiermee aan moet vangen. Ik… sorry… ik kan dit even niet. zend ik stamelend naar Hood terwijl ik wegren. Hij kijkt mij na en zet de achtervolging in. Ik verdwijn even uit het zicht, maar loop terug naar Hood. Hij kijkt mij aan en zucht. Waar zijn we? vraagt Hood. Wees niet bang, Hood. We zijn binnen Alpha’s grenzen. Jij weet toch waar je dat hek hebt neergezet met de andere mannen? Hood kijkt mij aan en knikt. Ja, we zijn in ieder geval dat lelijke onding genaamd hek nog niet tegengekomen. Ik moet mijn lach inhouden en glimlach naar Hood. Kom laten we transformeren. zend ik. Hij knikt en zend terug. Ga jij maar eerst, Red. Ik wil herhaling van de vorige keer voorkomen. Ik knik en ren achter de struiken, denk aan mijn mensvorm, doe mijn jurk aan en loop naar Hood. Ga je gang, monsieur Hood. Hood rent achter de struiken en komt er even later als Kevin vandaan. Hij loopt naar mij toe en zegt: “Het was leuk om even rond te rennen met een andere vos. ”

Laatste edit 21-11-2018 15:32

Selene: "Hoe zit het met uw vrouw?" Madarian: "Wat mij betreft is het huwelijk over. En dat heb ik haar ook gezegd." Selene glimlacht even. Madarian ziet dit niet. Hij is te aangedaan om het op te merken. Tijdens de rit, waarbij Madarian naast Selene vliegt, beantwoord Madarian alle vragen van Selene, en bespreken ze waar de anderen kunnen schuilen voor wat er komen gaat.

Als ze bij Fort Hoop aankomen, roept Madarian meteen dat het fort ontruimd moet worden. Er komt een aanval aan, die niet door gewone mensen kan worden afgeslagen. Een paar wachters stribbelen tegen, maar Madarian wil geen nee horen. "Alleen als je jou leven wil geven mag je blijven, maar je zult deze aanval niet overleven als je blijft. Evacueer iedereen naar de dichtstbijzijnde stad. Neem Selene mee. Alleen ik blijf hier." Selene kijkt Madarian aan. Madarian glimlacht. "Jij weet wie ik ben. Maak je geen zorgen om mij." Selene knikt en helpt met het evacueren. Een paar uur later is het fort leeg. Madarian kijkt om zich heen. Het is in een korte tijd goed opgeknapt. Hij zet alle deuren wagenwijd open, en gaat naar z'n zetel in de spreekkamer. De zetel staat op een verhoging, er staat geen tafel voor. Madarian wacht tot het donker wordt. Dan hoort hij het geluid wat hij vreesde. Madarian gaat zo zitten dat hij niet verrast kan worden. Dan landt er iets vlakbij de ingang. Zo'n twintig vampieren komen binnen, en gaan in een halve cirkel om Madarian heen staan. Kira is er niet bij. Madarian wacht op wat komen gaat.

Ik kijk om en zie de twee vossen wegrennen. Jay kijkt mij verbaasd aan. Jongens, niet te ver wegrennen!
Ja, pa! zend Red schertsend terug, terwijl Hood haar grinnikend achtervolgt. De puberende weervossen komen even later weer terug. Een van de vosjes verdwijnt achter een struik en komt er als Katie achter de struik vandaan, daarna verdwijnt Hood achter de struik en komt er als Kevin uit de struik vandaan gelopen. Hij loopt naar Katie toe en glimlacht en zegt: “Het was leuk om even rond te rennen met een andere vos. ”
Jay en ik kijken elkaar aan. We knikken. Ik weet wat je denkt, lieve John. Zij worden vroeg of laat een koppel, maten voor het leven.
……
Net als Kevin uitgesproken is, ruik ik een penetrante zweetlucht. Ik gooi mijn haar achterover en kijk Kevin aan. Ik ruik een penetrante zweetlucht, Kevin. Jay en Josh, ruiken jullie die penetrante geur ook? Jay en Josh knikken mijn kant op. Alpha Josh, twee loners in ons territorium. Katie en Kevin roken ze als eerste. zend Jay naar de Alpha.
Alpha’s order: Jay en Josh, ga in wolf-vorm links langs het hek richting het einde van ons territorium, als jullie bij het einde zijn gaan jullie terug naar het pack-huis via de rechterkant. Katie en Kevin, jullie gaan in vos-vorm in de tegenovergestelde richting, vanuit rechts naar links. Al jullie alle vier bij het pack-huis zijn aangekomen verkennen jullie samen de middenkant van ons territorium.
Begrepen, Alpha Josh! zeggen we alle vier in koor.
……..
Claw, broeder… Ik kan bijna niet meer. Ik voel mijn poten bijna niet meer….
Scar, even volhouden… Ik kijk naar mijn poten. Mijn klauwen zetten zich vaster in de grond. Ik zie mijn broer verschrikt om zich heen kijken. Mijn hart gaat te keer en klopt supersnel, maar die klem waar ik met mijn stomme linkerpoot in ben gerend, heeft de klauwen van mijn linkerpoot bijna eraf gerukt. Scar, we zijn op onbekend terrein.. Sh*t, broer, we zijn de sjaak. Ik zie mijn broer voor mij uit rennen. Ik houd hem net bij. In het midden van het terrein.. Ik heb althans het gevoel dat het het midden is van het terrein staan twee mensen, een man met een blonde hanenkam, een vrouw met lang roze haar, drie wolven, twee vossen en een poema ons op te wachten. Mijn broer kijkt mij angstig aan. Claw, kom naast mij staan. Claw komt naast mij staan. Ik ga zitten lik mijn linkerachterpoot af. De man loopt naar ons toe.
“”Ik ben Alpha Josh van de Purple-Hybride-Moon-Pack, dit is mijn order: transformeer, nadat mijn vrouw jullie kleren hebben aangegeven achter de eerste beste struik en maak jullie bekend! Deze twee wolven gaan met jullie mee om een oogje in het zeil te houden. Geen geintjes, want deze wolven zijn de beste vechters van ons pack!” De vrouw geeft ons een mand kleding, wij halen er wat kleding voor ons uit en verdwijnen achter een struik. Wat nu, Claw? Anton kijkt mij aan en zend terug. Ik weet het niet, broeder, maar we moeten opletten. Ze zien er gevaarlijk uit. Ik wil niet in de tanden van een poema belanden. Ik knik. De twee wolven verdwijnen achter een struik. Ik zie twee mannen achter de struiken vandaan komen. Ik kijk een beetje verlegen om mij heen. Ik weet dat mijn broer de moedigste van ons tweeën is. “Kom mee naar binnen.” zegt Alpha Josh bits. Hij beent geïrriteerd voor ons uit. De Luna loopt naar hem toe en kijkt hem aan. Hij kalmeert een beetje en zegt vervolgens: “wij weerdieren zijn in dit gedeelte van het land bijna uitgeroeid. We moeten voorzichtig zijn. Jullie hebben geluk, dat we niet zo haatdragend zijn, omdat we de verschoppelingen van de weerdieren zijn.”
“Uhm… Alpha Josh.. mooie redevoering, maar ze hebben zich nog steeds niet voorgesteld.” zegt een man die op Alpha Josh lijkt. “Dat is waar broer. Wie zijn jullie?”
“Alpha Josh, ik ben Steven, mijn wolf heet Scar. Dit is mijn tweelingbroer Anton, zijn wolf heet Claw. Ik liep met mijn linkerachterpoot in een klem niet ver van jullie territorium-grens. We werden door gewone mensen bijna gelyncht in Hometown. We zijn de woestijn ingerend, tegen jullie hek aangebotst en door het gat wat in het hek is ontstaan naar binnen gerend. Mijn excuses voor het ongemak. Mijn broer valt niets te verwijten. Ik had moeten opletten waar ik mijn linkervoet neerzette.” Ik zie een roodharige jongen en een roodharig meisje opstaan. Het meisje loopt naar de garage toe, komt even later terug met twee gereedschapstassen. Ze geeft de jongen een tas en loopt samen met de jongen naast elkaar langs het hek richting het gat van het hek, waar we doorheen zijn gelopen.

