Er wordt van de ouders van tegenwoordig verwacht (of je nu 17, 27, 37 of 57 bent) dat je kind(eren) andere en andermans eigendommen respecteren. Klakkeloos doen wat de maatschappij ze opdraagt, vooral niet te veel afwijkende gedachten hebben, en het vooral eens is met wie er in Nederland woont cq mag wonen en wie niet. Aan ons ouders is het de taak al deze dingen uit te leggen en met zachte hand het kind een duwtje in de rug, de juiste richting op te geven.
Er wordt van ons ouders verwacht allemaal een Dr. Phil te zijn, een ouder met engelen geduld en op elk moment de juiste uitleg en begrip voor elke situatie. Er wordt van ons verwacht altijd het juiste te doen, nooit in paniek te raken, er wordt van ons verwacht dat wij onrustige en boze kinderen troosten en rustig maken zodat ze vervolgens weer mooi in het gelid mee kunnen lopen.
Er wordt van ons ouders verwacht dat onze kinderen niet aan de drank raken en niet aan de drugs, wij moeten er op toezien dat onze kinderen meteen weten hoe dat zit met sex en niet te vroeg zelf kinderen krijgen. Is dat wel zo dat toch moeten ook deze jonge ouders meteen op de hoogte zijn van het Dr. Phil princiepen.
Kinderen maak je niet die krijg je dus wanneer je zo denkt heb je het nog aan jezelf te danken ook, op dat moment zal de heer het zo gewild hebben.
Wordt wakker, dieren fokken mensen ook. Wanneer het kind gezond is is dat een Gods geschenk! Onze maatschappij moet eens op houden ons als ouder te betuttelen. Ik zeg niet dat je kinderen moet slaan, in tegendeel. Ik zeg wel dat de maatschappij moet veranderen en de kinderen meer moeten bieden.
Tot aan de puberteit lopen de kinderen meestal redelijk in gelid mee. Daarna doen ze ook los van de ouders ontdekkingen en proberen ze met hun eigen emoties uiting te geven aan wat ze begrijpen en wat niet.
Wanneer je een bankje in het park schildert en je wil dat netjes houden zet er een bordje op (verboden op te zitten) en iedereen gaat er op zitten. Willen wij kinderen opvoeden zoals de maatschappij dat van ons verwacht dan zal de maatschappij er voor moeten zorgen dat het leven de moeite waard wordt en voldoende bankjes plaatsen voor wanneer er eens 1 buiten gebruik raakt.
symbolisch gesproken.
Het leven moet een uitdaging worden. De kinderen, onze kinderen hebben in hun toekomst geen enkele uitdaging.
Opvoeden is voeden. Voeden om op te klimmen op weg naar een stabiel en tevreden, het liefst een liefdevol en gelukkig leven.
Kun jij het garanderen? Kun jij voldoende dingen vinden die de moeite waard zijn om je een leven lang voor in te spannen? Wanneer dat er is of zou zijn, geef je een kind een hand en kun je niet wachten hem of haar alles te laten zien.
(kinderen met een beperking daargelaten) Dat is een andere categorie, niet dat die geslagen moeten worden, die hebben juist nog meer liefde nodig. Zolang wij iemand anders dan onszelf verantwoordelijk houden voor het hebben van kind(eren) zullen we nooit die liefde kunnen opbrengen die nodig is om het kind te begeleiden.
Een God is leuk, uitgekozen zijn om een kind te mogen hebben, klink vreemd. Nee wij maken de kinderen, wij kiezen ervoor (een enkel negatief voorbeeld daar gelaten) Wij zijn het die het niet langer moeten pikken dat de maatschappij dingen van ons en onze kinderen verwacht, die niet toevoegen dan enkel en alleen beperkingen in de vreugde van het leven.
Zouden wij iemand mogen slaan, zeg ik sla de maatschappij | 
Oudgediende