Een van de vampieren begint te grinniken. Een ander mompelt zacht tegen zichzelf. Des te beter Madarian kijkt, des te meer ziet hij bij alle vampieren iets geks. Dan komt Strauss binnen. Strauss: "Heer Madarian. U kunt straks wel wat hulp gebruiken heb ik voorzien. Vandaar deze hulptroepen. Allemaal clan Malkavian." Madarian: "Heer Strauss. Ik dank u voor dit aanbod. Willen jullie echt voor me vechten?" "Anders wordt het saai, saai, SAAI! Ik wel, en jullie? Nou? Nou?" Iedereen stemt in. Madarian: "Strauss, bedankt voor uw geloof in mij." Strauss: "Ik vecht niet zelf mee. Althans, nog niet. Ik blijf wel in de buurt. Ik moet een ding doen voordat ik ga meevechten, maar ik weet nog niet wat dat is. Iets met steen. Wat weet ik nog niet." Madarian begrijpt niet waar Strauss op doelt, maar heeft voldoende gezien in de visioenen om eventuele voorspellingen te geloven. Hij heeft ze zelf ook soms. Een vampier: "Ik ga hier sterven." Een tweede: "Ik ook." Madarian beschrijf wat je gezien hebt. De vampieren geven aan wat voor visioen ze gezien hebben. De een ziet dat haar eigen keel wordt doorgesneden terwijl ze op de grond ligt. Bij de ander wordt een zwaard door z'n borst gestoken, waarna z'n hoofd wordt afgehakt. Beide hebben alleen de aanloop gezien, maar niet het ultieme eind. Madarian: "Heeft iedereen gehoord wat er met ze staat te gebeuren? Iedereen knikt. Madarian: "Spaar jullie krachten totdat deze situaties voor komen. Probeer te voorkomen dat ze overlijden. Ga in groepjes staan in de hoeken. Als je gezien hebt dat je op een bepaalde plek overlijdt, ga dan aan de andere kant van de ruimte staan." Strauss glimlacht en zegt: "Alles komt goed."

Opnieuw geluiden van buitenaf. Strauss wordt onzichtbaar. De andere Malkavians ook. Vijfentwintig vampieren komen binnen. Een paar Brujah, Gangrel, Toreador, en een paar Ventrue. Madarian staat op van z'n zetel. Madarian: "Ja?" Een Ventrue: "We komen je uit je lijden verlossen. Lang leve Kira!" De Brujah en Toreador komen door bloedmagie snel op Madarian af. De rest volgt. De Malkavian worden zichtbaar en nemen een vechthouding aan. De vijanden splitsen zich op, maar de Brujah en Toreador blijven Madarian achtervolgen, terwijl Madarian door de ruimte cirkels begint te maken. In plaats van z'n eigen achtervolgers aan te vallen, kiest Madarian ervoor om langs de groepen te gaan en de aanvallers van de Malkavian groepjes in de rug aan te vallen, waarna de groepjes de tegenstanders kunnen uitschakelen. Een paar Ventrue vechten nog niet mee, maar zijn wel met iets bezig. Een paar van de achtervolgers van Madarian hebben door wat hij aan het doen is en gaan de andere kant op door de ruimte om Madarian van voren aan te vallen. Als de twee aanvallers vlakbij Madarian zijn verandert Madarian plotseling in rook. De achtervolgers botsen met volle snelheid om de tegemoetkomende aanvallers. Meteen verschijnt Madarian weer en schakelt een Brujah en Toreador uit. De anderen zijn inmiddels opgestaan. Een Gangrel heeft intussen een wolfachtige gedaante aangenomen.Een andere roept een rode doorzichtige vleermuis op die het bloed van een Malkavian steelt en terugbrengt naar de Gangrel. Een Brujah heeft de achtervolging afgebroken en gaat met volle snelheid (door bloedmagie) op een groepje af. Daar pakt hij een Malkavian vast, die hij met grote kracht door de ruimte heen gooit. Nog voor de Malkavian kan opstaan, is de Brujah bij haar en begint met een mes haar keel door te snijden. Een paar Malkavians gooien nu hun bloedmagie in de strijd. Eentje gooit Hallucinatie om de Brujah af te leiden, wat ervoor zorgt dat de Brujah niet verder snijdt. Een ander zorgt voor de visioen des doods. De vampier valt ter plekke dood neer. Madarian weet de gewonde Malkavian een zet te geven zodat ze naar een groepje Malkavian glijdt, die haar beschermt terwijl ze haar keel heelt. Al snel is Madarian met de Malkavian aan het winnen, als de Ventrue echt aan de strijd beginnen mee te doen. Een Gangrel en de Ventrue gooien bloedmagie standvastigheid, waardoor ze plotseling veel meer kunnen hebben dan normaal. Ook gooit een Ventrue Dominatie bloedmagie, waardoor een Malkavian plotseling tegenstander wordt. De mannelijke Malkavian krijgt een zwaard door z'n buik. Madarian ziet dit gebeuren en is dichtbij. De Toreador die dit doet trekt z'n zwaard terug en zwaait het zwaard naar de nek van de Malkavian. Madarian weet het zwaard pas te blokkeren als het zwaard een kwart in de nek van de vampier zit. Dan heeft een van de Malkavian er genoeg van en gooit Bedlam. De Ventrue die aan het domineren was valt dood neer. Een Brujah wordt krankzinnig en valt iedereen aan, of het een vijand is of een vriend. Een vijand barst in lachen uit. De Toreador komt met een harde klap tegen de muur terecht, waarna haar hoofd er door Madarian wordt afgehakt. Twee Malkavian zwaargewond, maar geen doden. De vijand is driekwart van de manschappen kwijt maar vecht door. Een paar minuten later zijn alle aanvallers uitgeschakeld. Dan beeft de grond. "Zijn we te laat?" De deuropening wordt plotseling een stuk groter als een Golem naar binnen stormt, gevolgd door een paar Tremere.

Alpha’s order: Kevin en Katie, repareer het gat in het hek en kijk of de begrenzing van ons territorium voor de rest potdicht is.
Ok, Alpha Josh. zenden Kevin en ik in koor.
……
Ik kijk naar rechts. Ik glimlach. Ze is mooi. Of we even een gat in het hek willen repareren.. zend ik schertsend naar Katie. Ik hoor haar grinniken. Bij het einde van het territorium zien we in het hek een gat onder dicht tegen de grond aan. We zien een beetje bloed aan het ijzer van het hek. Ik ga met mijn ogen van boven naar onder. F*ck, hoe hoog is dat wel niet, Katie? Hmmm, 20 kilometer hoogte… Hoorde ik de Alpha zeggen. Ik kijk naar beneden en zie haar een stuk gaas en ijzer met elkaar verbinden. Ik loop langs het hoge hek, tot ik niet meer verder kan. Gelukkig geen enkel gat meer te zien. Dan loop ik weer richting Katie, die de reparatie nog een keer na loopt en loop met haar mee de andere kant op. Zwijgend lopen we naast elkaar naar het pack-huis toe. Ik voel opeens dat ze mijn linkerhand vastpakt. Ik kijk haar aan. Ze glimlacht. Haar hand is lekker zacht. Ik ben bang dat ik die fijnknijp. Als ik je hand fijnknijp, moet je het zeggen. Uh, zal ik doen, hoor.
…….
Ik kijk naar buiten. Ik zie de twee tieners verlegen naar elkaar kijken tussendoor. Ik kijk naar mijn maat. Indry, kijk nou, wat schattig… Ze houden elkaars hand vast. Indry knikt en glimlacht. De stilte in de kamer is er al sinds de twee het gat aan het dichten waren. De half uur dat de twee weg waren, kon je een speld horen vallen. Niemand zei een woord. Ook de twee mannen die zonder aankondiging ons territorium binnen kwamen vallen, zeiden geen woord. De spanning was om te snijden.
…….
Kevin laat mijn hand even los en zwaait de deur open en schreeuwt in de volle ruimte: “Schatje, wij zijn thuis!!!!” De rest van de mensen in de woning liggen dubbel van de opmerking die Kevin heeft gemaakt. Ik kijk naar Luna Indry. Zij knikt naar mij en zend: Gelukkig, die ijzige stilte die er hier heerste begon mij een beetje te irriteren, Katie. Mijn zus en ik begonnen al hele discussies en roddels naar elkaar te zenden, omdat de tweeling die toch nog niet kan volgen. Kevin begint te lachen. De ruimte word gevuld met zijn mooie lach. Ik kijk hem aan en lach mee. Even later ga ik de keuken in. Ik loop naar een teil met ijswater gemengd met bier toe en schep daar twee pullen drank uit. Dan loop ik naar Kevin toe en overhandig een pul. Ik pak zelf de andere pul en ga op de bank zitten. Ik zucht. Kevin komt naast mij zitten en fluistert in mijn oor: “Dankjewel, je wist dat ik dit nodig had.” Ik knik en kijk hem aan. Hij legt een hand op mijn knie. De Alpha kijkt ons aan, even later kijkt hij naar de tweeling en begint te spreken: “Heren.. Welkom in de Purple-Hybride-Moon-Pack. Je bent voor ons of je bent tegen ons.”

Madarian ziet nog net de rookwolk van Strauss door de deuropening gaan. De Tremere zien er bloedrood uit. Een harnas van bloed. Madarian kijkt even neer naar z'n eigen harnas. Een salvo van rode projectielen raken alle Malkavians, en ook Madarian, Ieder wordt een keer geraakt. De projectielen vliegen daarna terug naar de Tremere die ze afvuurde. Alle vampieren missen wat bloed, inclusief Madarian. De Golem komt recht op Madarian af. Madarian snelt op de Golem af en weet een slag te ontwijken, terwijl z'n zwaard de Golem vol raakt, en afketst. Een tweede zwaai volgt, en Madarian wordt vol geraakt. Madarian vliegt door de lucht tegen een Tremere. Beiden vallen ze op de grond. De Malkavians willen ingrijpen, als de andere Tremere Domineren gooit. Meerdere Malkavians beginnen tegen hun soortgenoten te vechten. De golem draait zich om. Madarian staat zo snel hij kan op en hakt de kop van de nog op de grond liggende Tremere met al z'n kracht van de romp. Een Tremere gooit Dominatie op Madarian, maar dat heeft geen effect op hem. Madarian rent op de Golem af en ontwijkt weer de eerste slag. Dit keer maakt hij echter geen aanstalten om de Golem te raken met z'n zwaard. Een tweede zwaai volgt. Madarian wordt op dat moment weer een wolk, en een Tremere wordt dit keer verplettert door de Golem.

"Vangen!" Madarian kijkt naar de ingang waar het geluid vandaan kwam. Strauss gooit meerdere oorlogshamers de kamer in. Madarian vangt de hamer die Strauss gooide niet op, en laat deze bewust op de grond vallen. De laatste Tremere is bezig met sterke bloedmagie. Een Malkavian wordt opgetild en begint verschijnselen te vertonen alsof hij gekookt wordt. Zo snel hij kan gaat Madarian op de laatste Tremere af, en beukt de Tremere omver. De Malkavian valt op de grond neer en beweegt zich niet. Madarian steekt z'n zwaard door het hoofd van de Tremere, die in rook opgaat. De Golem geeft Madarian een klap op z'n rug, waardoor Madarian tegen de muur aan klapt. Dat deed zeer! De Golem gaat opnieuw op Madarian af. De niet zwaargewonde Malkavians hebben intussen de hamers opgepakt en beginnen de Golem te slaan waar en wanneer ze kunnen. Dit leidt de Golem net lang genoeg af zodat Madarian weer kan staan. Dan werpt een Malkavian haar hamer naar Madarian. Dit keer vangt Madarian de hamer wel. Hij gebruikt bloedmagie voor extra kracht, en slaat keer op keer met al z'n kracht op de Golem, terwijl hij zoveel mogelijk alle slagen probeert te ontwijken.

Bij meerdere pogingen weet de Golem Madarian net te rakem met een 'schampschot'. Het doet veel pijn, maar Madarian zet door. De Malkavains helpen zo goed als ze kunnen mee. De Golem weet niet meer wie hij vooral moet aanvallen en zwaait geregeld wild om zich heen. De stenen waarvan de Golem gemaakt is zijn al wat scheuren aan het vertonen. Dan verandert Madarian in z'n vampiergedaante en vliegt zo hoog als de kamer toelaat. Dan slaat hij met al z'n kracht op het achterhoofd van de Golem, waarna de Golem uiteen brokkelt. Iedereen juicht, behalve Madarian. Zijn eerste vraag: "Is iedereen in orde?" Madarian bekijkt als eerst degene die zonder te bewegen op de grond ligt. Als Madarian dei vampier omdraait, begint de vampier te bewegen. Dan gaat hij naar degenen die dachten dat ze zouden sterven. Hun visioenen waren uitgekomen, maar ze hadden het overleefd. Geen doden, maar wel meerdere zwaargewonden. Die zullen snel weer de oude zijn. Madarian kan nu pas opgelucht adem halen. Hij bedankt iedereen voor hun inzet, en vertelt hoe ze zich sneller kunnen regenereren. Strauss: "We blijven nog even als u het niet erg vindt." Madarian schudt Strauss de hand en knikt z'n goedkeuring. Strauss: "Wat nu?" Madarian: "Nu wachten we of de leiders van de clans vrijwillig komen."

Laatste edit 04-12-2018 19:47

“Heren.. Welkom in de Purple-Hybride-Moon-Pack. Je bent voor ons of je bent tegen ons.” Ik schrik wakker. Ik kijk naar Steven. Slaapkop. Hoe wil jij hierop reageren?
“Met alle respect, Alpha Josh.. Wij waren niet van plan om uw territorium binnen te dringen, maar we wisten totaal niet waar wij naartoe moesten. Zowel Twintown als Hometown zijn nu verboden terrein voor weerdieren.” zegt Steven.
Mooie redding, broer. zend ik met een glimlach. Hij legt een hand op mijn schouder. “Wij zijn de beste vechters die u kunt bedenken. Wij zijn hier niet om uw pack omver te werpen, maar om u te helpen. Ik ben gewond, dus kan nu op dit moment geen kwaad aanrichten, als ik dat al zou willen.”
“Op dit moment hebben wij geen vechters nodig, maar bouwvakkers. Luna verzorgt je wonden, Steven, jullie helpen ons met de uitbreiding. Als dank kunnen jullie deelnemen in ons pack en krijgen jullie gratis inwoning.” Ik kijk mijn broer aan en zeg: “Ik denk dat we hier wel mee verder komen, Steven. Je moet sowieso verzorgt worden. …Alpha Josh, u heeft twee nieuwe leden in uw pack.”
……
Kevin, wat doet jouw hand op mijn been. Ik kijk hem aan. Hij gniffelt. Hij houdt zijn andere hand tegen zijn mond aan om tegen te houden dat hij niet in lachen uitbarst. “…Alpha Josh, u heeft twee nieuwe leden in uw pack.” Hoorde ik Anton nog zeggen. Ik kijk Kevin verbaasd aan. Hij grijnst, pakt mijn hand en zegt: “We hadden vandaag al twee extra slaapkamers en gisteren één extra slaapkamer er bij gebouwd. Wil je ze samen met mij verkennen? Dan kunnen we er eentje uitkiezen.” Slaap jij dan op de vloer? Ik wil nog niet met jou in bed slapen.. Hij zucht.. “Ok… maar als wij….” wat? Als wij wat? Als wij maten blijken te zijn dan, misschien dan ja. Ik loop naar boven. Ik loop naar de linkerkamer. De kamer is mooi. Het is behangen met rozen-behang Old-English-style. Ik grijns. Kevin?
Ja?
“Waar ben je?”
In één van de andere kamers. Ik kom naar je toe. Ik voel een arm om mijn middel heen. “Hier ben ik.”
Dat rook ik al.
“Waar ruik ik naar? Jij ruikt naar lavendel en kaneel.”
Ik snuif… Appel en dennengeur… Ik draai mij om en kijk in zijn ogen. Hij kijkt terug en kan niet wegkijken. Hij snuift mijn geur een paar keer op.
Je geur is verslavend, Katie! Ik kuch en ruik zijn geur.
Jouw geur ook, Kevin. Net als Alpha Josh en Luna Indry bij de deuropening staan, zeggen we onverwachts tegelijkertijd: “MIJN!” Ze kijken allebei gelijk onze richting op. “Gefeliciteerd.. werd tijd dat jullie het inzagen.” zucht Alpha Josh. Luna Indry gniffelt: “Ach, bij ons had het nog langer geduurd. Wat denk je van Charlie en Charlene.” Ik hoor Alpha Josh bulderen van het lachen: “Dat is waar, die waren in ontkenningsfase.” Ik glimlach en kijk naar Kevin. Ik loop naar het bed toe in de kamer en kijk hoe Luna Indry uit de kamer verdwijnt. Ze heeft wat handdoeken op de commode achtergelaten. Kevin kijkt mij aan en zend: Hmmm, en nu?
Ik kijk terug en zend: Kom hier. Ik ga op het bed zitten. Kevin komt naast mij zitten. Als wij elkaar weer aankijken, zie ik zijn ogen twinkelen. Hij legt zijn hand onder mijn kin, met zijn andere hand aait hij zachtjes mijn wang. Ik moet blozen van zijn aanraking. Ik kijk hem diep in zijn ogen en zend vragend: Waarom?
…….
Ik legde mijn hand onder haar kin. Ik weet niet waarom, maar ik kon mijzelf niet meer begrijpen. Zij… zij is de drijfveer dat ik door wil vechten en door wil leven. Ik aai met mijn andere hand over haar wang. Ze bloost.. wat schattig. Ze kijkt mij indringend aan en zend vragend: Waarom? Een beetje van mijn stuk gebracht, zend ik: Ehhh, wat?..Waarom maakte jij mijn schooltijd tot een hel, …en kom je nu terug in mijn armen, alsof er niets aan de hand is? zend ze als een vurig epistel terug. Ik kijk haar verbaasd aan: Jeez, sorry, hoor.. Ik wist niet dat het zo ernstig was… Ze legt haar hand op mijn knie en zend als weerwoord terug: Dan is het nu tijd, dat ik jouw leven tot een hel maak, Kev! Ze staat op, loopt naar de badkamer en doet de deur hard achter zich dicht. Ik gooi mijzelf op het bed. Ik staar naar het plafond. Ik sluit mij af voor iedereen. In mijn gedachten: Damned, zal ze echt zo vervelend worden? Ik zal het wel verdiend hebben. Ik ga in gedachten terug naar de schooltijd. In Hometown. Ik heb een paar keer haar boeken uit haar handen geslagen, aan haar haar getrokken en haar op onverwachtse momenten laten schrikken. Maar ik had nooit in de gaten gehad, dat ik daarmee mijn eigen ruiten in kon gooien. Ze is mooi, lief en zorgzaam. Als vos en als mens. Als ze mij als maat afwijst, heb ik echt een probleem. Dan zal ik mij voor eeuwig schuldig voelen. Ze is de enigste vrouwelijke vos die mij en Hood echt interesseren. Ik loop naar de badkamer toe ik ga aan de andere kant van de deur zitten. Ik hoor gesnik. Sh*t, wat heb ik je aan gedaan, lieverd? vraag ik mij in gedachten af. Ik laat haar weer binnen in mijn gedachten en zend persoonlijk alleen naar haar: Red… Alsjeblieft… ik…. Ik zucht.
Hood, ga weg… “Nee.” Ik wil even alleen zijn, Hood. “Nee, laat mij binnen, Katie!”… “Katie? Laat mij alsjeblieft binnen…”
… “Nee, Kevin. Ga bij die deur weg…” Hoezo? Dan kan ik naar buiten, sukkel! Ik grijns. “Ok. Ok. Sorry.” Ik sta op.

De vampieren en Madarian zorgen voor de gewonden. Madarian: "Bedankt voor de oorlogshamers." Strauss: "Dat was hetgeen wat ik was vergeten." Madarian: "Ik ben al lang blij dat we doden aan onze kant hebben kunnen voorkomen. Eigenlijk is het absurd. Vampieren die tegen vampieren vechten." Strauss: "Ik ben niets anders gewend. De Sabbat waren vrij snel naar de Grote Breuk tegen alle andere clans aan het vechten." Madarian: "De Grote Breuk"? Bedoel je het uiteen vallen van de clans?" Strauss knikt bevestigend. Strauss: "Ik ben blij dat mijn vertrouwen in u terecht bleek. Weinig vampieren zijn bereid om hun eigen leven op het spel te zetten voor anderen." Madarian: "Laten we zeggen dat ik dat ook niet gedaan heb. Je weet wat ik bedoel. Hoe geef je door aan de clans dat wij gewonnen hebben zonder slachtoffers aan onze kant?" Strauss: "Waar zijn de Nosferatu als je ze nodig hebt?" "U riep?" Een lelijke vampier wordt zichtbaar. Madarian weet niet wat hij ziet. Hij bekijkt de Nosferatu van top tot teen. Madarian: "Wat heeft de vloek met jullie gedaan." Madarian krijgt medelijden met de Nosferatu. Nosferatu: "Spaar me uw sarcasme." Madarian: "Dat was niet sarcastisch bedoeld." Het ongeloof is uit de lichaamstaal van de Nosferatu duidelijk te lezen. Madarian: "Wil je een bericht doorgeven aan de andere clans?" De Nosferatu kijkt Madarian vreemd aan en zegt: "Zit u me in de maling te nemen?" Madarian: "Hoe bedoel je?" Nosferatu: "Alle andere clans geven ons orders. U vraagt het." Madarian: "Iedereen is belangrijk, bahalve criminelen. Van de clanleiders tot aan de schoonmakers. En ik zie geen reden om schoonmakers anders aan te spreken dan de leiders. Mijn aanbod geldt nog steeds. Dit is het bericht dat naar de clans toe moet: Elke clanleider moet de bloedproef doorstaan. Als leiders deze falen dan zullen ze worden berecht door de overgebleven en nieuwe clanleiders nadat deze gekozen zijn. En als ze hier komen, dan zal ik coulanter zijn dan dat ik naar de leiders toe zal moeten." De Nosferatu knikt en verdwijnt in een stofwolk. Madarian: De Nosferatu waren dus degenen die me in de gaten hielden. Ze hebben echter nog niet gevochten. Welke kant zouden ze kiezen als ze gedwongen worden? Ze zijn in ieder geval niet dom.

Waarom? vraag ik. Hij is van zijn stuk gebracht en zend: Ehhh, wat? Ik vervolg met zenden:Waarom maakte jij mijn schooltijd tot een hel, …en kom je nu terug in mijn armen, alsof er niets aan de hand is? Even later leg ik mijn hand op zijn knie en zend als weerwoord terug: Dan is het nu tijd, dat ik jouw leven tot een hel maak, Kev! Ik sta op en ren naar de badkamer en sla de deur hard achter mij dicht. Ik zit nu in de badkamer op de grond tegen de deur aan. Ik weet niet waarom ik dit eruit gooide, maar dit was wat ik al jaren voelde. Het is niet eerlijk om het zo af te geven op Kevin. Hij was maar een gedeelte van de groep die mij hadden gepest. Mijn schooltijd was een hel. De enigste vriendin die ik had, verhuisde na een jaar, omdat zij ook gepest werd. Ik was een nerd, las veel en lette veel op in de klas. Kevin was populair. 15 man sterk vonden het leuk om mij op school te pesten. Kevin, stopte hen niet, maar deed aan de andere kant ook niet actief mee. Groepsdruk… Ik hoor voetstappen. Ik ruik zijn geur. Ik snuif nog even en begin weer te huilen. Red… Alsjeblieft… ik…. Ik hoor hem zuchten. Hood, ga weg… zend ik terug. “Nee.” hoor ik hem zeggen. Ik sluit mij af tot mijn eigen gedachten: Ver*mme, je bent nog net zo koppig als vroeger, Hood. Dan laat ik hem even tot mijn gedachten toe en zend naar hem: Ik wil even alleen zijn, Hood. “Nee, laat mij binnen, Katie!” zegt hij met gebiedende toon. Ik sluit mij af voor alles om mij heen en val in slaap. “Katie? Laat mij alsjeblieft binnen…” smeekt Kevin. Ik antwoord met: “Nee, Kevin. Ga bij die deur weg…” Hoezo?
Dan kan ik naar buiten, sukkel! “Ok. Ok. Sorry.”, hoor ik hem nog mompelen voor ik de deur zachtjes openmaak. Ik zie hem staan met een grijns op zijn gezicht. Hij slaat zijn armen om mij heen en geeft een kus op mijn voorhoofd. “Sorry, Katie.. Was het echt zo erg wat ik gedaan had?” Ik zucht en knik. “Ja, Kev.. Mijn enigste vriendin op school ging na een jaar weg, omdat ze ook gepest werd.” Zijn knuffel wordt steviger.. Leyla? Ik knik. Hij zucht. “Sorry… Ik weet alleen dat je toen zo’n nerd was. Alleen maar met je hoofd in de boeken.” Ik kijk hem aan en vraag: “Was het echt zo erg?” Ik zie hem slikken. “Erg.. schattig, ja. Ik plaagde je, omdat ik je leuk vond en vind. Katie, ik zou je nooit pijn willen doen… Echt niet.” Ik kijk hem aan en glimlach. “Ok. Ik geloof je. Ik geloof je, Kev. Kom laten we naar de toekomst kijken. Niet naar het verleden.” Hij kijkt mij aan en knikt. “Inderdaad.”
…….
“MIJN!” horen we uit de andere kamer komen. We horen de Alpha en Luna hen feliciteren. “…werd tijd dat jullie het inzagen.” zegt de Alpha. Steven en ik kijken elkaar verbaasd aan. Zijn dat die gatendichters, Scar? zend ik. Mijn broer grinnikt en zegt: “Volgens mij wel.” Trouwens niets voor mij, dat maten-gedoe, Claw. Hoe denk jij daarover, broeder?zend mijn broer. Inderdaad, ook niets voor mij, Scar. Wat denk jij trouwens van deze troep? Net voordat hij wil antwoorden, komen Alpha Josh en Luna Indry binnen. “Heren.. rust nu maar lekker uit. Steven, Charlene komt zo langs om jouw gewonde onderbeen te controleren qua genezing. Morgenvroeg om zes uur verwachten wij jullie beneden. Wij stellen de hele groep dan aan jullie voor en daarna vind de ceremonie plaats.” We knikken. “Alpha?” vraag ik nog voordat hij vertrekt. Hij draait zich even om en kijkt mij verbaasd aan. “Waarom lieten jullie ons leven?” Zijn antwoord:“Wij zijn geen pack die iedereen gelijk vermoorden. Wij zien het nut van het leven. Zolang jullie ons niet beduvelen, zullen wij jullie niet beduvelen. Net zoals ik van tevoren al zei. Tegenwoordig zijn er nog maar weinig weerdieren over. Dan is het logisch dat de weinigen die er over zijn elkaar behoren te steunen.” Ik knik en kijk naar mijn broer. Mijn broer knikt ook. “Dank u, Alpha Josh.” zeggen wij in koor.Laatste edit 08-12-2018 18:26

Zodra de gewonden geen verdere zorg meer nodig hebben gaat Madarian aan de slag en begint symbolen op de grond te maken in de spreekkamer. Het zijn dezelfde symbolen als in de zaal waar Kira haar ware aard toonde. Als hij daarmee klaar is, ruimt hij het puin op die de Golem had gemaakt door de deuropening 'te vergroten'. Alles is nu mogelijk. Een tweede aanval met meer vijanden, dat de leiders langs komen, of dat er niemand komt. Een tijdje later zijn alle Malkavians geregenereerd. De twee die hun dood zagen aankomen zijn dolblij dat ze dit hebben overleefd. Er landt iets bij de ingang. Madarian draait zich meteen richting de ingang. De Malkavians ook. Dan komen een paar 'bekende' gezichten binnen. Drie leiders. Die van de Brujah clan, die van Gangrel clan, en de Toreador clan. Ze hebben hun hoofd naar beneden gebogen. Ze knikken naar Strauss als groet. Dan knielen ze voor Madarian. Madarian: "Jullie zijn bereid de bloedproef te nemen?" Ze knikken alle drie. Als eerste laat Madarian de Gangrel opstaan. De Gangrel is normaal, maar netjes gekleed. Madarian bijt in de nek en zuigt heel even. De visioenen laten zien dat hij erin geluisd is. Hij is voorgelogen met halve waarheden. Dat Kira de hoofdvampier is. Dat Madarian niet is wie hij claimt te zijn. Dat Madarian degene is die Kira heeft verraden. Madarian kijkt de Gangrel recht in de ogen. De Gangrel wacht in spanning af. Madarian: "Je hebt de proef doorstaan." Strauss schudt de Gangrel de hand en begeleid hem naar de zijkant, weg van de andere twee. Madarian gaat nu naar de vrouwelijke Toreador. Ze is netjes gekleed in ee gala jurk en ziet er aantrekkelijk uit. Ze trilt van top tot teen. Ze buigt haar hoofd naar links. Madarian bijt in haar nek. Hier laten de visioenen zien dat ze ambitieus is, risico's neemt, en ook dat ze net als de Gangrel voorgelogen is. Madarian: "Je bent door." Strauss begeleidt de Toreador ook naar de zijkant. Dan gaat Madarian naar de Brujah. Deze oudere man ziet er meer uit als een bandietenleider. Als Madarian in de nek wil bijten van de Brujah, gooit de Brujah twee bloedmagie spreuken vlak achter elkaar. Eerst snelheid, dan kracht. Daarna geeft hij Madarian zo'n harde klap op de borst, dat Madarian de halve zaal door vliegt, en op z'n rug belandt. De Brujah volgt Madarian door de lucht en probeert op Madarian te landen. Vlak voordat de Brujah neer komt, is Madarian naar links gerold. Snel staat Madarian op en gooit dezelfde bloedmagie spreuken. De Brujah wil Madarian met een rechtse hoek slaan. Madarian weert deze af, en draait z'n aorm zodanig, dat Mdarian die arm klem zet. Meteen daarna geeft Madarian de Brujah een klap in het gezucht. De Brujah zakt bewusteloos ineen. Madarian bijt de Brujah. Alle drie zijn ze aan de macht gekomen nadat Madarian verraden was. Maar ook de Brujah is erin geluisd. Madarian tikt een paar keer op de wangen van de Brujah, waarna hij wakker wordt. Half versuft kijkt de Brujah Madarian aan. Madarian: "Waarom viel je me aan?" Brujah: "Zwakkeling is mijn trouw niet waard." Madarian: "En?" Brujah: "Geslaagd." Madarian: "Weet je, jij..." De Brujah kijk hem aan. Madarian vervolgt: "...Ook."

Er zijn nog een paar clans over: De Nosferatu, de Tremere en de Ventrue.

Ik wacht op de gang naast de deur op mijn maat. Als hij de deur openmaakt hoor ik de tweeling nog zeggen:”Dank u, Alpha Josh.” Ik kijk mijn geliefde aan en knik. Zuster, kom jij zo het gewonde onderbeen van Steven controleren? zend ik naar mijn zus. Komt voor elkaar, zus. Ik kijk naar Josh en pak zijn hand. “Kom dan gaan we zo slapen.” Josh gaapt en knikt. Ik kijk om en zie Charlie bij de deur van de tweeling staan. Hij wacht op Charlene. Ik kijk naar mijn maat en zend: Morgen stellen we ieder van de groep voor aan de tweeling, schat. Hij knikt en zwijgt. Hij pakt mijn hand en fluistert: “Kom laten we gaan.”
……..
Ik loop naar binnen. Ik zie de tweeling op het bed zitten. Een van de twee mannen heeft zijn gewonde been op de enigste stoel in de kamer gelegd ter ondersteuning. Ik kijk hem aan en zeg: “Dat is een afschuwelijke wond.” Ik denk aan mijn poema en haar tong komt naar buiten. Ik kijk hem aan en hij knikt. Ik begin zachtjes aan zijn wond te likken, waardoor het gif uit zijn wond weg begint te trekken. Ik voel dat zijn been begint te ontspannen. Ik denk weer aan mijn mensvorm. Silver’s tong trekt zich in en ik ben gewoon weer geheel Charlene. “Sorry, maar ik moet nu even naar de wc.” zeg ik. Ik ren snel hun badkamer in en begin het gif in de wc eruit te braken. Ik loop naar hun emmer met water toe en spoel mijn mond in de wasbak. Ik spoel de toilet door en loop naar de tweeling toe. “Sorry, die hufters hadden ook kwikzilver op de klem gesmeerd. Poema’s houden niet zo van kwikzilver, maar jullie kunnen daar aan doodgaan. Wij weerkatten raken alleen maar geïrriteerd door kwikzilver en moeten daar van braken…. Gaat het al beter, Steven?“ Hij kijkt mij aan en knikt. De deur gaat open. Charlie komt binnen. “Hey, schat. Gaat het weer wat beter? Ik hoorde je naar de wc vluchten.” Ik knik. Ik sta op en glimlach naar de tweeling. Dan kijk ik naar Charlie en zend: Het is goed. Zijn wond is nu aan het genezen. Zullen we ons maar eens gaan voorstellen aan de beide heren? Charlie knikt en zegt: “Ik ben Charlie. Mijn wolf heet Gold. Deze mooie dame is mijn maat Charlene. Haar poema heet Silver. Ik ben de broer van Alpha Josh en Charlene is de zus van Luna Indry. De anderen uit de pack zullen zich morgenochtend wel bij de ceremonie aan jullie voorstellen.” De tweeling kijkt ons aan en knikken en glimlachen tegelijkertijd naar ons. “Jullie weten wie wij zijn. Welterusten, Charlie en Charlene.” “Welterusten, Steven en Anton.” antwoorden we stomtoevallig tegelijkertijd. Ik kijk naar Charlie en begin te grinniken. “Kom, schat. Laten we maar gaan slapen. Tot morgenvroeg, mannen.” Charlie en ik lopen de kamer uit en lopen naar onze kamer toe.

Laatste edit 12-12-2018 00:16

De Brujah leider kijkt Madarian aan. "Ik had bijna een hartverzakking. Wilt u dat niet meer doen?" Madarian lacht en zegt: "Ach Hij klopt toch niet meer. Maar nu de redenen dat jullie door de proef heen zijn gekomen. Ik zag dat jullie allemaal voorgelogen zijn. Ik zag ook dat jullie gedwongen waren om mee te doen in het begin. En even voor de duidelijkheid. Tegen jullie is gezegd dat als de hoofdvampier dood is, dat jullie ook zouden sterven, en dat Kira de hoofdvampier is. Of het waar is dat alle vampiers zullen sterven als de hoofdvampier verslagen is weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik Kira op haar verzoek een vampier gemaakt heb." Er wordt onderling gefluisterd. Strauss: "Het is waar wat hij zegt." Het geluister houdt op. "Kira heeft ons 'leven' op de waagschaal gezet." "Ze moet berecht worden."

De leiders van de Tremere en van de Ventrue komen binnen. Madarian kijkt hun beide aan. "Komen jullie vrijwillig voor de bloedproef?" "Nee. We dagen u uit voor een duel." Madarian: "Een duel? Een voor een, of twee tegen een?" De leiders kijken elkaar aan. Madarian: "Twee tegen een dus. Kan iedereen aan de kant gaan?"

De leiders lopen van elkaar weg en gaan zo staan dat een voor en een achter Madarian staat. beide proberen Madarian te domineren, wat faalt. De Tremere wordt volledig bloedrood. De Ventrue gooit een spreuk waardoor hij veel meer slagen kan hebben. Madarian gooit dezelfde als de Ventrue. Net als beide leiders willen aanvallen, gooit Madarian Snelheid. Madarian krijgt van beide leiders een ondiepe snee in de zij, terwijl Madarian de Ventrue een diepe snee toebrengt. Dan gooit Madarian een bloedvleermuis op de Tremere, die wat bloed steelt en terugbrengt naar Madarian. Iedereen kijkt stomverbaasd. Madarian: "Genoeg gehad?" Ventrue: "Hoe... Hoe kan dit? De clans kunnen alleen hun eigen bloedmagie gooien!" Madarian: "Ik ben de hoofdvampier! Geef je over!" De Tremere en de Ventrue geven zich over. Madarian neemt de bloedproef af bij de Tremere. Dit keer vertellen de visioenen iets anders. Deze leider heeft Kira bewust en actief meegeholpen om haar plannen te smeden. Zonder wat te zeggen neemt Madarian ook de bloedproef af bij de Ventrue. Ook deze leider heeft actief meegeholpen. De andere clanleden van de Tremere en de Ventrue weten hier niets van. Madarian: "Gezakt. Neem beide vast. Jullie zullen berecht worden. Laat berichten uit gaan naar de andere clanleden. Als jullie proberen te ontsnappen zullen jullie opgejaagd worden, en verliezen jullie het recht op een eerlijk proces. Begrijpen jullie dit?" "Beide knikken." Madarian: "Mooi."

Het wordt bijna licht. Ik word wakker. Anton zit al klaar op de sofa en zegt: “Broeder. Het is ochtend. De troep is al wakker. De inwijdingsceremonie begint over een half uur.” Ik knik. Ik loop naar de badkamer, was mij en kleed mij aan. Ik loop naar mijn broer toe en knik. We lopen naar beneden. Verstoppen onze kleding achter een boom kleden ons uit en transformeren in wolfvorm. We rennen naar het geluid toe van de andere weerdieren. Ze zitten allemaal al braaf op ons te wachten. Het valt mij nu pas op dat iedereen paarse ogen heeft. De Alpha heeft iedereen paarse ogen gegeven, Claw. Hij knikt. We lopen rustig naar de Alpha toe. Hij kijkt ons aan. De witte wolf voor ons is sterker dan ik dacht. Naast hem staat zijn maat. De zwarte poema is indrukwekkend om te zien. Ik buig en draai mij dan om. Strek mijn niet-gewonde achterpoot naar achteren. De Alpha zet zijn tanden er in en zendt: Scar, welkom! Ik draai om en buig. Mijn broer buigt voor de Alpha, draait zich om strekt zijn achterpoot uit en wordt gebeten. Claw, welkom! Ik ben nu Alpha Jordan. Josh is mijn mens-naam. zendt de Alpha naar hem. We staan nog steeds tegenover hem. Jullie kunnen naast de andere twee wolven staan. We knikken en lopen naar hen toe. Ik kijk naar mijn broer. Hij is sterker dan ik. Dan kijk ik naar de twee wolven. Ze kijken naar ons. Ze knikken. Welkom, wij zijn Slow en Flow. Mijn mens heet John en Slow’s mens heet Jay. We zijn maten. Mijn broer en ik kijken elkaar aan. Ok, hebben wij geen moeite mee. zendt Claw simpelweg terug. Is nog maar goed ook anders heb je een probleem. Want de hele troep tolereert het.zend de mannelijke vos naar ons. Zijn vriendin neemt hem onder handen door hem in de houdgreep te nemen. Stoeiend stelt zij zich voor. Ik ben Red, mijn mens heet Katie. Dit is mijn maat Hood, hij heet in mensvorm Kevin. Buiten adem valt ze even later in slaap.
Alpha’s order: Niet slapen, Red! Jullie zijn vrij om te doen en te laten in diervorm, maar blijf binnen ons territorium. Morgen gaan we aan het werk. Deze ceremonie was kort maar krachtig. Claw en Scar, komen jullie nog even hier? Red wordt abrupt wakker, door de order. We knikken. Ja, Alpha!zendt iedereen in koor. Claw en ik lopen naar de Alpha toe. Even later staat een andere wolf naast hem. Crèmekleurig, even groot als Alpha Josh en volgens mij even oud. uhhh, Claw, zijn crèmekleurige wolven bijna niet allemaal uitgestorven?zend ik vragend naar Claw persoonlijk. Ik zie de twee andere wolven naar ons kijken. Ook zij zijn verbaasd over wat wij denken. Dit is mijn broer, heren.. Dit is Gold. Onze bekken vallen open van verbazing.
Hahaha, het is al goed mannen. Ik snap wat jullie naar elkaar gezonden hebben. Wacht maar tot je mijn maat ziet. Die is net zo bijzonder. Maar mijn broer hier is beter in leiding geven dan ik. Ik zie Gold naar Alpha Jordan kijken. Zullen we onze vrouwen er ook maar bij roepen, Alpha? De Alpha knikt en zend naar de Luna en de andere poema: Alpha’s order: Silver en Shakra, komen jullie je even voorstellen aan de nieuwe leden van onze pack? Er komen twee gracieuze poema’s aan. Een is grijs de ander is gitzwart. De grijze poema buigt naar ons en zend: [/i]Ik ben Silver, mijn mens heet Charlene.[/i] Ik kijk haar aan en zend terug: [/i]Dus jij hebt mijn achterpoot sneller doen laten genezen?[/i] Ze knikt en zend verder: Dit is mijn zuster Shakra, Luna Shakra om precies te zijn. Haar mens heet Indry. Ik buig naar Shakra en Silver. Welkom, Claw en Scar, welkom in de Purple-Hybride-Moon-Pack. zend Luna Shakra.

Weer gefluister. "Hoe kan dat?" "Hoe heeft hij die krachten gekregen?" Madarian: "Hoe ik die krachten heb gekregen? Als jullie van een andere clan een bloedproef doen, dan zien jullie alleen wat hij heeft gedaan. Maar ook hoe diegene de krachten gebruikt. Jullie kunnen die krachten misschien niet overnemen, maar ik wel." De Tremere leider en de Ventrue leider worden bewaakt. Aan het einde van de nacht komen de clanleden die het leiderschap willen overnemen van de Tremere en de Ventrue. Madarian: "Morgen wordt beslist wie van jullie geschikt is. Het duurt niet lang voordat de zon op komt. Dit fort is nog lang niet wat het geweest was. Zoek een slaapplaats." Alle vampiers zoeken een plek om te slapen. Madarian gaat naar buiten en gaat snel naar de plek waar Selene de mensen naartoe gebracht heeft. Intussen is het licht geworden. Madarian voelt zich wel zwakker, en het zonlicht doet wel wat pijn, maar het is dragelijk. Dit komt mede door zijn harnas. Zodra hij Selene ziet gaat hij naar haar toe en licht haar beknopt in, en geeft aan dat ze nog niet naar het fort moeten gaan. Het is nog niet veilig.

Ik loop naar een boom waar ik mijn kleding neer heb gelegd. Ik denk aan mijn mensvorm. Even later ben ik mens. Indry is weer daar. Ik kleed mij aan en kijk naar Josh. Lieverd, hoe vond je het gaan? zend ik vragend afzonderlijk aan mijn maat. We lopen naar binnen. Eenmaal in de woonkamer, staat hij stil bij het raam. Hij kijkt uit het raam. Het is ochtend. De zon schijnt zachtjes door het raam. Ik leg mijn hoofd tegen zijn rug aan. De tweeling zijn een goede aanwinst voor de pack. Kijk ze trainen met de vossen en Slow en Flow. “Hoe is het met de bouw?” vraag ik aan Josh. “Vandaag hebben we weer twee royale kamers er bij gebouwd. Als er gasten komen, kunnen zij daar verblijven.” Ik knik. Hij draait zich om. Kom we gaan naar de slaapkamer, lieverd. De training is zo voor hen voorbij. Ik knik en volg hem de slaapkamer in.
……..
Zo, wat heb je geleerd, Red? zend Scar naar mij. Ik kijk hem recht in de ogen aan en zend…. Niets is verraderlijk dan het uiterlijk. Ik heb alleen nog kunnen trainen met Hood, maar het is altijd een uitdaging om wel eens af te wisselen. Je hoeft niet zachtjes te doen. Ik ben niet van ijs. Ben alleen een vos, geen wolf. Ik zie een grijns verschijnen op zijn kop. Ik zie hem dichterbij komen. Ik heb nog nooit tegen een wolf gevochten in vosvorm, maar het moet er eens een keer van komen. Ik wil wel zien hoe ver we kunnen komen. Op het moment dat hij 1 centimeter van mij vandaan is, ga ik achteruit en neem een aanloop. Hij gaat opzij. Ik land op de grond en vang bot. Voorspelbaar.. Ik rol om en sta gelijk weer recht en ga gelijk in de aanval. Scar valt achterover en land op zijn rug. Dit ook? zend ik als tegenreactie.. Uhh… ja en nee. Je bent sterker dan ik dacht. Ik kijk naar links. Ik zie Hood als een gek achter Claw aan rennen en vice versa. Ik zucht. Wat zijn die twee gekken aan het doen? Dat behoort niet tot krachttraining geloof ik. Haha, volgens mij testen zij hun uithoudingsvermogen. Opeens zet Scar er ook een vaart in.. Pak me dan… als je kan, Red! Ik trek een sprintje en ga achter hem aan.. Ik neem een sprong, terwijl hij rent. Scar valt plat op zijn buik op de grond. Zijn kaak raakt de grond. Nice… totaal niet verwacht. Harde sprong voor zo’n klein vosje. Ik kijk hem aan. Bied hem een poot aan en help hem op te staan. Hij knikt. Dankjewel… weinig vijanden zullen zo galant zijn om je te helpen opstaan. Ik moet lachen en grinnik. Kom laten we transformeren. zend ik. Hij knikt. Ik ren terug. Richting het huis. Achter een struik transformeer ik tot Katie. Als ik omkijk zie ik dat Hood en Claw ook in mensvorm zijn getransformeerd. Scar is weer Steven. Claw is weer Anton en Hood mijn vriend Kevin. Kevin komt naar mij toe en glimlacht. “Kom laten we naar binnen gaan.” De tweeling knikt en sjokt achter ons aan het pakhuis in. Laatste edit 18-01-2019 21:30

Madarian gaat langs iedereen. De gewonde man van de grot leeft nog, maar slaapt. Dan gaat Madarian terug naar het fort.

Als hij bij het fort aan komt, ziet hij een groepje mannen die het fort proberen binnen te sluipen. Madarian: "Sluipen is niet jullie sterkste kant." De mannen schrikken, draaien zich om en rennen op Madarian af, terwijl ze hun wapens trekken. Madarian: "Niet slim." Hij stijgt snel af, en Shadow verdwijnt. Madarian trekt niet eens een wapen. Hij weert de eerste zwaardslag af en slaat degene met een klap bewusteloos die hem aanviel. Madarian pakt het zwaard af voordat de man op de grond valt. Madarian: "Wat willen jullie?" "Sterf! Smerige vampier!" De anderen omsingelen hem. Madarian: "Hoezo smerig? Heb ik mijn woord niet gehouden?" Eentje probeert Madarian van achteren aan te vallen. In een oogwenk heeft Madarian hem in een houdgreep. Wat moeten jullie? Wie zijn jullie?" "Hij zou overdags slapen!" Madarian: "Vampierjagers zeker?" Madarian staat plotseling achter een andere aanvaller. De aanvallers vluchten. Madarian: "Hé. Jullie vergeten iemand!" Madarian kijkt naar de bewusteloze aanvaller en begint de aanvaller te doorzoeken. Hij vindt een dagboek. Eerst maar even deze 'gast' buiten het fort neerleggen. Dan begint hij het dagboek te lezen. Zo te lezen moeten deze jagers het vooral van het sluipen hebben. Het is ze gelukt een paar vampieren te doden. En die vampieren verdiende het ook van wat hij las. Een tijdje later heeft Madarian het dagboek doorgelezen. Madarian schrijft iets in het dagboek. Dan klinkt gekreun. Madarian slaat het dagboek dicht en zegt: "Eindelijk wakker?" De jager schrikt. Madarian: "Als eerste. Je vrienden hebben je voor dood achter gelaten. Als tweede. Ik heb je niet gebeten. Als derde. Hier heb je jou dagboek terug. Als vierde. Wat heb ik misdaan om op gejaagd te worden? De anderen hebben hun verdiende loon gekregen voor zover ik heb gelezen." De jager weet niet wat hij moet zeggen of doen. Madarian: "Geen antwoord?" Madarian pakt het zwaard van de jager. Madarian: "Mooi zwaard. Gedeeltelijk zilver tegen de ondoden. Voor in de toekomst: niet alle vampiers zijn van nature slecht. Sommigen zijn door omstandigheden gevormd tot wat ze zijn. Sommigen kunnen gered worden zonder ze te doden. Kijk maar in je dagboek. Het ritueel en wat ervoor nodig is om een vampier weer mens te maken." Madarian gooit het zwaard naar de jager en het landt vlak voor de jager in het zand. De jager pakt het zwaard op en richt het op Madarian. Madarian: "Vergeet je dagboek niet." De jager kijkt even rond en pakt het dagboek op en loopt naar achteren. Madarian: "Tot ziens." Hij staat op, draait z'n rug naar de jager toe en begint naar het fort te lopen. Valt hij aan of niet? De jager blijft staan. Madarian: "Even wat advies. Blijf hier voorlopig even weg. Vooral 's nachts. Op dit moment wemelt het hier van de vampiers. Daarom zijn de anderen ook weg hier. Het duurt niet lang hoop ik. Hooguit een paar dagen. Het wordt hoog tijd om wat rotzooi op te ruimen."

Jeez, die twee vossen hebben een uithoudingsvermogen, dat wil je niet weten, Flow Zend mijn maat naar mij, terwijl wij stoeien. Hey, je kunt mij echt niet afleiden, hoor… Slow kijkt mij aan en zend als reactie: Uhh, wat? Net op dat moment neem ik hem in de houdgreep. Ik krijg als tegenreactie een aantal knabbels aan mijn oor. Eew, stop s met aan mijn oor sabbelen! …Ik hoor een zucht. Ok. Ok. Ik stop. Laten we een controle rondje rennen in ons territorium.. Ik knik naar mijn maat. Alpha Josh, Slow en ik gaan een controle ronde rennen in ons territorium. Als tegen antwoord krijgen we van Alpha Josh toestemming om de ronde te rennen. Ik kijk naar Slow. Laten we gaan. Daarna gaan we ons omkleden en het pack-huis in. Hij knikt en begint te rennen. Hey, schat, wacht op mij! zend ik hem nog na.
……..
Ik trommel met mijn vingers op de keukentafel. Charlene kijkt mij aan. Lieverd, stop met trommelen… Je nagels kunnen krassen veroorzaken in het tafelblad. Daar zullen Flow en Slow niet blij mee zijn. Ik kijk haar verbaasd aan. Uhh, sorry, schat. Maar ik verveel me.. Ze kijkt mij aan. Kom, laten we gewoon even rennen in ons territorium. Als ons weerdieren. Dan kunnen we ook onze energie kwijt. Ik knik. “Alpha Josh, Charlene en ik gaan even rennen.” “Ok. Indry en ik komen ook zo.” Ik loop naar buiten ga achter een boom staan. Kleed mij uit. Denk aan mijn wolf en Gold is te voorschijn gekomen. Ik geef een grom en loop achter de boom vandaan. Ik hoor een brul als antwoord en zie mijn lief voor mijn snuit staan. Kom je nog, schat? is wat de grijze poema vraagt. Vervolgens geeft ze een sprintje en rent zo de donkere nacht in. Ik ren haar achterna. Zo rennen we heen en weer achter elkaar aan binnen de grenzen van ons pack zijn territorium.

De jager neemt de benen. Een tijdje later begint het donker te worden. Alle vampiers worden wakker. De kandidaten moeten meerdere vragen beantwoorden, en moeten een paar tests afleggen. Dan wordt er gestemd. De twee kandidaten die over blijven wordt de keuze voorgelegd: De bloedproef ondergaan, of afstand doen van het leiderschap. Beide doorstaan de bloedproef en worden beëdigd. Madarian wil niet langer wachten op de Nosferatu leider en begint de rechtszaak tegen de voormalige leiders. Madarian geeft aan wat de leiders beschuldigd van worden: Verraad, poging tot moord, misleiding en nog een aantal mindere misdrijven. De verdachten krijgen de kans om uitleg te geven waarom ze het gedaan hebben of aan te geven dat ze onschuldig zijn. Ze kiezen er beide voor om aan te geven dat ze gedwongen werden. Een beetje bloed van beide verdachten wordt rondgedeeld aan de leiders. De verdachten worden weggeleid. "Ze zijn schuldig." "Werden ze inderdaad gedwongen?" "Er is niets dat wijst dat ze gedwongen werden." "Je zegt geen nee tegen Kira!" Zo ging het een tijdje rond totdat er een unaniem besluit genomen was voor een passende straf. De verdachten worden terug geroepen. Madarian: "Heren, jullie beide zijn beide even schuldig bevonden aan de aanklachten. Er zijn echter verzachtende omstandigheden. Daarom is er unaniem besloten tot het volgende vonnis. Jullie beiden wordt het vampier zijn ontnomen. Niemand mag jullie opnieuw tot vampier maken. Doet iemand dat vrijwillig, dan wordt diegene ter dood veroordeeld, samen met degene die weer vampier geworden is. Jullie beide worden voor eeuwig verbannen van dit land. Jullie mogen alleen terugkeren als jullie zijn overleden zodat jullie bij jullie familie kunnen worden bijgezet. Spreken jullie vrijwillig over jullie vampierverleden, dan zullen jullie zonder pardon worden geëxecuteerd. Hebben jullie vragen of opmerkingen?" Beide schudden verslagen nee. Het ritueel wordt uitgevoerd. De voormalige leiders zijn weer stervelingen. Madarian kijkt ze recht in de ogen en zegt: "Jullie mogen wat spullen thuis halen en afscheid nemen. Daarna moeten jullie het land verlaten. Wordt nooit een vampierjager, anders kom ik persoonlijk achter jullie aan. Als jullie geen kans hadden als vampier, reken er dan maar op dat jullie geen partij zijn voor mij als stervelingen. Ga nu." Gedwee verlaten ze het fort. Madarian gaat naar een uitkijktoren en volgt de voormalige leiders met z'n ogen tot ze uit zicht zijn. Dan draait hij zich om, en kijkt recht in het gezicht van de lelijkste vampier die hij ooit gezien heeft. "Ik wou eerst weten hoe u zou reageren op de twee verraders voordat ik me zou laten zien." Madarian: "En?" Nosteratu leider: "Aangenaam verrast. Hoewel ze schuldig zijn, heeft u ze toch laten gaan." Madarian: "Niet zomaar. Voor iemand die het eeuwige leven heeft, is dit een fikse aderlating. Ze zijn geen vampiers meer. ze zijn verbannen. En als sterveling zijn ze kwetsbaarder." De leider knikt. "We zullen zien hoe dit gaat uitpakken."